Ο Μέγας Αλέξανδρος ακολουθώντας το αρχαιοελληνικό πρότυπο διοίκησης πολεμούσε πάντα στην πρώτη γραμμή, διοικώντας δια του παραδείγματος.

Το παρακάτω χρονολόγιο της ιστορίας του Μεγ. Αλεξάνδρου βασίσθηκε κατά κύριο λόγο στον Αρριανό.

Η Άορνος Πέτρα ή απλά Άορνος ήταν οχυρώτατη ορεινή τοποθεσία της Ινδίας, η οποία πολιορκήθηκε και κατελήφθη από τον Μέγα Αλέξανδρο,

Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας λέγεται η αρχαία βιβλιοθήκη της ομώνυμης πόλης στην Αίγυπτο, η οποία ιδρύθηκε στην Ελληνιστική εποχή επί Πτολεμαίου Α’,

Η Ρωξάνη ή Ρωξάνα ήταν η πρώτη σύζυγος του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Ο Λυσίμαχος ήταν ένας από τους σωματοφύλακες του Μεγάλου Αλεξάνδρου και κατόπιν ένας από τους διαδόχους του, ο οποίος έγινε βασιλιάς της Θράκης, της Μακεδονίας και μέρους της Μικράς Ασίας.

Ο Αβδαλώνυμος ή Αβδολώνιμος ή Αβδαλώνιμος ή Αλώνυμος ή Βαλλώνυμος ανήκε στον βασιλικό οίκο της Σιδώνας (Φοινικική πόλη σημερινός Λίβανος) αν και δεν γνωρίζουμε την ακριβή θέση του στο γενεαλογικό δέντρο.

Οι Αργυράσπιδες ήσαν επίλεκτο στρατιωτικό τμήμα των Διαδόχων οι οποίοι προέκυψαν πιθανόν από μετονομασία των Υπασπιστών.

Κυρηναϊκή ή Πεντάπολις καλείται η βορειοανατολική παράκτια περιοχή της Λιβύης, που αρχικά περιλάμβανε πέντε & κατόπιν έξι Ελληνικές αποικίες: Ευεσπερίδες (μετέπειτα Βερενίκη, σύγχρονη Βεγγάζη) – Ταύχειρα (μετέπειτα Αρσινόη, σημερινή Τόκρα) – Βάρκη (Al Marj) – Πτολεμαΐδα – Απολλωνία (σύγχρονη Susah) και την πρωτεύουσα Κυρήνη από την οποία προήλθε και η ονομασία της περιοχής.

Το καλοκαίρι του 324 π.Χ στην Ολυμπία ο απεσταλμένος του Μεγ. Αλεξάνδρου έκανε μια δυσάρεστη ανακοίνωση στους Έλληνες που είχαν συγκεντρωθεί για τους αγώνες της 114ης Ολυμπιάδας. Ήταν επιθυμία του βασιλέα, όπως όλες οι Ελληνικές πόλεις επαναφέρουν τους εξόριστους, επιστρέφοντας την ιθαγένεια και τα εδάφη τους. Το Διάταγμα των Εξορίστων αποσκοπούσε στην αναχαίτιση των μισθοφόρων που κατέκλυζαν τις νέες κατακτήσεις του Αλεξάνδρου.

Η μάχη της Ραφίας ή μάχη της Γάζας, διεξήχθη στις 22 Ιουνίου 217 π.Χ. μεταξύ των δυνάμεων του Πτολεμαίου Δ’ Φιλοπάτορα βασιλέα (Φαραώ) της Πτολεμαϊκής Αιγύπτου και του βασιλέα της Συρίας Αντιόχου Γ’ της αυτοκρατορίας των Σελευκιδών, κατά την διάρκεια των Συριακών πολέμων. Στην εν λόγω μάχη, γνωστή και ως «μάχη των ελεφάντων» επικράτησε ο Πτολεμαίος ο οποίος εξασφάλισε τον έλεγχο της Παλαιστινιακής περιοχής της Αιγύπτου.

