εξώφυλλο: Τοιχογραφία στον πίσω τοίχο της εκκλησίας της Αγίας Μαρίας των Βράχων στην πόλη Beram της Ίστριας (1474), ζωγραφισμένη από τον Vincent of Kastav, Κροατία  Toffel, CC BY-SA 3.0  via Wikimedia Commons

copyright © επιμέλεια – μετάφραση Χείλων

Διασκέδαση και θάνατος είναι έννοιες ασύμβατες αφού εκφράζουν αντίθετα συναισθήματα, ιδιαίτερα ο θάνατος που αποπνέει τραγικότητα. Ωστόσο, τραγικοί ή όχι, ορισμένοι θάνατοι είναι νοσηρά «διασκεδαστικοί». Πάρτε για παράδειγμα τον ηθοποιό του καμπούκι που κατανάλωσε σεβαστή ποσότητα ενός από τα πιο θανατηφόρα ψάρια του κόσμου, προσπαθώντας να αποδείξει την ανοσία του στο δηλητήριο ή τον ζηλωτή των Σταυροφόρων που απαίτησε να καεί στην πυρά προκειμένου να πιστοποιήσει τα θρησκευτικά του οράματα. Ακολουθούν περιπτώσεις ιστορικών προσωπικοτήτων που προσπαθώντας να αποδείξουν κάτι πέθαναν με μακάβριους και δραματικούς τρόπους.

Ο θάνατος ηθοποιού του καμπούκι

Από τη δεκαετία του 1930 μέχρι το θάνατό του το 1975, ο Μπάντο Μιτσουγκόρο ήταν ο πιο εξέχων και σεβαστός ηθοποιός καμπούκι (Ιαπωνικό θέατρο) με ειδικότητα στο στυλ αραγκότο, το οποίο δίνει έμφαση σε δυναμικές μορφές κίνησης και ομιλίας. Ο Μπάντο Μιτσουγκόρο ήταν τόσο σημαντικός, ώστε η Iαπωνική κυβέρνηση το 1973 τον χαρακτήρισε επίσημα ως «Ζωντανό Εθνικό Θησαυρό». Στη συνέχεια η γεμάτη επιτεύγματα ζωή του, έφτασε σε ένα αστείο – ανάλογα πώς το βλέπει κάποιος – σημείο όταν προσπάθησε να αποδείξει ότι το συκώτι του ήταν απρόσβλητο σε παθήσεις.

Στις 16 Ιανουαρίου 1975, ο Μιτσουγκόρο μαζί με φίλους του πήγαν σε ένα εστιατόριο του Κιότο, όπου παρήγγειλε ψάρι φούσκα (puffer fish). Το ψάρι φούσκα είναι άκρως δηλητηριώδες και πρέπει να προετοιμαστεί προσεκτικά από εξειδικευμένο σεφ, για να αφαιρέσει τα τοξικά μέρη χωρίς να μολύνει το κρέας. Ο Μιτσουγκόρο παρήγγειλε τέσσερις μερίδες συκωτιού, που είναι το πιο δηλητηριώδες τμήμα του ψαριού, σε σημείο που η πώλησή του να απαγορεύεται από το νόμο. Παρ’ όλα αυτά, ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου δέχτηκε να τον εξυπηρετήσει αφού δεν ήθελε να δυσαρεστήσει τον διάσημο ηθοποιό. Ο Μιτσουγκόρο, ο οποίος αρχικά απολάμβανε το ευχάριστο τσούξιμο που αισθανόταν στα χείλη και τη γλώσσα του, ήθελε να δείξει στους φίλους του ότι μπορούσε να αντέξει την τετραπλάσια ποσότητα από το δηλητήριο που σκότωνε έναν κανονικό άνθρωπο. Τελικά δεν τα κατάφερε αφού το αρχικό μυρμήγκιασμα εξαπλώθηκε από το στόμα στο υπόλοιπο σώμα του, ακολουθούμενο από παράλυση των άκρων, δυσκολία στην αναπνοή και επτά ώρες αργότερα κατέληξε σε θάνατο.

