Στην Ελληνική μυθολογία τα Ηλύσια Πεδία ήσαν οι μεταθανάτιες κατοικίες για τις ψυχές των ηρώων και ενάρετων ανθρώπων.

Μετά την κατάληψη της Μιλήτου ο Αλέξανδρος κατέστη κυρίαρχος όλης της Αιολίδας και της Ιωνίας, δηλαδή των δύο Μικρασιατικών περιοχών με ισχυρό και πολυάριθμο Ελληνικό πληθυσμό. Στη συνέχεια θα εισέβαλλε στη Δωρίδα, η οποία αποτελούσε τμήμα της σατραπείας της Καρίας και όπου τα Ελληνικά αστικά κέντρα των παραλίων δεν ήταν τόσο ισχυρά, σε σχέση με τα βαρβαρικά αστικά κέντρα της ενδοχώρας. Ο Αλέξανδρος φόρτωσε τις πολεμικές μηχανές και τα τρόφιμα στα πλοία και τα έστειλε στην Αλικαρνασσό, προς την οποία κατευθύνθηκε με τις χερσαίες δυνάμεις του και από την οποία ξεκίνησε η πραγματική αντίσταση των Περσών.

Προς το τέλος Νοεμβρίου του 325 π.Χ. ο στόλος του Νεάρχου άφησε πίσω του τις ακτές των Ωρειτών και συνέχισε προς τα δυτικά παραπλέοντας τις ακτές, όπου κατοικούσαν οι Ιχθυοφάγοι.

Το όνομα Όδρυσος εμφανίζεται ως τοπογραφική και εθνοτική ονομασία σε επιγραφές γραμμικής γραφής β’ που βρέθηκαν στην Κνωσό και την Θήβα, χωρίς όμως να αποσαφηνίζεται ως έννοια. Το βασίλειο των Οδρυσών εμφανίζεται προς το τέλος του 6ου ή αρχές του 5ου αι. π.Χ. Ο Ηρόδοτος χρησιμοποιεί την ονομασία για να υποδηλώσει τους Θράκες που κατοικούσαν στα εδάφη κατά μήκος των ποταμών Έβρου και Στρυμόνα από τη Ροδόπη μέχρι τον Αρτσικό ποταμό στην σημερινή Ανατολική Θράκη και έως την Βάρνα της Βουλγαρίας . Ο Θουκυδίδης αναφέρει ότι το βασίλειό τους ήταν το μεγαλύτερο και εκτεινόταν από την Αδριατική έως την Μαύρη θάλασσα.

Η Τροία, λόγω του μυθικού της παρελθόντος, κατέστη βασικό σημείο αναφοράς για Έλληνες και μη, κατακτητές, οι οποίοι επιθυμούσαν να επαναλάβουν τα κατορθώματα που περιγράφει ο Όμηρος, συγκρινόμενοι με τους ήρωες. Επιπλέον, από τον Ξέρξη έως τον Αντίοχο Γ´, η θυσία προς την Τρωάδα Αθηνά ήταν μια ιεροτελεστία η οποία εθεωρείτο υποχρεωτική για τους επίδοξους κατακτητές της Ασίας από την Ευρώπη ή το αντίστροφο. Παρόλο που η καταγωγή αυτής της τελετουργίας θα μπορούσε να συσχετιστεί με την τοποθεσία της πόλης στις παρυφές των δύο ηπείρων, πίστευαν ότι η θεά θα έπρεπε να δώσει την συγκατάθεσή της σε όποια εκστρατεία αποσκοπούσε στην επικυριαρχία σε κάποιο από αυτά τα δύο μέρη του κόσμου. Τα δύο μέτωπα των Μιθριδατικών πολέμων, δεν είχαν άγνοια για την αξία της επανάληψης των μυθικών ηρωικών επιτευγμάτων. Ο Μιθριδάτης και οι Ρωμαίοι εχθροί του, επιδίωξαν αμφότεροι να θεωρηθούν ευνοημένοι από την Θεά της Τροίας.

Ο Αρχίλοχος ο οποίος ήκμασε περί το 650 π.Χ. καταγόταν από την Πάρο και υπήρξε ο νεότερος Έλληνας συγγραφέας ιαμβικής, ελεγειακής & λυρικής ποίησης. Τα διασωθέντα αποσπάσματα του έργου του, καταδεικνύουν μετρική πρωτοπορία υψηλού επιπέδου.

