Η Αθηνά ανατράφηκε από τον Τρίτωνα (γιο του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης) μαζί με την κόρη του Παλλάδα. Τα δύο κορίτσια ήσαν αχώριστα και συναγωνίζονταν στα παιχνίδια. Κάποια στιγμή ενώ ασκούνταν σε πολεμικές ασκήσεις, η Παλλάδα επρόκειτο να καταφέρει χτύπημα στην Αθηνά, εκείνη την στιγμή ο Δίας βλέποντας την σκηνή και φοβούμενος για την ασφάλεια της κόρης του, παρεμβάλλει μεταξύ τους την αιγίδα (δερμάτινη ασπίδα). Η Παλλάδα αιφνιδιάζεται και έτσι βρίσκει την ευκαιρία η Αθηνά να την χτυπήσει. Το χτύπημα όμως ήταν σοβαρό με αποτέλεσμα να τραυματισθεί και να πεθάνει

Η Αθηνά προκειμένου να τιμήσει την μνήμη της κατασκευάζει ξύλινο άγαλμα με ύψος τρείς πήχεις το οποίο αναπαριστούσε την Παλλάδα, έχοντας τα πόδια ενωμένα και κρατώντας στο δεξί χέρι ακόντιο και στο αριστερό αδράχτι και αφού έδεσε στο στήθος του την αιγίδα, η οποία αιφνιδίασε την φίλη της, ανέβασε το άγαλμα στον ουρανό τοποθετώντας το δίπλα στον Δία.

Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία είχε ανάγκη από μεγάλες ποσότητες εξωτικών ειδών πολυτελείας, όπως πολυτίμους λίθους, μετάξι και μπαχαρικά, που έρχονταν από την Ινδία και από χώρες ακόμη πιο μακρυνές και εξωτικές της Άπω Ανατολή, όπως η Κεϋλάνη (Σρι Λάνκα) και τα νησιά των μπαχαρικών στο πέλαγος της Ινδονησίας. Ήδη κατά την εποχή του Χριστού, οι δύο κόσμοι της Ανατολής και της Δύσεως διασυνδέονταν με ένα πολύπλοκο δίκτυο χερσαίων εμπορικών οδών, που τις διέσχιζαν εμπορικά καραβάνια, όπως ο περίφημος δρόμος του μεταξιού που συνέδεε την Κίνα με την Μεσόγειο, αλλά και θαλασσίων, που συνέδεαν την Αίγυπτο μέσω Ερυθράς θαλάσσης με τον Ινδικό Ωκεανό.

Αυτό που αναδείκνυε την Σπάρτη έναντι των λοιπών Ελληνικών πόλεων – κρατών δεν ήταν η γλώσσα, η θρησκεία, ή ακόμα και οι νόμοι – στοιχεία τα οποία μοιράστηκαν σε γενικές γραμμές με τον υπόλοιπο αρχαίο Ελληνικό κόσμο – αλλά ένα μοναδικό ήθος που διαπότιζε όλες τις πτυχές του Λακωνικού βίου. Ενόσω η Σπαρτιατική φιλοσοφία ανεδείκνυε και προέβαλε την σιωπή έναντι του κενού λόγου, την απλότητα αντί του στολισμού, την ακρίβεια αντί της ασάφειας και του πλατειασμού, η Σπάρτη τοποθέτησε την ελευθερία, την ισότητα και την αδελφοσύνη στο επίκεντρο των ηθικών αρχών του συστήματος αξιών. Η αγάπη για την ελευθερία υπήρχε σε όλες τις αρχαίες Ελληνικές δημοκρατίες, αλλά η έμφαση στην ισότητα και την αδελφοσύνη έκανε την Σπάρτη να ξεχωρίζει.

Οι πρώτες ιστορικές πληροφορίες που έχουμε για το Μεσολόγγι είναι από την εποχή της Οθωμανοκρατίας. Αρχικά αποτελούσε μικρό συνοικισμό ψαράδων και καταφύγιο ναυτικών και πειρατών. Την εποχή της ναυμαχίας της Ναυπάκτου (1571) όπου οι ενωμένοι χριστιανικοί στόλοι των Ευρωπαίων νίκησαν το οθωμανικό ναυτικό, έχουμε αναφορά στο Μεσολόγγι ως μέρος που είχε ιχθυοτροφεία. Σχετικά με την προέλευση της ονομασίας του, ο ιστορικός Σπυρίδων Τρικούπης (19ος αι.), Μεσολογγίτης ο ίδιος, υποστηρίζει ότι προέρχεται εκ των λέξεων μέσον- λόγγος και δηλώνει τον τόπο της πόλης. Άλλοι δέχονται πως ίσως η ονομασία να προέρχεται από το βενετσιάνικο messo luogo, messo longo (= μέσον-λόγγος) ή από το messo laghi (=λιμνότοπος) που μάλλον πλησιάζει περισσότερο στην ορθή ετυμολογία της λέξεως. Αρχικά η περιοχή συνοικίσθηκε από ναυτικούς και πειρατές της Δαλματίας, που κυριαρχούσαν στις ακτές της Αδριατικής και της Δυτικής Ελλάδος στους αιώνες 15ο – 16ο- 17ο, ενώ αργότερα κατοικήθηκε και από Έλληνες που ασχολήθηκαν με την αλιεία και την ναυτιλία.