Μετά τα μέσα καλοκαιριού του 324 π.Χ., όταν βρισκόταν στην Όπιδα (αρχαία πόλη της Μεσοποταμίας πλησίον του ποταμού Τίγρη) ο Αλέξανδρος συγκέντρωσε τους Μακεδόνες και τους ανακοίνωσε ότι αποστράτευε και έστελνε στην πατρίδα όλους τους ηλικιωμένους και τραυματίες απόμαχους, ενώ σε όσους έμεναν σκόπευε να δώσει τέτοιες παροχές, που θα τις ζήλευαν όλοι. Δεν άφησε την επιλογή σε όσους το ήθελαν να εποικίσουν κάποιες πόλεις, διότι βρίσκονταν στις πολιτισμένες περιοχές της αυτοκρατορίας, δηλαδή στις χώρες, που ήταν αστικοποιημένες και οι λαοί τους μπορούσαν να ελεγχθούν ευκολότερα. Επίσης οι λαοί εκείνοι είχαν πανάρχαιο, εξαιρετικά ανεπτυγμένο πολιτισμό και πολύ δύσκολα θα αποδέχονταν τον Ελληνικό. Οι απόμαχοι λοιπόν δεν του ήταν χρήσιμοι, αντίθετα ήσαν επικίνδυνοι για τη διακυβέρνηση της αυτοκρατορίας, επειδή είχαν τον Ελληνικό ρατσισμό και πίστευαν στη «συνταγματική» μοναρχία

Η Άδα ήταν κόρη του Εκατόμνου, ιδρυτή της Εκατομνιδικής δυναστείας των Σατραπών της Καρίας. Ο πατέρας της, ο μεγαλύτερος αδελφός Μαύσσωλος, η αδελφή της Αρτεμισία (η οποία είχε παντρευτεί τον Μαύσσωλο) και ο αδελφός/σύζυγός Ιδριεύς υπήρξαν μέλη της δυναστείας, επί σχεδόν μισό αιώνα μέχρι τον θάνατο του Ιδριέα το 344 π.Χ. Ο Μαύσσωλος είχε επεκτείνει σε σημαντικό βαθμό την επιρροή της Καρίας, η Αρτεμισία την διατήρησε και ο Ιδριεύς ενίσχυσε το κύρος της. Ωστόσο, όταν ο Μαύσσωλος μεταβίβασε την εξουσία στην Άδα, ο νεότερος αδελφός του, Πιξόδαρος, αισθάνθηκε προσβεβλημένος.

Η θεωρία της θεϊκής καταγωγής του Αλεξάνδρου είχε αρχικά διατυπωθεί από τη μητέρα του, την Ολυμπιάδα, πριν ακόμη τον συλλάβει, η οποία είχε αναφέρει ότι κάποιο βράδυ, κατά την προετοιμασία του γάμου της και πριν κοιμηθεί για πρώτη φορά με τον Φίλιππο, είδε ένα όνειρο. Σε αυτό άκουσε πρώτα μία βροντή, μετά έπεσε στην κοιλιά της ένας κεραυνός και ξέσπασε σε φλόγες, που έσβησαν διασκορπιζόμενες στο χώρο. Εφόσον αυτή είναι αυθεντική διήγηση της Ολυμπιάδας και δεν της αποδόθηκε εκ των υστέρων, είναι σαφής η επιδίωξή της. Το παιδί, που θα έφερνε στον κόσμο ανήκε στον θεό, που είχε χαρακτηριστικά την βροντή και τον κεραυνό, δηλαδή τον Δία και όχι στον θνητό σύζυγό της.