Πατέρας του Αρχιλόχου ήταν ο Τελεσικλής, ένας εύπορος Πάριος ο οποίος είχε ιδρύσει αποικία στην Θάσο στην οποία έζησε ο Αρχίλοχος και η μητέρα του Ευηνώ. Αποσπάσματα της ποίησής του αναφέρονται στην ηλιακή έκλειψη της 6ης Απριλίου 648 π.Χ, καθώς και στον πλούτο του Λυδού βασιλέα Γύγη (680 – 645 π.Χ). Οι λεπτομέρειες της ζωής του Αρχιλόχου, προέρχονται ως επί το πλείστον από τα ποιήματά του – μια αναξιόπιστη πηγή, διότι η περιγραφή των γεγονότων μπορεί να είναι φανταστική, ή περιλαμβάνει φανταστικά πρόσωπα – καταστάσεις.

Ο λόγος αφορά στους Τουρδητανούς ή Τουρδούλους, οι οποίοι ζούσαν στην Ταρτησσό, αρχαία πόλη της νότιας Ιβηρικής χερσονήσου στις εκβολές του Γουαδαλκιβίρ. Όπως περιγράφει ο Στράβων, επρόκειτο για τον πλέον πολιτισμένο Ιβηρικό λαό, κατά την Ρωμαϊκή εποχή, ο οποίος όπως λεγόταν, διέθετε λόγια παράδοση ηλικίας έξι χιλιάδων ετών. Στα δάση της Ταρτησσού, την εποχή που η καλλιέργεια της γης και η ομαδική ζωή των πόλεων ήταν κάτι άγνωστο, ζούσαν οι Κυνήτες [Κουνήτες ή Κυνήσιοι, τους οποίους μνημονεύει ο Ηρόδοτος περί το 440 π.Χ., ως τον δυτικότερο λαό της Ευρώπης (4.48, 2.34) και πρόκειται για κάποια παραλλαγή του ονόματος των Κονίων, κατοίκων της περιοχής. Η ονομασία Κυνήτες προέρχεται από την Κελτική λέξη k(w)ū, Kunos hound or wolf , που ερμηνεύεται κυριολεκτικά ως κυνηγόσκυλο ή λύκος και μεταφορικά ως ηρωικός πολεμιστής] των οποίων ο βασιλιάς Γάργορης ήταν ο θεμελιωτής της μελισσοκομίας (Ιουστίνος, Επιτομή των Φιλιππικών του Π. Τρόγου, βιβλίο 44.4.

Την ώρα που ο Πομπήιος ήταν απασχολημένος με την συνέχιση της εκστρατείας του, ο Μιθριδάτης είχε ολοκληρώσει τον γύρο του Ευξείνου καταλαμβάνοντας το Παντικάπαιο (σημερινό Κερτς) εμπορική πόλη στο στόμιο της θάλασσας του Πόντου. Εκεί, στον Βόσπορο, σκότωσε τον Ξιφάρη, έναν από τους γιούς του, εξαιτίας λάθους της μητέρας του, όπως περιγράφεται παρακάτω.


Ο Μιθριδάτης είχε ένα φρούριο όπου σε κρυφό υπόγειο θησαυροφυλάκιο είχε κρύψει μεγάλο χρηματικό ποσό σε πολυάριθμα σιδερόδετα χάλκινα σκεύη. Η Στρατονίκη, μια από τις παλλακίδες, ή συζύγους του βασιλέα, είχε αναλάβει την φύλαξη του φρουρίου το οποίο, την ώρα που αυτός ταξίδευε περιμετρικά του Ευξείνου, παρέδωσε στον Πομπήιο αποκαλύπτοντας σε αυτόν τους κρυμμένους θησαυρούς, με μοναδικό όρο την απελευθέρωση του Ξιφάρη σε περίπτωση που τον συνελάμβανε. 


Ο Πομπήιος πήρε τα χρήματα, υποσχέθηκε ότι θα χαρίσει την ζωή στον Ξιφάρη και της επέτρεψε να απομακρύνει τα δικά της πράγματα.


Όταν ο Μιθριδάτης πληροφορήθηκε τα γεγονότα, σκότωσε τον Ξιφάρη, ενώ η μητέρα του τον αναζητούσε στην απέναντι ακτή και πέταξε το πτώμα του άταφο.


