Ο Ηρακλής ήταν ο ενδοξότερος ήρωας της Ελληνικής μυθολογίας και «σημείο» αναφοράς πλείστων ιστορικών συμβάντων – γεγονότων της ύστερης αρχαίας Ελληνικής ιστορίας.

Σκέψεις επάνω στην Ιστορία, που μου γεννήθηκαν και γράφτηκαν στα πρώτα χρόνια της επιστημονικής μου σταδιοδρομίας κατά τη διάρκεια των ιστορικών ερευνών και μελετών μου, για προσωπική μου χρήση, σκέψεις που βγήκαν μέσ’ από την πράξη, από τη θέρμη της εργασίας, κατά την κυοφόρηση και επεξεργασία των ιστορικών θεμάτων σκέψεις που απέβλεψαν να συνειδητοποιή­σουν μέσα μου τα θεωρητικά ή μεθοδολογικά προβλήματα ή τις απορίες που μου παρουσιάζονταν, και να αποκρυσταλλώσουν τη στάση μου απέναντι σ’ αυτά._Απ. Ε. Βακαλόπουλος

Επισκοπώντας το μεγάλο εκείνο εθνικό γεγονός, διαπιστώνουμε κατ’ αρχήν ότι είναι εξωπραγματική οποιαδήποτε αβασάνιστη ένταξη του ’21 σε δογματικά σχήματα. Ο αγωνιστικός παλμός συγκλόνισε βαθιά ολόκληρο τον ελληνισμό και άγγιξε κάθε νεοελληνική ψυχή πέρα από ταξικές διαφορές και πικρίες. Τό όραμα της λευτεριάς είχε λάμψει στα μάτια των κλεφτών και των αρματωλών. Από τη λάμψη αυτή φωτίσθηκε και η γυναίκα, η Ελληνίδα της σκλαβιάς, που παραστέκει στον αγώνα των αντρών.

Ο ιστορικός του Νεότερου Ελληνισμού έχει να κάνει μ᾽ ένα λαό που βρέθηκε επί αιώνες άλλοτε σα στοιχείο ηγεμονικό, άλλοτε σα στοιχείο πολιτικά υποταγμένο, αλλά οικονομικά και πολιτισμικά σημαντικό αν όχι πρωταρχικό, ανάμεσα σ᾽ άλλους λαούς, μέσα στα γεωγραφικά όρια υπερεθνικών πολι­τικών συγκροτημάτων (του ελληνιστικού κόσμου, του ανατολικού τμήματος της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, του Βυζαντίου, της Οθωμανικής αυτοκρατορίας), σκορπισμένος σε ενότητες λιγότερο ή περισσότερο συμπαγείς, έτσι που ήταν δύσκολο στο λαό αυτό να καθορίσει τα γεωγραφικά όρια της εθνικής του βάσης· ώστε, κι όταν ακόμα ο ιστορικός επιγράφει το βι­βλίο του Ιστορία της νεότερης Ελλάδας, είναι υποχρεωμένος, στην πραγματικότητα, ν᾽ ασχοληθεί με το σύνολο του Ελλη­νισμού, που ένα μεγάλο του μέρος και επί πολύ χρονικό διά­στημα, ακόμα κι ύστερα από την ίδρυση του Ελληνικού Κρά­τους, έμεινε έξω από τα σύνορά του. Ο όρος Ελλάδα παίρνει πάντα τή σημασία ενός κέντρου έλξης του Ελληνισμού, εκείνου βέβαια που, σκορπισμένος από αιώνες στις χώρες της Ανα­τολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων, δεν έπαψε ποτέ να βρίσκεται σε στενή επαφή με τον Ελλαδικό Ελληνισμό και να παίζει στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους πρωτεύοντα ρόλο. _Ν.Σβορώνος_Επισκόπηση Νεοελληνικής Ιστορίας