Το άρθρο αναφέρεται στους αυτόχειρες της μυθολογίας, δηλαδή σε αυτούς που αυτοκτόνησαν είτε αυτοβούλως είτε πιεζόμενοι από καταστάσεις. Οι κυριότεροι λόγοι ήσαν θλίψη, αγάπη, έρωτας, φόβος, ζήλια, ντροπή, τύψεις, ψυχικές ή πνευματικές διαταραχές, αυτοθυσία, ή άλλες αιτίες.

Το 1500 π.Χ., η Νουβία (περιοχή κατά μήκος του ποταμού Νείλου, μεταξύ νότιας Αιγύπτου – βορείου Σουδάν – Ασσουάν και Χαρτούμ) αποτελείτο από τρία μεγάλα βασίλεια που ονομάζοντο Makuria, Alwa και Nobade. Αυτά είχαν αναπτύξει πολύ προηγμένους πολιτισμούς και ήσαν κράτη με αξιόμαχα στρατεύματα αποτελούμενα από πεζούς στρατιώτες – ιππείς – στρατιωτικούς ελέφαντες – πολιορκητικές μηχανές και ικανότατους τοξότες. Τα τρία βασίλεια της Νουβίας ήσαν πλούσια και ισχυρά, όμως υπέφεραν από τους Βεδουίνους οι οποίοι πραγματοποιούσαν συνεχώς επιδρομές, παίρνοντας αιχμαλώτους για να τους πουλήσουν στα σκλαβοπάζαρα της Ερυθράς θάλασσας, έκαιγαν χωριά και κατέστρεφαν σοδειές.

Η Νουβία θεωρείται κοιτίδα του Αφρικανικού πολιτισμού, έχοντας ιστορία που χρονολογείται από το 3200 π.Χ., αρχής γενομένης από το πλούσιο και ισχυρό έθνος του βασιλείου του Κους (αναφέρεται επίσης ως αρχαία Νουβία) το οποίο ήταν κέντρο πολιτισμού και στρατιωτικής ισχύος στην Αφρική.

Ο Κλέοβις και ο Βίτων ήσαν Αργείοι, υιοί της Κυδίππης, ιέρειας της θεάς `Ηρας και έγιναν περιώνυμοι για την αδελφική τους αγάπη και στοργή που επέδειξαν προς την μητέρα τους.

Το υπερήφανο πνεύμα των Ποντίων και η ορεινή διαμόρφωση του εδάφους συνετέλεσαν στην πραγματοποίηση ενός ηρωικού έπους το οποίο διήρκεσε από το 1914 μέχρι το 1923. Στην δεκαετή αυτή περίοδο 25.000 περίπου Πόντιοι αντάρτες σκαρφάλωσαν στις απόρθητες κορυφές των βουνοκορφών του Πόντου για να επιβιώσουν από το πρόγραμμα της γενοκτονίας πού είχαν σχεδιάσει αρχικά οι νεότουρκοι Τζεμάλ, Εβρέν και Ταλαάτ και στη συνέχεια ο Κεμάλ Ατατούρκ με τον Ισμετ Ινονού.

Ό Φράνκ Άμπνεϋ Αστιγξ (*) γεννήθηκε το 1794 και ήταν δευτερότοκος γιος του στρατηγού Καρόλου Αστιγξ και της Παρνέλ Άμπνεϊ. Υπηρέτησε από μικρή ηλικία στο βρετανικό ναυτικό λαμβάνοντας μέρος στη μεγάλη ναυμαχία του Τραφάλγκαρ σε ηλικία μόλις 12 ετών! Επί δεκαπέντε χρόνια σταδιοδρόμησε στο Βρετανικό ναυτικό φτάνοντας ως τον βαθμό του πλοιάρχου, με ειδικές γνώσεις στην πυροβολική. Μετά όμως από έναν απρόσεκτο ατυχή χειρισμό στην πορεία του πλοίου που διοικούσε απετάχθη με ατιμωτικό τρόπο.