Κατόπιν έστειλε πρέσβεις στον Πομπήιο, ο οποίος βρισκόταν ακόμη στην Συρία και δεν γνώριζε ότι ο βασιλέας ήταν εκεί. Υποσχέθηκαν ότι ο βασιλέας θα απέτιε φόρο τιμής στους Ρωμαίους αν του επέτρεπαν να διατηρήσει το πατρώο του βασίλειο. Όταν ο Πομπήιος απαίτησε να παρουσιαστεί ο ίδιος ο Μιθριδάτης αιτούμενος, όπως είχε κάνει ο Τιγράνης, δήλωσε ότι όσο υπήρχε δεν θα συμφωνούσε ποτέ σε αυτό αλλά θα έστελνε κάποιους από τους γιούς του να το κάνουν. Λέγοντας αυτά στρατολογούσε απελεύθερους και σκλάβους, κατασκεύαζε όπλα, βλήματα και μηχανές που θα τον βοηθούσαν στην υλοτομία. Επέβαλλε φόρους σε όλους, ακόμη και σε αυτούς με τους λιγότερους πόρους. Οι υπουργοί, τους έκαναν απαιτητούς, με επιτακτικό τρόπο σε πολλούς, χωρίς να το γνωρίζει ο ίδιος, επειδή αρρώστησε και έχοντας έλκη στο πρόσωπο επέτρεπε επισκέψεις μόνο στους τρείς θεράποντες οι οποίοι τον φρόντιζαν.


Ο B’ Μιθριδατικός πόλεμος ξεκίνησε με τον ακόλουθο τρόπο. Ο Μουρήνας, ο οποίος είχε αφεθεί από τον Σύλλα με δύο λεγεώνες του Φιμβρία να διευθετήσει τις υποθέσεις της υπόλοιπης Ασίας, αναζήτησε ασήμαντες αφορμές για πόλεμο, φιλοδοξώντας να θριαμβεύσει. Ο Μιθριδάτης, μετά την επιστροφή του στον Πόντο, πολέμησε με τους Κόλχους και τις φυλές πέριξ του Κιμμερίου Βοσπόρου, οι οποίες είχαν στασιάσει εναντίον του.

Όταν ο Νικομήδης και οι στρατηγοί του Μιθριδάτη συναντήθηκαν το 89 π.Χ σε μια μεγάλη πεδιάδα που συνορεύει με τον ποταμό Αμνία, παρέταξαν τις δυνάμεις τους για τη μάχη. Ο Νικομήδης είχε διαθέσιμο ολόκληρο το στράτευμά του ενώ από την αντίπαλη πλευρά οι Νεοπτόλεμος και Αρχέλαος είχαν μόνο ελαφρύ πεζικό, το ιππικό του Αρκαθία και μερικά άρματα. Η κυρίως φάλαγγα δεν είχε φθάσει ακόμη. Έστειλαν μπροστά μια μικρή δύναμη να καταλάβει έναν βραχώδη λόφο στην πεδιάδα, για την περίπτωση που θα περικυκλώνονταν από τους αριθμητικά υπερτερούντες Βιθυνούς.

Όταν έπεσε η νύχτα στην πολιορκημένη πόλη κάθε άλλο παρά ηρεμία επικρατούσε. Ο Έκτωρ είχε πείσει τον Δόλωνα, μοναχογιό του κήρυκα Ευμήδη, να παρεισφρήσει στο στρατόπεδο των Αχαιών για να μάθει τι σχεδίαζαν, με αντάλλαγμα το άρμα και τ’ αθάνατα άλογα του Αχχιλέα όταν θα τελείωνε ο πολυετής, εξαντλητικός πόλεμος. Το παράστημά του δεν παρέπεμπε σε στόφα πολεμιστή, αλλά ήταν ταχύτατος στο τρέξιμο……..ποδώκης. Τυλίχτηκε σε κάπα από τομάρι λύκου και χάθηκε στο σκοτάδι. Οι πολιορκητές, ανήσυχοι κι αυτοί καθώς μάταια τόσα χρόνια προπαθούσαν να περάσουν τα τείχη, είχαν καταστρώσει ένα κατασκοπευτικό σχέδιο για να μάθουν συνθήματα και μυστικά των Τρώων. Για τον λόγο αυτό, Οδυσσέας και ∆ιομήδης είχαν εγκαταλείψει το στρατόπεδό τους και κατευθύνονταν προς την πόλη όταν τυχαία συναντήθηκαν με τον ∆όλωνα τον οποίο αιχμαλώτισαν και βασάνισαν μέχρι να του αποσπάσουν πληροφορίες. Εκ των υστέρων τον σκότωσαν και συνέχισαν μέχρι το στρατόπεδο του Ρήσου, βασιλέα των Θρακών και γιού του Ηιονέα, συμμάχου της Τρωάδος.

Ο Ερμόλαος και ο Σώστρατος μαζί με άλλους συνωμότησαν για να δολοφονήσουν τον Μ. Αλέξανδρο ενώ κοιμόταν.

