Ο Θερσίτης έμεινε γνωστός στην Ιστορία για τον χαρακτήρα του ο οποίος ήταν το ίδιο αποκρουστικός όσο το παρουσιαστικό του.

ΟΙ Σπαρτοί ήταν φυλή πολεμιστών, που ξεπήδησαν από τη γη έτοιμοι για μάχη από τα σπαρμένα δόντια ενός ιερού δράκοντα.

Ο βασιλιάς Κήυξ και η σύζυγός του Αλκυόνη μεταμορφώθηκαν, σε πτηνά από τον Δία, λόγω της άκρατης αλαζονείας τους.

Ο Ακταίων είναι ο κυνηγός που κατασπαράχθηκε από τα σκυλιά του, αφού προηγουμένως μεταμορφώθηκε σε ελάφι από την Αρτέμιδα την οποία είχε δεί γυμνή.

Στην αρχαία μυθολογία Αυτόχθονες καλούνταν εκείνοι οι οποίοι προέρχονταν από την γη (έδαφος).

Ο Ηρακλής ήταν ο ενδοξότερος ήρωας της Ελληνικής μυθολογίας και «σημείο» αναφοράς πλείστων ιστορικών συμβάντων – γεγονότων της ύστερης αρχαίας Ελληνικής ιστορίας.

Ο Άτλας ήταν ο ηγέτης της εξέγερσης των Τιτάνων κατά του Δία και τιμωρήθηκε μετά το τέλος της Τιτανομαχίας να κρατά αιώνια τον ουρανό στους ώμους του.

Ο μύθος αναφέρεται στον μυθικό βασιλιά της Κύπρου Πυγμαλίωνα ο οποίος ερωτεύθηκε ένα γυναικείο άγαλμα από ελεφαντόδοντο.

Οι Κουρήτες Δάκτυλοι ήσαν τρεις, πέντε ή εννέα Δαίμονες (πνεύματα) στους οποίους ανέθεσε η θεά Ρέα να προστατεύσουν τον νεογέννητο Δία από τις κανιβαλικές τάσεις του πατέρα του Κρόνου και αυτοί υπακούοντας, έκρυψαν το νεογνό σε μια σπηλιά στο όρος Ίδη (Ψηλορείτης) στην Κρήτη, πνίγοντας το κλάμα του στους ήχους φρενήρους χορού αναπαράστασης συγκρουόμενου δόρατος και ασπίδας.

Αγκαίος … ο πρώτος βασιλιάς της Σάμου (1360 πΧ)

Οι Τιτάνες ήσαν απόγονοι αρχέγονων θεοτήτων, που προήλθαν από το Χάος το οποίο κυριαρχούσε στο απέραντο σύμπαν. Οι πρώτοι δώδεκα Τιτάνες ήταν μια φυλή ισχυρών, γιγάντιων θεών, που προήλθαν από την ένωση της Γαίας και του Ουρανού. Αργότερα οι Ολύμπιοι θεοί, με επικεφαλής τον Δία, εναντιώθηκαν στους Τιτάνες τους οποίους νίκησαν στην Τιτανομαχία.

Ο Μαρσύας ήταν αυλιστής (ή αυλητής δηλ. οργανοπαίκτης πλαγίαυλου = φλάουτου) ο οποίος προκάλεσε σε μουσικό διαγωνισμό τον Απόλλωνα και όταν έχασε γδάρθηκε ζωντανός από τον Θεό.

Κάποτε ένα μικρό παιδί έκλεψε στο σχολείο τον άβακα (πλάκα γραφής) ενός άλλου παιδιού και το μεσημέρι όταν γύρισε σπίτι, τον έδειξε στην μητέρα του.

Η Εκάτη ήταν θεά της μαγείας, της νύχτας, του φεγγαριού, των φαντασμάτων και της νεκρομαντείας. Ήταν μοναχοπαίδι των Τιτάνων Πέρση και Αστερίας από τους οποίους και έλαβε τις δυνάμεις της, αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να βοηθήσει τον Δία στην μάχη κατά των Τιτάνων.

