Mάχη του Λίτλ Μπίγκχορν (25-26 Ιουνίου 1876)

εξώφυλλο: Η Τελευταία Στάση του Κάστερ από τον Έντουαρτ Σάμιουελ Πάξον. via Wikimedia Commons Public domain,

Η μάχη του Λιτλ Μπίγκχορν, γνωστή και ως Η τελευταία στάση του Κάστερ, έλαβε χώρα μεταξύ συνδυασμένων δυνάμεων των Λακότα Σιού – Ντακότα Σιού – Βόρειων Σεγιέν – Αράπαχο και του 7ου Συντάγματος Ιππικού του Στρατού των Ηνωμένων Πολιτειών. Πραγματοποιήθηκε στις 25 –26 Ιουνίου 1876, κατά μήκος του ποταμού Λιτλ Μπίγκχορν, στην περιοχή των Ινδιάνων Κρόου στη νοτιοανατολική επικράτεια της Μοντάνα. Η μάχη, που κατέληξε σε ήττα των Αμερικανικών δυνάμεων των ΗΠΑ, ήταν η σημαντικότερη στιγμή του Μεγάλου Πολέμου των Σιού του 1876. Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρουμε ότι ως Σιού αναφέρονται ομάδες ιθαγενών (Ινδιάνων) της βόρειας Αμερικής που μιλούν την ομώνυμη διάλεκτο. Οι Σιού διακρίνονται σε δύο κύριες ομάδες τους: Ντακότα ή Σαντέ και Λακότα ή Τέντον-Βα.

Ιστορικό

Οι περισσότερες μάχες στον Μεγάλο Πόλεμο των Σιού, συμπεριλαμβανομένης της μάχης του Λιτλ Μπίγκχορν, ήταν σε εδάφη που οι ντόπιοι είχαν πάρει από άλλες φυλές. Στην προκειμένη περίπτωση οι Λακότα ήταν εκεί χωρίς τη συγκατάθεση της τοπικής φυλής Κρόου, η οποία είχε υπογράψει συνθήκη για την περιοχή. Ήδη το 1873, ο αρχηγός των Κρόου Μαυροπόδης είχε ζητήσει την στρατιωτική συνδρομή των ΗΠΑ εναντίον των ιθαγενών εισβολέων. Οι συνεχείς επιδρομές των Λακότα σε περιοχές της συνθήκης που ανήκαν σε μικρότερες φυλές ήρθαν ως αποτέλεσμα του εκτοπισμού τους από τις Ηνωμένες Πολιτείες μέσα και γύρω από το Φορτ Λάραμι και ως αντίδραση στην καταπάτηση από τους λευκούς των Μαύρων Λόφων, τους οποίους οι Λακότα θεωρούσαν ιερούς. Αυτή η προϋπάρχουσα εσωτερική σύγκρουση παρείχε ιδανική ευκαιρία για αποικισμό και εξασφάλισε στις Ηνωμένες Πολιτείες μια σταθερή συμμαχία με τους Αρικάρας και τους Κρόου κατά τη διάρκεια των Πολέμων Σιού.

**Καθιστός Ταύρος** David F. Barry, Photographer, Bismarck, Dakota Territory, Public domain, via Wikimedia Commons

Στα τέλη του 1875 Ινδιάνοι Λακότα Σιού εξοργισμένοι από τις συνεχείς εισβολές των λευκών στην ιερή γη των Μαύρων Λόφων, συγκεντρώθηκαν στη Μοντάνα μαζί με άλλες φυλές, υπό τον «ιερό άνδρα» Καθιστό Ταύρο προκειμένου να αποφασίσουν αν θα πολεμήσουν για τα εδάφη τους.

Στην συνάντηση συμμετείχαν οι αρχηγοί Καθιστός Ταύρος της φυλής Χουνκπάπα Λακότα, Τρελό Άλογο της φυλής Ογκλάλα Λακότα, Κουτσός Λευκός Άνθρωπος της φυλής Σεγιέν, Κίτρινος Αετός της φυλής Αράπαχο, Ινκπαντούτα της φυλής Ντακότα και o πολέμαρχος Χολή της φυλής Χουνκπάπα Λακότα.

Την επόμενη Άνοιξη δύο νίκες κατά του ιππικού των ΗΠΑ αναπτέρωσαν το ηθικό τους για να συνεχίσουν τον πόλεμο το καλοκαίρι του 1876.

