Η Ζηνοβία ως αυτοκράτειρα της Παλμύρας προκάλεσε την εξουσία της Ρώμης κατά τη διάρκεια της τελευταίας περιόδου της Ρωμαϊκής ιστορίας γνωστής ως Κρίση του 3ου Αιώνα (235-284 μ.Χ).

Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος υπήρξε επιφανής λογοτέχνης & διακεκριμένος θεατρικός συγγραφέας. Πέραν των άλλων δραστηριοτήτων του διετέλεσε και αρχισυντάκτης του περιοδικού «Διάπλαση των παίδων» επί 50 έτη (1896-1944, 1946-1948) στο οποίο αρθρογραφούσε εν είδει επιστολών με το ψευδώνυμο Φαίδων. Η παρακάτω επιστολή η οποία δημοσιεύθηκε τα Χριστούγεννα του 1925, απευθυνόταν στους μικρούς αναγνώστες του περιοδικού και ο Ζακυνθινός συγγραφέας περιέγραφε με νοσταλγικό ύφος την οικογενειακή Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα των παιδικών του χρόνων, κάνοντας ταυτόχρονα αναφορά στα τοπικά έθιμα και παραδόσεις του τόπου του.

Μεταξύ των ετών 430-426 π.Χ, η πόλη – κράτος των Αθηνών επλήγη από μια μυστηριώδη και καταστρεπτική μάστιγα.

Η ονομασία της αυτοκρατορίας Kushan ή Κοσσανών προέρχεται από τον Κινεζικό όρο Guishang, ο οποίος συναντάται σε ιστορικά συγγράμματα αναφερόμενα στους Yuezhi ή Γιουεζί, μιας φυλής νομάδων που ζούσαν στην ανατολική Κεντρική Ασία. Ορισμένοι μελετητές συνδέουν τους Κοσσανούς με τους Tocharians ή Τόχαρους της λεκάνης Tarim στην Κίνα, οι οποίοι ήσαν Καυκάσια φυλή με ξανθά ή κόκκινα μαλλιά και έχουν προβληματίσει τους ιστορικούς μελετητές όσον αφορά στην προέλευσή τους.

Τον 2ο αιώνα π.Χ, οι Κοσσανοί απωθήθηκαν δυτικά από τους Xiongnu ή Χιονγκ-νου, πολεμοχαρή φυλή, πιθανότατα προγόνους των Ούννων.

Αυτό είχε ως συνέπεια να καταφύγουν σε παραμεθόριες περιοχές όπως το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Τατζικιστάν και το Ουζμπεκιστάν, όπου ίδρυσαν μια ανεξάρτητη αυτοκρατορία στην περιοχή που είναι γνωστή ως Βακτρία. Στη Βακτριανή, κατέκτησαν τους Σκύθες και τα τοπικά Ελληνικά βασίλεια, τα τελευταία εναπομείναντα δείγματα της δύναμης του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τα οποία δεν είχαν κατορθώσει να καταλάβουν την Ινδία. Από αυτήν την κεντρική τοποθεσία, η αυτοκρατορία Κοσσάν κατέστη ένας πλούσιος εμπορικός κόμβος μεταξύ των λαών Χαν της Κίνας, Σασσανιδών της Περσίας και της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο Ρωμαϊκός χρυσός και το Κινεζικό μετάξι διακινούνταν στην αυτοκρατορία, με πολύ μεγάλο κέρδος για τους μεσάζοντες. Λαμβάνοντας δε υπόψιν όλες τις επαφές τους με τις μεγάλες αυτοκρατορίες της εποχής, δεν είναι περίεργο ότι οι Κοσσανοί είχαν αναπτύξει αξιόλογο πολιτισμό δανειζόμενοι στοιχεία από άλλες χώρες.

Η Μάχη του Σίρμιου ή του Σεμλίν ή του Ζέμουν (ουγγρικά: zimonyi csata‎‎) διεξήχθη στις 8 Ιουλίου 1167 μεταξύ της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και του βασιλείου της Ουγγαρίας.