[1] Σκοπός του παρόντος δεν είναι μόνο η εξέταση της εθνικότητας των δυναστειών του Ποντιακού βασιλείου αλλά και η αποσαφήνιση του χαρακτήρα του βασιλείου ως κράτος «δεύτερης τάξης» σε σύγκριση με τις άλλες μοναρχίες της Μικράς Ασίας όπως η Βιθυνία και Καππαδοκία και την σχέση τους με την μεγάλη Ελληνιστική δύναμη του Βασιλείου των Σελευκιδών. Αποδεικνύεται ότι η Χρονογραφία που γράφτηκε περί τον ένατο αιώνα από τον Βυζαντινό συγγραφέα Γεώργιο Σύγκελλο μπορεί να χρησιμοποιηθεί προς διευκρίνηση ζητημάτων αναφορικά με την ιστορία των δυναστειών στα κράτη της Μικράς Ασίας, παρόλο που το έργο θεωρείται γενικότερα αναξιόπιστο σχετικά με γεγονότα και ημερομηνίες.

Το μαντείο του Άμμωνα, μέσω των Ελλήνων της Κυρηναϊκής ήταν παλαιόθεν γνωστό στους Έλληνες της κυρίως Ελλάδας, που πίστευαν ότι από εκεί είχε φθάσει η σχετική τέχνη στο αρχαιότερο μαντείο τους, εκείνο της Δωδώνης. Έχαιρε δε μεγάλου σεβασμού, καθότι ο Αριστοφάνης θεωρούσε το Μαντείο του Άμμωνα ως το δεύτερο σημαντικότερο μετά από εκείνο των Δελφών, ο Πίνδαρος είχε ιδρύσει στη Θήβα ναό του Άμμωνα και οι Αθηναίοι είχαν στείλει επίσημη αντιπροσωπεία κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, για να πάρουν χρησμό.

O Ονήσανδρος ή Ονάσανδρος (1ος αιώνας μ.Χ) ήταν Έλληνας Πλατωνικός φιλόσοφος και συγγραφέας του «Στρατηγικού» μιάς εμπνευσμένης μελέτης σχετικά με τα καθήκοντα – αρετές και προσόντα των στρατηγών. Το εν λόγω πόνημα ήταν αφιερωμένο στον Κουΐντο Βεράνιο Νέπο (Quintus Veranius Νepus) ο οποίος διετέλεσε Ύπατος το 49 μ.Χ. και Λεγάτος της Βρετανίας.

Η διαχρονικότητα των ρήσεων των πνευματικών ταγών της αρχαιότητας έγκειται στο γεγονός ότι ήσαν σαφείς, περιεκτικές και κυρίως εκθείαζαν αρετές και αξίες, ή αντίστοιχα καυτηρίαζαν ελαττώματα και αδυναμίες. Αυτός είναι ο λόγος που χαρακτηρίσθηκαν ως αποφθέγματα και αποτελούν παγκόσμια πνευματική παρακαταθήκη.

Ίσως εκ πρώτης όψεως ο τίτλος του παρόντος άρθρου να εκπλήσσει ή να φαίνεται παράδοξος, ωστόσο υπάρχουν σημαντικές και αξιόπιστες αναφορές στην αρχαία Ελληνική και Ρωμαϊκή γραμματεία που στηρίζουν την αρχική θέση. Κατά παράδοση οι πρώτοι οικιστές της περιοχής περί τον Τίβερι ποταμό και τους γύρω λόφους ήσαν Ελληνικής καταγωγής και μάλιστα Αρκαδικής.

Μόλις κατέλαβε και τον τελευταίο θύλακα αντίστασης στη Σογδιανή, ο Αλέξανδρος προέλασε προς την Παρειτακηνή. Τα περισσότερα βουνά της Παρειτακηνής ξεπερνούν σε ύψος τα 6.500 μ, τους περισσότερους μήνες του έτους καλύπτονται από χιόνια και το έδαφος είναι πολύ δύσβατο. Είχε πληροφορηθεί ότι πολλοί Παρειτάκες υπό τον ύπαρχο της περιοχής Χοριήνη και αρκετούς υπάρχους γειτονικών περιοχών είχαν συγκεντρωθεί σε μία οχυρή τοποθεσία, την αποκαλούμενη Πέτρα του Χοριήνη.

Στο παρόν άρθρο θα ασχοληθούμε με το πιο αποτελεσματικό και ίσως το πιο παράδοξο πολεμικό «όπλο» της αρχαιότητος, αυτό που οι πηγές αποκαλούν ως «σμίνθους οπλοφάγους».

Ο Αρχέλαος υπήρξε Πόντιος στρατηγός κατά τον Α’ Μιθριδατικό πόλεμο (89 – 85 π.Χ) μεταξύ των δυνάμεων του βασιλέα του Πόντου Μιθριδάτη VI του Ευπάτορα και της Ρώμης. Ήταν διοικητής των Ποντιακών δυνάμεων κατά την εισβολή στην Ρωμαιοκρατούμενη Ελλάδα, όπου δυστυχώς υπέστη βαρύτατες ήττες από τους Ρωμαίους, οι οποίες ανάγκασαν τον Μιθριδάτη να αρχίσει ειρηνευτικές συνομιλίες.