Η κυβέρνηση των ΗΠΑ προκειμένου να αναγκάσει τον πολυάριθμο στρατό των Ινδιάνων να οπισθοχωρήσει στους καταυλισμούς, απέστειλε στρατιωτικές δυνάμεις, στις οποίες συμμετείχε το 7ο σύνταγμα ιππικού με διοικητή τον αντισυνταγματάρχη Τζορτζ Κάστερ.

**Υποστράτηγος (επίτιμος) Τζόρτζ Άρμστρονγκ Κάστερ** Photographer is Mathew Brady (died 1896) and his field staff, Public domain, via Wikimedia Commons

Η μάχη

Στις 25 Ιουνίου, ο Κάστερ παρατηρώντας τον καταυλισμό των Σιού εντόπισε μία ομάδα από 40 πολεμιστές, σε απόσταση 15 μιλίων (24 χλμ.) κατά μήκος του ποταμού Ρόουζμπαντ. Αγνοώντας τις διαταγές να αναμένει ενισχύσεις, αποφάσισε να επιτεθεί προτού η ομάδα των Ινδιάνων ειδοποιήσει την κύρια δύναμη, αφού ο συνολικός αριθμός των πολεμιστών στον καταυλισμό ήταν τριπλάσιος της δύναμής του. Διαιρώντας τις δυνάμεις του σε τρία τμήματα, ο Κάστερ έστειλε στρατεύματα υπό τον λοχαγό Φρέντερικ Μπέντιν για να αποτρέψει τη διαφυγή τους από την άνω κοιλάδα του ποταμού Λιτλ Μπίγκχορν. Στον ταγματάρχη Μάρκους Ρίνο ανατέθηκε να καταδιώξει την ομάδα, κατά μήκος του ποταμού και να επιτεθεί στο ινδιάνικο χωριό σε συντονισμό με τα υπόλοιπα στρατεύματα που τελούσαν υπό τις διαταγές του Κάστερ. Ήλπιζε να χτυπήσει τον ινδιάνικο καταυλισμό στο βόρειο και νότιο άκρο ταυτόχρονα, αλλά έλαβε αυτήν την απόφαση χωρίς να γνωρίζει το είδος του εδάφους που έπρεπε να διασχίσουν πριν την τελική επίθεση. Ανακάλυψε καθυστερημένα ότι πριν επιτεθεί έπρεπε να διασχίσει ένα λαβύρινθο από πλαγιές και χαράδρες.

**Κινήσεις του 7ου Συντάγματος Ιππικού A: Κάστερ B: Ρίνο C: Μπέντιν D: Γιέιτς E: Γουίρ** Anynobody, CC BY-SA 4.0, via Wikimedia Commons

Η ίλη του Ρίνο αποτελούμενη από 175 στρατιώτες επιτέθηκε στο βόρειο άκρο. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα βρέθηκαν να δίνουν μια άνιση μάχη, με αποτέλεσμα ο Ρίνο να διακόψει την επίθεση πριν οι άνδρες του παγιδευτούν, υποχωρώντας στη δασώδη έκταση κατά μήκος του ποταμού. Όταν αποδείχθηκε ότι και η νέα θέση ήταν ακατάλληλη συνέχισε την υποχώρηση προς τους παρακείμενους λόφους, καταδιωκόμενος από ομάδες Σεγιέν και Σιού.

Όταν τελικά οι Ινδιάνοι κατόρθωσαν να απωθήσουν τους στρατιώτες από τον καταυλισμό, βρέθηκαν αντιμέτωποι με 210 περίπου άνδρες του Κάστερ οι οποίοι επιτίθεντο στο άλλο άκρο του χωριού προκειμένου να υποστηρίξουν την ίλη του Ρίνο. Ομάδες Σεγιέν και Χουνκπάπα Λακότα πέρασαν το ποτάμι και τους χτύπησαν, αναγκάζοντάς τους να οπισθοχωρήσουν σε μια υψηλή κορυφογραμμή προς τα βόρεια. Εν τω μεταξύ, μια δύναμη Ογκλάλα Λακότα υπό τις διαταγές του Τρελού Άλογου κινήθηκε γρήγορα προς τα κάτω και στη συνέχεια αντεπιτέθηκε εγκλωβίζοντας τον Κάστερ και τους άνδρες του σε έναν καταιγισμό πυροβολισμών και βελών.