Ο Αλέξανδρος προχώρησε από την Πρίαπο προς την Ζέλεια με τη στρατιά έτοιμη για εμπλοκή. Προπορεύονταν για αναγνώριση οι σαρισσοφόροι ιππείς και περί τους 500 ψιλούς, ακολουθούσαν οι πεζοί σε διπλή σειρά και το ιππικό στα δύο άκρα της παράταξης. Στο τέλος βρίσκονταν τα σκευοφόρα. Κατά το απόγευμα συνάντησαν τους Πέρσες, που είχαν παραταχθεί πίσω από το σημαντικότερο κώλυμα της περιοχής, τον ποταμό Γρανικό (Μπιγκά, βορείως της συμβολής του με τον Κοτσαμπάς). Οι όχθες του ήταν ψηλές και απότομες, πολλά σημεία του βαθιά, τα ανοιξιάτικα νερά του αρκετά ορμητικά (ήταν τέλος Απριλίου) και το πλάτος του 25 μέτρα. Επειδή η ώρα ήταν προχωρημένη, ο Παρμενίων πρότεινε να στρατοπεδεύσουν στην όχθη και να περάσουν το ποτάμι πριν το πρώτο φως της επομένης, οπότε οι Πέρσες δεν θα είχαν προλάβει να συνταχθούν και να χρησιμοποιήσουν τον Γρανικό ως κώλυμα.

Η δύναμη της στρατιάς του Αλεξάνδρου είναι ένα από τα πολλά σημεία, για τα οποία υπάρχουν ελλιπείς πληροφορίες. Ούτε καν για την αρχική δύναμη, που ξεκίνησε από την Μακεδονία, δεν υπάρχουν ακριβείς πληροφορίες και το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Αλέξανδρος διεξήγαγε την Ευρωπαϊκή εκστρατεία επικεφαλής των δυνάμεων του Κοινού Συνεδρίου των Ελλήνων.

Ο Μέγας Αλέξανδρος αφού τακτοποίησε τα θέματα άμεσης προτεραιότητας στην Βακτρία, διέταξε τη σύλληψη του σατράπη της Αρείας, Αρσάκη και την αντικατάστασή του από τον εταίρο Στασάνορα, διότι έλαβε πληροφορίες, που τον έφεραν ως ύποπτο στάσης. Είχε αρχίσει το καλοκαίρι του 329 π.Χ., όταν ο Αλέξανδρος συνεχίζοντας την καταδίωξη του Βήσσου προέλασε από τα Βάκτρα προς τον Ώξο, που «εκβάλλει στις Υρκανικές ακτές της Κασπίας». Μέχρι πριν μερικές δεκαετίες το δρομολόγιο οδηγούσε από τα Βάκτρα κατευθείαν βόρεια προς τον κυριότερο πόρο, μία λίμνη που σχημάτιζε ο Ώξος στη θέση της σημερινής Τερμέζ, και δεν ήταν καθόλου άνετο.

Το 321 π.Χ. σχεδόν δύο χρόνια μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου, ο Αρριδαίος ολοκλήρωσε την κατασκευή της αρμάμαξας, που θα μετέφερε την σορό του Αλεξάνδρου από τη Βαβυλώνα στο μαντείο του Άμμωνα, σύμφωνα με την επιθυμία του. Η σαρκοφάγος η οποία ήταν κατασκευασμένη από σφυρήλατο χρυσό, περιείχε αρώματα, για να συντηρείται το μουμιοποιημένο σώμα και ήταν σφραγισμένη με εφαρμοστό χρυσό κάλυμμα. Επάνω είχαν τοποθετήσει μία υπέροχη χρυσοποίκιλτη φοινικίδα (κόκκινη πολεμική σημαία) και δίπλα της τα όπλα του νεκρού. Η αρμάμαξα είχε θολωτή οροφή πλάτους 8 πήχεων (3,7μ) και μήκους 12 πήχεων (5,55μ) με λιθοκόλλητες ψηφίδες. Τη βάση της καμάρας περιέτρεχε παραλληλόγραμμος θριγκός με ανάγλυφες προτομές τραγελάφων (φανταστικών ζώων), απ’ τις οποίους κρέμονταν χρυσοί κρίκοι διαμέτρου 2 παλαμών (περίπου 14,8 εκατοστών), όπου ήταν περασμένο πομπικό στέμμα στολισμένο μεγαλόπρεπα με όλων των ειδών τα χρώματα. Στις άκρες υπήρχαν δικτυωτά κρόσσια με μεγάλα κουδούνια, για να φτάνει ο ήχος τους πολύ μακρυά. Στις 4 γωνίες της καμάρας στεκόταν από μία χρυσή τροπαιοφόρος Νίκη και η κιονοστοιχία, που στήριζε την καμάρα, ήταν χρυσή με ιωνικού ρυθμού κιονόκρανα.