Οι Καρνατικοί πόλεμοι ήσαν μια σειρά στρατιωτικών συγκρούσεων στα μέσα του 18ου αιώνα στην Ινδική υποήπειρο (νότια περιοχή της Ασίας, η οποία εδράζει ως επί το πλείστον στην Ινδική πλάκα και εκτείνεται νότια στον Ινδικό Ωκεανό. Περιλαμβάνει την Ινδία, το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές, όπως επίσης την Σρι Λάνκα, το Νεπάλ και το Μπουτάν). Στις εν λόγω συγκρούσεις ενεπλάκησαν πολλοί ανεξάρτητοι κυβερνήτες και υποτελείς, μαχόμενοι για κληρονομική διαδοχή – εδαφική κυριαρχία και περιελάμβαναν διπλωματικές και στρατιωτικές συγκρούσεις μεταξύ της Γαλλικής Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών και της Βρετανικής Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών.

Στις 14 Σεπτεμβρίου η Εκκλησία μας εορτάζει την παγκόσμια Ύψωση του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού, που πραγματοποιήθηκε το έτος 628 μ.Χ. από τον Πατριάρχη Ζαχαρία (επί Ηρακλείου). Πριν 293 χρόνια μια άλλη Ύψωση είχε λάβει χώρα από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Μακάριο (επί Μεγ. Κωνσταντίνου). Ονομάσθηκε Ύψωση, διότι οι πατριάρχες ύψωσαν, αναπαριστώντας τρόπον τινά τη στιγμή τής σταυρώσεως, τον τίμιο σταυρό σε επίσημη ιερά Ακολουθία, προκειμένου να τον δ ε ι και στη συνέχεια προσκυνήσει, ο «λαός τού Θεού».

Η Δυναστεία των Αργεαδών ήταν αρχαίος ελληνικός βασιλικός οίκος και η επικρατούσα δυναστεία της Μακεδονίας περίπου από το 700 έως το 310 π.Χ..

Οι Ιχθυοκένταυροι, ήσαν θαλάσσια πλάσματα της Ελληνικής Μυθολογίας, ο κορμός των οποίων ήταν ανθρώπινος και το υπόλοιπο σώμα κατέληγε σε ουρά ιχθύος. Θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν ένα είδος Τριτώνων (Τρίτωνες = θαλάσσιες θεότητες με σώμα ανθρώπινο και ιχθύος) με την διαφορά ότι αντί χέρια είχαν πόδια αλόγου.

Στις αρχές Ιανουαρίου 1915 η Ρωσία, πιεζόμενη στον Καύκασο από τους Τούρκους, ζήτησε Αγγλο Γαλλική βοήθεια. Μετά απ’ αυτό, αλλά και την σταθερή απόφαση της Ελλάδας να μείνει ουδέτερη, ο Βρετανός Υπουργός Ναυτικών Ουΐνστον Τσώρτσιλ εισηγήθηκε την εκβίαση των Στενών των Δαρδανελίων από το Βρετανικό Στόλο, διότι εκτιμούσε ότι με τον κατάπλου στην Κωνσταντινούπολη θα κατέρρεε η Τουρκική αντίσταση και τα Βαλκανικά Κράτη θα προσχωρούσαν στους Συμμάχους.

Στις 28 Ιανουαρίου 1915 το Βρετανικό Πολεμικό Συμβούλιο αποφάσισε την πραγματοποίηση αυτής της ενέργειας, καθώς και την αποστολή, αμέσως μετά, εκστρατευτικού σώματος για την κατάληψη της χερσονήσου της Καλλιπόλεως και την επιτυχή ολοκλήρωση της εκστρατείας.

Ο Τήλεφος ήταν γιός του Ηρακλέους και της Αύγης κόρης του Αλέα. Επειδή ήταν καρπός παράνομου έρωτα, ο Αλέας τον εγκατέλειψε στο όρος Παρθένιο για να πεθάνει. Εκεί με την παρέμβαση των θεών διασώθηκε θηλάζοντας από ελαφίνα και κατόπιν ανατράφηκε από βοσκούς.

Η Ρωμαϊκή πολιτική θεωρία, ο Ελληνικός πολιτισμός και η Χριστιανική πίστη αποτελούν τα κύρια στοιχεία που καθόρισαν την εξέλιξη του Βυζαντίου. Χωρίς αυτά τα τρία στοιχεία είναι αδύνατο να κατανοήσουμε το Βυζάντιο. Η σύνθεση του Ελληνικού πολιτισμού με τη Χριστιανική θρησκεία στο πλαίσιο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας οδήγησε στη γένεση του ιστορικού εκείνου φαινομένου που ονομάζουμε Βυζαντινή αυτοκρατορία. Η σύνθεση αυτή πραγματοποιήθηκε όταν η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία μετατόπισε το κέντρο της στην Ανατολή, μετά την κρίση που ξέσπασε τον 3ο αιώνα. Συγκεκριμένη μορφή έλαβε με την αναγνώριση του Χριστιανισμού από το Imperium Romanum και την ίδρυση της νέας πρωτεύουσας στον Βόσπορο. Τα δύο αυτά γεγονότα, δηλαδή η νίκη του Χριστιανισμού και η οριστική μετάθεση του πολιτικού κέντρου του κράτους στην εξελληνισμένη Ανατολή, εγκαινιάζουν τη Βυζαντινή εποχή.

