Πόλεμος των Ρόδων (1455 – 1487)

εξώφυλλο: Εμβλήματα των Οίκων Λάνκαστερ και Υόρκης

Ο πόλεμος των Ρόδων ήταν εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των Οίκων του Λάνκαστερ και της Υόρκης με αφορμή τη διεκδίκηση του Αγγλικού θρόνου. Η ονομασία προέρχεται από τα εμβλήματα των δύο οίκων το κόκκινο και λευκό τριαντάφυλλο αντίστοιχα.

Ο ανταγωνισμός μεταξύ των δυο οίκων άρχισε με την ανατροπή του Ριχάρδου II από τον ξάδερφό του, Ερρίκο ΙV, δούκα του Λάνκαστερ, το 1399. Ο Ριχάρδος II δεν ήταν δημοφιλής και οι περισσότεροι ευγενείς υποστήριξαν τον Ερρίκο.

Ο Ερρίκος IV ως απόγονος του Ιωάννη της Γάνδης, τρίτου γιου του Εδουάρδου III, είχε λιγότερα δικαιώματα στο θρόνο απ’ ό,τι οι απόγονοι του δεύτερου γιου, Λάιονελ της Αμβέρσας. Ο άτεκνος Ριχάρδος II μάλιστα είχε ορίσει ως διάδοχό του τον εγγονό του Λάιονελ, Ρότζερ Μόρτιμερ, 4ο κόμη του Μαρτς ο οποίος όμως είχε πεθάνει τον προηγούμενο χρόνο και κανένας από τους ευγενείς δεν υποστήριξε ή υπερασπίστηκε τα δικαιώματα του γιου του, Έντμοντ Μόρτιμερ, στον θρόνο.

**Αριστερά Ριχάρδος II και δεξιά Ερρίκος IV**

Την περίοδο που ακολούθησε μετά την άνοδο στο θρόνο ο Ερρίκος IV αντιμετώπισε με επιτυχία κάποιες εξεγέρσεις στην Ουαλία, στο Τσέσαϊρ και στο Νορθάμπερλαντ, τις οποίες χρησιμοποίησε ο Μόρτιμερ για να διεκδικήσει τον θρόνο.

Ο Ερρίκος πέθανε το 1413. Ο γιος και διάδοχός του, Ερρίκος V της Αγγλίας, κληρονόμησε ένα προσωρινά ειρηνικό βασίλειο. Ο Ερρίκος ήταν ικανός στρατιωτικός και η επιτυχία του ενάντια στη Γαλλία κατά τον Εκατονταετή Πόλεμο αύξησε τη δημοφιλία του, δίνοντάς την ευκαιρία να ισχυροποιήσει τη θέση των Λάνκαστερ στον αγγλικό θρόνο. Επί Ερρίκου V έλαβε χώρα και η συνωμοσία του Σάουθαμπτον από τον Ριχάρδο του Κέμπριτζ, γιο του τέταρτου γιου του Εδουάρδου III, Εδμόνδου του Λάνκλεϋ. Ο κόμης του Κέμπριτζ καταδικάστηκε για προδοσία και εκτελέστηκε το 1415 στην αρχή της εκστρατείας που οδήγησε στη μάχη του Αζινκούρ. Η σύζυγός του Άννα Μόρτιμερ διεκδικούσε επίσης το θρόνο καθώς ήταν κόρη του Ρότζερ Μόρτιμερ, απόγονου του Λάιονελ της Αμβέρσας ο οποίος ήταν γιος του Εδουάρδου ΙΙΙ και ο αδερφός της είχε πεθάνει άτεκνος.