Ο μυστικιστής που έσωσε την Α’ Σταυροφορία

Τον Ιούνιο του 1098, κατά τη διάρκεια της Α ́ Σταυροφορίας προς την Ιερουσαλήμ, οι Σταυροφόροι βρέθηκαν πολιορκούμενοι στην Αντιόχεια από έναν τρομερό στρατό. Η πείνα και το χαμηλό ηθικό τους μάστιζαν μέχρι που ο Πέτρος Βαρθολομαίος, ένας διαβόητος μυστικιστής, επικαλέστηκε ένα όραμα από τον Άγιο Ανδρέα που αποκάλυπτε τη θέση της Αγίας Λόγχης, του δόρατος που διαπέρασε την πλευρά του Ιησού Χριστού. Παρά τον προβληματισμό του επισκόπου Αντεμάρ, ο κόμης Ραϋμόνδος διέταξε έρευνα και η επίκληση του Βαρθολομαίου, αν και αμφισβητήθηκε από ορισμένους, αναζωογόνησε το ηθικό των Σταυροφόρων. Στις 28 Ιουνίου 1098 οι Σταυροφόροι, εμπνευσμένοι από τα οράματα του Βαρθολομαίου για τη νίκη, εξαπέλυσαν σφοδρή επίθεση στους πολιορκητές τους και τελικά βγήκαν θριαμβευτές, αποδίδοντας την επιτυχία τους στη θεϊκή παρέμβαση. Ωστόσο, καθώς η επιρροή του Βαρθολομαίου μεγάλωνε και τα οράματά του επεκτάθηκαν πέρα από τον στρατιωτικό θρίαμβο, η αμφισβήτηση εντάθηκε, οδηγώντας στον δραματικό θάνατό του. Απαιτώντας μια δοκιμασία με φωτιά για να αποδείξει τη αξιοπιστία του, ο Βαρθολομαίος αντιμετώπισε φρικτό τέλος υποκύπτοντας σε εγκαύματα. Ο δραματικός θάνατός του προκάλεσε έντονες διαμάχες, φαινόμενο που χαρακτήρισε το πνεύμα των Σταυροφοριών.

Ο δραματικός θάνατος ενός ηρωικού βασιλιά

Ο βασιλιάς Ιωάννης της Βοημίας (1296 – 1346) έγινε γνωστός ως Ιωάννης ο Τυφλός αφού έχασε την όρασή του δέκα χρόνια πριν το θάνατό του. Όντας από τους διασημότερους πολεμιστές της εποχής του, εκστράτευσε και πολέμησε σε όλη την Ευρώπη από τη Μεσόγειο μέχρι τη Βαλτική. Δυστυχώς, είναι περισσότερο γνωστός στην ιστορία για τον δραματικό θάνατό του παρά για τα επιτεύγματά του. Η καριέρα του ως ηγεμόνας ξεκίνησε το 1309 όταν ο πατέρας του, αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Ερρίκος Ζ’, τον έκανε κόμη του Λουξεμβούργου. Όταν πέθανε ο πατέρας του το 1313, ο Ιωάννης ήταν πολύ νέος για να κληρονομήσει το θρόνο του. Έτσι έριξε την υποστήριξή του στον Λουδοβίκο τον Βαυαρό, ο οποίος στέφθηκε αυτοκράτορας το 1314 ως Λουδοβίκος Δ’. Παρότι υπήρξε από τους πρώτους υποστηρικτές του αυτοκράτορα, ο Ιωάννης ήρθε σε ρήξη με τον Λουδοβίκο, όταν ο τελευταίος τάχθηκε με την Αγγλία εναντίον της Γαλλίας στον Εκατονταετή Πόλεμο.

Όταν ο πεθερός του Ιωάννη, ο βασιλιάς της Βοημίας, πέθανε χωρίς άρρενες κληρονόμους, ο Ιωάννης κληρονόμησε το βασίλειο μέσω της συζύγου του και έγινε βασιλιάς της Βοημίας από το 1310 μέχρι το θάνατό του. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, έδωσε πολλές μάχες πολεμώντας εναντίον της Ουγγαρίας, της Αυστρίας, της Αγγλίας και των Ρώσων. Ο Ιωάννης εκστράτευσε στο Τιρόλο και τη βόρεια Ιταλία και επέκτεινε την επικράτειά του με την απόκτηση της Σιλεσίας, τμημάτων της Λουσατίας και του μεγαλύτερου μέρους της Λομβαρδίας. Έχασε την όρασή του από οφθαλμία (φλεγμονή στα μάτια) το 1336, ενώ εκστράτευε εναντίον των ειδωλολατρών Λιθουανών. Οποιαδήποτε δημοτικότητα απέκτησε στην πατρίδα του από τις κατακτήσεις και τη στρατιωτική του ανδρεία αντισταθμίστηκε από τη βαριά φορολογία για να πληρώνει τα υπέρογκα έξοδά του.

Ο Ιωάννης της Βοημίας είχε ισχυρούς δεσμούς με τη Γαλλία. Μεγάλωσε και σπούδασε στο Παρίσι και ήταν σχεδόν Γάλλος στις απόψεις και τις συμπάθειές του. Έστειλε ακόμη και τον γιο του να σπουδάσει στο Παρίσι και όχι στην Πράγα πρωτεύουσα της Βοημίας. Όταν ο βασιλιάς Φίλιππος ΣΤ’ της Γαλλίας ζήτησε τη βοήθειά του Ιωάννη εναντίον του βασιλιά της Αγγλίας Εδουάρδου Γ’, εκείνος παρά την τύφλωσή του, έσπευσε σε βοήθεια του Γάλλου βασιλιά. Συνάντησε τον Φίλιππο στο Παρίσι τον Αύγουστο του 1346 και έφυγε μαζί του για να κυνηγήσει τον Άγγλο μονάρχη. Όταν οι στρατοί συναντήθηκαν στη μάχη του Κρεσύ, στις 26 Αυγούστου 1346, ο Ιωάννης ήταν επικεφαλής της Γαλλικής εμπροσθοφυλακής και ενός σημαντικού αποσπάσματος του Γαλλικού στρατού.