**Από αριστερά: Ταγματάρχης Μάρκους Ρίνο και λοχαγός Φρέντερικ Μπέντιν** via Wikimedia commons

Καθώς ο κλοιός έσφιγγε, ο Κάστερ διέταξε τους άνδρες να πυροβολήσουν τα άλογα και να στοιβάξουν τις άμαξες εφοδιασμού σχηματίζοντας ένα είδος τείχους, προκειμένου να προστατευθούν από τις σφαίρες και τα βέλη. Σε λιγότερο από μία ώρα, ο Κάστερ και οι άνδρες του σκοτώθηκαν σε μία από τις χειρότερες Αμερικανικές στρατιωτικές ήττες, ενώ μετά από μάχες που διήρκεσαν μία ημέρα, οι δυνάμεις των Ρίνο και Μπέντιν αφού ανασυγκροτήθηκαν διέφυγαν όταν οι Ινδιάνοι σταμάτησαν τις επιθέσεις, καθώς πληροφορήθηκαν ότι Αμερικανικές δυνάμεις κατευθύνονταν προς το μέρος τους.

Μετά τη μάχη, οι Ινδιάνοι απογύμνωσαν και ακρωτηρίασαν τα πτώματα των στρατιωτών, πιστεύοντας ότι «η ψυχή ενός ακρωτηριασμένου σώματος είναι καταδικασμένη να περιπλανάται αιωνίως στη γη και να μην βρει ποτέ τον δρόμο για τα ουράνια». Παραδόξως ενώ έγδυσαν το πτώμα του Custer δεν το έγδαραν ή ακρωτηρίασαν, αλλά το καθάρισαν. Να σημειωθεί ότι ο Κάστερ δεν φορούσε στολή αλλά ρούχα από δέρμα ελαφιού, με αποτέλεσμα διάφοροι ιστορικοί να υποθέσουν αργότερα ότι οι Ινδιάνοι τον θεώρησαν ως κάποιο πολίτη που δεν συμμετείχε στην μάχη. Άλλη υπόθεση αναφέρει ότι οι Ινδιάνοι τον σεβάστηκαν τιμώντας τη γενναιότητά του στη μάχη και κατά μια άλλη εκδοχή γνώριζαν ότι η σύζυγός του ήταν Ινδιάνικης καταγωγής. Μέχρι σήμερα ουδείς γνωρίζει τον πραγματικό λόγο.

Το Λιτλ Μπίγκχορν ήταν το αποκορύφωμα της κυριαρχίας των Ινδιάνων. Είχαν επιτύχει τη μεγαλύτερη νίκη τους, αλλά σύντομα η αδύναμη ένωση τους θα κατέρρεε υπό το βάρος επιθέσεων των λευκών. Το αμερικανικό έθνος οργισμένο για το θάνατο ενός ήρωα του Εμφυλίου Πολέμου, ζήτησε και έλαβε σκληρή τιμωρία. Οι Μαύροι Λόφοι γρήγορα αποικήθηκαν και ακολούθησε επαναχάραξη των συνόρων, από τα οποία εξαιρέθηκε ο καταυλισμός των Ινδιάνων, καθιστώντας ταυτόχρονα την περιοχή ελεύθερη προς αποίκηση από τους λευκούς. Μέσα σε ένα έτος, το έθνος των Sioux νικήθηκε και διαλύθηκε. Η τελευταία στάση (last stand) του Κάστερ έμελλε να είναι και η τελευταία στάση των Ινδιάνων.

**Αρχηγοί Ινδιάνων από αριστερά: Χολή – Τρελό Άλογο – Δύο Φεγγάρια** πηγή wikimedia commons

Στο μακελειό του Λιτλ Μπίγκχορν έλαβε μέρος ο Τζόρτζ Χέρεντον ως ανιχνευτής για το 7ο σύνταγμα ιππικού υπό τις διαταγές του ταγματάρχη Ρίνο συμμετέχοντας στην επίθεση κατά μήκος του ποταμού μαζί με τον Ρίνο. Μετά τη μάχη αφηγήθηκε τις εμπειρίες του σε δημοσιογράφο της Νιού Γιόρκ Χέραλντ:

«Ο Ρίνο κάλπασε σε απόσταση τριών μιλίων κατά μήκος της κοίτης του Λιτλ Μπίγκχορν και βρήκε μια φυσική διάβαση του ποταμού. Ενώ είχε αρχίσει την διάβαση οι ανιχνευτές τον ειδοποίησαν να περιμένει διότι οι Σιού κατευθύνονταν εναντίον του με μεγάλες δυνάμεις στρατού. Αυτός παρά την προειδοποίηση συνέχισε την διάβαση και παράταξε τις δυνάμεις του για μάχη στο λιβάδι.

