Ο Σίσυφος είναι χαρακτήρας της Ελληνικής μυθολογίας, ο οποίος ως βασιλιάς της Εφύρας (Κόρινθος) έγινε διάσημος όταν «ξεγέλασε» τον θάνατο δύο φορές. Τελικά οι «Κριτές των νεκρών», του επέβαλλαν αιώνια τιμωρία να κουβαλά ένα βράχο στην κορυφή ενός λόφου, αλλά φτάνοντας στην κορυφή, ο βράχος ξανακυλούσε κάτω και έπρεπε να τον ανεβάσει ξανά.

Η Αίγινα ήταν μία από τις πρώτες ναυτικές δυνάμεις της Ελλάδας και διάσημη για την κοπή – χρήση των πρώτων κερμάτων, τα οποία γίνονταν αποδεκτά σε όλη την περιοχή της Μεσογείου.

O Μινώταυρος ήταν τέρας της Ελληνικής μυθολογίας το οποίο διέθετε σώμα ανθρώπου, κεφάλι και ουρά ταύρου και κατοικούσε στον Λαβύρινθο, στα υπόγεια των ανακτόρων της Κνωσσού.

Ο Βελλεροφόντης ήταν γιος του Γλαύκου βασιλιά της Εφύρας (σημερινή Κόρινθος) και της Ευρυμήδης και εγγονός του Σισύφου ή σύμφωνα με άλλους γιός του Ποσειδώνα και της Ευρυνόμης. Το αρχικό του όνομα ήταν Ιππόνοος αλλά μετονομάστηκε σε Βελλεροφόντη όταν φόνευσε τον Βέλλερο (=ευγενής της Λυκίας ή δαίμων ή Κορίνθιος άρχοντας).

Είναι γνωστό ότι η Αφροδίτη, θεά της αγάπης και της ομορφιάς, τιμωρούσε αμείλικτα όσους περιφρονούσαν τους βωμούς της.

Στην ελληνική μυθολογία, ο Αχιλλέας, γιος του Πηλέα και εγγονός του Αιακού ήταν ο μεγαλύτερος, γενναιότερος και κεντρικός ήρωας της Ιλιάδας του Ομήρου.

Ο Λευκρόκοττας ή κοροκόττας ή κροκόττα ή κυνόλυκος ήταν μυθικό πλάσμα.

Ο Τιτυός ήταν γίγαντας της Ελληνικής μυθολογίας, γιος του Δία και της Ελάρας κόρης του Ορχομενού, βασιλέα της ομώνυμης πόλης και ένας από εκείνους που υπέστη αιώνια τιμωρία στον Τάρταρο, όπως ο Σίσυφος και ο Τάνταλος, για τα εγκλήματά τους.

Οι Γίγαντες ήσαν χαρακτήρες της αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας, οι οποίοι χωρίζονταν σε κατηγορίες συμπεριλαμβάνοντας πρόσωπα τα οποία θεωρούνταν εξίσου σημαντικά με τους αντίστοιχους θεούς και ήρωες. Ανάλογη περίπτωση αποτελούν οι Γηγενείς, οι οποίοι ήσαν φυλή άγριων Γιγάντων, που αντιμετώπισαν οι Αργοναύτες, σύμφωνα με τον Απολλώνιο τον Ρόδιο στο έργο του «Αργοναυτικά».

Η Ασσυριακή μυθολογία είναι επηρεασμένη από την αντίστοιχη Βαβυλωνιακή και Μεσοποτάμια οι οποίες βασίζονται στην δαιμονολογία.

Η αρχαία Ελληνική και Ρωμαϊκή μυθολογία βρίθουν από «παράξενα» και συνάμα «υπέροχα» πλάσματα. Τα περισσότερα περιλαμβάνονται στην Φυσική Ιστορία του Πλίνιου, ένα έργο που ενέπνευσε το Μεσαιωνικό «θηριολόγιο» και τους σχεδιαστές της ανθρωπογεωγραφίας. Οι εικόνες προέρχονται από το Χρονικό της Νυρεμβέργης του 1493.

Αβαρίμονες είναι το όνομα μυθικής φυλής η οποία κατοικούσε στην ομώνυμη χώρα. Οι Αβαρίμονες είχαν πέλματα προς τα πίσω, αλλά παρά το μειονέκτημα αυτό ήταν σε θέση να τρέχουν με μεγάλη ταχύτητα. Ζούσαν μαζί με τα άγρια ζώα στην κοιλάδα του όρους Ίμας (σημερινά Ιμαλάια). Υπήρχε μια ιδιαιτερότητα όσον αφορά στην περιοχή που κατοικούσαν, καθότι ήσαν αναγκασμένοι να παραμείνουν σε αυτήν, διότι ήταν αδύνατο να αναπνεύσουν άλλο είδος αέρα. Οι Αβαρίμονες αναφέρθηκαν για πρώτη φορά από τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο στο έργο του, Φυσική Ιστορία (VII 11). Παρόμοια αναφορά υπάρχει από τον Aulus Gellius στις Αττικές Νύχτες.