Μετά την μάχη του Γρανικού, ο Αλέξανδρος βάδισε προς την επόμενη ακέφαλη σατραπεία, την Λυδία. Κοντά στον Γρανικό υπήρχε ένα από τα αρχαιότερα περάσματα, οι Πύλες της Ασίας, που οδηγούσαν νότια ως τις Σάρδεις. Εναλλακτικά ο Αλέξανδρος μπορούσε να επιστρέψει στην Άβυδο και από εκεί να προελάσει παραλιακά προς τις Σάρδεις. Εκτιμάται ότι ακολούθησε το δεύτερο δρομολόγιο, διότι μπορούσε να εφοδιασθεί ευκολότερα χωρίς να καταπονήσει και να εκθέσει σε κίνδυνο το στράτευμα στις ορεινές περιοχές της ενδοχώρας. Το δρομολόγιο αυτό ήταν παραλιακό και διέσχιζε μία από τις σημαντικότερες γεωργικές περιοχές της Αιολίδας με μεγάλο αριθμό Ελληνίδων πόλεων και εξ ορισμού ήταν φιλικότερο έδαφος από την βαρβαρική ενδοχώρα. Επιπλέον καταλαμβάνοντας τα λιμάνια εμπόδιζε τον Περσικό στόλο να διατηρήσει βάσεις στα νώτα του.

Το ερέθισμα των Περσικών πολέμων (502-449 π.Χ) και η ανέλπιστη νίκη των Ελλήνων, έβγαλαν την κυρίως Ελλάδα από την πολιτισμική αφάνεια και την γεωπολιτική ανυπαρξία, στην οποία είχε βυθισθεί μετά τον Τρωικό πόλεμο. Οι συνέπειες της ήττας των Περσών σ’ αυτούς τους πολέμους διαμόρφωσαν τα ιδιαίτερα γνωρίσματα της περιόδου που ακολούθησε και ονομάσθηκε κλασσική. Στη διάρκεια αυτών των δύο περίπου αιώνων αναπτύχθηκαν τα Ελληνικά κράτη, μη εξαιρουμένης της Μακεδονίας και απέκτησαν την απαραίτητη αντίληψη του κόσμου, η οποία τα ανέδειξε στη συνέχεια σε γεωπολιτικό παράγοντα δυσανάλογα σημαντικότερο της εδαφικής έκτασης, του πληθυσμού και των πόρων τους.

Η τελική φάση της σύγκρουσης των Ελλήνων με τους Πέρσες ήταν η ολοκληρωτική επίθεσή τους υπό τον Αλέξανδρο κατά της Αχαιμενιδικής αυτοκρατορίας. Αυτό αφενός είναι ιστορικό γεγονός και αφετέρου απετέλεσε διακηρυγμένο στόχο της Μακεδονικής Ηγεμονίας. Ο Φίλιππος ίδρυσε το Κοινό Συνέδριο των Ελλήνων στην Κόρινθο και ανακηρύχθηκε στρατηγός αυτοκράτωρ της εκστρατείας των Ελλήνων (πλην Λακεδαιμονίων) εναντίον των Περσών, για να εκδικηθεί τις αδικοπραγίες, που υπέστησαν κατά την Περσική εισβολή. Είναι λοιπόν αναγκαίο να κάνουμε μία σύντομη επισκόπηση και να επισημάνουμε τα κρισιμότερα χαρακτηριστικά της Περσίας και της Ελλάδας, ιδιαιτέρως δε της Μακεδονίας

