Η Βένδις ήταν αρχαία Θρακική θεά του φεγγαριού και του κυνηγιού που λατρευόταν με βακχικά όργια στις περιοχές της Θράκης.

Ο Αίας ο Λοκρός υπήρξε εθνικός ήρωας των Λοκρών και ένας από τους δύο ήρωες με αυτό το όνομα που έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο (ο άλλος ήταν ο Αίας ο Τελαμώνιος).

Το πούλκε είναι αλκοολούχο ποτό που καταναλώθηκε για πρώτη φορά από τους Μάγια, τους Αζτέκους, και άλλους πολιτισμούς στην αρχαία Μεσοαμερική

Η Πρόκρις ήταν η τρίτη κόρη του βασιλιά της Αθήνας Ερεχθέα και της Πραξιθέας.

Στην αρχαία μυθολογία Αυτόχθονες καλούνταν εκείνοι οι οποίοι προέρχονταν από την γη (έδαφος).

Ο Αίας ο Τελαμώνιος υπήρξε μυθικός βασιλεύς της Σαλαμίνος και ένας από τους σπουδαιότερους ήρωες του Τρωικού πολέμου.

Στην Ελληνική μυθολογία με το όνομα Ναύπλιος είναι γνωστός ο ιδρυτής και επώνυμος ήρωας της Ναυπλίας (σημερινό Ναύπλιο).

Ο Ρωμύλος και ο Ρέμος ήταν δίδυμα αδέλφια και αναφέρονται ως ιδρυτές και πρώτοι βασιλείς της Ρώμης.

Το Μαντείο των Δελφών ήταν το γνωστότερο μαντείο της αρχαίας Ελλάδας και του τότε γνωστού κόσμου.

Ο Γανυμήδης ήταν ένας όμορφος Τρώας πρίγκιπας που μεταφέρθηκε στον ουρανό από τον Δία σε μορφή αετού, ως οινοχόος των θεών.

Ο πόλεμος των Επτά επί Θήβαις αφορά σε επτά ήρωες της Ελληνικής μυθολογίας που επιλέχθηκαν από τον Άδραστο, βασιλιά του Άργους, να ηγηθούν στρατού με σκοπό την αποκατάσταση του γιου του Οιδίποδα Πολυνείκη στο θρόνο του Θηβών.

Ο Αιακός ήταν βασιλιάς της Αίγινας και μετά θάνατον κλειδούχος και κριτής του Άδη μαζί με τον Ραδάμανθυ και τον Μίνωα.

Ο Ερμής ήταν ο αγγελιαφόρος των θεών της Ελληνικής μυθολογίας.

Οι Λαπίθες ήταν Αιολικό φύλο της Θεσσαλίας που σύμφωνα με τον μύθο, την εποχή του Ιξίωνα κατέκτησε τα εδάφη των Περραιβών.

Ο Άτλας ήταν ο ηγέτης της εξέγερσης των Τιτάνων κατά του Δία και τιμωρήθηκε μετά το τέλος της Τιτανομαχίας να κρατά αιώνια τον ουρανό στους ώμους του.

Ο Απέπ ή Απόφις ήταν αρχαία Αιγυπτιακή θεότητα που απεικονίζεται ως γιγαντιαίο φίδι το οποίο ενσάρκωνε το χάος και ήταν αντίπαλος του φωτός.

Στη Ρωμαϊκή μυθολογία, ο Βερτούμνος (ή Βορτούμνος ή Βερτίμνος) είναι ο θεός των εποχών, της αλλαγής και της ανάπτυξης των φυτών, των κήπων και των οπωροφόρων δέντρων.

Στην Ελληνική μυθολογία οι Μαινάδες ήταν νύμφες που παρουσιάζονται ως ακόλουθοι του θεού Διονύσου.

Ο Σίνων, γενεαλογικά ήταν συγγενής του Οδυσσέα, γιος του Αισίμου, αδελφού της Αντίκλειας, η οποία ήταν η μητέρα του Οδυσσέα. Δηλαδή ο Οδυσσέας και ο Σίνων ήταν πρώτα ξαδέλφια με κοινό παππού τον Αυτόλυκο. Ήταν υπεύθυνος για την είσοδο του Δούρειου Ίππου στην Τροία και το άναμμα δάδας ως σήμα προς τους Αχαιούς για την τελική επίθεση.

Ο μύθος αναφέρεται στον μυθικό βασιλιά της Κύπρου Πυγμαλίωνα ο οποίος ερωτεύθηκε ένα γυναικείο άγαλμα από ελεφαντόδοντο.

