Ο Θουκυδίδης υπήρξε Αθηναίος στρατηγός, «πατέρας της πολιτικής ιστορίας» και κορυφαίος αναλυτής πολιτικών θεμάτων και διεθνών υποθέσεων. Το έργο του «Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου» αφηγείται τον πόλεμο μεταξύ Πελοποννησιακής Συμμαχίας της οποίας ηγείτο η Σπάρτη και της Συμμαχίας της Δήλου της οποίας ηγείτο η Αθήνα (431-404 π.Χ.) και θεωρείται «ιστορικό κειμήλιο διαχρονικής αξίας».

Ο Ρήσος ήταν βασιλέας των Θρακών, γιος του Ηιονέα, ή του Στρυμόνα και της Μούσας Καλλιόπης ή της Ευτέρπης. Αδελφή του ήταν η Σήτη (Στέφανος Βυζάντιος) και σύζυγός του η Αργανθώνη. Κατά τον Τρωικό ο Διομήδης τον σκότωσε σε μάχη κοντά στον ομώνυμο ποταμό Ρήσο (ο οποίος ρέει από το όρος Ίδα στην Τρωάδα) ενώ σύμφωνα με άλλες πηγές, ενώ κοιμόταν.

Εάν υπήρχε κάποιο Έθνος στον κόσμο που θα επέλεγε τον πόλεμο «για λόγους ζαχαροπλαστικής» αυτό θα ήταν η Γαλλία. Αυτό ακριβώς συνέβη το 1838, όταν η Γαλλία και το Μεξικό ενεπλάκησαν σε ένοπλη σύγκρουση διάρκειας 5 μηνών, η οποία έμεινε στην ιστορία ως «ο πόλεμος της ζαχαροπλαστικής».

Κατά την έναρξη του Πελοποννησιακού πολέμου (431-422 π.Χ.) η Σπάρτη ανέδειξε έναν στρατηγό ο οποίος επηρέασε την τακτική, την στρατηγική και την συμπεριφορά των μελλοντικών στρατιωτικών ηγετών.

Οι Κουρήτες Δάκτυλοι ήσαν τρεις, πέντε ή εννέα Δαίμονες (πνεύματα) στους οποίους ανέθεσε η θεά Ρέα να προστατεύσουν τον νεογέννητο Δία από τις κανιβαλικές τάσεις του πατέρα του Κρόνου και αυτοί υπακούοντας, έκρυψαν το νεογνό σε μια σπηλιά στο όρος Ίδη (Ψηλορείτης) στην Κρήτη, πνίγοντας το κλάμα του στους ήχους φρενήρους χορού αναπαράστασης συγκρουόμενου δόρατος και ασπίδας.

Το ιστορικό πόνημα που φέρει τον τίτλο Περὶ Βασιλειῶν (Βασιλείαι) σώζεται σε ένα μοναδικό χειρόγραφο του 11ου αιώνα, στο οποίο κάποιος αναγνώστης ή κάτοχος χειρογράφου του 14ου αιώνα, προσέθεσε στο περιθώριό του το όνομα του εικαζόμενου συγγραφέα, ήτοι του Γενεσίου. Με μόνη εξαίρεση τον Ιωάννη Σκυλίτζη, την μαρτυρία του οποίου θα εξετάσουμε παρακάτω, ουδείς Βυζαντινός συγγραφέας κάνει λόγο για το εν λόγω κείμενο ή τον συγγραφέα αυτού. Συνεπώς, η χρονολογία της συγγραφής του έργου και η ακριβής ταυτότητα του συγγραφέα στηρίζεται ως επί τω πλείστον σε εσωτερικά κριτήρια.

Το καλοκαίρι του 324 π.Χ στην Ολυμπία ο απεσταλμένος του Μεγ. Αλεξάνδρου έκανε μια δυσάρεστη ανακοίνωση στους Έλληνες που είχαν συγκεντρωθεί για τους αγώνες της 114ης Ολυμπιάδας. Ήταν επιθυμία του βασιλέα, όπως όλες οι Ελληνικές πόλεις επαναφέρουν τους εξόριστους, επιστρέφοντας την ιθαγένεια και τα εδάφη τους. Το Διάταγμα των Εξορίστων αποσκοπούσε στην αναχαίτιση των μισθοφόρων που κατέκλυζαν τις νέες κατακτήσεις του Αλεξάνδρου.