Στην αρχαιότητα οι άνθρωποι πίστευαν ότι οι θεοί ήσαν πανταχού παρόντες. Οι θεότητες της αρχαίας Ελληνικής και Ρωμαϊκής ιστορίας, επικαλούνταν σε πολλές δεήσεις των θνητών και είχαν πολλούς βωμούς και αφιερώματα. Το γεγονός ότι οι αφιερώσεις στις τοποθεσίες εκτός Ρώμης, ήσαν χαραγμένες σε πέτρινους βωμούς, καταδεικνύει τον «εκρωμαϊσμό», καθώς αποτελούσε τυπικό Ρωμαϊκό τρόπο λατρείας. Έχουν ανακαλυφθεί αρκετά προ Ρωμαϊκά μνημεία βόρεια της Αδριατικής και στις Ανατολικές περιοχές των Άλπειων, όπου έχουν κατατεθεί διάφορα τελετουργικά αναθήματα και ανάλογα ευρήματα υπάρχουν στην περιοχή Emona (Λιουμπλιάνα) κατά μήκος του ποταμού Ljubljanica.

Ο μύθος της Αράχνης από τις Μεταμορφώσεις του Οβιδίου. Απόδοση στα Ελληνικά, προσθήκη φωτογραφικού υλικού: Πυθεύς

Η Μνημοσύνη, στην αρχαιότητα ήταν η θεά της μνήμης και θεωρείτο ως μια από τις πλέον ισχυρές θεότητες της εποχής της. Εξ’ άλλου η μνήμη είναι ένα από τα προσόντα που ξεχωρίζει τους ανθρώπους από τα ζώα, καθώς αποτελεί το θείο δώρο που επιτρέπει να συζητούμε, να κρίνουμε, να αιτιολογούμε, να προβλέπουμε, να προλαμβάνουμε και το σημαντικότερο όλων…………………αποτελεί το θεμέλιο του πολιτισμού.

Στο Ελληνικό Πάνθεον της Μυθολογίας περιλαμβάνονται θνητοί ήρωες και ηρωίδες που «προήχθησαν» σε θεότητες μέσω μιας διαδικασίας που οι Έλληνες ονόμαζαν Αποθέωση. Οι εν λόγω θεότητες χαρακτηρίζονται ως «Αποθεωθήναι»

Οι Ιχθυοκένταυροι, ήσαν θαλάσσια πλάσματα της Ελληνικής Μυθολογίας, ο κορμός των οποίων ήταν ανθρώπινος και το υπόλοιπο σώμα κατέληγε σε ουρά ιχθύος. Θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν ένα είδος Τριτώνων (Τρίτωνες = θαλάσσιες θεότητες με σώμα ανθρώπινο και ιχθύος) με την διαφορά ότι αντί χέρια είχαν πόδια αλόγου.

Ο Τήλεφος ήταν γιός του Ηρακλέους και της Αύγης κόρης του Αλέα. Επειδή ήταν καρπός παράνομου έρωτα, ο Αλέας τον εγκατέλειψε στο όρος Παρθένιο για να πεθάνει. Εκεί με την παρέμβαση των θεών διασώθηκε θηλάζοντας από ελαφίνα και κατόπιν ανατράφηκε από βοσκούς.

Συγγενείς κατά τα φαινόμενα με τους Γίγαντες και άλλα τέρατα της Μυθολογίας, όπως οι Εκατόγχειρες και οι Κύκλωπες, η επίκληση του ονόματος των οποίων προκαλούσε δέος εξαιτίας της ταύτισής τους ενίοτε με ερεβώδεις υπάρξεις και άλλοτε με πνεύματα του θανάτου, παροιμιώδους μοχθηρίας, ολέθρου και κακοδαιμονίας …

Παρά το γεγονός ότι οι σύγχρονοι ερευνητές ερευνούν το παρελθόν, ώστε να αποκαλύψουν τα τελεσιουργά γεγονότα που διαμορφώνουν την στάση μας έναντι της αυτοκτονίας, οι αρχαίοι ομόλογοί τους αντιμετώπιζαν ακριβώς το αντίθετο πρόβλημα. Αυτό σημαίνει ότι οφείλουμε να εγκαταλείψουμε τις σύγχρονες θέσεις μας, αν θέλουμε να αξιολογήσουμε πιο ξεκάθαρα το φαινόμενο των αρχαίων αυτοκτονιών.

Η μελέτη της αυτοχειρίας γυναικών στην Κλασσική Μυθολογία εγείρει διάφορα ερωτήματα. Κάτω από ποιες συνθήκες ο θάνατος είναι προτιμότερος από την ζωή; Πότε γίνεται επιθυμητός ή αποδεκτός ο θάνατος ενός αυτόχειρα; Ερωτήματα τα οποία μας φέρουν αντιμέτωπους με νομικά, οικονομικά, πολιτικά, οικογενειακά και θρησκευτικά ζητήματα που αφορούσαν στις γυναίκες του αρχαίου κόσμου.