Ο Ριχάρδος της Υόρκης, γιος του Ριχάρδου του Κέμπριτζ και της Άννας Μόρτιμερ, ήταν τεσσάρων ετών όταν εκτελέστηκε ο πατέρας του. Κέρδισε τον τίτλο του Δούκα της Υόρκης από τον θείο του, Εδουάρδο του Νόργουιτς, που σκοτώθηκε στη μάχη του Αζινκούρ. Αν και ο πατέρας του είχε στερηθεί των δικαιωμάτων του, ο Ερρίκος V επέτρεψε στο Ριχάρδο να κληρονομήσει τον τίτλο και την περιουσία του θανόντος θείου του: έχοντας τρεις νεότερους αδερφούς και καθώς ήταν ακόμη στη νιότη του, ο Ερρίκος V ήταν σίγουρος ότι τα δικαιώματα των Λάνκαστερ στο θρόνο ήταν ασφαλή.

**Ερρίκος VI** National Portrait Gallery, Public domain, via Wikimedia Commons

Μετά το θάνατό του, ο γιος του Ερρίκος VI της Αγγλίας αποδείχτηκε αδύναμος και τα αδέρφια του δεν άφησαν νόμιμους απογόνους, με αποτέλεσμα διάδοχοι των Λάνκαστερ να υφίστανται μόνο μακρινά ξαδέρφια και συγγενείς από τον Οίκο των Μποφώρ και ο Ριχάρδος της Υόρκης να προβάλει σημαντικές διεκδικήσεις στο θρόνο.

Ο οίκος της Υόρκης με επικεφαλής τον ισχυρό και δημοφιλή δούκα Ριχάρδο, αμφισβήτησε την ικανότητα και νομιμότητα του βασιλιά Ερρίκου VI ο οποίος προερχόταν από τον οίκο Λάνκαστερ. Ο βασιλιάς ήταν πλαισιωμένος από αντιδημοφιλείς συμβούλους και αντιβασιλείς με εξέχοντες τον θείο του Ερρίκου, Χάμφρεϊ Δούκα του Γκλόστερ, τον καρδινάλιο Ερρίκο Μπωφόρ και τον Γουλιέλμο του Σάφοκ οι οποίοι κατηγορούνταν για κακοδιαχείριση και βαρύνονταν με την ατυχή έκβαση του Εκατονταετούς πολέμου με τη Γαλλία, έχοντας χάσει σχεδόν το σύνολο των εδαφών που είχαν κατακτηθεί από τον βασιλέα Ερρίκο V. O Ερρίκος VI ήταν ένας βασιλέας αδύναμος, αναποτελεσματικός και υπέφερε από συχνά επεισόδια διανοητικών διαταραχών.

Σκηνή από το πρώτο μέρος του έργου του Σαίξπηρ Ερρίκος ο VI (λεπτομέρεια από πίνακα ζωγραφικής του Χένρι Πέιν, το 1908) Ο Ριχάρδος της Υόρκης και οι ακόλουθοί του επιλέγουν το λευκό τριαντάφυλλο, ενώ ο δούκας του Σόμερσετ και ο ακόλουθός του πήραν το κόκκινο. Henry Arthur Payne (1868–1940), Public domain, via Wikimedia Commons

Ονομασία και σύμβολα

Η ονομασία Πόλεμος των Ρόδων δεν θεωρείται ότι χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου, αλλά προέρχεται από τα εραλδικά σύμβολα των δυο βασιλικών οίκων της Υόρκης και του Λάνκαστερ. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε ευρέως το 19^ο αιώνα, μετά την έκδοση του μυθιστορήματος
Άννα του Γκάιερσταϊν/Anne of Geierstein του σερ Γουόλτερ Σκοτ. Ο Σκοτ βασίστηκε σε μια σκηνή από το πρώτο μέρος του θεατρικού έργου του Σαίξπηρ Ερρίκος ο VI, όπου μια απλή λογομαχία ανάμεσα σε εκπροσώπους των δύο οίκων τους οδήγησε να φοράνε στο καπέλο τους αντίστοιχα ένα άσπρο ή ένα κόκκινο τριαντάφυλλο.