Ο Εργαμένης γνωστός και ως Αρακαμάνης I ήταν ο επιφανέστερος βασιλέας της Μερόης (βασίλευσε από το 295 έως το 275 π.Χ.) πόλη του βασιλείου του Κούς (σημερινό Σουδάν) την οποία αποδέσμευσε από την Αιγυπτιακή κυριαρχία και βοήθησε να αναπτύξει αυτόνομο πολιτισμό.

O Θεόδωρος Μετοχίτης ήταν Βυζαντινός ανώτατος αξιωματούχος, λόγιος και προστάτης των τεχνών. Από το 1305 έως το 1328 κατείχε τη θέση του προσωπικού συμβούλου (μεσάζων) ή του πρωθυπουργού όπως θα λέγαμε σήμερα, του αυτοκράτορα Ανδρονίκου Β’ Παλαιολόγου, αντικαθιστώντας τον προκάτοχό του Νικηφόρο Χούμνο.

Η μάχη της Ραφίας ή μάχη της Γάζας, διεξήχθη στις 22 Ιουνίου 217 π.Χ. μεταξύ των δυνάμεων του Πτολεμαίου Δ’ Φιλοπάτορα βασιλέα (Φαραώ) της Πτολεμαϊκής Αιγύπτου και του βασιλέα της Συρίας Αντιόχου Γ’ της αυτοκρατορίας των Σελευκιδών, κατά την διάρκεια των Συριακών πολέμων. Στην εν λόγω μάχη, γνωστή και ως «μάχη των ελεφάντων» επικράτησε ο Πτολεμαίος ο οποίος εξασφάλισε τον έλεγχο της Παλαιστινιακής περιοχής της Αιγύπτου.

Σε όλο το φάσμα της ιστορίας οι ατομικές μονομαχίες απετέλεσαν προσφιλή πρακτική επίλυσης διαφορών σε πολλές μορφές. Πριν αρκετούς αιώνες, ήταν σύνηθες φαινόμενο να βλέπουμε αξιοπρεπείς κυρίους να ερωτεύονται μια κυρία και να μονομαχούν μεταξύ τους με ξίφη, διεκδικώντας την αγάπη της, ενώ αργότερα στην Αμερικανική Άγρια Δύση, οι μονομαχίες ήσαν συχνότερες.

Η μάχη του Ικονίου (σημερινή Κόνια) έλαβε χώρα στις 18 Μαΐου 1190 κατά τη διάρκεια της Γ’ Σταυροφορίας, κατά την εκστρατεία του Φρειδερίκου Μπαρμπαρόσα στους Αγίους Τόπους με αποτέλεσμα, την πτώση της πρωτεύουσας του Σουλτανάτου Rûm που περιήλθε στις στις αυτοκρατορικές δυνάμεις.

Η Σπάρτη υπήρξε μία από τις σημαντικότερες πόλεις της αρχαιότητας και οι ιστορίες ηρωισμού και γενναιότητας των Σπαρτιατών εξακολουθούν να γοητεύουν μέσα από σύγχρονες ταινίες και διηγήσεις. Ωστόσο, αυτή η εικόνα της Σπάρτης προβάλλει την δική μας εκδοχή, η οποία ενίοτε αποκλίνει από τις αρχαίες πηγές και δεδομένα. Το άρθρο περιλαμβάνει ορισμένα ενδιαφέροντα γεγονότα και θεωρίες σχετικά με την αρχαία Σπάρτη, εν πολλοίς άγνωστα.

Ο Ιαμβικός Κανόνας των Χριστουγέννων του Κοσμά του Μελωδού σε νεοελληνική απόδοση.

Ο Άγιος Γρηγόριος καταγόταν από την Ναζιανζό (329-25 Ιανουαρίου 389) και είναι ευρέως γνωστός ως Γρηγόριος ο Θεολόγος, ή Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός. Υπήρξε ποιητής, ρήτορας και θεολόγος, έζησε – έδρασε τον 4ο αιώνα μ.Χ. και χειροτονήθηκε επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως.
Ως επίσκοπος, είχε σημαντικό αντίκτυπο στη διαμόρφωση της Τριαδικής θεολογίας τόσο στον Ελληνόφωνο όσο και Λατινόφωνο κόσμο κι ως εκ τούτου είναι γνωστός και ως «Τριαδικός Θεολόγος». Κατά την διάρκεια της επισκοπείας του ήλθε αντιμέτωπος με την αίρεση του Αρειανισμού που επικρατούσε τότε στον Ανατολικό Χριστιανικό κόσμο και μαζί με τον Αθανάσιο Αλεξανδρείας διαδραμάτισε αποφασιστικό ρόλο στην Σύνοδο της Νίκαιας όπου υπερασπίστηκε με σθένος την Χριστιανική αντίληψη για τον Θεό.