Ο ενθουσιασμός, οι ήχοι και η μυρωδιά της μάχης πρέπει να ξύπνησαν μέσα του τον πολεμιστή και παρά την τύφλωσή του, διέταξε την ακολουθία του να δέσουν τα άλογα σε αυτόν και να ιππεύσουν στη μάχη. Ήθελε να δώσει τουλάχιστον ένα χτύπημα με το σπαθί του στους Άγγλους και έτσι να ικανοποιήσει την τιμή του παίρνοντας μέρος στη μάχη. Οι ιππότες έκαναν ό,τι διέταξε και ο τυφλός βασιλιάς μπήκε στη μάχη αλλά δεν είχε καλό τέλος. Ο Ιωάννης όντας τυφλός δεν ήταν σε θέση να κρίνει πόσο είχε απομακρυνθεί και μπήκε πολύ βαθιά στις τάξεις του Αγγλικού στρατού. Όντας αποκομμένος και περικυκλωμένος από τον εχθρό, ο τυφλός βασιλιάς και όλη η ακολουθία του σφαγιάστηκαν.

Ο δραματικός θάνατος του συνήγορου ενός επαναστάτη στην αίθουσα του δικαστηρίου

Ο πολιτικός του Οχάιο Κλέμεντ Βαλάντιγκαμ (1820 – 1871) υπηρέτησε δύο θητείες στη Βουλή των Αντιπροσώπων των Η.Π.Α. και ηγήθηκε μιας προδοτικής αντιπολεμικής φατρίας γνωστής ως Κόπερχεντς (Χαλκοκέφαλοι) κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Το 1863, ένα στρατοδικείο τον καταδίκασε για συμπάθεια στην ένοπλη εξέγερση εναντίον των Η.Π.Α. και τον εξόρισε στη Συνομοσπονδία. Έχοντας εγκατασταθεί στον Καναδά, έθεσε υποψηφιότητα για κυβερνήτης του Οχάιο από την εξορία, έχασε τις εκλογές και επέστρεψε ένα χρόνο αργότερα. Οι αρχές της Ένωσης παρακολουθούσαν τις δραστηριότητές του, χωρίς να τον ενοχλούν. Μετά τον πόλεμο, ο Βαλάντιγκαμ τάχθηκε κατά του δικαιώματος ψήφου και της ισότητας για τους μαύρους και έβγαζε τα προς το ζην ως δικηγόρος. Με την ιδιότητα ως δικηγόρος βρήκε δραματικό θάνατο σε μια αίθουσα δικαστηρίου του Οχάιο το 1871, όταν αυτοπυροβολήθηκε κατά λάθος στο στομάχι κατά τη διάρκεια της δίκης.

Ο Βαλάντιγκαμ εκπροσωπούσε έναν κατηγορούμενο, τον Τόμας Μαγκήχιαν, ο οποίος κατηγορήθηκε ότι πυροβόλησε μέχρι θανάτου τον Τομ Μάιερς σε έναν καυγά σε μπαρ. Ο Βαλάντιγκαμ ήθελε να αποδείξει στους ενόρκους ότι ο νεκρός είχε αυτοπυροβοληθεί κατά λάθος καθώς προσπαθώντας να τραβήξει το περίστροφό του, αυτό μπλέχτηκε στα ρούχα του και εκπυρσοκρότησε κατά λάθος. Έτσι, πήρε ένα όπλο, το οποίο νόμιζε ότι ήταν άδειο, το έβαλε στην τσέπη του και στη συνέχεια έπαιξε το σενάριο στην αίθουσα του δικαστηρίου. Δυστυχώς για τον Βαλάντιγκαμ, δεν χρησιμοποίησε άδειο όπλο, αλλά γεμάτο. Όταν αναπαρέστησε την κίνηση, το περίστροφο εκπυρσοκρότησε και τον πέτυχε στο στομάχι. Ωστόσο, η αναπαράσταση έπεισε τους ενόρκους και ο Μαγκήχιαν αθωώθηκε. Ο Βαλάντιγκαμ πέθανε την επόμενη μέρα, όταν το τραύμα μολύνθηκε με αποτέλεσμα να εκδηλωθεί περιτονίτιδα.

O αγαπημένος στρατηγός της Ένωσης που έγινε γνωστός για τα τελευταία του λόγια

Ο Τζον Σέντγουικ (1813 – 1864) γεννήθηκε σε οικογένεια βετεράνων της Αμερικανικής Επανάστασης, που ο παππούς του είχε υπηρετήσει ως στρατηγός μαζί με τον Τζορτζ Ουάσιγκτον. Ο Σέντγουικ συνέχισε την οικογενειακή παράδοση και εξελίχθηκε σε έναν σεβαστό – ικανό στρατηγό και διοικητή σώματος της Ένωσης κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Η καλοσύνη και η πατρική του στοργή, σε συνδυασμό με το ενδιαφέρον για την ευημερία των στρατιωτών του, κέρδισαν την αγάπη των ανδρών του και το παρατσούκλι «θείος Τζον». Δυστυχώς, είναι ευρύτερα γνωστός για τον δραματικό θάνατό του παρά για τη στρατιωτική του καριέρα.