Αν και τα τριαντάφυλλα δε χρησιμοποιούνταν παρά λίγες μόνο φορές ως σύμβολα κατά τη διάρκεια του Πολέμου, οι περισσότεροι από τους συμμετέχοντες φορούσαν εμβλήματα, που σχετίζονταν με τον άμεσο φεουδάρχη άρχοντα ή προστάτη τους. Για παράδειγμα, οι δυνάμεις του Ερρίκου VII στη μάχη του Μπόσγουορθ πολέμησαν με έμβλημα τον Κόκκινο Δράκο (βρίσκεται και στη σημαία της Ουαλίας), ενώ ο στρατός των Υορκιστών χρησιμοποίησε το προσωπικό έμβλημα του Ριχάρδου III, ένα λευκό κάπρο.

Ωστόσο, απόδειξη για τη σπουδαιότητα των συμβόλων των ρόδων αποτελεί το γεγονός ότι ο βασιλιάς Ερρίκος VII της Αγγλίας επέλεξε στο τέλος του Πολέμου να συνδυάσει το κόκκινο και το λευκό ρόδο του κάθε οίκου για να δημιουργήσει το έμβλημα της δυναστείας των Τυδώρ.

Οι ονομασίες των οίκων δεν έχουν σχέση με τις πόλεις του Γιορκ και του Λάνκαστερ ή τις κομητείες Γιόρκσαϊρ και Λάνκασαϊρ, αν και στις μέρες μας, αθλητικές αναμετρήσεις μεταξύ των δυο κομητειών στο κρίκετ ή στο ράγκμπι συχνά χαρακτηρίζονται ως Πόλεμος των Ρόδων. Στην πραγματικότητα, τα εδάφη του Δουκάτου των Λάνκαστερ βρίσκονταν κυρίως στο Γκλόστερσαϊρ, το Τσέσαϊρ και τη βόρεια Ουαλία, ενώ τα εδάφη και κάστρα του Δουκάτου της Υόρκης εκτείνονταν σε όλη την Αγγλία και την Ουαλία.

**Ριχάρδος της Υόρκης** Talbot Master, Public domain, via Wikimedia Commons

Θέματα διαδοχής

Ήδη από το 1450 πολλοί θεωρούσαν τον Ερρίκο VI ανίκανο να κυβερνήσει και η μικρή δυναστεία των βασιλέων που προέρχονταν από τον οίκο Λάνκαστερ μαστιζόταν από θέματα νομιμότητας, ενώ ο οίκος της Υόρκης θεωρούσε ότι είχε πλέον αυξημένα δικαιώματα στη διεκδίκηση του θρόνου. Η αυξανόμενη δυσαρέσκεια των πολιτών, η ανεξέλεγκτη ύπαρξη ευγενών με ιδιωτικούς στρατούς και η διαφθορά στην βασιλική αυλή δημιουργούσε πρόσφορο κλίμα για εμφύλιο πόλεμο.

Όταν ο Ερρίκος υπέστη το 1453 την πρώτη κρίση διανοητικής διαταραχής, συστήθηκε συμβούλιο αντιβασιλείας, με επικεφαλής τον Ριχάρδο της Υόρκης, στον οποίο ανατέθηκαν καθήκοντα Λόρδου Προστάτη του θρόνου. Ο Ριχάρδος άρχισε τότε να γίνεται περισσότερο πιεστικός ως προς τη διεκδίκηση του θρόνου. Η ανάρρωση του Ερρίκου το 1455 ανέτρεψε τις φιλοδοξίες του και αμέσως μετά οδηγήθηκε στο βασιλικό δικαστήριο από τη βασίλισσα Μαργαρίτα του Ανζού. Από τη στιγμή που ο Ερρίκος δεν είχε αποκτήσει διάδοχο, η ισχυρή και επιθετική Μαργαρίτα αναδείχθηκε σε ηγέτιδα της παράταξης του Λάνκαστερ. Έτσι δημιούργησε μια συμμαχία εναντίον του Ριχάρδου με σκοπό να τον αποδυναμώσουν μειώνοντας τα περιουσιακά του στοιχεία. Ο Ριχάρδος το 1455 κατέφυγε σε ένοπλες εχθροπραξίες αρχής γενομένης με την μάχη του Σεντ Όλμπανς (πρώτη μάχη).

