Ο Ηρακλής ήταν ο ενδοξότερος ήρωας της Ελληνικής μυθολογίας και «σημείο» αναφοράς πλείστων ιστορικών συμβάντων – γεγονότων της ύστερης αρχαίας Ελληνικής ιστορίας.

Η Άλκηστις ήταν μυθική βασίλισσα της Θεσσαλίας, σύζυγος του βασιλιά Άδμητου, η οποία αποτελεί την προσωποποίηση της αφοσιωμένης, ανιδιοτελούς, γυναίκας και συζύγου στην αρχαία Ελλάδα.

Στην Ελληνική μυθολογία ο Αμφιτρύων ήταν γιος του Αλκαίου, βασιλιά της Τίρυνθας και της Αστυδάμειας (ή Λυσιμάχης ή Λαονόμης) εγγονός του ήρωα Περσέα και πατριός του Ηρακλή. Από τον πατέρα του κληρονόμησε τον θρόνο της Τίρυνθας και από τον πεθερό του Ηλεκτρύωνα τον θρόνο των Μυκηνών. Όταν δε σκότωσε κατά λάθος τον πεθερό του Ηλεκτρύωνα, εκδιώχθηκε από την πόλη και εγκαταστάθηκε στη Θήβα.

Είναι γνωστό ότι η Αφροδίτη, θεά της αγάπης και της ομορφιάς, τιμωρούσε αμείλικτα όσους περιφρονούσαν τους βωμούς της.

Στην αρχαιότητα οι άνθρωποι πίστευαν ότι οι θεοί ήσαν πανταχού παρόντες. Οι θεότητες της αρχαίας Ελληνικής και Ρωμαϊκής ιστορίας, επικαλούνταν σε πολλές δεήσεις των θνητών και είχαν πολλούς βωμούς και αφιερώματα. Το γεγονός ότι οι αφιερώσεις στις τοποθεσίες εκτός Ρώμης, ήσαν χαραγμένες σε πέτρινους βωμούς, καταδεικνύει τον «εκρωμαϊσμό», καθώς αποτελούσε τυπικό Ρωμαϊκό τρόπο λατρείας. Έχουν ανακαλυφθεί αρκετά προ Ρωμαϊκά μνημεία βόρεια της Αδριατικής και στις Ανατολικές περιοχές των Άλπειων, όπου έχουν κατατεθεί διάφορα τελετουργικά αναθήματα και ανάλογα ευρήματα υπάρχουν στην περιοχή Emona (Λιουμπλιάνα) κατά μήκος του ποταμού Ljubljanica.

Αρκετοί τον ονόμαζαν Κάρναβο [ή Χαρναβών (Carnabon)] βασιλέα των Γετών οι οποίοι ζούσαν στη Θράκη. Η άνοδός του στην εξουσία συνέβη τον καιρό που λέγεται ότι πρωτοδόθηκε το στάρι στους θνητούς. _Πυθεύς

Όταν οι Αργοναύτες έφθασαν στην καμπή του τέλους της κοινής πορείας τους κι επρόκειτο ν᾽ αναχωρήσουν ο καθένας για την πατρίδα του, λέγεται ότι ο Ηρακλής, σκεπτόμενος τ᾽ απροσδόκητα γυρίσματα της τύχης, πρότεινε στους επίλεκτους μαχητές να ορκίζονταν αναμεταξύ τους ότι θα πολεμούσαν ο ένας στο πλευρό εκείνου που θα καλούσε σε βοήθεια κι επιπλέον, ότι θα έπρεπε να επιλέξουν τον ιδανικότερο τόπο στην Ελλάδα όπου θα διοργάνωναν αθλοπαιδιές κι εορταστικές τελετές στο πλαίσιο αυτών, τις οποίες όφειλαν ν᾽ αφιερώσουν στον θεό των θεών, τον Ολύμπιο Δία. […] _Πυθεύς

Ο Ηρακλής προσπαθεί να θανατώσει τον δράκο των Εσπερίδων ο οποίος εθεωρείτο ακατάβλητος, ουδέποτε έκλεινε τα μάτια του, διατηρώντας πάντα νωπές τις αποδείξεις για την επάξια τοποθέτησή του στη θέση του φύλακα. _Πυθεύς

Το τεράστιο ερπετό σημαδεύει το κενό ανάμεσα στις δυό Αρκούδες. Λέγεται ότι περιφρουρούσε τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων και αφού ο Ηρακλής το σκότωσε, η Ήρα του χάρισε μια θέση στ᾽ άστρα γιατί με την προτροπή της ο ήρωας είχε κινηθεί εναντίον του. _Πυθεύς

Στο Ελληνικό Πάνθεον της Μυθολογίας περιλαμβάνονται θνητοί ήρωες και ηρωίδες που «προήχθησαν» σε θεότητες μέσω μιας διαδικασίας που οι Έλληνες ονόμαζαν Αποθέωση. Οι εν λόγω θεότητες χαρακτηρίζονται ως «Αποθεωθήναι»

Ο Τήλεφος ήταν γιός του Ηρακλέους και της Αύγης κόρης του Αλέα. Επειδή ήταν καρπός παράνομου έρωτα, ο Αλέας τον εγκατέλειψε στο όρος Παρθένιο για να πεθάνει. Εκεί με την παρέμβαση των θεών διασώθηκε θηλάζοντας από ελαφίνα και κατόπιν ανατράφηκε από βοσκούς.

Ο Νηλεύς είχε εγκαταλειφθεί ως βρέφος. Όταν αυτός και ο δίδυμος αδελφός του μεγάλωσαν, σκότωσαν την μητρυιά τους Σιδηρώ και αφού εξορίσθηκαν έφθασαν στην Μεσσηνία και ίδρυσαν την Πύλο.
Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι ο Νηλεύς ήταν γιός του Ιπποκόωνα, ενώ άλλοι ότι ήταν γιός του Κριθέα, γιού του Αίολου, γιού του Έλληνα, γιού του Δευκαλίωνα ο οποίος επιβίωσε του κατακλυσμού. Υπάρχουν και ορισμένοι που αναφέρουν ότι πατέρας του Νηλέα ήταν ο Ποσειδών και μητέρα του η Τυρώ, κόρη του Σαλμονέα και της Αλκιδίκης. Ο Σαλμονέας ήταν γιός του Αιόλου και επομένως εφόσον ο Νηλέας ήταν γιός του Κριθέα, θα έπρεπε να είναι εξάδελφος της Τυρούς, η οποία ήταν μητέρα του. Η Αλκιδίκη η οποία ήταν μητέρα της Τυρούς ήταν κόρη του Αφίδα βασιλέα της Αρκαδίας, γιού του Άρκα, γιού του Δία και της Καλλιστούς.

Το άρθρο αναφέρεται στους αυτόχειρες της μυθολογίας, δηλαδή σε αυτούς που αυτοκτόνησαν είτε αυτοβούλως είτε πιεζόμενοι από καταστάσεις. Οι κυριότεροι λόγοι ήσαν θλίψη, αγάπη, έρωτας, φόβος, ζήλια, ντροπή, τύψεις, ψυχικές ή πνευματικές διαταραχές, αυτοθυσία, ή άλλες αιτίες.

Στην αρχαία Ελληνική μυθολογία υπήρχαν τέσσερις κατηγορίες Δρακόντων: οι Δράκοντες ερπετά – οι θαλάσσιοι Δράκοντες – η Χίμαιρα (πύρινη ανάσα) και οι θηλυκοί Δράκοντες.