Ο Τειρεσίας είναι περιώνυμος μάντης της Ελληνικής μυθολογίας, που στον Θηβαϊκό κύκλο διαδραματίζει αντίστοιχο ρόλο με εκείνο του Κάλχα στον Τρωικό πόλεμο. Πατέρας του ήταν ο Ευήρης, που καταγόταν από τον Ουδαίο του γένους των Σπαρτών και μητέρα του η νύμφη Χαρικλώ.

Ο Ευχίδας ήταν οπλίτης ημεροδρόμος ο οποίος το 479 π.Χ. έτρεξε αυθημερόν την διαδρομή Δελφοί-Πλαταιές, μετά την μάχη των Πλαταιών, θέλοντας να φέρει στις Πλαταιές νέο «ιερό πυρ» από τους Δελφούς, διότι οι κάτοικοι θεωρούσαν ότι αυτό που είχαν μολύνθηκε από την παρουσία των Περσών.

Η μάχη της Αγχιάλου, γνωστή και ως μάχη του Αχελώου, έλαβε χώρα στις 20 Αυγούστου του 917, στον Αχελώο ποταμό στη Βουλγαρική ακτή της Μαύρης Θάλασσας, κοντά στην πόλη Αγχίαλο (σύγχρονο Πομόριε) μεταξύ Βουλγαρικών και Βυζαντινών δυνάμεων. Οι Βούλγαροι πέτυχαν μια αποφασιστική νίκη, η οποία όχι μόνο εξασφάλισε τις προηγούμενες επιτυχίες του Συμεών Α’, αλλά τον κατέστησε de facto ηγέτη ολόκληρης της Βαλκανικής Χερσονήσου, εκτός της καλά προστατευμένης Βυζαντινής πρωτεύουσας Κωνσταντινούπολης και Πελοποννήσου.

Η μάχη στην Όπιδα, διεξήχθη τον Σεπτέμβριο του 539 π.Χ., μεταξύ Περσίας υπό τον Κύρο Β’ και Νέο Βαβυλωνιακής Αυτοκρατορίας υπό τον Ναβόνιδο ή Ναβοναΐδ κατά την Περσική εισβολή στη Μεσοποταμία.

Στην Ελληνική μυθολογία ο Αμφιτρύων ήταν γιος του Αλκαίου, βασιλιά της Τίρυνθας και της Αστυδάμειας (ή Λυσιμάχης ή Λαονόμης) εγγονός του ήρωα Περσέα και πατριός του Ηρακλή. Από τον πατέρα του κληρονόμησε τον θρόνο της Τίρυνθας και από τον πεθερό του Ηλεκτρύωνα τον θρόνο των Μυκηνών. Όταν δε σκότωσε κατά λάθος τον πεθερό του Ηλεκτρύωνα, εκδιώχθηκε από την πόλη και εγκαταστάθηκε στη Θήβα.

Η Κυνίσκα ήταν αρχαία Σπαρτιάτισσα, κόρη του βασιλιά της Σπάρτης Αρχιδάμου και αδελφή του Αγησιλάου, η οποία νίκησε δύο φορές στους Ολυμπιακούς αγώνες στις αρματοδρομίες, καθιστάμενη η μόνη γυναίκα Ολυμπιονίκης της εποχής.

Ως αρχαία Περσική Μυθολογία χαρακτηρίζεται η περίοδος που μεσολάβησε μεταξύ της αρχαίας Ιρανικής θρησκείας και Ζωροαστρισμού ήτοι από το 1500 – 1000 π.Χ. Ήταν μια πολυθεϊστική θρησκεία αποτελούμενη από το Πάνθεο υπό την ηγεσία του ανώτατου θεού Αχούρα Μάζντα (Άρχοντας της Σοφίας) υπερασπιστή της τάξης, εναντίον των σκοτεινών δυνάμεων του Άγκρα Μάινιου ή Αριμάν (Καταστροφικό Πνεύμα) και των Λεγεώνων του Χάους.

Ο Ναρσής, υπήρξε λαμπρός στρατηγός του Ιουστινιανού Α’ προς το τέλος της βασιλείας του, ένας από τους πρωταγωνιστές της Ιουστινιάνιας Επανακατάκτησης και θεωρείται μετά τον Βελισάριο, ο διασημότερος μη αυτοκρατορικός μεσαιωνικός Ρωμαίος διοικητής.

Ο Ιωάννης της Αγγλίας (γνωστός και ως Τζον Λάκλαντ) βασίλευσε από το 1199 μέχρι το 1216. Ως γιος του Ερρίκου ΙΙ της Αγγλίας (βασ. 1154-1189) και Ελεωνόρας της Ακουιτάνης (1122-1204) διαδέχθηκε στον θρόνο τον μεγαλύτερο αδερφό του, Ριχάρδο Ι (βασ. 1189-1199).

Ο Βασίλειος ο Χαλκόχειρ ήταν ηγέτης λαϊκού επαναστατικού κινήματος στη Βυζαντινή Βιθυνία κατά τη βασιλεία του Ρωμανού Α’ Λεκαπηνού στις αρχές του 10ου αιώνα.

Η μάχη του οχυρού της Δάρας διεξήχθη το 530 μεταξύ της Βυζαντινής (Ανατολικής Ρωμαϊκής) Αυτοκρατορίας) και των Σασσανιδών στα πλαίσια του Ιβηρικού πολέμου.