Ο Σέντγουικ αποφοίτησε από το Γουέστ Πόιντ το 1837 και τοποθετήθηκε ως αξιωματικός πυροβολικού. Υπηρέτησε και ήταν ακόμα εν ενεργεία όταν ξέσπασε ο εμφύλιος πόλεμος τον Απρίλιο του 1861. Του δόθηκε η διοίκηση ενός συντάγματος ιππικού και μέχρι τον Αύγουστο του 1861 προήχθη στη διοίκηση της δικής του ταξιαρχίας στο στρατό του Ποτόμακ και μέχρι τον Φεβρουάριο του 1862, ήταν επικεφαλής του δικού του τμήματος. Πολέμησε γενναία στην Εκστρατεία της Χερσονήσου και τραυματίστηκε δύο φορές κατά τη διάρκεια των μαχών των Επτά Ημερών.

Στη μάχη του Αντίταμ, ο Σέντγουικ στάλθηκε σε μια κακοσχεδιασμένη επίθεση. Η μεραρχία του διαλύθηκε, έχασε 2.200 άνδρες, ενώ δέχτηκε τρεις σφαίρες. Όταν ανάρρωσε και επέστρεψε στο καθήκον, ανέλαβε διοίκηση δικού του σώματος. Πολέμησε με το 6^ο Σώμα κατά τη διάρκεια της μάχης του Τσάνσελορσβιλ το 1863, αλλά ηττήθηκε. Στην Χερσαία Εκστρατεία το 1864, οδήγησε τους άνδρες του στη μάχη της Γουίλντερνες (Ερημιάς).

Στις 9 Μαΐου 1864, κατά την έναρξη της μάχης του Σποτσιλβάνια Κόρτχαουζ, ενώ οι στρατιώτες του Σέντγουικ τοποθετούσαν τα πυροβόλα, δέχτηκαν πυρά ελεύθερων σκοπευτών, με αποτέλεσμα να πανικοβληθούν και ο Σέντγουικ να τους επιπλήξει για τη δειλία τους. Αναρωτιόταν πώς θα αντιδρούσαν όταν αντιμετώπιζαν τον εχθρό στην πρώτη γραμμή και δεχόντουσαν μαζικά πυρά. Οι άνδρες ντράπηκαν, αλλά συνέχισαν να υποχωρούν. Έτσι, ο Σέντγουικ συνέχισε: «Γιατί δειλιάζετε έτσι; Αυτοί δεν μπορούν να χτυπήσουν έναν ελέφαντα σε αυτή τη απόστα…». Σε εκείνο το σημείο η ομιλία του διακόπηκε από σφαίρα ελεύθερου σκοπευτή που τον χτύπησε στο πρόσωπο, κάτω από το αριστερό μάτι και τον σκότωσε ακαριαία. Ο ειρωνικός θάνατός του τον κατέστησε τον πιο υψηλόβαθμο αξιωματικό της Ένωσης που έπεσε στο πεδίο της μάχης κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο.

Ο σκοτεινός φιλόσοφος

Ο Ηράκλειτος ο Εφέσιος (535 – 475 π.Χ.) ο διάσημος φιλόσοφος, υποστήριξε την έννοια της συμπαντικής ροής και τον πόλεμο των αντιθέτων, υποστηρίζοντας ότι όλα τα πράγματα στο σύμπαν βρίσκονται σε συνεχή κίνηση και ισορροπία. Παρά τις βαθιές φιλοσοφικές του γνώσεις, ο Ηράκλειτος έζησε μια μοναχική ζωή, αποφεύγοντας την ανθρώπινη επαφή, περιπλανώμενος στα βουνά, τρεφόμενος με χόρτα και βότανα. Η υγεία του κλονίστηκε όταν προσβλήθηκε από υδρωπικία, μια επώδυνη ασθένεια που προκαλείται από συσσώρευση υγρών στο σώμα.

Απελπισμένος για θεραπεία, ο Ηράκλειτος επινόησε μια αντισυμβατική θεραπεία: να καλυφθεί με κοπριά αγελάδων με την ελπίδα να αντλήσει τα συσσωρευμένα υγρά. Ωστόσο, η προσπάθειά του για αυτοθεραπεία έλαβε περίεργη τροπή όταν η κοπριά στέγνωσε, αφήνοντάς τον ακινητοποιημένο και ευάλωτο. Σύμφωνα με μια εκδοχή, σε μια ζοφερή και ειρωνική στροφή της μοίρας, ο Ηράκλειτος δεν μπόρεσε να υπερασπιστεί τον εαυτό του όταν μια αγέλη σκύλων του επιτέθηκε και τον καταβρόχθισε ζωντανό. Έτσι, ο Ηράκλειτος συνάντησε το τέλος του με έναν τρόπο τόσο ιδιόμορφο όσο και τραγικό, ενώ η φιλοσοφική του κληρονομιά επισκιάστηκε από τις μακάβριες συνθήκες θανάτου του.