Μελετώντας ο ιστορικός μια συγκεκριμένη περίοδο του παρελθόντος αντιμετωπίζει ποικιλία μεθοδολογικών προβλημάτων, όπως το χρονικό σημείο έναρξης ή λήξης της περιόδου, την περιοδολόγηση εντός αυτής, την ονομασία της κλπ. Η συγκεκριμένη χρονική περίοδος που θα απασχολήσει το παρόν εγχειρίδιο διατηρεί τις δικές της ιδιαιτερότητες. Κατ’ αρχήν μ’ αυτή την περίοδο εισερχόμαστε στη «νεότερη εποχή» της ελληνικής ιστορίας, αφήνοντας πίσω τη μεσαιωνική. Αλλά ένα πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι «πότε αρχίζει η νεότερη ελληνική ιστορία ή η νεότερη εποχή στον ελληνικό χώρο»; Ποια κριτήρια τίθενται γι’ αυτή τη χρονική έναρξη; Ποια ονοματολογία χρησιμοποιείται γι’ αυτή την περίοδο; Πόσο εύκολα προσδιορίσιμο είναι το αντικείμενο της μελέτης της περιόδου, δηλαδή οι ελληνικοί πληθυσμοί; Πόσο εύκολα διακριτός είναι ο γεωγραφικός χώρος μελέτης; Αυτά είναι ορισμένα βασικά ερωτήματα, με τα οποία τίθεται ο ιστορικός αντιμέτωπος, όταν προσεγγίζει τη συγκεκριμένη περίοδο του παρελθόντος.

Νότιος Αλβανία, σωτήριο έτος 1999………59 χρόνια μετά Έλληνες στρατιωτικοί υπηρετούν στην Ελληνική Δύναμη Αλβανίας, στα πλαίσια υλοποίησης στρατιωτικής συμφωνίας. Έχουν το υπέροχο προνόμιο και την ύψιστη ευθύνη, να βρίσκονται εκεί, να περπατούν στην αιματοβαμμένη γη της Βορείου Ηπείρου στα πλαίσια μιας νέας αποστολής ειρήνης……..αυτή τη φορά….

Ὁ ἅγιος Δημήτριος μαζὶ μὲ τὸν ἅγιο Γεώργιο, εἶναι τὰ δυὸ παλληκάρια τῆς χριστιανοσύνης. Αὐτοὶ εἶναι κάτω στὴ γῆ, κ᾿ οἱ δυὸ ἀρχάγγελοι Μιχαὴλ καὶ Γαβριὴλ εἶναι ἀπάνω στὸν οὐρανό. Στὰ ἀρχαῖα χρόνια τοὺς ζωγραφίζανε δίχως ἄρματα, πλὴν στὰ κατοπινὰ τὰ χρόνια τοὺς παριστάνουνε ἀρματωμένους μὲ σπαθιὰ καὶ μὲ κοντάρια καὶ ντυμένους μὲ σιδεροπουκάμισα. Στὸν ἕναν ὦμο ἔχουνε κρεμασμένη τὴν περικεφαλαία καὶ στὸν ἄλλον τὸ σκουτάρι, στὴ μέση εἶναι ζωσμένοι τὰ λουριὰ ποὺ βαστᾶνε τὸ θηκάρι τοῦ σπαθιοῦ καὶ τὸ ταρκάσι πὄχει μέσα τὶς σαγίτες καὶ τὸ δοξάρι. Τὰ τελευταῖα χρόνια, ὕστερα ἀπὸ τὸ πάρσιμο τῆς Πόλης, οἱ δυὸ αὐτοὶ ἅγιοι καὶ πολλὲς φορὲς κι᾿ ἄλλοι στρατιωτικοὶ ἅγιοι ζωγραφίζουνται καβαλλικεμένοι ἀπάνω σὲ ἄλογα, σὲ ἄσπρο ὁ ἅγιος Γεώργης, σὲ κόκκινο ὁ ἅγιος Δημήτρης. Κι᾿ ὁ μὲν ἕνας κονταρίζει ἕνα θεριὸ κι᾿ ὁ ἄλλος ἕναν πολεμιστή, τὸν Λυαῖο.

