Ο Βασιλίσκος ήταν αδελφός της Αιλίας Βηρίνας και κουνιάδος του αυτοκράτορα του Βυζαντίου Λέοντα Α’. Το 464 διορίσθηκε στρατιωτικός διοικητής της Θράκης, όπου σε αρκετές περιπτώσεις απέκρουσε με επιτυχία τους επίδοξους εισβολείς.

Ο Φίλιππος ο Άραβας (Λατινικά: Μάρκος Ιούλιος Φίλιππος Άραβας) ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας από το 244 έως το 249.

Ο Ιοβιανός Φλάβιος Κλαύδιος (Flavius Claudius Iovianus) διετέλεσε αυτοκράτορας από το 363 έως το 364, όταν μετά το θάνατο του Ιουλιανού και ενώ βρισκόταν σε εκστρατεία, ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας από το στράτευμα.

Ο Κωνστάντιος Β’ (Φλάβιος Ιούλιος Κωνστάντιος) ήταν δευτερότοκος γιος του Μεγάλου Κωνσταντίνου και της Φαύστας (Φλαβία Μάξιμα Φαύστα Αυγούστα) και δεύτερος αυτοκράτορας της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (Βυζάντιο) από το 337 έως το 361. Γεννήθηκε στις 7 Αυγούστου 317, ανήλθε στον θρόνο το 337 σε ηλικία 21 ετών και μετά τον θάνατο του Μεγ. Κωνσταντίνου κληρονόμησε το ανατολικό ένα τρίτο της Αυτοκρατορίας. Μετά τον διαμοιρασμό των εδαφών της αυτοκρατορίας με τα αδέρφια του, Κωνσταντίνο Β’ και Κώνστα, παρέμεινε κάτοχος της Ανατολής και των υπόλοιπων Βαλκανίων πλην του Ιλλυρικού . Ο Κωνστάντιος ήταν οπαδός του Αρειανισμού και όσον αφορά στην θητεία του συγκαταλέγεται μεταξύ των μακροβιότερων αυτοκρατόρων του Βυζαντίου.

Ο Μαυρίκιος ήταν γιός του Βυζαντινού συγκλητικού Παύλου, γεννήθηκε το 539 στην Ρωμαϊκή επικράτεια της Καππαδοκίας και ελάχιστα είναι γνωστά για την παιδική του ηλικία. Κατατάχθηκε στον Βυζαντινό στρατό και ανήλθε στις υψηλές θέσεις της ιεραρχίας, σε σημείο ώστε να χρισθεί διάδοχος του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Τιβέριου Β’.

Ο Αλέξιος Α’ υπήρξε αυτοκράτορας του Βυζαντίου, κατά την εποχή των Πρώτων Σταυροφοριών (1095 – 1099). Ως πρώτος της δυναστείας των Κομνηνών, κληρονόμησε μια εξασθενημένη αυτοκρατορία κατά την στέψη του ως αυτοκράτωρ το 1081. Το Βυζάντιο, δεχόταν πολύπλευρες επιθέσεις, ιδιαίτερα από τους Σελτζούκους Τούρκους, οι οποίοι είχαν ασπασθεί το Ισλάμ. Παρ’ όλα αυτά ο Αλέξιος κατάφερε να αποκαταστήσει το κύρος της αυτοκρατορίας κατά την διάρκεια των τριάντα επτά ετών βασιλείας του.

Ο Αλέξιος Α’ είναι επίσης γνωστός ως ο Βυζαντινός αυτοκράτωρ ο οποίος ζήτησε την βοήθεια του Πάπα Ουρβανού ΙΙ, θρησκευτικού και πνευματικού ηγέτη της Καθολικής Εκκλησίας, εναντίον των Σελτζούκων Τούρκων. Αυτός με τη σειρά του, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην Πρώτη Σταυροφορία, η οποία τους επόμενους δύο αιώνες προκάλεσε σφοδρές συγκρούσεις μεταξύ του Χριστιανικού και του Ισλαμικού κόσμου.

«Το αίμα των Χριστιανών ρέει εν μέσω ανείπωτων σκηνών σφαγής………Ως εκ τούτου στο όνομα του Θεού σας παρακαλώ να φέρετε στην Πόλη όλους τους πιστούς στρατιώτες του Χριστού» Επιστολή του Αλεξίου Α’ προς τον Ροβέρτο Β’ της Φλάνδρας εμπνευστή των Πρώτων σταυροφοριών

Ο Φλάβιος Αρκάδιος Αύγουστος γεννήθηκε το 377 μ.Χ στην Ισπανία (ονομασία της Ιβηρικής Χερσονήσου επί Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας) ήταν ο πρεσβύτερος γιός του Θεοδοσίου A’ (τελευταίος Ρωμαίος αυτοκράτωρ) και της Φλασίλας (Αέλια Φλάβια Φλασίλα) και αδελφός του Ονόριου. Ο Αρκάδιος όταν ανήλθε στον θρόνο ήταν μόλις δεκαεπτά ετών και δεν διέθετε την ανάλογη εμπειρία και βούληση, με αποτέλεσμα σύντομα να βρεθεί δέσμιος «συγγενικών» προσώπων, τα οποία διηύθυναν και κατηύθυναν τα θέματα της αυτοκρατορίας, σύμφωνα με τα συμφέροντα και τις προσωπικές επιθυμίες τους.