Ενώ ο Δαρείος επιχειρούσε κατά της Αιγύπτου και υπολειπόταν μόλις λίγους μήνες πριν την υποταγή της, οι επιτυχίες του Αλεξάνδρου στην Ελλάδα και στα Βαλκάνια επιβεβαίωναν τους φόβους των Περσών ότι παρά τη δολοφονία του Φιλίππου ο Μακεδονικός κίνδυνος δεν είχε αποσοβηθεί και η Αχαιμενιδική διπλωματία άρχισε να χρησιμοποιεί τα αντίμετρα που διέθετε. Οι πρέσβεις του Μεγάλου Βασιλέως με 300 τάλαντα αναζητούσαν στην Ελλάδα συμμάχους δικούς τους και εχθρούς του Αλεξάνδρου.

Οι Αθηναίοι δεν δέχθηκαν να εξαγορασθούν, αλλά ο Δημοσθένης για πολλοστή φορά δεν μπόρεσε να αντισταθεί στη δωροληψία, πόσο μάλλον που τώρα μπορούσε να προφασισθεί ευγενείς σκοπούς και ανώτερα ιδανικά. Σύμφωνα μάλιστα με τον Ιουστίνο, ο Δημοσθένης «που είχε δωροδοκηθεί από τους Πέρσες με ένα μεγάλο χρηματικό ποσό» ισχυριζόταν ότι οι Τριβαλλοί είχαν εξοντώσει τον Αλέξανδρο και όλο του το στράτευμα και για να τεκμηριώσει τον ισχυρισμό του, παρουσίασε στην Εκκλησία των Αθηναίων κάποιον που δήλωσε ότι τραυματίσθηκε στη μάχη όπου σκοτώθηκε κι ο Αλέξανδρος.

Κατά την διάρκεια των αυτοκρατορικών χρόνων, κυβέρνησαν την Ρώμη μία σειρά φιλόδοξοι, εγωπαθείς και αυτοκαταστροφικοί αυτοκρατόρες. Μετά τις ευτυχισμένες ημέρες του Οκταβιανού Αυγούστου και της Pax Romana, οι διάδοχοί τους απεδείχθησαν λιγότερο ικανοί και σώφρονες. Πολλών εξ αυτών τα ονόματα έγιναν συνώνυμα κάθε είδους φρικαλεότητος και παράφρονος συμπεριφοράς (όρα Καλιγούλας).

Μετά την δολοφονία του Καλιγούλα, τον διαδέχθηκε στον θρόνο της Ρώμης ο θείος του Κλαύδιος, ο οποίος υπό την προτροπήν της συζύγου του Μεσσαλίνας, προέβη σε εκκαθαρίσεις αντιπάλων και αδιάκριτες εκτελέσεις συγκλητικών και Ρωμαίων αριστοκρατών. Όταν η Μεσσαλίνα παντρεύτηκε τον εραστή της κι επεχείρησε να ανατρέψει τον Κλαύδιο, ο τελευταίος διέταξε την εκτέλεση αμφοτέρων. Τότε, ο Κλαύδιος ενυμφεύθη την νεωτέρα αδελφή του Καλιγούλα, την ίδια του την ανιψιά Αγριππίνα, η οποία από πρότερον γάμον της είχε αποκτήσει ένα γιο, τον Λούκιο Δομίτιο. Ο Κλαύδιος τον υιοθέτησε επισήμως, δίδοντάς του το οικογενειακό όνομα Νέρων (πλήρες όνομα Λούκιος Δομίτιος Αχενόβαρβος Νέρων Κλαύδιος Καίσαρ Αύγουστος Γερμανικός).