Οι γνώμες διίστανται ως προς την ακριβή έναρξη και λήξη του «πόλεμου των Ρόδων» όμως οι ένοπλες συγκρούσεις επικεντρώνονται κατά την περίοδο 1455 – 1485. Ωστόσο ο ανταγωνισμός μεταξύ των δύο οίκων, ξεκίνησε με την ανατροπή του βασιλιά Ριχάρδου ΙΙ της Αγγλίας από τον εξάδελφό του, Ερρίκο Μπόλιγκροπ, δούκα του Λάνκαστερ, το 1399. Ο Μπόλιγκροπ, στέφθηκε βασιλέας ως Ερρίκος IV, παρότι δεν είχε ισχυρά δικαιώματα στον θρόνο και έγινε ανεκτός μόνο επειδή ήταν δημοφιλής. Ο διάδοχός του Ερρίκος V, ήταν πολύ καλός στρατιωτικός και απέκτησε δικαιώματα εξουσίας, χωρίς όμως να υπολείπεται σε εχθρούς.

Ένας από αυτούς ήταν ο Ριχάρδος του Κέιμπριτζ, γιος του Εδμόνδου του Λάνγκλεϊ και εγγονός του βασιλιά Εδουάρδου ΙΙΙ της Αγγλίας ο οποίος εκτελέσθηκε (1415) για προδοσία κατά την έναρξη της εκστρατείας που οδήγησε στη μάχη του Αζενκούρ. Η σύζυγος του, Άννα Μόρτιμερ, είχε επίσης δικαιώματα στο θρόνο, λόγω καταγωγής από τον Εδουάρδο ΙΙΙ. Ο γιος τους Ριχάρδος της Υόρκης, όταν μεγάλωσε αμφισβήτησε τον βασιλιά Ερρίκο VI της Αγγλίας διεκδικώντας το στέμμα.

Όταν διορίσθηκε Προστάτης του θρόνου έγινε περισσότερο φιλόδοξος και ήλθε σε διαμάχη με την βασίλισσα Μαργαρίτα, ειδικά μετά τη γέννηση του γιου της, Εδουάρδου του Ουέστμινστερ.

**Εδουάρδος του Ουέστμινστερ** Sylvester Harding, Public domain, via Wikimedia Commons

Συγκρούσεις

Ο Ριχάρδος ηγούμενος μικρής δύναμης κατευθύνθηκε προς το Λονδίνο και συναντήθηκε με τις δυνάμεις του Ερρίκου VI στο Σεντ Όλμπανς, βόρεια του Λονδίνου, στις 22 Μαΐου 1455. Η σχετικά μικρή μάχη του Σεντ Όλμπανς ήταν η πρώτη ανοιχτή σύγκρουση του εμφυλίου πολέμου. Φαινομενικά στόχος του Ριχάρδου ήταν η εξάλειψη των «κακών συμβούλων» από τον βασιλιά Ερρίκο. Με τη νίκη του, ο δούκας της Υόρκης ανέκτησε τη θέση του ως «Προστάτης» και εξασφάλισε τη διαδοχή από τον Ερρίκο, προς μεγάλη απογοήτευση της βασίλισσας Μαργαρίτας. Το 1455 μετά την μάχη του Σεντ Όλμπανς έγιναν προσπάθειες να διευθετηθούν οι διαφωνίες που αποτέλεσαν αφορμή για τη σύγκρουση και για ένα διάστημα ο συμβιβασμός φαινόταν να έχει επιτυχία.