Ο Βασίλειος Β΄ ο Βουλγαροκτόνος, ήταν Βυζαντινός αυτοκράτορας της Μακεδονικής δυναστείας, ο οποίος χάρισε την τελευταία περίοδο πολιτικής ακμής στην αυτοκρατορία.

Ο Νικηφόρος Φωκάς καταγόταν από την μεγάλη οικογένεια των Φωκάδων της Καππαδοκίας. Ο πατέρας του Βάρδας Φωκάς ήταν στρατηγός του θέματος των Ανατολικών. Σε πολύ νεαρή ηλικία απέκτησε πλούσια εμπειρία από τους πολέμους των Βυζαντινών εναντίον των Αράβων.

Έχοντας αποφασίσει να ηγηθεί ο ίδιος της αποστολής, όφειλε να διορίσει την αντιβασιλεία, με την συμμετοχή του υιού του Ηράκλειου-Κωνσταντίνου. Επειδή, όμως, ο νεαρός διάδοχος ήταν ανήλικος, όρισε επιτρόπους την αυτοκράτειρα, τον Πατριάρχη και τον πατρίκιο Βώνο. Στην προσπάθειά του να δημιουργήσει έναν όσο το δυνατόν, «εθνικό» στρατό μέσα στην πολυεθνική αυτοκρατορία, χρησιμοποίησε το μόνο μέσο που διέθετε, την Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη και συγκεκριμένα, με όρους της εποχής, το δόγμα της Χαλκηδόνας. Ήταν επόμενο λοιπόν η αναχώρησή του να συνοδευτεί με τον ανάλογο συμβολισμό και να προβληθεί με το πρέπον τελετουργικό. Πιο συγκεκριμένα, ο Ηράκλειος εόρτασε το Πάσχα 4 Απριλίου του 622 στην Κωνσταντινούπολη και κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων.

Οι πρώτες εχθροπραξίες μεταξύ Βυζαντίου και Περσίας ξεκίνησαν με τον θάνατο του Μεγ. Κωνσταντίνου το 337 μ.Χ., καθώς ο Πέρσης βασιλέας θέλησε να εκμεταλλευθεί την έλλειψη ισχυρού αυτοκράτορα για να αναβαθμίσει τον ρόλο του στην περιοχή της Μεσοποταμίας και να αποκομίσει πολιτικά και εδαφικά οφέλη στην Μικρά Ασία και Αρμενία. Έκτοτε και μέχρι το 628 μ.Χ., έτος της οριστικής καθυπόταξης των Περσών, θα ακολουθούσαν τρεις αιώνες συγκρούσεων.

Την πρωτοχρονιά του 1068 ο 45χρονος Ρωμανός Διογένης εστέφθη Αυτοκράτωρ Ρωμαίων, ονειροπολώντας να αναβιώσει τη δόξα και τη χαμένη δύναμη της Αυτοκρατορίας, σχεδιάζοντας να απαλλάξει τα Θέματα (επαρχίες) της Μικράς Ασίας από τις επιδρομές των Σελτζούκων Τούρκων, χωρίς να διαθέτει τα αξιόμαχα φουσάτα των προηγούμενων Στρατηγών –Αυτοκρατόρων, ή την υποστήριξη των πολιτικών της Βασιλεύουσας, οι οποίοι διέκοψαν απρόθυμα την ηθική και υλική καταστροφή του στρατού και του κράτους για να τον εκθρονίσουν.

Ο προηγούμενος αυτοκράτωρ, Κωνσταντίνος Ι’ Δούκας, είχε πεθάνει σε προχωρημένη ηλικία στις 21 Μαΐου 1067, αφήνοντας ως διάδοχο, τον ανήλικο γιό του Μιχαήλ και την 30χρονη όμορφη σύζυγό του Ευδοκία Μακρεμβολίτισα, η οποία ασκούσε την αντιβασιλεία προς χάριν του γιού της. Η Αυγούστα είχε απομείνει πλέον μόνη, ανασφαλής και περιστοιχισμένη από μία φατρία δολοπλόκων πολιτικών, για να κυβερνήσει μία τεράστια Αυτοκρατορία της οποίας οι επαρχίες μαστίζονταν από εχθρικές επιδρομές. Στο πρόσωπο του αρρενωπού Ρωμανού Διογένη δεν άργησε να βρει έναν ιδανικό Αυτοκράτορα ο οποίος θα ανελάμβανε με πυγμή τα διοικητικά, στρατιωτικά και πολύ περισσότερο, τα συζυγικά καθήκοντα. Ψηλός, ξανθός, εύρωστος, με φωτεινό, ελαφρά ειρωνικό βλέμμα και αριστοκρατικό παρουσιαστικό, ο Ρωμανός ήταν ένας ιδιαίτερα γοητευτικός άνδρας, του οποίου «…ακόμη και η αναπνοή ήταν ευγενική, αν όχι θεία», σύμφωνα με τα λόγια κάποιου χρονογράφου.