Η κοιλάδα είχε πλάτος περίπου ¾ του μιλίου, προς τα αριστερά εκτείνονταν μια σειρά χαμηλών λοφίσκων και προς τη δεξιά πλευρά, η κοίτη του ποταμού η οποία καλυπτόταν από υδρόβια δένδρα και θάμνους. Μετά την παράταξη οι ακροβολιστές του Ρίνο ανταπέδωσαν πυροβολισμούς που εξαπολύθηκαν από τους λόφους και από το κάτω μέρος του ποταμού.

Κατόπιν προωθήθηκε περίπου ένα μίλι προς μια συστάδα δένδρων και διέταξε τους άνδρες του να αφιππεύσουν προκειμένου να πολεμήσουν πεζοί. Τα άλογα στάλθηκαν προς τα δένδρα και οι άνδρες προχώρησαν στο λιβάδι κατευθυνόμενοι προς τους Ινδιάνους. Οι Ινδιάνοι έφιπποι ξεχύθηκαν στο λιβάδι και έπληξαν με σφοδρά πυρά τους στρατιώτες. Μετά από λίγα λεπτά αψιμαχίας ο Ρίνο και οι άνδρες του κατευθύνθηκαν προς τα άλογα στους. Οι Ινδιάνοι εν τω μεταξύ κινήθηκαν προς τα αριστερά και πίσω, προφανώς με πρόθεση να αποκόψουν την πρόσβαση στη διάβαση.

Ο Ρίνο διέταξε τους άνδρες του να ιππεύσουν και να προχωρήσουν μέσα από το δασύλλιο, αλλά μόλις αυτοί ίππευσαν οι Σιού οι οποίοι είχαν ήδη προωθηθεί στο δάσος, πυροβόλησαν από κοντινή απόσταση και σκότωσαν έναν στρατιώτη. Ο Ρίνο διέταξε τότε τους άνδρες να κατέβουν από τα άλογα, αλλά σύντομα τους είπε να ξαναϊππεύσουν και να κατευθυνθούν προς το λιβάδι σε ανοικτό χώρο.

Οι στρατιώτες ενώ κατευθύνονταν προς τη διάβαση άρχισαν να πιέζονται από τους υπεράριθμους Ινδιάνους οι οποίοι ιππεύοντας γρήγορα τους πλαγιοκόπησαν σκοτώνοντας αυτούς και τα άλογά τους. Η αντίσταση που προβλήθηκε ήταν μικρή και το μόνο αποτέλεσμα που είχε ήταν να ξεφύγουν ορισμένοι διαβαίνοντας το πέρασμα, ενώ σκοτώθηκαν πολλοί στρατιώτες.

Εγώ μόλις πήγα να φύγω, το άλογό μου σκόνταψε και έπεσα, ενώ το άλογο έφυγε μακριά. Είδα πολλούς στρατιώτες που ήταν πεζοί και τα άλογά τους είχαν σκοτωθεί ή απομακρυνθεί. Υπήρχαν μερικοί έφιπποι οι οποίοι είχαν μείνει πίσω, περίπου δεκατρείς στον αριθμό, οι οποίοι δεν είχαν ελπίδα διαφυγής και τους κάλεσα να έλθουν στο δασύλλιο για να αντιμετωπίσουμε τους Ινδιάνους.

**Απεικόνιση ενός καλλιτέχνη Σεγιέν της Μάχης του Λίτλ Μπίγκχορν** Cheyenne artist, Public domain, via Wikimedia Commons

Τρεις από τους στρατιώτες τραυματίστηκαν εκ των οποίων οι δύο τόσο άσχημα σε σημείο να μην μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα όπλα τους. Οι στρατιώτες ήθελαν να βγουν έξω (από το δασύλλιο) αλλά είπα όχι, δεν μπορούμε να φτάσουμε στη διάβαση και εκτός αυτού, έχουμε τραυματίες και πρέπει να σταθούμε δίπλα τους. Οι στρατιώτες επέμεναν αλλά τους είπα σαν έμπειρος ανιχνευτής, γνώριζα τον τρόπο σκέψης – δράσης των Ινδιάνων και αν ακολουθούσαν τις οδηγίες μου, θα ξεφεύγαμε από αυτή την κατάσταση. Οι μισοί από τους άνδρες είχαν ιππεύσει και ήθελαν να κρατήσουν τα άλογά μαζί τους, αλλά τους είπα να αφήσουμε τα άλογα να φύγουν και να πολεμήσουν πεζοί.