Ο Αρχέλαος ήταν Έλληνας ευγενής από την Καππαδοκία, πιθανότατα Μακεδονικής καταγωγής και αγνώστων γονέων. Ίσως οι προγονοί του να προέρχονται από τους Έλληνες που κατοίκησαν την Ανατολία μετά την εκστρατεία του Μεγ. Αλεξάνδρου. Υπήρξε ο επιφανέστερος στρατηγός των Ποντιακών δυνάμεων και φίλος του βασιλέα Μιθριδάτη VI.

Ο πόλεμος Κορίνθου – Κερκύρας ξεκίνησε ως επίλυση διαφορών μεταξύ των δύο πόλεων, αλλά σε σύντομο χρονικό διάστημα επεκτάθηκε αφού ενεπλάκησαν και οι Αθηναίοι συμβάλλοντας στο ξέσπασμα του Πελοποννησιακού πολέμου.

Ο εν λόγω πόλεμος ήταν εν μέρει το αποτέλεσμα της μακρόχρονης εχθρότητας μεταξύ των δύο πόλεων. Η Κέρκυρα είχε αρχικά ιδρυθεί ως αποικία της Κορίνθου, αλλά όταν αρνήθηκε να αποδώσει στην μητρική τις συνήθεις τιμές, προκάλεσε την δικαιολογημένη αγανάκτηση των Κορινθίων.
Η σχέση μεταξύ των δύο πόλεων δεν ήταν πάντα εχθρική. Όταν η Κέρκυρα αποφάσισε να δημιουργήσει δική της αποικία στην Επίδαμνο, η Κόρινθος κλήθηκε να ορίσει ως επίσημο «ιδρυτή» της πόλης τον Φάλιο, γιο του Ερατοκλείδη, από την κυβερνώσα οικογένεια των Ηρακλειδών, καθώς και τους αρχικούς εποίκους.

Ο Οινόμαος ήταν βασιλέας της Πίσας (πόλη της Ήλιδας) ο οποίος σκότωνε τους μνηστήρες της κόρης του Ιπποδάμειας και τοποθετούσε (κάρφωνε) τα κεφάλια τους στην πρόσοψη της οικίας του.

Κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου, έλαβαν χώρα πολλές μάχες και εκτυλίχθηκαν πλείστα όσα διπλωματικά και άλλης φύσεως επεισόδια, μεταξύ των εμπλεκομένων.
Υπήρξε όμως ένα σκανδαλώδες συμβάν το οποίο στιγμάτισε την συγκεκριμένη χρονική περίοδο, προκαλώντας σοβαρές κοινωνικές επιπτώσεις και επηρεάζοντας την έκβαση του πολέμου.

Εκείνη την εποχή σε πολλά σημεία των Αθηνών, όπως οικίες, καταστήματα, πλατείες, υπήρχαν οι «Ερμές» οι οποίες ήσαν αγαλματίδια λατρείας, κυρίως του θεού Ερμή, αλλά και άλλων θεοτήτων, ή ακόμη και επιφανών θνητών. Το χαρακτηριστικό των εν λόγω αγαλματιδίων ήταν ότι αποτελούντο από την κεφαλή του θεού και αντί σώματος είχαν τετράπλευρη λίθινη ή μαρμάρινη στήλη.

O Φορωνεύς ήταν γιός του ποτάμιου θεού Ινάκχου και της Ωκεανίδας νύμφης Μελίας, ή της επίσης Ωκεανίδας νύμφης Αργίας και πιθανόν ο πρώτος άνθρωπος που………

Ήταν δύσκολο να υπερεκτιμηθεί η αξία μιας Ολυμπιακής νίκης από τους αρχαίους Έλληνες, διότι ο Ολυμπιονίκης γινόταν άμεσα διάσημος, τρεφόταν δημοσία δαπάνη για το υπόλοιπο της ζωής του, οι ποιητές συνέθεταν ύμνους και μνημεία ανεγείρονταν προς τιμήν του.

Ο Κύλων ο Αθηναίος υπήρξε Ολυμπιονίκης το 640 π.Χ. στο αγώνισμα του διαύλου (αγώνας ταχύτητας 400 μέτρων) του οποίου η νίκη εκτός των άλλων του «εξασφάλισε» την κόρη ενός βασιλέα και μια κορυφαία θέση στην Αθήνα.