Ήδη από τον 1ο μ.Χ. αιώνα έχουμε τους πρώτους Χριστιανούς ιατρούς, τον Ευαγγελιστή Λουκά και ακόμα έχουμε τις πρώτες γυναίκες ιατρούς αναργύρους, τις αδελφές Ζηναϊδα και Φιλονίλλα, συγγενείς του Αποστόλου Παύλου, που άφησαν την Ταρσό της Κιλικίας και εγκαταστάθηκαν στην Δημητριάδα της Μαγνησίας, θεραπεύοντας δωρεάν τους ασθενείς (η μνήμη τους τιμάται στις 11 Οκτωβρίου).

Η τριετής απουσία του Αλεξάνδρου στην Ινδία έκανε τους αξιωματούχους, που είχε τοποθετήσει στις κατακτημένες περιοχές, να συμπεράνουν ότι δεν θα ξαναγυρίσει ζωντανός. Έτσι άρχισαν να αυθαιρετούν και να καταπιέζουν τους υπηκόους τους. Ένας εξ’ αυτών ήταν ο Άρπαλος.

Ο Ιαπετός ήταν ένας από τους έξι γηραιότερους Τιτάνες, γιος του Ουρανού και της Γαίας.

Η αρχαία Ελληνική και Ρωμαϊκή μυθολογία βρίθουν από «παράξενα» και συνάμα «υπέροχα» πλάσματα. Τα περισσότερα περιλαμβάνονται στην Φυσική Ιστορία του Πλίνιου, ένα έργο που ενέπνευσε το Μεσαιωνικό «θηριολόγιο» και τους σχεδιαστές της ανθρωπογεωγραφίας. Οι εικόνες προέρχονται από το Χρονικό της Νυρεμβέργης του 1493.

Αβαρίμονες είναι το όνομα μυθικής φυλής η οποία κατοικούσε στην ομώνυμη χώρα. Οι Αβαρίμονες είχαν πέλματα προς τα πίσω, αλλά παρά το μειονέκτημα αυτό ήταν σε θέση να τρέχουν με μεγάλη ταχύτητα. Ζούσαν μαζί με τα άγρια ζώα στην κοιλάδα του όρους Ίμας (σημερινά Ιμαλάια). Υπήρχε μια ιδιαιτερότητα όσον αφορά στην περιοχή που κατοικούσαν, καθότι ήσαν αναγκασμένοι να παραμείνουν σε αυτήν, διότι ήταν αδύνατο να αναπνεύσουν άλλο είδος αέρα. Οι Αβαρίμονες αναφέρθηκαν για πρώτη φορά από τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο στο έργο του, Φυσική Ιστορία (VII 11). Παρόμοια αναφορά υπάρχει από τον Aulus Gellius στις Αττικές Νύχτες.

Οι Χριστιανοί βάζουν τον Σταυρόν πανταχού, εις τους τρούλλους και εις τα κωδωνοστάσια των εκκλησιών, εις τους τάφους, εις τας οικοδομάς, εις τας σημαίας, εις τα κατάρτια των πλοίων, εις μέρη υψηλά δια να φαίνεται μακρόθεν, εις τα στολίδια των γυναικών, εις τα ψωμιά, εις τας κρήνας. Οι παλαιοί έκαμναν συχνά το σημείον του σταυρού. Εις τα μέρη της Βιθυνίας, κοντά εις μίαν λίμνην λεγομένην Μανιάζ-γκιόλ, είδα κάποιους ψαράδες Ρώσσους τους οποίους λέγουν Καζάκους. Αυτοί σταυροκοπούνται εις πάσαν περίστασιν, εις την τράπεζαν, οσάκις πίνουν νερόν, οσάκις πταρνίζονται, οσάκις χασμώνται, οσάκις βήχουν, οσάκις αρχίζουν κάποιαν εργασίαν ή την τελειώνουν, οσάκις καθίσουν οσάκις σηκωθούν.

Μετά την συνθήκη του Kutchuk Kainardji (Κιουτσούκ Καϊναρτζί) αρκετοί Έλληνες μετακινήθηκαν και στην πλειοψηφία τους εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της Βόρειας Μαύρης Θάλασσας. Εξ άλλου, καθ’ όλη την Τουρκοκρατία παρατηρήθηκε ένα μεταναστευτικό ρεύμα από την Ελλάδα προς την Ρωσία. Σε αυτήν κατέφθαναν μοναχοί, στρατιωτικοί και έμποροι, αισθανόμενοι ευπρόσδεκτοι σε μια χώρα µε την ίδια θρησκεία.
Οι περισσότεροι είχαν πολεμήσει, ή µε κάποιο τρόπο συμπράξει µε τις Ρωσικές δυνάμεις κατά την περίοδο του Α’ Ρώσο-Τουρκικού πολέμου (1770-1774) την περίοδο που έμεινε στην ιστορία της Ελλάδας µε την ονομασία «Τα Ορλωφικά»!