Δημοσιεύθηκε αρχικά στο the Tempest Ahead:
Hope (Ἐλπίδα), George Frederic Watts, 1886. ? ? Ὅταν μπῆκε στὸ καφενεῖο, κεῖνο τὸ ἀπόγεμα, ἤτανε νωρὶς ἀκόμα. Κάθισε σ᾿ ἕνα τραπέζι, πίσω ἀπὸ τὸ μεγάλο τζάμι ποὺ ἔβλεπε στὴ λεωφόρο. Παράγγειλε καφέ. Σὲ ἄλλα τραπέζια, παίζανε χαρτιὰ ἢ συζητούσανε. Ἦρθε ὁ καφές. Ἄναψε τσιγάρο, ἤπιε δυὸ γουλιές, κι ἄνοιξε τὴν ἀπογευματινὴ…

Στις αρχές Ιανουαρίου 1915 η Ρωσία, πιεζόμενη στον Καύκασο από τους Τούρκους, ζήτησε Αγγλο Γαλλική βοήθεια. Μετά απ’ αυτό, αλλά και την σταθερή απόφαση της Ελλάδας να μείνει ουδέτερη, ο Βρετανός Υπουργός Ναυτικών Ουΐνστον Τσώρτσιλ εισηγήθηκε την εκβίαση των Στενών των Δαρδανελίων από το Βρετανικό Στόλο, διότι εκτιμούσε ότι με τον κατάπλου στην Κωνσταντινούπολη θα κατέρρεε η Τουρκική αντίσταση και τα Βαλκανικά Κράτη θα προσχωρούσαν στους Συμμάχους.

Στις 28 Ιανουαρίου 1915 το Βρετανικό Πολεμικό Συμβούλιο αποφάσισε την πραγματοποίηση αυτής της ενέργειας, καθώς και την αποστολή, αμέσως μετά, εκστρατευτικού σώματος για την κατάληψη της χερσονήσου της Καλλιπόλεως και την επιτυχή ολοκλήρωση της εκστρατείας.

Στην αρχαία οχυρωματική πόλη Νίσιβιν, γνωστή σήμερα ως Nusaybin στην μεθόριο Τουρκίας – Συρίας, στρατηγική γεωπολιτική θέση της Περσικής επικράτειας την εποχή της αντιπαλότητας με την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, γεννήθηκε ο Συριακής καταγωγής Severus Seboukht περί το 575 μ.Χ, ο οποίος έμελλε να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην μεταλαμπάδευση των Ελληνικών επιστημών και την εκλαΐκευση της φιλοσοφίας. Υπήρξε ηγετική φυσιογνωμία για την εκκλησιαστική και επιστημονική ιστορία της ύστατης Συριακής αρχαιότητος, παρόλο που ελάχιστα στοιχεία θεωρούνται δεδομένα για την ζωή του.

Μετά την συνθήκη του Kutchuk Kainardji (Κιουτσούκ Καϊναρτζί) αρκετοί Έλληνες μετακινήθηκαν και στην πλειοψηφία τους εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της Βόρειας Μαύρης Θάλασσας. Εξ άλλου, καθ’ όλη την Τουρκοκρατία παρατηρήθηκε ένα μεταναστευτικό ρεύμα από την Ελλάδα προς την Ρωσία. Σε αυτήν κατέφθαναν μοναχοί, στρατιωτικοί και έμποροι, αισθανόμενοι ευπρόσδεκτοι σε μια χώρα µε την ίδια θρησκεία.
Οι περισσότεροι είχαν πολεμήσει, ή µε κάποιο τρόπο συμπράξει µε τις Ρωσικές δυνάμεις κατά την περίοδο του Α’ Ρώσο-Τουρκικού πολέμου (1770-1774) την περίοδο που έμεινε στην ιστορία της Ελλάδας µε την ονομασία «Τα Ορλωφικά»!

Η πρώτη ουσιαστικά συμμετοχή της Ελλάδας σε αποστολή του ΟΗΕ πραγματοποιήθηκε το 1950, με την αποστολή του Ελληνικού Εκστρατευτικού Σώματος στην Κορέα (ΕΚΣΕ).

