Η Αιτωλική εκστρατεία, ή «Εκστρατεία του Δημοσθένη» ήταν μια αποτυχημένη Αθηναϊκή επίθεση στη βορειοδυτική Ελλάδα κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου. Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη το 426 π.Χ., ο στρατηγός Δημοσθένης (να μην συγχέεται με τον ομώνυμο ρήτορα) στάλθηκε από την Αθήνα στον Κορινθιακό Κόλπο επικεφαλής στόλου τριάντα (30) πλοίων. Φτάνοντας στα βορειοδυτικά, πολιόρκησε την πόλη της Λευκάδας αλλά προτού ολοκληρωθεί η πολιορκία, την διέκοψε προκειμένου να επιτεθεί στην περιοχή της Αιτωλίας

O Μινώταυρος ήταν τέρας της Ελληνικής μυθολογίας το οποίο διέθετε σώμα ανθρώπου, κεφάλι και ουρά ταύρου και κατοικούσε στον Λαβύρινθο, στα υπόγεια των ανακτόρων της Κνωσσού.

Η άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453, αποτέλεσε και θα αποτελεί σημείο αναφοράς αφού η πορεία και η πτώση της άλλοτε κραταιάς Βασιλεύουσας απασχόλησε τους σημαντικότερους ιστορικούς. Οι πηγές που βρίσκονται στη διάθεση των μελετητών είναι ποικίλες, αν και είναι γενικά παραδεκτό, ότι δεν είναι όσες θα περίμενε κάποιος, συνυπολογίζοντας την αίσθηση που προκάλεσε στον μεσαιωνικό κόσμο η καταστροφή της Κωνσταντινούπολης. Οι Βυζαντινές πηγές και κυρίως οι «καταθέσεις» που έχουν παραδοθεί από τους «ιστορικούς της άλωσης», Δούκα & Γεώργιο Φραντζή ή Σφραντζή, αποτελούν αντικείμενο μελέτης και πηγή έμπνευσης για τα δρώμενα της εν λόγω περιόδου.

Ο Βελλεροφόντης ήταν γιος του Γλαύκου βασιλιά της Εφύρας (σημερινή Κόρινθος) και της Ευρυμήδης και εγγονός του Σισύφου ή σύμφωνα με άλλους γιός του Ποσειδώνα και της Ευρυνόμης. Το αρχικό του όνομα ήταν Ιππόνοος αλλά μετονομάστηκε σε Βελλεροφόντη όταν φόνευσε τον Βέλλερο (=ευγενής της Λυκίας ή δαίμων ή Κορίνθιος άρχοντας).

Η μάχη των Θερμοπυλών αποτελεί μια από τις πιο σημαντικότερες μάχες στην Ελληνική και Παγκόσμια ιστορία και από ηθικής άποψης λαμπρό παράδειγμα αυταπάρνησης, αυτοθυσίας και υπακοής στην πατρίδα. Η μάχη ανέδειξε τα πλεονεκτήματα της στρατιωτικής εκπαίδευσης των Σπαρτιατών, του καλύτερου εξοπλισμού και την ορθή εκμετάλλευση της διαμόρφωσης του εδάφους.

Είναι γνωστό ότι η Αφροδίτη, θεά της αγάπης και της ομορφιάς, τιμωρούσε αμείλικτα όσους περιφρονούσαν τους βωμούς της.

Το 883 ο αυτοκράτορας Βασίλειος Α’ ο Μακεδών (867-886) ορίζει ως Δομένικο των Σχολών (Βυζαντινό αξίωμα = αρχηγό Ενόπλων δυνάμεων) τον Κεστά Στυππιώτη σε αντικατάσταση του Ανδρέα του Σκύθη και τον στέλνει επικεφαλής εκστρατευτικού σώματος 100.000 ανδρών στην Κιλικία της Ανατολίας με αποστολή να υποτάξει την Ταρσό και να την εντάξει στην αυτοκρατορία.

Ο Κωνστάντιος Β’ (Φλάβιος Ιούλιος Κωνστάντιος) ήταν δευτερότοκος γιος του Μεγάλου Κωνσταντίνου και της Φαύστας (Φλαβία Μάξιμα Φαύστα Αυγούστα) και δεύτερος αυτοκράτορας της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (Βυζάντιο) από το 337 έως το 361. Γεννήθηκε στις 7 Αυγούστου 317, ανήλθε στον θρόνο το 337 σε ηλικία 21 ετών και μετά τον θάνατο του Μεγ. Κωνσταντίνου κληρονόμησε το ανατολικό ένα τρίτο της Αυτοκρατορίας. Μετά τον διαμοιρασμό των εδαφών της αυτοκρατορίας με τα αδέρφια του, Κωνσταντίνο Β’ και Κώνστα, παρέμεινε κάτοχος της Ανατολής και των υπόλοιπων Βαλκανίων πλην του Ιλλυρικού . Ο Κωνστάντιος ήταν οπαδός του Αρειανισμού και όσον αφορά στην θητεία του συγκαταλέγεται μεταξύ των μακροβιότερων αυτοκρατόρων του Βυζαντίου.

Η Αρχιδάμεια ή Αρχιδαμία ήταν βασίλισσα της Σπάρτης, σύζυγος του Ευδαμίδα Α’, μητέρα του Αρχιδάμου Δ’ και της Αγησιστράτης και γιαγιά του Ευδαμίδα Β’ και του Άγιδος Δ’.