O Ίων ήταν μυθικός γενάρχης των Ιώνων και γιος του Απόλλωνα από την Κρέουσα, κόρη του Ερεχθέα και σύζυγο του Ξούθου

Ο Σίσυφος είναι χαρακτήρας της Ελληνικής μυθολογίας, ο οποίος ως βασιλιάς της Εφύρας (Κόρινθος) έγινε διάσημος όταν «ξεγέλασε» τον θάνατο δύο φορές. Τελικά οι «Κριτές των νεκρών», του επέβαλλαν αιώνια τιμωρία να κουβαλά ένα βράχο στην κορυφή ενός λόφου, αλλά φτάνοντας στην κορυφή, ο βράχος ξανακυλούσε κάτω και έπρεπε να τον ανεβάσει ξανά.

Η Αίγινα ήταν μία από τις πρώτες ναυτικές δυνάμεις της Ελλάδας και διάσημη για την κοπή – χρήση των πρώτων κερμάτων, τα οποία γίνονταν αποδεκτά σε όλη την περιοχή της Μεσογείου.

Ο Ηρώδας ή Ηρώνδας ανήκει στους ποιητές των Ελληνιστικών χρόνων, για τους οποίους γνωρίζουμε ελάχιστα. Η γενέτειρα και ο τόπος κατοικίας είναι άγνωστα. Από την διάλεκτο και ορισμένες αναφορές στα ποιήματά του εικάζεται ότι σχετίζεται με το νησί της Κω και πιθανόν με την Αλεξάνδρεια.

Η Αιτωλική εκστρατεία, ή «Εκστρατεία του Δημοσθένη» ήταν μια αποτυχημένη Αθηναϊκή επίθεση στη βορειοδυτική Ελλάδα κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου. Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη το 426 π.Χ., ο στρατηγός Δημοσθένης (να μην συγχέεται με τον ομώνυμο ρήτορα) στάλθηκε από την Αθήνα στον Κορινθιακό Κόλπο επικεφαλής στόλου τριάντα (30) πλοίων. Φτάνοντας στα βορειοδυτικά, πολιόρκησε την πόλη της Λευκάδας αλλά προτού ολοκληρωθεί η πολιορκία, την διέκοψε προκειμένου να επιτεθεί στην περιοχή της Αιτωλίας

O Μινώταυρος ήταν τέρας της Ελληνικής μυθολογίας το οποίο διέθετε σώμα ανθρώπου, κεφάλι και ουρά ταύρου και κατοικούσε στον Λαβύρινθο, στα υπόγεια των ανακτόρων της Κνωσσού.

Η άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453, αποτέλεσε και θα αποτελεί σημείο αναφοράς αφού η πορεία και η πτώση της άλλοτε κραταιάς Βασιλεύουσας απασχόλησε τους σημαντικότερους ιστορικούς. Οι πηγές που βρίσκονται στη διάθεση των μελετητών είναι ποικίλες, αν και είναι γενικά παραδεκτό, ότι δεν είναι όσες θα περίμενε κάποιος, συνυπολογίζοντας την αίσθηση που προκάλεσε στον μεσαιωνικό κόσμο η καταστροφή της Κωνσταντινούπολης. Οι Βυζαντινές πηγές και κυρίως οι «καταθέσεις» που έχουν παραδοθεί από τους «ιστορικούς της άλωσης», Δούκα & Γεώργιο Φραντζή ή Σφραντζή, αποτελούν αντικείμενο μελέτης και πηγή έμπνευσης για τα δρώμενα της εν λόγω περιόδου.

Ο Βελλεροφόντης ήταν γιος του Γλαύκου βασιλιά της Εφύρας (σημερινή Κόρινθος) και της Ευρυμήδης και εγγονός του Σισύφου ή σύμφωνα με άλλους γιός του Ποσειδώνα και της Ευρυνόμης. Το αρχικό του όνομα ήταν Ιππόνοος αλλά μετονομάστηκε σε Βελλεροφόντη όταν φόνευσε τον Βέλλερο (=ευγενής της Λυκίας ή δαίμων ή Κορίνθιος άρχοντας).

Η μάχη των Θερμοπυλών αποτελεί μια από τις πιο σημαντικότερες μάχες στην Ελληνική και Παγκόσμια ιστορία και από ηθικής άποψης λαμπρό παράδειγμα αυταπάρνησης, αυτοθυσίας και υπακοής στην πατρίδα. Η μάχη ανέδειξε τα πλεονεκτήματα της στρατιωτικής εκπαίδευσης των Σπαρτιατών, του καλύτερου εξοπλισμού και την ορθή εκμετάλλευση της διαμόρφωσης του εδάφους.

Είναι γνωστό ότι η Αφροδίτη, θεά της αγάπης και της ομορφιάς, τιμωρούσε αμείλικτα όσους περιφρονούσαν τους βωμούς της.

Το 883 ο αυτοκράτορας Βασίλειος Α’ ο Μακεδών (867-886) ορίζει ως Δομένικο των Σχολών (Βυζαντινό αξίωμα = αρχηγό Ενόπλων δυνάμεων) τον Κεστά Στυππιώτη σε αντικατάσταση του Ανδρέα του Σκύθη και τον στέλνει επικεφαλής εκστρατευτικού σώματος 100.000 ανδρών στην Κιλικία της Ανατολίας με αποστολή να υποτάξει την Ταρσό και να την εντάξει στην αυτοκρατορία.