Η Κορέα (ως ενιαία χώρα) ήταν χώρα της Ανατολικής Ασίας και βρισκόταν στην ομώνυμη χερσόνησο, η οποία έχει μήκος 1000 περίπου χιλιομέτρων και έκταση 220.848 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Συνόρευε βόρεια με Κίνα και Ρωσία, ενώ νότια βρεχόταν από τον Πορθμό της Κορέας, δυτικά από την Κίτρινη θάλασσα και ανατολικά από την Ιαπωνική θάλασσα.

Μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η χώρα βρέθηκε χωρισμένη κατά μήκος του 38ου παραλλήλου στη Βόρεια με ανατολικό προσανατολισμό και στη Νότια με δυτικό. Προσπάθειες του ΟΗΕ για ενοποίηση με εκλο­γές απέτυχαν, παράλληλα από το 1945 η Ρωσία και η σύμμαχός της Κίνα έθεσαν τη Β. Κορέα υπό την άμεση επιρροή τους. Έτσι, δημιουργήθηκε μια περίοδος ψυχρού πολέμου μέχρι το 1950. Ταυτόχρονα όμως, έγιναν ενέργειες από τη Β. Κορέα για να επιβληθεί καθεστώς σοβιετικού τύπου και στη Ν. Κορέα.

Στις 25 Ιουνίου 1950, η Ν. Κορέα δέχτηκε αιφνιδιαστική εισβολή από τις δυνάμεις της Β. Κορέας, με αποτέλεσμα την κατάληψη της Σεούλ μέσα σε τέσσερις μέρες.

Το 1914 βρήκε την Ευρώπη διαιρεμένη σε δύο αντίπαλους συνασπισμούς, την Τριπλή Συμμαχία των Κεντρικών Δυνάμεων (Αυστροουγγαρία, Γερμανία και Ιταλία) και την Τριπλή Συνεννόηση ή Αντάντ (Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία και Ρωσία). Η πρώτη από τις συμμαχίες αυτές υπεγράφη στη Βιέννη στις 20 Μαρτίου 1882 και ανανεώθηκε προς το τέλος του 1912. Η θέση όμως της Ιταλίας στην Τριπλή Συμμαχία φαινόταν μάλλον αμφίβολη, λόγω της παραμονής ακόμη υπό Αυστροουγγρικό ζυγό των επαρχιών του Τρεντίνου, του Μπολτζάνο και της Τεργέστης που κατοικούνταν από Ιταλούς, αλλά και των αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων των δύο χωρών στα Βαλκάνια.

Οι πρώτες ιστορικές πληροφορίες που έχουμε για το Μεσολόγγι είναι από την εποχή της Οθωμανοκρατίας. Αρχικά αποτελούσε μικρό συνοικισμό ψαράδων και καταφύγιο ναυτικών και πειρατών. Την εποχή της ναυμαχίας της Ναυπάκτου (1571) όπου οι ενωμένοι χριστιανικοί στόλοι των Ευρωπαίων νίκησαν το οθωμανικό ναυτικό, έχουμε αναφορά στο Μεσολόγγι ως μέρος που είχε ιχθυοτροφεία. Σχετικά με την προέλευση της ονομασίας του, ο ιστορικός Σπυρίδων Τρικούπης (19ος αι.), Μεσολογγίτης ο ίδιος, υποστηρίζει ότι προέρχεται εκ των λέξεων μέσον- λόγγος και δηλώνει τον τόπο της πόλης. Άλλοι δέχονται πως ίσως η ονομασία να προέρχεται από το βενετσιάνικο messo luogo, messo longo (= μέσον-λόγγος) ή από το messo laghi (=λιμνότοπος) που μάλλον πλησιάζει περισσότερο στην ορθή ετυμολογία της λέξεως. Αρχικά η περιοχή συνοικίσθηκε από ναυτικούς και πειρατές της Δαλματίας, που κυριαρχούσαν στις ακτές της Αδριατικής και της Δυτικής Ελλάδος στους αιώνες 15ο – 16ο- 17ο, ενώ αργότερα κατοικήθηκε και από Έλληνες που ασχολήθηκαν με την αλιεία και την ναυτιλία.