Ωστόσο, τα προβλήματα που προκάλεσαν την σύγκρουση σύντομα επανεμφανίστηκαν, ιδιαίτερα το ζήτημα της διαδοχής στο θρόνο του Εδουάρδου (γιού της Μαργαρίτας και του Ερρίκου). Η βασίλισσα Μαργαρίτα αρνήθηκε να δεχθεί οποιαδήποτε λύση που θα αποκλήρωνε τον γιο της και κατέστησε σαφές ότι θα ανεχθεί την κατάσταση μόνο για όσο χρονικό διάστημα ο δούκας της Υόρκης και οι σύμμαχοί του, διατηρούσαν στρατιωτική υπεροχή.

Μέχρι το 1459 και οι δύο πλευρές συνέχισαν να αυξάνουν τα στρατεύματά τους, με τη βασίλισσα να προκαλεί επιστράτευση για πρώτη φορά στην Αγγλία. Οι εχθροπραξίες επαναλαμβάνονται στις 23 Σεπ. 1459 μάχη του Μπλορ Χιθ στο Στάφορντσαϊρ, όταν μεγάλη στρατιωτική δύναμη του Λάνκαστερ απέτυχε να εμποδίσει δύναμη της Υόρκης υπό τον λόρδο Σάλσπουρι να προχωρήσει από το κάστρο Μίντλχαμ στο Γιόρκσαιρ και να ενωθεί με στρατιωτική δύναμη στο κάστρο Λάντλοου. Η μάχη του Νορθάμπτον στις 10 Ιουλίου 1460 αποδείχθηκε ακόμη πιο καταστροφική για τους Λάνκαστερ.

**Έργο του Χένρυ Τρέσαμ (1751 – 1814) που απεικονίζει τον Ριχάρδο Νέβιλ να δίνει όρκο πριν την μάχη τού Τάουτον** Henry Tresham (1751–1814), Public domain, via Wikimedia Commons

Στρατιωτική δύναμη της Υόρκης υπό τον Ριχάρδο Νέβιλ, κόμη του Γουόργικ με τη βοήθεια προδοσίας στις τάξεις του Λάνκαστερ, συλλαμβάνει τον βασιλιά Ερρίκο. Η βασίλισσα Μαργαρίτα ωστόσο, καταφέρνει να διαφύγει και οργανώνει αμέσως νέο στρατό στην Ουαλία και τη βόρεια Αγγλία, μεταφέροντας την έδρα της στην Υόρκη.

Αποκτά δε πλεονέκτημα στη μάχη του Γουέικφιλντ στις 30 Δεκεμβρίου 1460, όταν καταστρέφεται ο στρατός του δούκα της Υόρκης και του κόμη του Σάλσπουρι. Η Μαργαρίτα διατάσσει τον αποκεφαλισμό τους και την τοποθέτηση των κεφαλών στις πύλες της Υόρκης. Την νίκη αυτή ακολουθεί μια ακόμη στο Σεντ Όλμπανς (δεύτερη μάχη) στις 22 Φεβρουαρίου 1461, κατά την οποία νικά τις δυνάμεις του κόμη του Γουόρικ και απελευθερώνει τον σύζυγό της.

Όμως η επιτυχία των Λάνκαστερ υπήρξε προσωρινή, καθότι είχε ήδη ορισθεί ως υποψήφιος διάδοχος ο μεγαλύτερος υιός του δούκα του Εδουάρδου, ένας εξαιρετικός πολεμιστής που επικράτησε των Λάνκαστερ στη μάχη του Τάουτον το 1461 και στέφθηκε ως βασιλιάς Εδουάρδος IV της Αγγλίας. Με την Μαργαρίτα να εγκαταλείπει την χώρα ο Εδουάρδος κυβέρνησε ειρηνικά επί 10 έτη.