Οι Τιτάνες ήσαν απόγονοι αρχέγονων θεοτήτων, που προήλθαν από το Χάος το οποίο κυριαρχούσε στο απέραντο σύμπαν. Οι πρώτοι δώδεκα Τιτάνες ήταν μια φυλή ισχυρών, γιγάντιων θεών, που προήλθαν από την ένωση της Γαίας και του Ουρανού. Αργότερα οι Ολύμπιοι θεοί, με επικεφαλής τον Δία, εναντιώθηκαν στους Τιτάνες τους οποίους νίκησαν στην Τιτανομαχία.

Δημοσιεύθηκε αρχικά στο Περιθώριο:
Αν και η ιστορία του Τιτανικού (RMS Titanic) είναι λίγο – πολύ γνωστή σε όλους μας, χάρη στις ταινίες, εμείς θα αναφερθούμε σε κάποια αληθινά πρόσωπα, που ήταν στο πλοίο εκείνες τις μέρες και διαδραμάτισαν ένα διαφορετικό ρόλο από τους άλλους. Το πρώτο πρόσωπο είναι ο ιερέας Thomas Roussel Davids Byles (26/02/1870 – 15/04/1912). Ο…

Η μάχη της Νινευή απετέλεσε το αποκορύφωμα του πολέμου μεταξύ Βυζαντίου – Σασσανιδών (602-628). Η Βυζαντινή νίκη προκάλεσε εμφύλιο πόλεμο στην Περσία και αποκατέστησε τα αρχικά σύνορα της Ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στην Μέση Ανατολή. Αυτή όμως η αποκατάσταση της εξουσίας και κύρους του Βυζαντίου δεν επρόκειτο να διαρκέσει, καθώς σε λίγα χρόνια, εμφανίσθηκε το Αραβικό Χαλιφάτο φέρνοντας την αυτοκρατορία για ακόμη μια φορά στο χείλος της καταστροφής.

Νότιος Αλβανία, σωτήριο έτος 1999………59 χρόνια μετά Έλληνες στρατιωτικοί υπηρετούν στην Ελληνική Δύναμη Αλβανίας, στα πλαίσια υλοποίησης στρατιωτικής συμφωνίας. Έχουν το υπέροχο προνόμιο και την ύψιστη ευθύνη, να βρίσκονται εκεί, να περπατούν στην αιματοβαμμένη γη της Βορείου Ηπείρου στα πλαίσια μιας νέας αποστολής ειρήνης……..αυτή τη φορά….

Ὁ ἅγιος Δημήτριος μαζὶ μὲ τὸν ἅγιο Γεώργιο, εἶναι τὰ δυὸ παλληκάρια τῆς χριστιανοσύνης. Αὐτοὶ εἶναι κάτω στὴ γῆ, κ᾿ οἱ δυὸ ἀρχάγγελοι Μιχαὴλ καὶ Γαβριὴλ εἶναι ἀπάνω στὸν οὐρανό. Στὰ ἀρχαῖα χρόνια τοὺς ζωγραφίζανε δίχως ἄρματα, πλὴν στὰ κατοπινὰ τὰ χρόνια τοὺς παριστάνουνε ἀρματωμένους μὲ σπαθιὰ καὶ μὲ κοντάρια καὶ ντυμένους μὲ σιδεροπουκάμισα. Στὸν ἕναν ὦμο ἔχουνε κρεμασμένη τὴν περικεφαλαία καὶ στὸν ἄλλον τὸ σκουτάρι, στὴ μέση εἶναι ζωσμένοι τὰ λουριὰ ποὺ βαστᾶνε τὸ θηκάρι τοῦ σπαθιοῦ καὶ τὸ ταρκάσι πὄχει μέσα τὶς σαγίτες καὶ τὸ δοξάρι. Τὰ τελευταῖα χρόνια, ὕστερα ἀπὸ τὸ πάρσιμο τῆς Πόλης, οἱ δυὸ αὐτοὶ ἅγιοι καὶ πολλὲς φορὲς κι᾿ ἄλλοι στρατιωτικοὶ ἅγιοι ζωγραφίζουνται καβαλλικεμένοι ἀπάνω σὲ ἄλογα, σὲ ἄσπρο ὁ ἅγιος Γεώργης, σὲ κόκκινο ὁ ἅγιος Δημήτρης. Κι᾿ ὁ μὲν ἕνας κονταρίζει ἕνα θεριὸ κι᾿ ὁ ἄλλος ἕναν πολεμιστή, τὸν Λυαῖο.