Ό Φράνκ Άμπνεϋ Αστιγξ (*) γεννήθηκε το 1794 και ήταν δευτερότοκος γιος του στρατηγού Καρόλου Αστιγξ και της Παρνέλ Άμπνεϊ. Υπηρέτησε από μικρή ηλικία στο βρετανικό ναυτικό λαμβάνοντας μέρος στη μεγάλη ναυμαχία του Τραφάλγκαρ σε ηλικία μόλις 12 ετών! Επί δεκαπέντε χρόνια σταδιοδρόμησε στο Βρετανικό ναυτικό φτάνοντας ως τον βαθμό του πλοιάρχου, με ειδικές γνώσεις στην πυροβολική. Μετά όμως από έναν απρόσεκτο ατυχή χειρισμό στην πορεία του πλοίου που διοικούσε απετάχθη με ατιμωτικό τρόπο.

Η Ελληνική επανάσταση του 1821, έδωσε στον Άστιγξ την ευκαιρία που αναζητούσε να αναδειχθεί ξανά, προσφέροντας τις γνώσεις και τις υπηρεσίες του. Ήρθε στην Ύδρα το 1822 και αμέσως συνδέθηκε με ισχυρή φιλία με την ναυτική οικογένεια των Τομπάζηδων. Κατατάχθηκε στο Ελληνικό ναυτικό κερδίζοντας τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη όλων, για τις ναυτικές γνώσεις και τις ικανότητες του. Σύντομα όμως ο Άστιγξ είχε καταλάβει πως ήταν αδύνατο να υπηρετήσει σε Ελληνικά πλοία λόγω της εντελώς διαφορετικής νοοτροπίας των Ελλήνων ναυτών (πλήρης έλλειψη ναυτικής πειθαρχίας) από αυτή που είχε συνηθίσει.

Γεννήθηκε στην Δημητσάνα το 1745, ήταν γιός του Ιωάννη Αγγελόπουλου και της Ασημίνας Παναγιωτοπούλου και κατά την βάπτιση του εδόθη το όνομα Γεώργιος.

Τα πρώτα μαθήματα τα διδάχθηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Κατόπιν μετέβη στην Αθήνα μαζί με τον ιερομόναχο Αθανάσιο ο οποίος κατήγετο από την Δημητσάνα. Εκεί παρέμεινε περίπου 2 έτη μαθητευόμενος του διακεκριμένου παιδαγωγού Δημητρίου. Μετά το πέρας των σπουδών του μετέβη στην Σμύρνη όπου χειροτονήθηκε διάκονος, μετονομασθείς σε Γρηγόριο, ενώ ταυτόχρονα εξακολουθούσε να φοιτά στην Ευαγγελική σχολή Σμύρνης.

Το 1782 οι αρετές και το έργο του τον ανέδειξαν στον Μητροπολιτικό θρόνο, από τον οποίο επί δεκατρία έτη διέχεε την ειρήνη και την ομόνοια, διδάσκοντας πόσα ευεργετήματα χορηγούν οι εν λόγω αρετές στην κοινωνία.

Κείμενο του Ορθοδόξου συγγραφέως και ομολογητού Φώτη Κόντογλου. Αν και γραμμένο μισόν αιώνα πριν και αναφέρεται στα τότε γεγονότα, όμως είναι άκρως και δραματικά ΕΠΙΚΑΙΡΟ. Ίσως διότι πάντοτε η προδοσία θα είναι το ίδιο δαιμονική ενώ η Ομολογία το ίδιο Θεοδίδακτη.

Ο δαφνοστεφανωμένος ήρωας του 1821 Στάϊκος Σταϊκόπουλος, «ο φουντοθειάφης» όπως τον αποκαλούσε η ηρωική Μπουμπουλίνα, γεννήθηκε στη Ζάτουνα το 1801. Μαζί με τον πατέρα του και τα αδέλφια του Αθανάσιο και Κωνσταντή, εμπορεύονταν και επεξεργάζονταν δέρματα.