Ο επίδοξος προφήτης που έγινε ποιητής

Ο Αλ-Μουτανάμπι (915 – 965) ο επιφανής Άραβας ποιητής του 10^ου αιώνα, άφησε ανεξίτηλο σημάδι στη λογοτεχνία με την απαράμιλλη μαεστρία του στο στίχο. Το ταλέντο του ωστόσο, συνδυάστηκε με την εγωκεντρική του φύση, καθώς συχνά έγραφε ωδές όχι μόνο στους προστάτες αλλά και στον εαυτό του, επιδεικνύοντας το θάρρος και τις ικανότητές του. Παρά την ποιητική του λαμπρότητα, η φιλοδοξία του να εξασφαλίσει μια θέση κυβερνήτη δεν εκπληρώθηκε λόγω της ακανθώδους προσωπικότητάς του και της υπερβολικής υπερηφάνειας του, γεγονός που απέτρεψε πιθανούς υποστηρικτές να του αναθέσουν ευθύνες.

Ενώ οι έπαινοι του χάρισαν ανταμοιβές και αναγνώριση, το κοφτερό του πνεύμα και η τάση να συνθέτει δηκτικούς στίχους εναντίον αντιπάλων και γενναιόδωρων πατρόνων οδήγησε τελικά στο θάνατό του. Το 965, βρήκε τραγικό τέλος όταν ήρθε αντιμέτωπος με διώκτες που απήγγειλαν δικούς του τολμηρούς στίχους, χλευάζοντας το θάρρος του. Σε μια μοιραία επίδειξη υπερηφάνειας, ο Αλ Μουτανάμπι στράφηκε για να αντιμετωπίσει τους επιτιθέμενους, αποφασισμένος να ανταποκριθεί στον δικό του στίχο και σκοτώθηκε στην αντιπαράθεση που ακολούθησε. Έτσι, η κληρονομιά του παραπέμπει όχι μόνο στη βαθιά ποίησή του αλλά και στις δραματικές συνθήκες των τελευταίων στιγμών του.

Η μοιραία αυτοθεραπεία ενός εθνοπατέρα σε μια οδυνηρή ασθένεια

Ο Γκάβερνερ Μόρις (1752 – 1816) έγινε γνωστός ως ο «Γραφέας του Συντάγματος» αφού έγραψε το Προοίμιό του. Υπήρξε φανατικός αντίπαλος της δουλείας και απεχθανόταν ιδιαίτερα τον «Συμβιβασμό των τριών πέμπτων» του συντάγματος, ο οποίος ενίσχυσε την εκπροσώπηση του κράτους σκλάβων. Όπως το διατύπωσε: «Ο κάτοικος της Τζόρτζια και της Νότιας Καρολίνας που πηγαίνει στις ακτές της Αφρικής και περιφρονώντας τους πιο ιερούς νόμους της ανθρωπότητας αποσπά τους συνανθρώπους του από τις αγαπημένες τους σχέσεις και τους καταδικάζει στα πιο σκληρά δεσμά, θα έχει περισσότερες ψήφους σε μια κυβέρνηση που έχει συσταθεί για την προστασία των δικαιωμάτων της ανθρωπότητας από τον πολίτη της Πενσυλβάνιας ή του Νιου Τζέρσεϋ που βλέπει με φρίκη μια τόσο φαύλη πρακτική».

Ο Μόρις ήταν επίσης ασυγκράτητος ερωτύλος, γεγονός που οδήγησε στον οδυνηρά αστείο θάνατό του. Ο Μόρις είχε πολλές ερωμένες. Έχασε ένα πόδι όταν διέφυγε από έναν απατημένο σύζυγο είτε επειδή πήδηξε από ένα παράθυρο του δεύτερου ορόφου είτε επειδή χτυπήθηκε από άμαξα κατά την πτώση του. Το χαμένο πόδι δεν περιόρισε τον ερωτισμό του Μόρις, γεγονός που ώθησε τον Τζον Τζέι να πει: «Σχεδόν εύχομαι να είχε χάσει κάτι άλλο». Τρεις δεκαετίες μετά, οι σχέσεις του Μόρις τον άφησαν με σοβαρή απόφραξη της ουρήθρας: η ουρήθρα του ήταν φραγμένη. Απελπισμένος να καθαρίσει την απόφραξη, υιοθέτησε μια παλαβή θεραπεία. Έσπασε μία μπαλένα φάλαινας από τον κορσέ της γυναίκας του, την εισήγαγε στον ανδρισμό του και την περίστρεψε. Οι ακίδες της μπαλένας τεμάχισαν το πέος του εσωτερικά και πέθανε από μόλυνση.