Στο βορρά, απέκτησε πλήρη έλεγχο μέχρι το 1465. Ο Ερρίκος και η Μαργαρίτα κατέφυγαν στην αυλή του βασιλιά της Σκωτίας Ιακώβου ΙΙΙ. Προσπάθησαν να επιτεθούν στην πόλη του Καρλάιλ, αλλά, ελλείψει χρηματικών πόρων, απωθήθηκαν εύκολα από τους άνδρες του Εδουάρδου.

**Λιθογραφία που απεικονίζει τη συντριβή των δυνάμεων του Γουόρικ στο Μπάρνετ του Paolo Uccello** M. & N. Hanhart Chromo Lith (floruit 1839-1865)[1], Public domain, via Wikimedia Commons

Υπήρξαν δύο εξεγέρσεις των Λάνκαστερ οι οποίες οδήγησαν σε συγκρούσεις η πρώτη στη μάχη του Μούρ Χέτσλι στις 25 Απριλίου 1464 και η δεύτερη στη μάχη του Χέξαμ στις 15 Μαΐου 1464, οι οποίες έληξαν νικηφόρα για την Υόρκη υπό τον Τζον Νέβιλ 1^ο Μαρκήσιο του Μόνταγκιου. Ο βασιλιάς Ερρίκος αιχμαλωτίστηκε αργότερα για τρίτη φορά στο Κλίθερο του Λάνκασαϊρ το 1465 και μεταφέρθηκε στον Πύργο του Λονδίνου, όπου αντιμετωπίστηκε αξιοπρεπώς, ενώ η Μαργαρίτα του Ανζού κι ο γιος της αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη Σκωτία και να μεταβούν στη Γαλλία, όπου παρέμειναν για κάποια χρόνια σε εξορία.

Ωστόσο ο μέντορας του Εδουάρδου, ο ισχυρός Ριχάρδος Νέβιλ, κόμης του Γουόρικ άλλαξε στρατόπεδο όταν παραμερίστηκε από το νεαρό βασιλιά και μετέφερε την υποστήριξή του στη βασίλισσα Μαργαρίτα, θριαμβεύοντας επί του Εδουάρδου στη μάχη του Έτζκοτ Μούρ στις 26 Ιουλίου 1469, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την αποκατάσταση του Ερρίκου στο θρόνο το 1470.

Όμως η επιτυχία του Γουόρικ ήταν βραχύβια. Με τη βοήθεια της Βουργουνδίας (Γαλλικό κρατίδιο) ο Εδουάρδος IV επέστρεψε και νίκησε τον Γουόρικ στη μάχη του Μπάρνετ το 1471. Οι υπόλοιπες δυνάμεις του Λάνκαστερ καταστράφηκαν στη μάχη του Τιούκσμπερι στην οποία σκοτώθηκε και ο Εδουάρδος του Ουέστμινστερ διάδοχος του θρόνου. Ο Ερρίκος VI δολοφονήθηκε λίγο αργότερα (21 Μαΐου 1471) με αποτέλεσμα την ενδυνάμωση της Υόρκης. Η ειρήνη αποκαταστάθηκε για το υπόλοιπο της βασιλείας του Εδουάρδου IV, ο οποίος πέθανε ξαφνικά το 1483 όταν ο διάδοχός του Εδουάρδος V, ήταν μόλις 12 ετών.

**Οι Πρίγκιπες στον Πύργο: Οι ανιψιοί του Ριχάρδου III, ο βασιλιάς Εδουάρδος V και ο Ριχάρδος του Σρούσμπερι** John Everett Millais, Public domain, via Wikimedia Commons

Ο Ριχάρδος III (αδελφός του Εδουάρδου IV) αναλαμβάνει την προστασία του νεαρού βασιλιά και του μικρότερου αδελφού του κρατώντας τους στον Πύργο του Λονδίνου. Έχοντας εξασφαλίσει τα αγόρια, ο Ριχάρδος ισχυρίζεται ότι ο γάμος του Εδουάρδου IV με την Ελισάβετ Γούντβιλλ ήταν παράνομος και ως εκ τούτου τα δύο αγόρια ήταν παράνομα. Οι δύο πρίγκηπες όμως σύντομα εξαφανίζονται (πιστεύεται ότι δολοφονήθηκαν) και το Κοινοβούλιο δίδει τον θρόνο στον Ριχάρδο III ο οποίος ήταν η βέλτιστη λύση για τους Υορκέζους, διότι θεώρησαν καλύτερη επιλογή να κυβερνήσει αυτός αντί να κυβερνούν μικροί διάδοχοι βασιζόμενοι σε συμβούλους και αντιβασιλείς.