Το 1818 μεταβαίνει στην Ύδρα, όπου και εκεί ασκεί το ίδιο επάγγελμα. Από τον Δημητσανίτη Νικόλαο Σπηλιωτόπουλο μυήθηκε στη Φιλική Εταιρία και στη μονή Μπίκου από τον ηγούμενό της Παχούμιο, ορκίστηκε να μάχεται υπέρ Πίστεως και Πατρίδος πλημμυρισμένος από δέος για τον ιερό σκοπό. Έτσι, ονομάστηκε «Βλάμης», αφιερωμένος και «Συστημένος», που πάει να πει στρατιωτικό μέλος, γνώστης του μυστικού σκοπού, έτοιμος για κάθε προσταγή, όταν θα δοθεί το σύνθημα της μεγάλης εξέγερσης του γένους. Μαζί με τον Σπηλιωτόπουλο, το 1821 έφθασε από την Ύδρα στο Άργος φέρνοντας μαζί του αρκετά πολεμοφόδια καθώς και διάφορα άλλα αναγκαία για την Επανάσταση που μόλις άρχιζε. Στο Άργος, έκανε το πρώτο δικό του Στρατιωτικό Σώμα από συμπατριώτες του Ζατουνίτες, εφοδιάζοντάς τους πρώτα με ρόπαλα, με σούβλες και καλάμια, μέχρι που έλαβε όπλα από τις πρώτες μάχες του με τον κατακτητή πολιορκώντας τον. Μαζί του είχε τους Ζατουνίτες Γεώργιο Αντωνόπουλο (έμπιστος και γραμματικός του), τον Β. Βερροιόπουλο, τον Πάϊκο Δημητρόπουλο, τον Ηλία Ηλιόπουλο, τον Ρέγγο, τον Νικήτα Κάζαγκλη, τον Γεώργιο Λαγάνη, τον Γιώργο Μητρόπουλο, τον αδελφό του Θανάση και τα ανίψια του Άγγελο (γιό του Θανάση), και Γιωργάκη (γιό της αδελφής του Κωνσταντίνας), τον οποίο έβαλε μπαϊρακτάρη του (σημαιοφόρο).

Μία αναδρομή στην Ελληνική Ιστορία.

Η περίοδος που αρχίζει με την ήττα στον ατυχή ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και φτάνει μέχρι τα χρόνια της έναρξης των Βαλκανικών Πολέμων χαρα­κτηρίζεται από ένα καθολικό αίτημα για ανανέωση της εθνικής ζωής σε όλους τους τομείς και ειδικά για αναδιάρθρωση της κρατικής λειτουργίας.

Στην Ελλάδα η συνολική κατάσταση το 1909 προκαλούσε δυσαρέσκεια στην πλειοψηφία των Ελλήνων.

Μέσα σε αυτή τη μάλλον αδιέξοδη κατάσταση σχηματίζεται η πρώτη κυβέρνηση Βενιζέλου, εγκαινιάζοντας μια περίοδο ανασυγκρότησης και μεταρρύθμισης για τη χώρα. Την εποχή ακριβώς αυτή, που η Ελλάδα ανασυντάσσεται και αναδιοργανώνεται, ανα­ταραχές σημειώνονται σε διάφορα σημεία της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Η κυβέρνηση Βενιζέλου επανέφερε το διάδοχο Κωνσταντίνο στη διοίκηση του στρα­τεύματος, ενώ καταβλήθηκε συστηματική προσπάθεια για την ενίσχυση των στρατιωτικών δυνάμεων της χώρας και παράλληλα κλήθηκαν γαλλική και αγγλική αποστολή για να αναλάβουν αντίστοιχα την εκπαίδευση του στρατού και του ναυτικού.

Από τις 16 Σεπτεμβρίου 1912, με πρόταση του υπουργικού συμβουλίου, και όπως αναφέρεται στο άρθρο 1 του σχετικού διατάγματος, ο εν ειρήνη στρατός είχε τεθεί σε κατάσταση επιστράτευσης.

Ως τον Οκτώβριο του 1912 ο Βενιζέλος ανέβασε την ισχύ των ελληνικών Μονάδων που ήταν έτοιμες για κινητοποίηση και τις εξόπλισε με ένα σημαντικό αριθμό οπλισμού, ενώ υπήρ­χαν και είχαν παραγγελθεί στολές που κάλυπταν το μεγαλύτερο μέρος των ανδρών.