Ο Κύλων παντρεύτηκε την κόρη του τυράννου των Μεγάρων Θεαγένη. Ο χαρακτηρισμός τύραννος, κατά τον 7ο π.X. αιώνα σήμαινε σφετεριστής, έναντι της σύγχρονης ερμηνείας «σκληρός και καταπιεστικός». Σφετεριστής ήταν ο ηγέτης που είχε ανατρέψει (συνήθως βιαίως) το υφιστάμενο καθεστώς αναλαμβάνοντας τον έλεγχο της κυβέρνησης.

Οι Νύμφες ήσαν κατώτερες γυναικείες θεότητες, νεαρές στην ηλικία, που ζούσαν στην φύση. Ήσαν πανέμορφες, τραγουδούσαν και χόρευαν στα λιβάδια, τις πλαγιές και κοντά στις πηγές. Υμνούσαν τους Ολύμπιους θεούς και ιδιαίτερα τον πατέρα του Πάνα, τον Ερμή. Οι Νύμφες ως υπάρξεις τοποθετούνταν μεταξύ θεών και θνητών, δεν ήσαν αθάνατες, ζούσαν όμως επί μακρόν και τρέφονταν με αμβροσία.

Επειδή στα ιστορικά χρονικά, ουδείς στρατός μετακινήθηκε για αναψυχή και διασκέδαση, πρέπει να αναζητήσουμε τον συγκεκριμένο λόγο, που οδήγησε τον Αλέξανδρο στα Εκβάτανα και ουδείς άλλος λόγος προκύπτει από τις αρχαίες πηγές και την λογική εξέταση των γεγονότων, εκτός από την υποταγή των Κοσσαίων.

Η Αθηνά ανατράφηκε από τον Τρίτωνα (γιο του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης) μαζί με την κόρη του Παλλάδα. Τα δύο κορίτσια ήσαν αχώριστα και συναγωνίζονταν στα παιχνίδια. Κάποια στιγμή ενώ ασκούνταν σε πολεμικές ασκήσεις, η Παλλάδα επρόκειτο να καταφέρει χτύπημα στην Αθηνά, εκείνη την στιγμή ο Δίας βλέποντας την σκηνή και φοβούμενος για την ασφάλεια της κόρης του, παρεμβάλλει μεταξύ τους την αιγίδα (δερμάτινη ασπίδα). Η Παλλάδα αιφνιδιάζεται και έτσι βρίσκει την ευκαιρία η Αθηνά να την χτυπήσει. Το χτύπημα όμως ήταν σοβαρό με αποτέλεσμα να τραυματισθεί και να πεθάνει

Η Αθηνά προκειμένου να τιμήσει την μνήμη της κατασκευάζει ξύλινο άγαλμα με ύψος τρείς πήχεις το οποίο αναπαριστούσε την Παλλάδα, έχοντας τα πόδια ενωμένα και κρατώντας στο δεξί χέρι ακόντιο και στο αριστερό αδράχτι και αφού έδεσε στο στήθος του την αιγίδα, η οποία αιφνιδίασε την φίλη της, ανέβασε το άγαλμα στον ουρανό τοποθετώντας το δίπλα στον Δία.

Η Ηώς (ή Εώς, ή Εριγένεια) παντρεύτηκε τον Αστραίο, γιο του Τιτάνα Κριού και τη Ευρυβίας, κόρης του Πόντου και της Γαίας και γέννησε τους Ανέμους και τα Άστρα, μεταξύ των οποίων και τον Εωσφόρο.

Κατόπιν ερωτεύτηκε τον Τιθωνό, τον οποίον μετέφερε στην Ανατολική Αιθιοπία όπου ίδρυσε τα Σούσα. Επειδή όμως ο Τιθωνός, γιος του βασιλιά της Τροίας Λαομέδοντα (γιού του Ίλου, ιδρυτή της Τροίας, γιού του Τρώα, γιού του Εριχθόνιου, γιού του Δαρδάνου, γιού του Δία και της Ηλέκτρας) ήταν θνητός η Ηώς ζήτησε από τον Δία να γίνει αθάνατος και να ζήσει αιώνια. Αλλά όταν ζήτησε την χάρη της αθανασίας, ξέχασε να ζητήσει και αιώνια νεότητα. Έτσι αρχικά, έζησαν ως ενθουσιώδεις εραστές, αλλά όταν τα μαλλιά του άρχισαν να ασπρίζουν, η Ηώς τον βαρέθηκε και παρότι τον φρόντιζε και έτρεφε με αμβροσία, το Γήρας ήρθε σ’ αυτόν και σταδιακά έφθασε σε σημείο να μην μπορεί να κινηθεί. Ωστόσο, άλλοι υποστηρίζουν ότι η Ηώς διατήρησε την αγάπη της και ότι ουδέποτε ντράπηκε που κοιμόταν μαζί του, ζητώντας μάλιστα από τον Δία να τον μεταμορφώσει σε τέττιγα (τζιτζίκι).