Η ονομασία της αυτοκρατορίας Kushan ή Κοσσανών προέρχεται από τον Κινεζικό όρο Guishang, ο οποίος συναντάται σε ιστορικά συγγράμματα αναφερόμενα στους Yuezhi ή Γιουεζί, μιας φυλής νομάδων που ζούσαν στην ανατολική Κεντρική Ασία. Ορισμένοι μελετητές συνδέουν τους Κοσσανούς με τους Tocharians ή Τόχαρους της λεκάνης Tarim στην Κίνα, οι οποίοι ήσαν Καυκάσια φυλή με ξανθά ή κόκκινα μαλλιά και έχουν προβληματίσει τους ιστορικούς μελετητές όσον αφορά στην προέλευσή τους.

Τον 2ο αιώνα π.Χ, οι Κοσσανοί απωθήθηκαν δυτικά από τους Xiongnu ή Χιονγκ-νου, πολεμοχαρή φυλή, πιθανότατα προγόνους των Ούννων.

Αυτό είχε ως συνέπεια να καταφύγουν σε παραμεθόριες περιοχές όπως το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Τατζικιστάν και το Ουζμπεκιστάν, όπου ίδρυσαν μια ανεξάρτητη αυτοκρατορία στην περιοχή που είναι γνωστή ως Βακτρία. Στη Βακτριανή, κατέκτησαν τους Σκύθες και τα τοπικά Ελληνικά βασίλεια, τα τελευταία εναπομείναντα δείγματα της δύναμης του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τα οποία δεν είχαν κατορθώσει να καταλάβουν την Ινδία. Από αυτήν την κεντρική τοποθεσία, η αυτοκρατορία Κοσσάν κατέστη ένας πλούσιος εμπορικός κόμβος μεταξύ των λαών Χαν της Κίνας, Σασσανιδών της Περσίας και της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο Ρωμαϊκός χρυσός και το Κινεζικό μετάξι διακινούνταν στην αυτοκρατορία, με πολύ μεγάλο κέρδος για τους μεσάζοντες. Λαμβάνοντας δε υπόψιν όλες τις επαφές τους με τις μεγάλες αυτοκρατορίες της εποχής, δεν είναι περίεργο ότι οι Κοσσανοί είχαν αναπτύξει αξιόλογο πολιτισμό δανειζόμενοι στοιχεία από άλλες χώρες.

Η Δυναστεία των Αργεαδών ήταν αρχαίος ελληνικός βασιλικός οίκος και η επικρατούσα δυναστεία της Μακεδονίας περίπου από το 700 έως το 310 π.Χ..

Ενώ ο Δαρείος επιχειρούσε κατά της Αιγύπτου και υπολειπόταν μόλις λίγους μήνες πριν την υποταγή της, οι επιτυχίες του Αλεξάνδρου στην Ελλάδα και στα Βαλκάνια επιβεβαίωναν τους φόβους των Περσών ότι παρά τη δολοφονία του Φιλίππου ο Μακεδονικός κίνδυνος δεν είχε αποσοβηθεί και η Αχαιμενιδική διπλωματία άρχισε να χρησιμοποιεί τα αντίμετρα που διέθετε. Οι πρέσβεις του Μεγάλου Βασιλέως με 300 τάλαντα αναζητούσαν στην Ελλάδα συμμάχους δικούς τους και εχθρούς του Αλεξάνδρου.

Οι Αθηναίοι δεν δέχθηκαν να εξαγορασθούν, αλλά ο Δημοσθένης για πολλοστή φορά δεν μπόρεσε να αντισταθεί στη δωροληψία, πόσο μάλλον που τώρα μπορούσε να προφασισθεί ευγενείς σκοπούς και ανώτερα ιδανικά. Σύμφωνα μάλιστα με τον Ιουστίνο, ο Δημοσθένης «που είχε δωροδοκηθεί από τους Πέρσες με ένα μεγάλο χρηματικό ποσό» ισχυριζόταν ότι οι Τριβαλλοί είχαν εξοντώσει τον Αλέξανδρο και όλο του το στράτευμα και για να τεκμηριώσει τον ισχυρισμό του, παρουσίασε στην Εκκλησία των Αθηναίων κάποιον που δήλωσε ότι τραυματίσθηκε στη μάχη όπου σκοτώθηκε κι ο Αλέξανδρος.