Ὁ Περικλῆς Γιαννόπουλος γεννήθηκε στὴν Πάτρα τὸ 1871 καὶ ἐτέλεσε τὴν ἡρωική του ἔξοδο ἀπὸ τὴν ζωὴ στὴν θάλασσα τοῦ Σκαραμαγκᾶ τὴν Μεγάλη Πέμπτη, 8 Ἀπριλίου 1910. Ἦταν γιὸς τοῦ Ἰωάννη καὶ τῆς Εὐδοκίας Θεοφράστου Χαιρέτη. Καταγόταν δηλαδὴ ἀπὸ τὴν ἀρχοντικὴ κρητική, βυζαντινῆς καταγωγῆς, οἰκογένεια Χαιρέτη, τῆς ὁποίας μέλη εἶχαν ἐγκατασταθεῖ στὴν Πάτρα. Ἔτσι ἐπηρεάστηκε ἰδιαίτερα ἀπὸ τὶς ἑλληνοκεντρικὲς ἰδέες τοῦ θείου τῆς μητέρας του, Ἐμμανουὴλ Χαιρέτη.

«Ως εμψύχω Θεού κιβωτώ ψαυέτω μηδαμώς χειρ αμυήτων. χείλη δε πιστών τη Θεοτόκω ασιγήτως φωνήν του αγγέλου αναμέλποντα, εν αγαλλιάσει βοάτω: Όντως ανωτέρα πάντων υπάρχεις, Παρθένε αγνή». «Εσένα που είσαι ζωντανή κιβωτός του Θεού, ας μη σε αγγίζει ολότελα χέρι άπιστο, αλλά χείλια πιστά ας ψάλλουνε δίχως να σωπάσουνε τη φωνή του αγγέλου (ο υμνωδός θέλει να πει τη φωνή του αρχαγγέλου Γαβριήλ, που είπε «ευλογημένη συ εν γυναιξί») κι ας κράζουνε: «Αληθινά, είσαι ανώτερη απ’ όλα Παρθένε αγνή».

Την κολακείαν ημπορεί κανείς να την θεωρήση ως εξευτελιστικήν συναναστροφήν που ωφελεί τον κόλακα. Ιδού δε τί λογής άνθρωπος είναι αυτός:

Κατά καιρούς έχουν διατυπωθεί διαφορετικές απόψεις – γνώμες όσον αφορά στην καταγωγή – προέλευση – ταυτότητα των «Βλάχων». Η παρούσα ανάρτηση «προσπαθεί» να προσεγγίσει το όλο ζήτημα ιστορικά προκειμένου να διευκρινισθούν τυχόν αμφιβολίες ένθεν κακείθεν.
Σύμφωνα με τις κυριότερες εκδοχές οι Βλάχοι είναι κατά περίπτωση, Δάκες, ή Θράκες ή Ιλλυριοί, ή Κέλτες, ή απόγονοι αρχαίων Ρωμαίων, ή λατινοφωνήσαντες αυτόχθονες κατά τόπον πληθυσμοί.

Η Μικρασιατική Καταστροφή όπως την έζησε και κατέγραψε ο νομπελίστας Έρνεστ Χεμινγουέϊ……

Τα πανηγύρια της υπαίθρου χωρίζονταν παλιά σε τρία σκέλη………πρώτο το θρησκευτικό, με λειτουργία στην εκκλησία και λιτάνευση της εικόνας, δεύτερο το ψυχαγωγικό, με όργανα, μουσική και χορό και τρίτο το οικονομικό, καθώς στήνονταi υπαίθρια παζάρια. Οι κάτοικοι των χωριών έχουν την ευκαιρία να αναδιοργανώσουν τις κοινωνικές τους σχέσεις, είτε σε οικογενειακό είτε σε ευρύτερο επίπεδο, να συνάψουν συμφωνίες οικονομικής φύσης, ακόμη και μία ευκαιρία για τα δύο φύλα να επικοινωνήσουν μεταξύ τους.