Η εμμονή ενός δικηγόρου να επιδείξει την αντοχή παραθύρου

Ο Γκάρι Χόι (1954 – 1993) ένας διακεκριμένος Καναδός δικηγόρος και ανώτερο στέλεχος, σκοτώθηκε με τραγικό τρόπο λόγω του θαυμασμού του για την ανθεκτικότητα των σύγχρονων τεχνικών κατασκευής. Ο Χόι, ο οποίος είχε μηχανικές γνώσεις, υπερηφανευόταν για την αντοχή των παραθύρων στο γραφείο του στο Τορόντο ελέγχοντάς τα, μια συνήθεια που αποδείχθηκε μοιραία. Κατά τη διάρκεια ενός πάρτι καλωσορίσματος για τους ασκούμενους φοιτητές νομικής στις 9 Ιουλίου 1993, ο Χόι προσπάθησε να τους εντυπωσιάσει πέφτοντας στα παράθυρα του γραφείου, κάτι που είχε κάνει αμέτρητες φορές. Ωστόσο, σε αυτή την περίπτωση, το γυαλί έσπασε, με αποτέλεσμα να πέσει από τον 24^ο όροφο του Τορόντο Ντομίνιον Σέντερ βρίσκοντας τραγικό θάνατο.

Παρά το τραγικό αποτέλεσμα, η περίεργη μεθοδολογία και ο πρόωρος θάνατος του Χόι τον έκαναν διάσημο μετά τον θάνατό του. Το μοιραίο ατύχημά του ενέπνευσε αστικούς θρύλους, τηλεοπτικά επεισόδια και του χάρισε ακόμη και το βραβείο Δαρβίνου το 1996. Ο ακούσια αστείος θάνατος του Χόι χρησίμευσε ως παράδειγμα για τους κινδύνους παραβίασης των πρωτοκόλλων ασφαλείας κτιρίων.

Ο εφευρέτης που ήθελε να επαληθεύσει την εφεύρεσή του

Ο Φράντς Ράινχελτ (1879 – 1912) ένας Γάλλος ράφτης με πάθος για την πτήση, απέκτησε φήμη για τον κωμικοτραγικό θάνατό του ενώ προσπαθούσε να εφεύρει μια στολή αλεξίπτωτου. Ωθούμενος από το βραβείο της Αερολέσχης της Γαλλίας για έναν επιτυχημένο σχεδιασμό αλεξίπτωτου, ο Ράιχελτ δημιούργησε ένα κοστούμι 20 λιβρών με μεταξωτή κουκούλα, με στόχο να επιτρέψει στους πιλότους να προσγειώνονται με ασφάλεια σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Παρά τις πολλαπλές αποτυχημένες δοκιμές χρησιμοποιώντας ανδρείκελα, ο Ράιχελτ επέμεινε και έλαβε άδεια να πραγματοποιήσει μια ζωντανή δοκιμή από τον Πύργο του Άιφελ.

Στις 4 Φεβρουαρίου 1912, ενώπιον πλήθους θεατών και δημοσιογράφων, ο Ράιχελτ ανέβηκε στον Πύργο του Άιφελ, σκοπεύοντας να πηδήξει με τη στολή του αλεξίπτωτου. Αγνοώντας τις εκκλήσεις φίλων και θεατών, πήδηξε από το πρώτο κατάστρωμα του πύργου στις 8:22 π.μ. Ωστόσο, η στολή αποδείχθηκε αναποτελεσματική και ο Ράιχελτ έπεσε στο έδαφος από ύψος περίπου 70 μέτρων, αφήνοντας έναν μικρό κρατήρα κατά την πρόσκρουση. Η τολμηρή προσπάθειά του, αν και άστοχη, τόνισε τους κινδύνους της καινοτομίας χωρίς επαρκείς δοκιμές, σε αντίθεση με ένα επιτυχημένο άλμα με αλεξίπτωτο που πραγματοποιήθηκε μόλις λίγες ημέρες νωρίτερα. Ο δραματικός θάνατος του Ράιχελτ παραμένει ως προειδοποίηση στα χρονικά της αεροπορικής ιστορίας.