Η τριετής απουσία του Αλεξάνδρου στην Ινδία έκανε τους αξιωματούχους, που είχε τοποθετήσει στις κατακτημένες περιοχές, να συμπεράνουν ότι δεν θα ξαναγυρίσει ζωντανός. Έτσι άρχισαν να αυθαιρετούν και να καταπιέζουν τους υπηκόους τους. Ένας εξ’ αυτών ήταν ο Άρπαλος.

Το φθινόπωρο του 330 π.Χ., ενώ η στρατιά του Μεγ. Αλεξάνδρου βρισκόταν στην Φράδα της Μαργιανής, κάποιος ονόματι Λίμνος από τη Χαλάστρα της Μακεδονίας, αποφάσισε να σκοτώσει τον Αλέξανδρο και προσπαθούσε να πείσει τον Νικόμαχο, έναν από τους παίδες της ακολουθίας να τον βοηθήσει.

Ο Νικόμαχος δεν δέχθηκε και το είπε στον αδελφό του, Κεβαλίνο, ο οποίος αποφάσισε να παρουσιασθούν στον Αλέξανδρο προκειμένου να τον ενημερώσουν. Φτάνοντας στην Αυλή, συνάντησαν τον Φιλώτα και του εξήγησαν γιατί ήθελαν να δουν τον βασιλιά. Εκείνος τους είπε ότι ο βασιλιάς είχε σοβαρότερα θέματα εκείνη την ημέρα. Όταν επανέλαβε το ίδιο επιχείρημα και στη δεύτερη επίσκεψή τους, οι δύο νέοι τον υποψιάστηκαν και στράφηκαν στον Κρατερό, που τους οδήγησε αμέσως στον βασιλέα.

Μετά την κατάληψη της Μιλήτου ο Αλέξανδρος κατέστη κυρίαρχος όλης της Αιολίδας και της Ιωνίας, δηλαδή των δύο Μικρασιατικών περιοχών με ισχυρό και πολυάριθμο Ελληνικό πληθυσμό. Στη συνέχεια θα εισέβαλλε στη Δωρίδα, η οποία αποτελούσε τμήμα της σατραπείας της Καρίας και όπου τα Ελληνικά αστικά κέντρα των παραλίων δεν ήταν τόσο ισχυρά, σε σχέση με τα βαρβαρικά αστικά κέντρα της ενδοχώρας. Ο Αλέξανδρος φόρτωσε τις πολεμικές μηχανές και τα τρόφιμα στα πλοία και τα έστειλε στην Αλικαρνασσό, προς την οποία κατευθύνθηκε με τις χερσαίες δυνάμεις του και από την οποία ξεκίνησε η πραγματική αντίσταση των Περσών.

Προς το τέλος Νοεμβρίου του 325 π.Χ. ο στόλος του Νεάρχου άφησε πίσω του τις ακτές των Ωρειτών και συνέχισε προς τα δυτικά παραπλέοντας τις ακτές, όπου κατοικούσαν οι Ιχθυοφάγοι.

Ο Φίλιππος Β΄ είχε καθιερώσει να υπηρετούν τον βασιλέα τα παιδιά των επιφανών Μακεδόνων, μόλις εισέρχονταν στην εφηβεία. Καθήκοντά τους ήταν να τον φροντίζουν, να τον φρουρούν όταν κοιμόταν, να εκτελούν χρέη ιπποκόμου στις εξόδους του, να τον βοηθούν να ιππεύσει με τον Περσικό τρόπο και να συμμετέχουν στους βασιλικούς κυνηγετικούς αγώνες.