Ο Χαβρίας ο Αθηναίος ήταν υιός του Κτησίππου καταγόμενος από την Αιξωνή (σημερινή Γλυφάδα Αττικής) και συγκαταλέγεται μεταξύ των πλέον επιφανών στρατηγών έχοντας επιτύχει πολλά αξιομνημόνευτα κατορθώματα. Εξ’ αυτών το πλέον γνωστό είναι η οπλιτική τακτική σε μάχη που έδωσε το 378 π.Χ στις Ελευθερές των Θηβών, ενώ βρισκόταν καθ’ οδόν προς ενίσχυση των Βοιωτών. Στην εν λόγω συμπλοκή, όταν ο μεγάλος Σπαρτιάτης στρατηγός Αγησίλαος B’ αισθάνθηκε σίγουρος για τη νίκη και τα αντίπαλα μισθοφορικά στρατεύματα είχαν τραπεί σε φυγή, ο Χαβρίας διέταξε την φάλαγγα του να παραμείνει στην θέση της και να αντιμετωπίσουν την επίθεση του εχθρού με το γόνατο τοποθετημένο σταθερά πίσω από την ασπίδα και την λόγχη προτεταμένη. Ο Αγησίλαος, βλέποντας αυτόν τον σχηματισμό, δεν θέλησε να διακινδυνεύσει περαιτέρω απώλειες Σπαρτιατών και ζήτησε από τους άντρες του, που εν τω μεταξύ είχαν σπεύσει προς τα εμπρός, να υποχωρήσουν. Αυτή η επινόηση συζητήθηκε ευρέως και τόσο απέκτησε μεγάλη φήμη ανά την Ελλάδα, ώστε προς τιμήν του ανηγέρθη άγαλμα δημοσία δαπάνη, το οποίο τοποθετήθηκε στην αγορά και αναπαριστούσε την συγκεκριμένη πολεμική στάση.

Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία είχε ανάγκη από μεγάλες ποσότητες εξωτικών ειδών πολυτελείας, όπως πολυτίμους λίθους, μετάξι και μπαχαρικά, που έρχονταν από την Ινδία και από χώρες ακόμη πιο μακρυνές και εξωτικές της Άπω Ανατολή, όπως η Κεϋλάνη (Σρι Λάνκα) και τα νησιά των μπαχαρικών στο πέλαγος της Ινδονησίας. Ήδη κατά την εποχή του Χριστού, οι δύο κόσμοι της Ανατολής και της Δύσεως διασυνδέονταν με ένα πολύπλοκο δίκτυο χερσαίων εμπορικών οδών, που τις διέσχιζαν εμπορικά καραβάνια, όπως ο περίφημος δρόμος του μεταξιού που συνέδεε την Κίνα με την Μεσόγειο, αλλά και θαλασσίων, που συνέδεαν την Αίγυπτο μέσω Ερυθράς θαλάσσης με τον Ινδικό Ωκεανό.

Ο Νηλεύς είχε εγκαταλειφθεί ως βρέφος. Όταν αυτός και ο δίδυμος αδελφός του μεγάλωσαν, σκότωσαν την μητρυιά τους Σιδηρώ και αφού εξορίσθηκαν έφθασαν στην Μεσσηνία και ίδρυσαν την Πύλο.
Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι ο Νηλεύς ήταν γιός του Ιπποκόωνα, ενώ άλλοι ότι ήταν γιός του Κριθέα, γιού του Αίολου, γιού του Έλληνα, γιού του Δευκαλίωνα ο οποίος επιβίωσε του κατακλυσμού. Υπάρχουν και ορισμένοι που αναφέρουν ότι πατέρας του Νηλέα ήταν ο Ποσειδών και μητέρα του η Τυρώ, κόρη του Σαλμονέα και της Αλκιδίκης. Ο Σαλμονέας ήταν γιός του Αιόλου και επομένως εφόσον ο Νηλέας ήταν γιός του Κριθέα, θα έπρεπε να είναι εξάδελφος της Τυρούς, η οποία ήταν μητέρα του. Η Αλκιδίκη η οποία ήταν μητέρα της Τυρούς ήταν κόρη του Αφίδα βασιλέα της Αρκαδίας, γιού του Άρκα, γιού του Δία και της Καλλιστούς.