Το φθινόπωρο του 330 π.Χ., ενώ η στρατιά του Μεγ. Αλεξάνδρου βρισκόταν στην Φράδα της Μαργιανής, κάποιος ονόματι Λίμνος από τη Χαλάστρα της Μακεδονίας, αποφάσισε να σκοτώσει τον Αλέξανδρο και προσπαθούσε να πείσει τον Νικόμαχο, έναν από τους παίδες της ακολουθίας να τον βοηθήσει.

Ο Νικόμαχος δεν δέχθηκε και το είπε στον αδελφό του, Κεβαλίνο, ο οποίος αποφάσισε να παρουσιασθούν στον Αλέξανδρο προκειμένου να τον ενημερώσουν. Φτάνοντας στην Αυλή, συνάντησαν τον Φιλώτα και του εξήγησαν γιατί ήθελαν να δουν τον βασιλιά. Εκείνος τους είπε ότι ο βασιλιάς είχε σοβαρότερα θέματα εκείνη την ημέρα. Όταν επανέλαβε το ίδιο επιχείρημα και στη δεύτερη επίσκεψή τους, οι δύο νέοι τον υποψιάστηκαν και στράφηκαν στον Κρατερό, που τους οδήγησε αμέσως στον βασιλέα.

Στην Ελληνική μυθολογία τα Ηλύσια Πεδία ήσαν οι μεταθανάτιες κατοικίες για τις ψυχές των ηρώων και ενάρετων ανθρώπων.

Η πρώτη ουσιαστικά συμμετοχή της Ελλάδας σε αποστολή του ΟΗΕ πραγματοποιήθηκε το 1950, με την αποστολή του Ελληνικού Εκστρατευτικού Σώματος στην Κορέα (ΕΚΣΕ).

Η Κορέα (ως ενιαία χώρα) ήταν χώρα της Ανατολικής Ασίας και βρισκόταν στην ομώνυμη χερσόνησο, η οποία έχει μήκος 1000 περίπου χιλιομέτρων και έκταση 220.848 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Συνόρευε βόρεια με Κίνα και Ρωσία, ενώ νότια βρεχόταν από τον Πορθμό της Κορέας, δυτικά από την Κίτρινη θάλασσα και ανατολικά από την Ιαπωνική θάλασσα.

Μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η χώρα βρέθηκε χωρισμένη κατά μήκος του 38ου παραλλήλου στη Βόρεια με ανατολικό προσανατολισμό και στη Νότια με δυτικό. Προσπάθειες του ΟΗΕ για ενοποίηση με εκλο­γές απέτυχαν, παράλληλα από το 1945 η Ρωσία και η σύμμαχός της Κίνα έθεσαν τη Β. Κορέα υπό την άμεση επιρροή τους. Έτσι, δημιουργήθηκε μια περίοδος ψυχρού πολέμου μέχρι το 1950. Ταυτόχρονα όμως, έγιναν ενέργειες από τη Β. Κορέα για να επιβληθεί καθεστώς σοβιετικού τύπου και στη Ν. Κορέα.

Στις 25 Ιουνίου 1950, η Ν. Κορέα δέχτηκε αιφνιδιαστική εισβολή από τις δυνάμεις της Β. Κορέας, με αποτέλεσμα την κατάληψη της Σεούλ μέσα σε τέσσερις μέρες.

Μετά την κατάληψη της Μιλήτου ο Αλέξανδρος κατέστη κυρίαρχος όλης της Αιολίδας και της Ιωνίας, δηλαδή των δύο Μικρασιατικών περιοχών με ισχυρό και πολυάριθμο Ελληνικό πληθυσμό. Στη συνέχεια θα εισέβαλλε στη Δωρίδα, η οποία αποτελούσε τμήμα της σατραπείας της Καρίας και όπου τα Ελληνικά αστικά κέντρα των παραλίων δεν ήταν τόσο ισχυρά, σε σχέση με τα βαρβαρικά αστικά κέντρα της ενδοχώρας. Ο Αλέξανδρος φόρτωσε τις πολεμικές μηχανές και τα τρόφιμα στα πλοία και τα έστειλε στην Αλικαρνασσό, προς την οποία κατευθύνθηκε με τις χερσαίες δυνάμεις του και από την οποία ξεκίνησε η πραγματική αντίσταση των Περσών.