Μείναμε στο δάσος περίπου τρεις ώρες και άκουγα τους πυροβολισμούς από τη μεριά του ποταμού, σε απόσταση περίπου δύο μιλίων. Γνώριζα ότι οι Ινδιάνοι πολεμούσαν εναντίον δικών μας στρατιωτών, οι οποίοι όπως έμαθα αργότερα ήταν οι άνδρες του Κάστερ. Σχεδόν όλοι οι Ινδιάνοι στο άνω τμήμα της κοιλάδας είχαν κατεβεί στον ποταμό και η μάχη με τον Κάστερ διήρκεσε περίπου μία ώρα όταν μετά σταμάτησαν οι πυροβολισμοί. Τότε είπα στους στρατιώτες……..ελάτε τώρα είναι η ώρα να βγούμε. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν ήλθαν, αλλά περίμεναν να σκοτεινιάσει το βράδυ. Τους είπα ότι οι Ινδιάνοι θα επιστρέψουν και είναι καλύτερα να φύγουμε αμέσως. Οι 11 από τους 13 ακολούθησαν, αλλά οι δύο έμειναν πίσω.

Κοιμητήριο με επιτύμβια στήλη με μαύρη πινακίδα που δείχνει πού έπεσε ο στρατηγός Κάστερ, μεταξύ των φονευθέντων στρατιωτών, στο κέντρο της φωτογραφίας. Winkelvi, CC BY-SA 4.0 via Wikimedia Commons

Έχοντας αναπτύξει τους άνδρες ως ακροβολιστές κινηθήκαμε πεζοί προς το ποτάμι. Όταν είχαμε φτάσει σχεδόν μέχρι το ποτάμι που συναντήσαμε πέντε έφιππους Ινδιάνους οι οποίοι άνοιξαν πυρ εναντίον μας. Ανταπέδωσα τα πυρά και όταν οι Ινδιάνοι έφυγαν εμείς διασχίσαμε το ποτάμι το βάθος του οποίοι ήταν. Τελικά περάσαμε όλοι απέναντι και κατευθυνθήκαμε προς την ομάδα του Ρίνο, την οποία μπορούσα να δω περίπου ένα μίλι μακριά, να κατηφορίζει τη πλαγιά κατά μήκος του ποταμού. Τελικά φτάσαμε όλοι με ασφάλεια.

Η σημαία ανήκε στο 7ο σύνταγμα ιππικού των ΗΠΑ και χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της μάχης του Λίτλμπιγκχορν. AmericanButters, CC BY-SA 4.0, via Wikimedia Commons

Δεν είχαν περάσει περισσότερα από δεκαπέντε λεπτά όταν είδα τους Ινδιάνους μετά την μάχη με τον Κάστερ να κατευθύνονται προς εμάς. Ο Ρίνο τότε μετακίνησε όλη την ομάδα του κάτω από την κορυφογραμμή προς την μεριά του Κάστερ. Οι Ινδιάνοι αφού διέσχισαν τον ποταμό κατέκλυσαν την πλαγιά από όλες τις πλευρές. Αφού δόθηκαν μερικές αψιμαχίες ο Ρίνο επέστρεψε στην προηγούμενη θέση του, έχοντας μέτωπο κατά μήκος της πλαγιάς. Ήταν περίπου 17:00 και η μάχη συνεχίσθηκε μέχρι να σκοτεινιάσει.

Μόλις σκοτείνιασε ο Ρίνο έβγαλε τις σέλες από τα μουλάρια, τράβηξε τα νεκρά άλογα και μουλάρια στη γραμμή πυρός και τοποθέτησε τους άνδρες πίσω από αυτά. Μερικοί από αυτούς έσκαψαν χαρακώματα με τα μαχαίρια τους και έπεσαν για ύπνο κρατώντας τα όπλα τους.

