Η Νικίειος ειρήνη (421 π.Χ.) επέφερε προσωρινή διακοπή στις εχθροπραξίες του Πελοποννησιακού Πολέμου.

Ο Αμόργης ήταν νόθος γιος του Πισσούθνη, σατράπη της Λυδίας, που συνέχισε την εξέγερση του πατέρα του κατά του Αχαιμενίδη βασιλιά Δαρείου Β’ του Νόθου.

Η Αιτωλική εκστρατεία, ή «Εκστρατεία του Δημοσθένη» ήταν μια αποτυχημένη Αθηναϊκή επίθεση στη βορειοδυτική Ελλάδα κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου. Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη το 426 π.Χ., ο στρατηγός Δημοσθένης (να μην συγχέεται με τον ομώνυμο ρήτορα) στάλθηκε από την Αθήνα στον Κορινθιακό Κόλπο επικεφαλής στόλου τριάντα (30) πλοίων. Φτάνοντας στα βορειοδυτικά, πολιόρκησε την πόλη της Λευκάδας αλλά προτού ολοκληρωθεί η πολιορκία, την διέκοψε προκειμένου να επιτεθεί στην περιοχή της Αιτωλίας

Ο Θουκυδίδης υπήρξε Αθηναίος στρατηγός, «πατέρας της πολιτικής ιστορίας» και κορυφαίος αναλυτής πολιτικών θεμάτων και διεθνών υποθέσεων. Το έργο του «Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου» αφηγείται τον πόλεμο μεταξύ Πελοποννησιακής Συμμαχίας της οποίας ηγείτο η Σπάρτη και της Συμμαχίας της Δήλου της οποίας ηγείτο η Αθήνα (431-404 π.Χ.) και θεωρείται «ιστορικό κειμήλιο διαχρονικής αξίας».

Κατά την έναρξη του Πελοποννησιακού πολέμου (431-422 π.Χ.) η Σπάρτη ανέδειξε έναν στρατηγό ο οποίος επηρέασε την τακτική, την στρατηγική και την συμπεριφορά των μελλοντικών στρατιωτικών ηγετών.

Μεταξύ των ετών 430-426 π.Χ, η πόλη – κράτος των Αθηνών επλήγη από μια μυστηριώδη και καταστρεπτική μάστιγα.

Ο πόλεμος Κορίνθου – Κερκύρας ξεκίνησε ως επίλυση διαφορών μεταξύ των δύο πόλεων, αλλά σε σύντομο χρονικό διάστημα επεκτάθηκε αφού ενεπλάκησαν και οι Αθηναίοι συμβάλλοντας στο ξέσπασμα του Πελοποννησιακού πολέμου.

Ο εν λόγω πόλεμος ήταν εν μέρει το αποτέλεσμα της μακρόχρονης εχθρότητας μεταξύ των δύο πόλεων. Η Κέρκυρα είχε αρχικά ιδρυθεί ως αποικία της Κορίνθου, αλλά όταν αρνήθηκε να αποδώσει στην μητρική τις συνήθεις τιμές, προκάλεσε την δικαιολογημένη αγανάκτηση των Κορινθίων.
Η σχέση μεταξύ των δύο πόλεων δεν ήταν πάντα εχθρική. Όταν η Κέρκυρα αποφάσισε να δημιουργήσει δική της αποικία στην Επίδαμνο, η Κόρινθος κλήθηκε να ορίσει ως επίσημο «ιδρυτή» της πόλης τον Φάλιο, γιο του Ερατοκλείδη, από την κυβερνώσα οικογένεια των Ηρακλειδών, καθώς και τους αρχικούς εποίκους.

Η μάχη της Σφακτηρίας (425 π.Χ.) αποτελεί το δεύτερο στάδιο της μάχης που τελείωσε με την παράδοση μιας δύναμης Σπαρτιατών οπλιτών (Πελοποννησιακός πόλεμος). Η αλυσίδα των γεγονότων που οδήγησαν σε αυτή την σχεδόν πρωτοφανή καταστροφή ξεκίνησε όταν μια Αθηναϊκή δύναμη υπό την αρχηγία του Δημοσθένη αποβιβάσθηκε στο βραχώδες ακρωτήριο της Πύλου, νοτιοδυτικά της Πελοποννήσου και εγκατέστησε οχυρή θέση. Ο Πελοποννησιακός στρατός υπό τον βασιλέα Άγι εγκατέλειψε την εισβολή στην Αττική και επέστρεψε στην Πελοπόννησο, ενώ οι δυνάμεις που ήσαν ήδη στην Σπάρτη κινήθηκαν δυτικά για να αντιμετωπίσουν τη νέα απειλή.

Η μάχη στους Αιγός Ποταμούς μεταξύ Αθηναίων και Σπαρτιατών τον Σεπτέμβριο του 405 π.Χ. στον Ελλήσποντο ή Δαρδανέλια ήταν εκείνη που με τη συντριπτική ήττα των πρώτων, σήμανε το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου.

Ο Διάλογος των Μηλίων με τους Αθηναίους είναι ένα από τα δραματικότερα επεισόδια του Πελοποννησιακού Πολέμου και εξιστορείται στο 5ο βιβλίο της Ιστορίας του Θουκυδίδη. Ο διάλογος αυτός έχει μείνει στην ιστορία ως η αντιπαράθεση του δικαίου έναντι της ισχύος.