Η πρόκληση στον Τζένγκις Χαν

Ο σάχης Μωάμεθ Β’, (1169 – 1220) κυβερνήτης της Χορασμίας αυτοκρατορίας (σημ. Ουζμπεκιστάν) διέπραξε ένα μοιραίο λάθος όταν προκάλεσε τον Τζένγκις Χαν, υποτιμώντας τη δύναμη και την αποφασιστικότητα του Μογγόλου ηγέτη. Το 1218, η ένταση κλιμακώθηκε όταν οι δυνάμεις του Μωάμεθ Β’ συνέλαβαν και εκτέλεσαν Μογγόλους απεσταλμένους, ωθώντας τον Τζένγκις Χαν να ανταποδώσει γρήγορα και αποφασιστικά. Παρά τις διπλωματικές προσπάθειες, η άρνηση του Μωάμεθ Β’ να αναγνωρίσει το λάθος του ενίσχυσε την πρόθεση του Τζένγκις Χαν να τον φέρει ενώπιον της δικαιοσύνης. Ξεκινώντας μαζική εισβολή, οι δυνάμεις του Τζένγκις Χαν κατέστρεψαν συστηματικά τις πόλεις, αφήνοντας πίσω τους καταστροφή και απελπισία. Ο Μωάμεθ Β’, συνειδητοποιώντας τη σοβαρότητα του λανθασμένου υπολογισμού του, προσπάθησε να διαφύγει. Σύντομα βρέθηκε να καταδιώκεται ανελέητα από τους Μογγόλους στρατηγούς Σουμπουτάι και Γιέμπε.

Η καταδίωξη κορυφώθηκε με τον δραματικό θάνατό του σε ένα απομακρυσμένο νησί της Κασπίας, συμβολίζοντας την τελική ήττα της αυτοκρατορίας του. Η πτώση της Χορασμίας αυτοκρατορίας υπό την κυριαρχία του Μωάμεθ Β’ χρησιμεύει ως παράδειγμα για τις συνέπειες από την υποτίμηση της δύναμης και της αποφασιστικότητας ενός τρομερού αντιπάλου. Ενώ η εκστρατεία του Τζένγκις Χαν σημαδεύτηκε από αφάνταστη βαρβαρότητα και πόνο, η ατυχής περιφρόνηση του Μωάμεθ Β’ έναντι του πιο φοβερού κατακτητή της ιστορίας στέκεται ως παράδειγμα των συνεπειών αλαζονείας και ύβρεως στη μεγάλη σκηνή της ιστορίας.

Η ηρωική θυσία του Μακκαβαίου πολεμιστή

Ο Ελεάζαρ Αβαράν  (απεβ. 162 π.Χ.) έγινε γνωστός για το ακλόνητο θάρρος του κατά τη διάρκεια της ταραχώδους εξέγερσης των Μακκαβαίων εναντίον της καταπιεστικής αυτοκρατορίας των Σελευκιδών, όταν αντιμετώπισε τον θάνατο στην κομβική μάχη του Βεθζεχαρία το 162 π.Χ. Με τις δυνάμεις των Σελευκιδών να επελαύνουν προκειμένου να ενισχύσουν το προπύργιο τους στην Ιερουσαλήμ, ο Ελεάζαρ βρέθηκε σε ένα τρομακτικό πεδίο μάχης, όπου δοκιμάστηκε η αποφασιστικότητά του ενάντια σε άνισες πιθανότητες. Παρά τις δύσκολες συνθήκες, ο Ελεάζαρ παρέμεινε απτόητος, ορμώμενος από τη διακαή επιθυμία να εμπνεύσει τους συντρόφους του και να υπερασπιστεί την ελευθερία του λαού του. Σε μια τολμηρή επίδειξη ανδρείας, ο Ελεάζαρ αντιμετώπισε έναν κολοσσιαίο πολεμικό ελέφαντα, με ιδιαίτερο εξοπλισμό θεωρώντας ότι μετέφερε τον Αντίοχο Ε’ των Σελευκιδών. Με τόλμη και αποφασιστικότητα, ο Ελεάζαρ βύθισε το δόρυ του στην ευάλωτη κοιλιά του ελέφαντα, προκαλώντας πλήγμα στις δυνάμεις του αντιπάλου.

Ωστόσο, στον απόηχο της ηρωικής του πράξης η μοίρα έπαιξε δυσάρεστο παιχνίδι, καθώς ο ετοιμοθάνατος ελέφαντας έπεσε πάνω του, καταπλακώνοντάς τον με το τεράστιο βάρος του. Παρά την ανιδιοτελή θυσία του Ελεάζαρ και το συγκλονιστικό παράδειγμα γενναιότητάς του, οι Εβραίοι υπερασπιστές βρέθηκαν να μάχονται με μειωμένο ηθικό έναντι της συντριπτικής υπεροχής του πεζικού των Σελευκιδών και τους θωρακισμένους πολεμικούς ελέφαντες. Παρά την τραγική έκβαση της μάχης, η γενναία πράξη του Ελεάζαρ παραμένει χαραγμένη στα χρονικά της ιστορίας ως απόδειξη του αδάμαστου πνεύματος και της ακλόνητης αποφασιστικότητας των Μακκαβαίων πολεμιστών στην αναζήτησή τους για θρησκευτική ελευθερία και ανεξαρτησία.