Με το ξημέρωμα δεχθήκαμε καταιγισμό πυρών από τους Ινδιάνους, δίνοντας μια απέλπιδα και άνιση μάχη, η οποία διήρκεσε μέχρι τις 10:00. Οι Ινδιάνοι επιτέθηκαν στις θέσεις μας τρεις ή τέσσερις φορές, πλησιάζοντας σε τέτοια απόσταση ώστε να μπορούν να δώσουν μάχη σώμα με σώμα. Ο λοχαγός Μπέντιν βλέποντας μεγάλη δύναμη Ινδιάνων να συγκεντρώνεται μπροστά του έτοιμη για έφοδο, διατάσσει τους άνδρες του να επιτεθούν.

Ο ίδιος ηγήθηκε της επίθεσης αιφνιδιάζοντας τους Ινδιάνους, οι οποίοι δεν περίμεναν τον επιθετικό ελιγμό. Πιστεύω ότι ο Μπέντιν είναι ένας από τους γενναιότερους άνδρες που είδα ποτέ σε μάχη. Όλη την ώρα προχωρούσε μέσα από τις σφαίρες, ενθαρρύνοντας τους στρατιώτες να πολεμήσουν παραμένοντας πιστοί στο καθήκον τους. Ποτέ δεν προστατεύθηκε και δεν μπορώ να καταλάβω πως τελικά απέφυγε να σκοτωθεί. Η μάχη τελικά κράτησε μέχρι αργά το απόγευμα.»

**Απεικόνιση του πεδίου μάχης το 2005** Jeremykemp at English Wikipedia, Public domain, via Wikimedia Commons

Απολογισμός

Η μάχη του Λίτλ Μπίγκχορν παρά την νίκη είχε σοβαρές συνέπειες για τους ιθαγενείς. Ήταν η αρχή του τέλους των «Ινδιάνικων Πολέμων» και αναφέρεται ακόμη και ως «η τελευταία μάχη των Ινδιάνων» στην περιοχή. Μέσα σε 48 ώρες από τη μάχη, ο μεγάλος καταυλισμός στο Λίτλ Μπίγκχορν χωρίστηκε σε μικρότερες ομάδες επειδή δεν υπήρχε αρκετό κυνήγι και γρασίδι για να συντηρήσει μια τόσο μεγάλη ομάδα ανθρώπων και αλόγων.

Το Μαύρο Ελάφι των Ογκλάλα Σιού αφηγήθηκε την έξοδο ως εξής:

«Περπατούσαμε όλη τη νύχτα, ακολουθώντας το μονοπάτι. Τα δύο μικρότερα αδέρφια μου και εγώ οδηγούσαμε ένα πόνυ και η μητέρα μου έβαλε μερικά μικρά κουτάβια μαζί μας. Προσπαθούσαν πάντα να μπουσουλήσουν έξω και πάντα τα έβαζα πίσω, οπότε δεν κοιμόμουν πολύ».

Mετά την ήττα το 7ο Σύνταγμα Ιππικού ενισχύθηκε με όμορες δυνάμεις υπό τον ταξίαρχο Τζόρτζ Κούκ. Οι διάσπαρτοι Σιού και Σεγιέν γλεντούσαν και γιόρταζαν κατά τη διάρκεια όλο τον Ιούλιο χωρίς την απειλή στρατιωτών. Στις 27 Ιουνίου, δύναμη υπό τον στρατηγό Τέρι πλησίασε από το βορρά και οι ιθαγενείς έφυγαν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Μετά τους εορτασμούς, πολλοί από τους ντόπιους επέστρεψαν στον καταυλισμό και σύντομα ο αριθμός των πολεμιστών μειώθηκε σε περίπου 600. Τόσο ο Κρούκ όσο και ο Τέρι παρέμειναν ακίνητοι για επτά εβδομάδες μετά τη μάχη, περιμένοντας ενισχύσεις και απρόθυμοι να επιχειρήσουν εναντίον των Σιού και Σεγιέν μέχρι να έχουν τουλάχιστον 2.000 άνδρες. Ο Κρούκ και ο Τέρι επικράτησαν εναντίον των ιθαγενών δυνάμεων τον Αύγουστο. Ο στρατηγός Νέλσον Α. Μάιλς ανέλαβε τη διοίκηση των δυνάμεων τον Οκτώβριο του 1876. Τον Μάιο του 1877, ο Καθιστός Ταύρος δραπέτευσε στον Καναδά. Μέσα σε λίγες μέρες, το Τρελό Άλογο παραδόθηκε στο Οχυρό Ρόμπινσον της Νεμπράσκα. Ο Μεγάλος Πόλεμος των Σιού τελείωσε στις 7 Μαΐου.