Κατά τον Λουκιανό η τέχνη της ορχήσεως συμπίπτει με τη δημιουργία του παντός και εμφανίστηκε συγχρόνως με τον αρχαιότατο θεό Έρωτα.

Η κίνηση των άστρων, η περιφορά των πλανητών γύρω από τους απλανείς, η εύρυθμη σχέση τους και η αρμονία είναι δείγματα της αρχέγονης ορχήσεως. Ο χορός είναι ένας από τους αρχαιότερους τρόπους έκφρασης των συναισθημάτων του ανθρώπου και μέσο επικοινωνίας με τους ομοίους του.

Είναι η συνισταμένη όλων των ανθρώπινων δυνάμεων, οι οποίες καθώς διεγείρονται από την μελωδία και τον ρυθμό, δημιουργούν ψυχική ευφορία και αγαλλίαση στους χορευτές και κατά τον Λουκιανό διαπαιδαγωγούν, φρονιματίζουν και τελειοποιούν τους θεατές. Είναι η έκφραση της ψυχικής καταστάσεως του ανθρώπου με ρυθμικές κινήσεις. Υπάρχει ο Εθνικός χορός (αφορά σε κάθε έθνος) ο οποίος προέρχεται από εσωτερική ανάγκη, από μια “ορμέφυτη διάθεση” και ο χορός από τη μελετημένη ρυθμική κίνηση της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, που ονομάζεται “όρχηση”.

Από το τέλος του μεσαίωνα περί τα 750 π.Χ., ο Ελληνικός πολιτισμός άρχισε να αναπτύσσεται με πολύ γοργό ρυθμό. Ουδείς άλλος πολιτισμός κατόρθωσε να παρουσιάσει παρόμοια επιτεύγματα στους επόμενους αιώνες και ο κυριότερος θεσμός, στον οποίο οφείλονταν τα εξαιρετικά επιτεύγματα των Ελλήνων, ήταν η πόλη – κράτος (η πόλις).

Το δύσκολο για τον ηγέτη είναι να είναι δυνατός αλλά όχι αυταρχικός. Να είναι ευγενικός αλλά όχι αδύναμος. Να είναι τολμηρός αλλά όχι «παλικαράς». Να είναι προσεκτικός αλλά όχι αδρανής. Να είναι μετριόφρων αλλά όχι ντροπαλός. Να είναι υπερήφανος αλλά όχι αλαζόνας. Να έχει χιούμορ χωρίς να είναι σαχλός.
Jim Rohn, Αμερικανός συγγραφέας

διάττοντας ο [δiátondas] : (αστρον.) μετέωρο που παρουσιάζεται ξαφνικά στη γήινη ατμόσφαιρα και που, αφού διανύσει με μεγάλη ταχύτητα τον ουρανό σχηματίζοντας μια φωτεινή γραμμή, εξαφανίζεται σε ελάχιστο χρονικό διάστημα από την εμφάνισή του: Bροχή διαττόντων, ταυτόχρονη εμφάνιση πολλών διαττόντων. || (ως επίθ.): Έπεσε βροχή από διάττοντες αστέρες. (έκφρ.) (εμφανίστηκε / έλαμψε / πέρασε κτλ. σαν) ~ αστέρας,για κπ. του οποίου η ξαφνική δόξα ή προβολή κράτησε ελάχιστα και έσβησε χωρίς να αφήσει ίχνη.

Ζούμε σε μία χώρα που δέχεται έξωθεν την απόλυτη λοιδορία, συκοφάντηση, ευτελισμό και κατακραυγή………ένδον ο καθένας πράττει και ενεργεί κατά το δοκούν, η πολιτική σκηνή αμήχανη προσπαθεί να ψελλίσει λέξεις αξιοπρέπειας αλλά ο ψίθυρος πνίγεται από κομματικά συμφέροντα και καιροσκοπισμούς.

Οι παρακάτω ρήσεις προέρχονται από ανθρώπους οι οποίοι αναγνώρισαν την πολιτιστική, πολιτισμική και ιστορική προσφορά της Ελλάδας.