Ο Δ’ Συριακός πόλεμος περιελάμβανε μια σειρά μαχών, μεταξύ της Αιγύπτου και της αυτοκρατορίας των Σελευκιδών. Μετά την ιστορική σύγχυση της προηγούμενης περιόδου, ακολουθεί η περίοδος που καλύπτει ο Πολύβιος (Έλληνας ιστορικός που έζησε από το 203 – 120 π,Χ και χαρακτηρίσθηκε ως ο Θουκυδίδης των Ελληνιστικών χρόνων) με αποτέλεσμα να έχουμε πληρέστερη εικόνα για τα γεγονότα αυτού του πολέμου, έναντι των προηγούμενων.

Οι Συριακοί πόλεμοι έλαβαν χώρα μεταξύ των διαδόχων – επιγόνων του Μεγ. Αλεξάνδρου. Διήρκεσαν από το 276 π.Χ έως το 168 π.Χ και διεξήχθησαν σε έξι περιόδους.

Στὸ χρονικὸν διάστημα ἀπὸ τῆς λήξεως τοῦ Β’ Μεσσηνιακοῦ Πολέμου, μὲ τὴν ἃλωση τῆς Εἲρας τὸ 657 π.Χ. μέχρι τὸν Γ’ Μεσσηνιακὸν Πόλεμον (469-464/3 π.Χ.) ἐμφανίζεται ἓνα κενὸ στὶς γραπτὲς μας πηγὲς ἐν σχέσει μὲ τοὺς Μεσσηνίους.

Ὃμως μετὰ τοὺς Μηδικοὺς Πολέμους, ἓνας ἰσχυρὸς σεισμὸς ποὺ ἒπληξεν τὴν Σπάρτη καὶ κατέστρεψεν πολλὰ κτίρια ἀλλὰ ἐστοίχησεν καὶ τὴν ζωὴν χιλιάδων Λακεδαιμονίων, ἒδωσεν τὴν εὐκαιρίαν στοὺς Μεσσηνίους νὰ ἐξεγερθοῦν τὸ 469 π.Χ. Ἒτσι, ἡ Σπάρτη ἐξασθενημένη ἀπὸ τὶς συνέπειες τοῦ ἰσχυροῦ καὶ καταστρεπτικοῦ σεισμοῦ, εὑρέθη ἐπίσης ἀναγκασμένη νὰ ἀντιμετωπίσει καὶ τὴν Mεσσηνιακὴν ἐξέγερση, τὴν ὁποῖαν μετὰ πολλῆς δυσκολίας, μετὰ παρέλευση ἀρκετῶν ἐτῶν καὶ μὲ τὴν βοήθειαν τῶν συμμάχων της κατώρθωσε νὰ τὴν καταστείλει. Ἀκόμη καὶ τὴν βοήθειαν τῶν Ἀθηναίων ἀναγκάσθηκε νὰ ζητήσει ἡ Σπάρτη πρὸ τῆς μεγάλης ἀπειλῆς ποὺ ἀντιμετώπιζε, προκειμένου νὰ καταβάλει τοὺς ἐξεγερθέντες Μεσσηνίους ποὺ εἶχαν ὀχυρωθεῖ στὴν Ἰθώμη, καὶ νὰ ἐπανακτήσει τὸν ἒλεγχον τῆς Μεσσηνιακῆς χώρας. Ἐν τέλει, ἡ Σπάρτη ἀναγκἀσθηκε νὰ συμβιβασθεῖ ἐπιτρέπουσα στοὺς Μεσσηνίους νὰ διαφύγουν ἀσφαλεῖς ὑπὸ τὴν προστασίαν τῶν συμφωνηθέντων ὃρων ἀνακωχῆς καὶ ἐκεχειρίας, δεῖγμα τῆς ἀδυναμίας της νὰ καθυποτάξει τοὺς ἐξεγερθέντες. Οἱ ἐξόριστοι Μεσσήνιοι μὲ τὴν μεσολάβηση τῶν Ἀθηναίων ἐγκαταστάθησαν στὴν Ναύπακτον.

Οι Αμαζόνες ήταν γυναικείος λαός ο οποίος κατοικούσε πλησίον του ποταμού Θερμόδοντα (ρέει μεταξύ των πόλεων Κερασούντος και Σαμψούντος) και εθεωρούντο κόρες του Άρη και της Αρμονίας. Οι Λιβυκές Αμαζόνες προϋπήρξαν των ήδη γνωστών αλλά εξαφανίστηκαν ιστορικά, πολλές γενεές πριν τον Τρωικό πόλεμο και ήσαν γνωστές για τον πόλεμο που διεξήγαγαν εναντίον της Ατλαντίδος, του κράτους που είχε τον πλέον ανεπτυγμένο «ανδρικό» πολιτισμό της εποχής, ευημερούσε και κατείχε πολλές πόλεις υπό την εξουσία του.