Ένας Ροκφέλερ στην Παπούα πυροδοτεί ένα κανιβαλιστικό μυστήριο

Ο Μάικλ Ροκφέλερ, γόνος της οικογένειας Ροκφέλερ με επιρροή, έζησε μια ζωή που χαρακτηρίστηκε από προνόμια, εκπαίδευση και πάθος για την τέχνη και την εξερεύνηση. Παρά την πλούσια ανατροφή του, ο Μάικλ ακολούθησε τα ενδιαφέροντά του με πάθος, φοιτώντας σε διάσημα σχολεία και υπηρετώντας στον Αμερικανικό στρατό. Ωστόσο, το πολλά υποσχόμενο μέλλον του πήρε μια τραγική τροπή το 1961 κατά τη διάρκεια μιας αποστολής στη Νέα Γουινέα, όπου γνώρισε ένα μακάβριο και απροσδόκητο τέλος. Μεταβαίνοντας στη Νέα Γουινέα για να μελετήσει τις αυτόχθονες φυλές, βρέθηκε στη φυλή Ασμάτ κατά μήκος της νοτιοδυτικής ακτής. Γοητευμένος από τον πολιτισμό τους, άρχισε να συλλέγει αντικείμενα και να μελετά τα έθιμά τους. Ωστόσο, η τραγωδία συνέβη κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου ταξιδιού με πλοίο στις 18 Νοεμβρίου 1961, όταν το σκάφος του Μάικλ ανατράπηκε σε επικίνδυνα νερά.

Ενώ οι ντόπιοι κολύμπησαν στην ασφάλεια, ο Μάικλ και μια Ολλανδή ανθρωπολόγος, η Ρενέ Γουάσινγκ, προσκολλήθηκαν στο αναποδογυρισμένο σκάφος, ελπίζοντας να σώσουν τα υπάρχοντά τους. Σε μια μοιραία απόφαση, ο Μάικλ προσπάθησε να κολυμπήσει προς την ακτή αλλά δεν επέστρεψε ποτέ. Παρά τις εκτεταμένες προσπάθειες αναζήτησης, δεν βρέθηκε ποτέ και το τέλος του παρέμεινε μυστήριο για δεκαετίες. Πρόσφατες έρευνες και μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων λένε ότι ο Μάικλ μπορεί να σκοτώθηκε και να φαγώθηκε από μέλη της φυλής Ασμάτ, ένα ζοφερό συμπέρασμα που υποστηρίζεται από αποικιακές αναφορές και τοπικές μαρτυρίες. Παρά τις τραγικές συνθήκες θανάτου του, η κληρονομιά του Μάικλ Ροκφέλερ παραμένει μέσω της συνεισφοράς του στην ανθρωπολογία και τις τέχνες, με πολλά από τα τεχνουργήματα που συνέλεξε να φιλοξενούνται σε διάσημα ιδρύματα όπως το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης.

Πηγές – βιβλιογραφία

https://historycollection.com/dramatic-deaths-these-people-did-not-see-coming/

All That’s Interesting – The Story of Franz Reichelt, the Man Who Died Jumping Off the Eiffel Tower

American Battlefield Trust – The Death of John Sedgwick

Amusing Planet – Franz Reichelt’s Fatal Jump

Ancient Origins – John of Bohemia: A Heroic King Blind to His Fate

Ancient Origins – Heraclitus Died When He Covered Himself in Cow Dung

Arab America – Al Mutanabbi: The Greatest Arab Poet

BBC – Victorian Strangeness: The Lawyer Who Shot Himself Proving His Case

Catton, Bruce – The Civil War, Three Volumes in One (1984)

Cracked – 4 Dudes Who Tried to Prove Themselves, and Died Horribly Instead

Curious Archive – The Bizarre Death of Garry Hoy

Daily Beast – Was This Rockefeller Heir Eaten by Cannibals?

Discerning History – Peter Bartholomew: Life and Death of a Fanatical Fraud

Encyclopedia Britannica – Al Mutanabbi

Encyclopedia Britannica – Gouverneur Morris

History Collection – Costly Historic Mistakes that People Immediately Regretted

History Colored – How Clement Vallandigham Died Defending a Client in Court

Jewish Encyclopedia – Eleazar

Kostick, Conor, Leiden University Scholarly Publications, Volume 27, 2012 – The Trial by Fire of Peter Bartholomew: A Case Study in Medieval Social Conflict

Military History, May 2006 – Facing the Wrath of Khan

Military History Matters – Royal Deaths: John the Blind

Morgan, David – The Mongols (1986)

National Geographic Magazine, September 16th, 2018 – Pick Your Poison: 12 Toxic Tales

Ratchnevsky, Paul – Genghis Khan: His Life and Legacy (1994)

Scullard, Howard Hayes – The Elephant in the Greek and Roman World (1974)

Smithsonian Magazine, March, 2014 – What Really Happened to Michael Rockefeller

Snopes – Did a Man Die Demonstrating a Window’s Strength?

Stanford Encyclopedia of Philosophy – Heraclitus

 

Η δημοσίευση με τίτλο Αλλόκοτοι & απροσδόκητοι θάνατοι από τον δημιουργό Χείλων βασίστηκε σε αντίστοιχη δημοσίευση του historycollection.com και διατίθεται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού – Μη Εμπορική Χρήση – Παρόμοια Διανομή 4.0