Οι Ερινύες ή Ευμενίδες ήταν χθόνιες θεότητες εκδίκησης και τιμωρίας, που καταδίωκαν τους ανθρώπους για εγκλήματα ηθικής & φυσικής τάξης

Ο Όμηρος (περ. 750 π.Χ.) είναι ίσως ο μεγαλύτερος επικός ποιητής της κλασικής εποχής. Συνέθεσε (δεν συνέγραψε, αφού τα ποιήματα αρχικά διαδόθηκαν προφορικά και γράφτηκαν αργότερα) δύο μεγάλα έργα, την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, ενώ του αποδίδονται και άλλα, τα οποία τελούν υπό αμφισβήτηση.

Η Άλκηστις ήταν μυθική βασίλισσα της Θεσσαλίας, σύζυγος του βασιλιά Άδμητου, η οποία αποτελεί την προσωποποίηση της αφοσιωμένης, ανιδιοτελούς, γυναίκας και συζύγου στην αρχαία Ελλάδα.

Ο Τειρεσίας είναι περιώνυμος μάντης της Ελληνικής μυθολογίας, που στον Θηβαϊκό κύκλο διαδραματίζει αντίστοιχο ρόλο με εκείνο του Κάλχα στον Τρωικό πόλεμο. Πατέρας του ήταν ο Ευήρης, που καταγόταν από τον Ουδαίο του γένους των Σπαρτών και μητέρα του η νύμφη Χαρικλώ.

Στην Ελληνική μυθολογία ο Αμφιτρύων ήταν γιος του Αλκαίου, βασιλιά της Τίρυνθας και της Αστυδάμειας (ή Λυσιμάχης ή Λαονόμης) εγγονός του ήρωα Περσέα και πατριός του Ηρακλή. Από τον πατέρα του κληρονόμησε τον θρόνο της Τίρυνθας και από τον πεθερό του Ηλεκτρύωνα τον θρόνο των Μυκηνών. Όταν δε σκότωσε κατά λάθος τον πεθερό του Ηλεκτρύωνα, εκδιώχθηκε από την πόλη και εγκαταστάθηκε στη Θήβα.

Ως αρχαία Περσική Μυθολογία χαρακτηρίζεται η περίοδος που μεσολάβησε μεταξύ της αρχαίας Ιρανικής θρησκείας και Ζωροαστρισμού ήτοι από το 1500 – 1000 π.Χ. Ήταν μια πολυθεϊστική θρησκεία αποτελούμενη από το Πάνθεο υπό την ηγεσία του ανώτατου θεού Αχούρα Μάζντα (Άρχοντας της Σοφίας) υπερασπιστή της τάξης, εναντίον των σκοτεινών δυνάμεων του Άγκρα Μάινιου ή Αριμάν (Καταστροφικό Πνεύμα) και των Λεγεώνων του Χάους.

O Ίων ήταν μυθικός γενάρχης των Ιώνων και γιος του Απόλλωνα από την Κρέουσα, κόρη του Ερεχθέα και σύζυγο του Ξούθου

Ο Σίσυφος είναι χαρακτήρας της Ελληνικής μυθολογίας, ο οποίος ως βασιλιάς της Εφύρας (Κόρινθος) έγινε διάσημος όταν «ξεγέλασε» τον θάνατο δύο φορές. Τελικά οι «Κριτές των νεκρών», του επέβαλλαν αιώνια τιμωρία να κουβαλά ένα βράχο στην κορυφή ενός λόφου, αλλά φτάνοντας στην κορυφή, ο βράχος ξανακυλούσε κάτω και έπρεπε να τον ανεβάσει ξανά.

Η Αίγινα ήταν μία από τις πρώτες ναυτικές δυνάμεις της Ελλάδας και διάσημη για την κοπή – χρήση των πρώτων κερμάτων, τα οποία γίνονταν αποδεκτά σε όλη την περιοχή της Μεσογείου.

O Μινώταυρος ήταν τέρας της Ελληνικής μυθολογίας το οποίο διέθετε σώμα ανθρώπου, κεφάλι και ουρά ταύρου και κατοικούσε στον Λαβύρινθο, στα υπόγεια των ανακτόρων της Κνωσσού.

Ο Βελλεροφόντης ήταν γιος του Γλαύκου βασιλιά της Εφύρας (σημερινή Κόρινθος) και της Ευρυμήδης και εγγονός του Σισύφου ή σύμφωνα με άλλους γιός του Ποσειδώνα και της Ευρυνόμης. Το αρχικό του όνομα ήταν Ιππόνοος αλλά μετονομάστηκε σε Βελλεροφόντη όταν φόνευσε τον Βέλλερο (=ευγενής της Λυκίας ή δαίμων ή Κορίνθιος άρχοντας).

Είναι γνωστό ότι η Αφροδίτη, θεά της αγάπης και της ομορφιάς, τιμωρούσε αμείλικτα όσους περιφρονούσαν τους βωμούς της.

Στην ελληνική μυθολογία, ο Αχιλλέας, γιος του Πηλέα και εγγονός του Αιακού ήταν ο μεγαλύτερος, γενναιότερος και κεντρικός ήρωας της Ιλιάδας του Ομήρου.