Στην ελληνική μυθολογία, ο Αχιλλέας, γιος του Πηλέα και εγγονός του Αιακού ήταν ο μεγαλύτερος, γενναιότερος και κεντρικός ήρωας της Ιλιάδας του Ομήρου.

Ο Φερδινάνδος Μαγγελάνος (Fernão de Magalhães, 1480 – 27 Απριλίου 1521) ήταν Πορτογάλος θαλασσοπόρος, επικεφαλής Ισπανικής αποστολής που πραγματοποίησε τον πρώτο περίπλου της Γης κατά το διάστημα 1519-1522.

Η Κοίμηση της Θεοτόκου είναι Θεομητορική εορτή της Χριστιανοσύνης, η οποία εορτάζεται στις 15 Αυγούστου. Στην Ελλάδα γιορτάζεται με ιδιαίτερη λαμπρότητα σε πολλά μέρη της χώρας, ονομάζεται δε και «Πάσχα του καλοκαιριού».

Ο Λευκρόκοττας ή κοροκόττας ή κροκόττα ή κυνόλυκος ήταν μυθικό πλάσμα.

Τα Έρμαια ήταν αρχαιοελληνική εορτή προς τιμή του θεού Ερμή.

Ο Τιτυός ήταν γίγαντας της Ελληνικής μυθολογίας, γιος του Δία και της Ελάρας κόρης του Ορχομενού, βασιλέα της ομώνυμης πόλης και ένας από εκείνους που υπέστη αιώνια τιμωρία στον Τάρταρο, όπως ο Σίσυφος και ο Τάνταλος, για τα εγκλήματά τους.

Ο πολιτισμός των Ίνκας άνθισε στο σημερινό Περού μεταξύ 1400 και 1533 και η αυτοκρατορία τους επεκτάθηκε σε όλη την δυτική Νότια Αμερική, από το Κίτο στα βόρεια μέχρι το Σαντιάγκο στο νότο, καθιστώντας την μεγαλύτερη που εμφανίστηκε στην Αμερική και από τις μεγαλύτερες στον κόσμο εκείνη την εποχή.

Οι Γίγαντες ήσαν χαρακτήρες της αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας, οι οποίοι χωρίζονταν σε κατηγορίες συμπεριλαμβάνοντας πρόσωπα τα οποία θεωρούνταν εξίσου σημαντικά με τους αντίστοιχους θεούς και ήρωες. Ανάλογη περίπτωση αποτελούν οι Γηγενείς, οι οποίοι ήσαν φυλή άγριων Γιγάντων, που αντιμετώπισαν οι Αργοναύτες, σύμφωνα με τον Απολλώνιο τον Ρόδιο στο έργο του «Αργοναυτικά».

Η Ασσυριακή μυθολογία είναι επηρεασμένη από την αντίστοιχη Βαβυλωνιακή και Μεσοποτάμια οι οποίες βασίζονται στην δαιμονολογία.

Οι Αργυράσπιδες ήσαν επίλεκτο στρατιωτικό τμήμα των Διαδόχων οι οποίοι προέκυψαν πιθανόν από μετονομασία των Υπασπιστών.

Κυρηναϊκή ή Πεντάπολις καλείται η βορειοανατολική παράκτια περιοχή της Λιβύης, που αρχικά περιλάμβανε πέντε & κατόπιν έξι Ελληνικές αποικίες: Ευεσπερίδες (μετέπειτα Βερενίκη, σύγχρονη Βεγγάζη) – Ταύχειρα (μετέπειτα Αρσινόη, σημερινή Τόκρα) – Βάρκη (Al Marj) – Πτολεμαΐδα – Απολλωνία (σύγχρονη Susah) και την πρωτεύουσα Κυρήνη από την οποία προήλθε και η ονομασία της περιοχής.

Η Αμφίσβαινα (αμφί+βαίνω) ήταν μυθολογικό ερπετό με δύο κεφαλές στα άκρα του, του οποίου τα μάτια έλαμπαν σαν κεριά και ήταν απρόσβλητο στο κρύο.Σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία, η Αμφίσβαινα γεννήθηκε από το αίμα που έσταξε από το κεφάλι της Μέδουσας που κρατούσε στο χέρι του ο Περσέας καθώς πετούσε (φορώντας τα ιπτάμενα σανδάλια) πάνω από την Λιβυκή έρημο.

Ο Τρωίλος ήταν ο νεότερος γιος της Εκάβης και του Πριάμου ή του Απόλλωνα (Απολλόδωρος 3.12.5, Κοίντος Σμυρναίος 4.420, Υγίνος «Θρύλοι» 90). Ο Πρίαμος είχε πενήντα γιούς και σύμφωνα με μία προφητεία η Τροία θα παρέμενε απόρθητη εφόσον ο Τρωίλος συμπλήρωνε τα είκοσι έτη.

Το Κονκορδάτο του 1801 ήταν μια συμφωνία μεταξύ της Γαλλίας (εκπροσωπούμενης από τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη) της Γαλλικής εκκλησίας και του Παπισμού, που αφορούσε στην θέση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας στη Γαλλία.

Ο Ναπολεόντειος κώδικας (Code Napoléon) ήταν ένας ενοποιημένος νομικός κώδικας που γράφηκε στην μετα-επαναστατική Γαλλία και θεσπίστηκε από τον Ναπολέοντα το 1804.