Οι Νύμφες ήσαν κατώτερες γυναικείες θεότητες, νεαρές στην ηλικία, που ζούσαν στην φύση. Ήσαν πανέμορφες, τραγουδούσαν και χόρευαν στα λιβάδια, τις πλαγιές και κοντά στις πηγές. Υμνούσαν τους Ολύμπιους θεούς και ιδιαίτερα τον πατέρα του Πάνα, τον Ερμή. Οι Νύμφες ως υπάρξεις τοποθετούνταν μεταξύ θεών και θνητών, δεν ήσαν αθάνατες, ζούσαν όμως επί μακρόν και τρέφονταν με αμβροσία.

Η Ηώς (ή Εώς, ή Εριγένεια) παντρεύτηκε τον Αστραίο, γιο του Τιτάνα Κριού και τη Ευρυβίας, κόρης του Πόντου και της Γαίας και γέννησε τους Ανέμους και τα Άστρα, μεταξύ των οποίων και τον Εωσφόρο.

Κατόπιν ερωτεύτηκε τον Τιθωνό, τον οποίον μετέφερε στην Ανατολική Αιθιοπία όπου ίδρυσε τα Σούσα. Επειδή όμως ο Τιθωνός, γιος του βασιλιά της Τροίας Λαομέδοντα (γιού του Ίλου, ιδρυτή της Τροίας, γιού του Τρώα, γιού του Εριχθόνιου, γιού του Δαρδάνου, γιού του Δία και της Ηλέκτρας) ήταν θνητός η Ηώς ζήτησε από τον Δία να γίνει αθάνατος και να ζήσει αιώνια. Αλλά όταν ζήτησε την χάρη της αθανασίας, ξέχασε να ζητήσει και αιώνια νεότητα. Έτσι αρχικά, έζησαν ως ενθουσιώδεις εραστές, αλλά όταν τα μαλλιά του άρχισαν να ασπρίζουν, η Ηώς τον βαρέθηκε και παρότι τον φρόντιζε και έτρεφε με αμβροσία, το Γήρας ήρθε σ’ αυτόν και σταδιακά έφθασε σε σημείο να μην μπορεί να κινηθεί. Ωστόσο, άλλοι υποστηρίζουν ότι η Ηώς διατήρησε την αγάπη της και ότι ουδέποτε ντράπηκε που κοιμόταν μαζί του, ζητώντας μάλιστα από τον Δία να τον μεταμορφώσει σε τέττιγα (τζιτζίκι).

Οι Αμαζόνες ήταν γυναικείος λαός ο οποίος κατοικούσε πλησίον του ποταμού Θερμόδοντα (ρέει μεταξύ των πόλεων Κερασούντος και Σαμψούντος) και εθεωρούντο κόρες του Άρη και της Αρμονίας. Οι Λιβυκές Αμαζόνες προϋπήρξαν των ήδη γνωστών αλλά εξαφανίστηκαν ιστορικά, πολλές γενεές πριν τον Τρωικό πόλεμο και ήσαν γνωστές για τον πόλεμο που διεξήγαγαν εναντίον της Ατλαντίδος, του κράτους που είχε τον πλέον ανεπτυγμένο «ανδρικό» πολιτισμό της εποχής, ευημερούσε και κατείχε πολλές πόλεις υπό την εξουσία του.

Για τις Μούσες υπήρχαν πολλές διαφορετικές εκδοχές στην αρχαιότητα, που αφορούσαν τόσο στην καταγωγή τους, όσο και στον αριθμό τους. Διαφαίνεται πάντως, ότι παλαιότερα ήσαν Νύμφες των βουνών και των νερών, οι οποίες αργότερα «προβιβάσθηκαν» και με τον καιρό απέκτησαν συγκεκριμένες αρμοδιότητες. Πιστεύεται ότι κατοικούσαν στον Όλυμπο και με τις ακούραστες φωνές τους τραγουδούσαν θείες μελωδίες και ύμνους, παίζοντας λύρα.

Ο Μελέαγρος υιός του βασιλιά της Καλυδώνας Οινέως και της Αλθαίας, αδελφής της Λήδας είναι ο κεντρικός ήρωας των διηγήσεων για τον Καλυδώνιο Κάπρο.

Οι Γίγαντες αποτελούν κατηγορία μυθικών πλασμάτων τεραστίων διαστάσεων που διέθεταν υπερφυσικές δυνάμεις – ικανότητες.

Η Ωραία Ελένη ήταν κόρη του Δία ή του Τυνδάρεως και σύζυγος του Μενέλαου, βασιλέα της Σπάρτης.