Στην Ιλιάδα, ο Όμηρος αναφέρει τον Ασκληπιό ως ταλαντούχο θεραπευτή και πατέρα των Μαχάονα και Ποδαλείριου – Ελλήνων ιατρών της Τρωάδος. Ωστόσο αργότερα, τιμήθηκε ως ήρωας και τελικώς λατρεύτηκε ως θεός. Γιός του Απόλλωνα – θεού της ίασης, της αλήθειας και της προφητείας— και της θνητής πριγκίπισσας Κορωνίδος – κόρης του Θεσσαλού Φλεγύου – έγινε θεός της ιατρικής για Έλληνες και Ρωμαίους. Ο μύθος θέλει τον Κένταυρο Χείρωνα, φημισμένο για τη σοφία και τις ιατρικές του γνώσεις, να διδάσκει στον Ασκληπιό την θεραπευτική ιατρική.

Ο Ιαπετός ήταν ένας από τους έξι γηραιότερους Τιτάνες, γιος του Ουρανού και της Γαίας.

Στην Ελληνική μυθολογία τα Ηλύσια Πεδία ήσαν οι μεταθανάτιες κατοικίες για τις ψυχές των ηρώων και ενάρετων ανθρώπων.

Ο λόγος αφορά στους Τουρδητανούς ή Τουρδούλους, οι οποίοι ζούσαν στην Ταρτησσό, αρχαία πόλη της νότιας Ιβηρικής χερσονήσου στις εκβολές του Γουαδαλκιβίρ. Όπως περιγράφει ο Στράβων, επρόκειτο για τον πλέον πολιτισμένο Ιβηρικό λαό, κατά την Ρωμαϊκή εποχή, ο οποίος όπως λεγόταν, διέθετε λόγια παράδοση ηλικίας έξι χιλιάδων ετών. Στα δάση της Ταρτησσού, την εποχή που η καλλιέργεια της γης και η ομαδική ζωή των πόλεων ήταν κάτι άγνωστο, ζούσαν οι Κυνήτες [Κουνήτες ή Κυνήσιοι, τους οποίους μνημονεύει ο Ηρόδοτος περί το 440 π.Χ., ως τον δυτικότερο λαό της Ευρώπης (4.48, 2.34) και πρόκειται για κάποια παραλλαγή του ονόματος των Κονίων, κατοίκων της περιοχής. Η ονομασία Κυνήτες προέρχεται από την Κελτική λέξη k(w)ū, Kunos hound or wolf , που ερμηνεύεται κυριολεκτικά ως κυνηγόσκυλο ή λύκος και μεταφορικά ως ηρωικός πολεμιστής] των οποίων ο βασιλιάς Γάργορης ήταν ο θεμελιωτής της μελισσοκομίας (Ιουστίνος, Επιτομή των Φιλιππικών του Π. Τρόγου, βιβλίο 44.4.

Ο Οινόμαος ήταν βασιλέας της Πίσας (πόλη της Ήλιδας) ο οποίος σκότωνε τους μνηστήρες της κόρης του Ιπποδάμειας και τοποθετούσε (κάρφωνε) τα κεφάλια τους στην πρόσοψη της οικίας του.

O Φορωνεύς ήταν γιός του ποτάμιου θεού Ινάκχου και της Ωκεανίδας νύμφης Μελίας, ή της επίσης Ωκεανίδας νύμφης Αργίας και πιθανόν ο πρώτος άνθρωπος που………

Οι Νύμφες ήσαν κατώτερες γυναικείες θεότητες, νεαρές στην ηλικία, που ζούσαν στην φύση. Ήσαν πανέμορφες, τραγουδούσαν και χόρευαν στα λιβάδια, τις πλαγιές και κοντά στις πηγές. Υμνούσαν τους Ολύμπιους θεούς και ιδιαίτερα τον πατέρα του Πάνα, τον Ερμή. Οι Νύμφες ως υπάρξεις τοποθετούνταν μεταξύ θεών και θνητών, δεν ήσαν αθάνατες, ζούσαν όμως επί μακρόν και τρέφονταν με αμβροσία.