**Ερρίκος VII Τυδώρ** National Portrait Gallery, Public domain, via Wikimedia Commons

Ερρίκος Τυδώρ

Οι ελπίδες των Λάνκαστερ από την άλλη πλευρά, επικεντρώνονται στον Ερρίκο Τυδώρ του οποίου ο πατέρας Εδμόνδος Τυδώρ, κόμης του Ρίτσμοντ, ήταν νόθος ετεροθαλής αδελφός του Ερρίκου VI. Η διεκδίκηση του θρόνου ήλθε μέσω της μητέρας του, Μαργαρίτας Μπωφόρ, αλλά αμφισβητήθηκε από τον εγγονό του Εδουάρδου ΙΙΙ, ο οποίος ήταν επίσης παράνομος.

Οι δυνάμεις του Τυδώρ νικούν τον Ριχάρδο στη μάχη του Μπόσγουορθ το 1485 και ο Ερρίκος στέφεται βασιλιάς ως Ερρίκος VII της Αγγλίας. Ενισχύει δε περαιτέρω τη θέση του τη θέση του όταν παντρεύτηκε την Ελισάβετ της Υόρκης, κόρη του Εδουάρδου IV και ισχυρότερη διάδοχο του οίκου της Υόρκης. Η επανένωση των δύο οίκων είχε ως επακόλουθο την ένωση των δύο εμβλημάτων (λευκό και κόκκινο τριαντάφυλλο) στο ερυθρόλευκο τριαντάφυλλο του οίκου Τυδώρ. Επιπλέον ο Ερρίκος διασφάλισε τη θέση του εκτελώντας κάθε επίδοξο διεκδικητή, μία τακτική που συνέχισε και ο υιός του Ερρίκος VIIΙ.

Πολλοί θεωρούν ότι η ανάδειξη του Ερρίκου VII στο θρόνο σηματοδοτεί και τη λήξη του Πολέμου των Ρόδων. Ωστόσο η πραγματική λήξη επέρχεται με την μάχη του Στόουκ το 1487, η οποία προέκυψε μετά την εμφάνιση ενός διεκδικητή του θρόνου, ονόματι Λάμπερτ Σίμνελ ο οποίος παρουσίαζε φυσική ομοιότητα με το νεαρό κόμη του Γουόρικ, τον τελευταίο επιζώντα διεκδικητή του θρόνου από τον οίκο της Υόρκης (το σχέδιο ήταν καταδικασμένο από την αρχή, επειδή ο νεαρός κόμης ήταν ζωντανός και στη φυλακή και έτσι ουδείς είχε αμφιβολία ότι ο Σίμνελ ήταν απατεώνας). Στη μάχη του Στόουκ ο Ερρίκος με επικεφαλής τον Τζον ντε λα Πολ, κόμη του Λίνκολν (ο οποίος είχε συμφιλιωθεί με τον Ερρίκο μετά την μάχη του Μπόσγουορθ) νίκησε τις δυνάμεις του Σίμνελ εξουδετερώνοντας έτσι οριστικά τον οίκο της Υόρκης. Όσον αφορά στον Σίμνελ του δόθηκε χάρη για την συμμετοχή στην εξέγερση και εστάλη να εργάζεται στις βασιλικές κουζίνες.

Άγγλοι βασιλείς

Ερρίκος VI της Αγγλίας