Την Πρωτοχρονιά είθισται να ανταλλάσσουμε ευχές χρησιμοποιώντας εκφράσεις οι οποίες έχουν καταστεί στερεότυπες και δεν αποδίδουν το πραγματικό νόημα της έλευσης του νέου έτους. Φέτος θα ευχηθούμε με ένα χρονογράφημα του μεγάλου λογοτέχνη Παύλου Νιρβάνα με τίτλο «Το μοιρασμένο φλουρί». Ο Παύλος Νιρβάνας (το πραγματικό του ονοματεπώνυμο ήταν Πέτρος Αποστολίδης) γεννήθηκε στην Μαριούπολη της Ουκρανίας το 1866 και πέθανε στην Αθήνα στις 28 Νοεμβρίου 1937. Υπήρξε εκ των μεγαλύτερων ηθογράφων της εποχής, προσωπικός φίλος του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και τα έργα του χαρακτηρίζονται από λυρισμό και συμβολισμούς.

Η Γέννηση τοῦ Χριστοῦ γιορτάζεται ἀπὸ τὴν ῾Αγία ᾿Ορθόδοξο ᾿Εκκλησία δοξολογικὰ καὶ συνάμα κατανυκτικά. ῾Η ἡδυμελὴς ὑμνογραφία καὶ ἡ εἰρηνόχυτη εἰκονογραφία μὲ θαυμαστὸ τρόπο ἐκφράζουν τὸ μέγα γεγονός. Μέσα στὸ χῶρο τῆς ᾿Εκκλησίας ὁ ᾿Ορθόδοξος Χριστιανὸς ζεῖ τὸ Μυστήριο τῆς Σαρκώσεως μὲ τὶς αἰσθήσεις του, ποὺ μεταμορφώνονται γιὰ νὰ γίνουν μέσα ἐπικοινωνίας μὲ τὸ ἄρρητο. Προσκυνώντας τὴν εἰκόνα τῆς Γεννήσεως ἀνταποκρίνεται στὸ κέλευσμα τῆς ψαλμωδίας «δεῦτε ἴδωμεν πιστοὶ» καὶ «βλέπει» μὲ τὰ μάτια του τὴν θεολογία τῆς Σαρκώσεως αἰσθανόμενος τὴν εὐφροσύνη τῆς θείας συγκαταβάσεως καὶ κενώσεως.

Τὸ πνευματικὸ μεγαλεῖο, τὸ μυστικὸ βάθος καὶ τὸ αἰσθητικὸ κάλλος τῆς ᾿Ορθοδόξου τέχνης συνεργοῦν στὴ μετοχὴ τοῦ πιστοῦ στὸ καλοάγγελτο γεγονὸς τῆς ᾿Ενανθρώπησης.

Ο Ρωμαίος στρατηγός Πούμπλιος Βεντίδιος Βάσσος (Publius Ventidius Bassus) είναι ένας από τους πλέον αγνοημένους, αν όχι αδικημένους στρατηγούς στην στρατιωτική ιστορία. Αυτό ίσως οφείλεται στο γεγονός ότι μεγάλωσε φτωχός και λόγω των αναφορών ότι πριν καταταγεί στον Ρωμαϊκό στρατό πωλούσε ημίονους και βαγόνια, ενδεικτικό απαξίωσης της Ρωμαϊκής κοινωνίας. Παρόλα αυτά, ο Βεντίδιος είχε μια λαμπρή στρατιωτική σταδιοδρομία, υπήρξε προστατευόμενος του Ιουλίου Καίσαρα, συνοδεύοντας τον στην Γαλατική εκστρατεία και συμμετέχοντας στον Ρωμαϊκό εμφύλιο πόλεμο. Το 45 π.Χ., ο Βεντίδιος αποδέχθηκε την προσφορά του και ανέλαβε τη θέση Τριβούνου των Πληβείων, κατά την αναδιοργάνωση της Συγκλήτου.

Προς το τέλος Νοεμβρίου του 325 π.Χ. ο στόλος του Νεάρχου άφησε πίσω του τις ακτές των Ωρειτών και συνέχισε προς τα δυτικά παραπλέοντας τις ακτές, όπου κατοικούσαν οι Ιχθυοφάγοι.