[1] Σκοπός του παρόντος δεν είναι μόνο η εξέταση της εθνικότητας των δυναστειών του Ποντιακού βασιλείου αλλά και η αποσαφήνιση του χαρακτήρα του βασιλείου ως κράτος «δεύτερης τάξης» σε σύγκριση με τις άλλες μοναρχίες της Μικράς Ασίας όπως η Βιθυνία και Καππαδοκία και την σχέση τους με την μεγάλη Ελληνιστική δύναμη του Βασιλείου των Σελευκιδών. Αποδεικνύεται ότι η Χρονογραφία που γράφτηκε περί τον ένατο αιώνα από τον Βυζαντινό συγγραφέα Γεώργιο Σύγκελλο μπορεί να χρησιμοποιηθεί προς διευκρίνηση ζητημάτων αναφορικά με την ιστορία των δυναστειών στα κράτη της Μικράς Ασίας, παρόλο που το έργο θεωρείται γενικότερα αναξιόπιστο σχετικά με γεγονότα και ημερομηνίες.

Το μαντείο του Άμμωνα, μέσω των Ελλήνων της Κυρηναϊκής ήταν παλαιόθεν γνωστό στους Έλληνες της κυρίως Ελλάδας, που πίστευαν ότι από εκεί είχε φθάσει η σχετική τέχνη στο αρχαιότερο μαντείο τους, εκείνο της Δωδώνης. Έχαιρε δε μεγάλου σεβασμού, καθότι ο Αριστοφάνης θεωρούσε το Μαντείο του Άμμωνα ως το δεύτερο σημαντικότερο μετά από εκείνο των Δελφών, ο Πίνδαρος είχε ιδρύσει στη Θήβα ναό του Άμμωνα και οι Αθηναίοι είχαν στείλει επίσημη αντιπροσωπεία κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, για να πάρουν χρησμό.

Μόλις κατέλαβε και τον τελευταίο θύλακα αντίστασης στη Σογδιανή, ο Αλέξανδρος προέλασε προς την Παρειτακηνή. Τα περισσότερα βουνά της Παρειτακηνής ξεπερνούν σε ύψος τα 6.500 μ, τους περισσότερους μήνες του έτους καλύπτονται από χιόνια και το έδαφος είναι πολύ δύσβατο. Είχε πληροφορηθεί ότι πολλοί Παρειτάκες υπό τον ύπαρχο της περιοχής Χοριήνη και αρκετούς υπάρχους γειτονικών περιοχών είχαν συγκεντρωθεί σε μία οχυρή τοποθεσία, την αποκαλούμενη Πέτρα του Χοριήνη.

Επειδή στα ιστορικά χρονικά, ουδείς στρατός μετακινήθηκε για αναψυχή και διασκέδαση, πρέπει να αναζητήσουμε τον συγκεκριμένο λόγο, που οδήγησε τον Αλέξανδρο στα Εκβάτανα και ουδείς άλλος λόγος προκύπτει από τις αρχαίες πηγές και την λογική εξέταση των γεγονότων, εκτός από την υποταγή των Κοσσαίων.

Ο Δ’ Συριακός πόλεμος περιελάμβανε μια σειρά μαχών, μεταξύ της Αιγύπτου και της αυτοκρατορίας των Σελευκιδών. Μετά την ιστορική σύγχυση της προηγούμενης περιόδου, ακολουθεί η περίοδος που καλύπτει ο Πολύβιος (Έλληνας ιστορικός που έζησε από το 203 – 120 π,Χ και χαρακτηρίσθηκε ως ο Θουκυδίδης των Ελληνιστικών χρόνων) με αποτέλεσμα να έχουμε πληρέστερη εικόνα για τα γεγονότα αυτού του πολέμου, έναντι των προηγούμενων.

Οι Συριακοί πόλεμοι έλαβαν χώρα μεταξύ των διαδόχων – επιγόνων του Μεγ. Αλεξάνδρου. Διήρκεσαν από το 276 π.Χ έως το 168 π.Χ και διεξήχθησαν σε έξι περιόδους.