Η Ελληνική επανάσταση του 1821, έδωσε στον Άστιγξ την ευκαιρία που αναζητούσε να αναδειχθεί ξανά, προσφέροντας τις γνώσεις και τις υπηρεσίες του. Ήρθε στην Ύδρα το 1822 και αμέσως συνδέθηκε με ισχυρή φιλία με την ναυτική οικογένεια των Τομπάζηδων. Κατατάχθηκε στο Ελληνικό ναυτικό κερδίζοντας τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη όλων, για τις ναυτικές γνώσεις και τις ικανότητες του. Σύντομα όμως ο Άστιγξ είχε καταλάβει πως ήταν αδύνατο να υπηρετήσει σε Ελληνικά πλοία λόγω της εντελώς διαφορετικής νοοτροπίας των Ελλήνων ναυτών (πλήρης έλλειψη ναυτικής πειθαρχίας) από αυτή που είχε συνηθίσει.

Ο Διάλογος των Μηλίων με τους Αθηναίους είναι ένα από τα δραματικότερα επεισόδια του Πελοποννησιακού Πολέμου και εξιστορείται στο 5ο βιβλίο της Ιστορίας του Θουκυδίδη. Ο διάλογος αυτός έχει μείνει στην ιστορία ως η αντιπαράθεση του δικαίου έναντι της ισχύος.

Επ’ ευκαιρία της τέλεσης των Ολυμπιακών αγώνων στο Λονδίνο είναι χρήσιμο να γίνει αναφορά στα αγωνίσματα των Ολυμπιακών αγώνων της αρχαιότητας και στους αντίστοιχους Ολυμπιονίκες. Η χρησιμότητα έγκειται στο γεγονός ότι τότε οι αθλητές υπηρετούσαν το αθλητικό ιδεώδες και οι αγώνες αποτελούσαν πεδίο ευγενούς άμιλλας – ανταγωνισμού, χωρίς «χορηγούς » – χωρίς παράγοντες – χωρίς «τεχνικές σωματικών βελτιώσεων» και χωρίς αθλητικούς αποκλεισμούς, αναδεικνύοντας το σθένος, τη δύναμη, την τιμή και προπάντων το ευ αγωνίζεσθαι αντί του σημερινού ευ αμείβεσθαι.

Το μηδέν άγαν (τίποτα καθ’ υπερβολή) αποδίδει την κυριαρχούσα φιλοσοφία του Σπαρτιατικού πολιτισμού, η οποία πολλές φορές παραβλέπεται, ή τουλάχιστον δεν έχει αναλυθεί όσο οι αντίστοιχες πολεμικές αρετές.

Ώρα 04:35, Σάββατο 20 Ιουλίου 1974. Η γραφική και πανέμορφη πόλη της Κυρήνειας όπως την έβλεπαν οι Τούρκοι πιλότοι το πρωί του Σαββάτου της 20ης Ιουλίου 1974 όταν άρχισαν οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί ολόκληρης της Κύπρου αλλά κυρίως των βόρειων ακτών της Κυρήνειας και συγκεκριμένα στο σημείο «Πέντε Μίλι» δυτικά της πόλης της Κυρήνειας.

Εδώ και δεκαετίες πραγματοποιείται συστηματική προσπάθεια και προπαγάνδα ώστε να επιβληθεί η αντίληψη ότι η εξέγερση του 1821 ήταν ένα τεχνητό κατασκεύασμα που ήρθε από την αλλοδαπή και σχεδόν επιβλήθηκε !! στους αγράμματους χωρικούς, από αστούς και Έλληνες λόγιους (Κοραής κτλ). Η προπαγάνδα αυτή περιλαμβάνει ρατσιστικές «φαλμεραγιερικές» αναλύσεις αίματος (είμαστε μείγμα Σλάβων και Αλβανών, αν και οι οπαδοί της θεωρίας αυτής την ίδια στιγμή αρνούνται και την ύπαρξη ξεχωριστών φυλών ως βιολογικών οντοτήτων), περιλαμβάνει την αντίθεση Έλληνα (ειδωλολάτρη) – Ορθοδόξου και τέλος, το εντυπωσιακότερο όλων, περιλαμβάνει θετικές αποτιμήσεις για την σκοταδιστική Οθωμανική Αυτοκρατορία, σε σημείο να ονομάζουμε το Ιστοριογραφικό αυτό ρεύμα ως «Οθωμανισμό».

Κατά καιρούς έχουν διατυπωθεί διαφορετικές απόψεις – γνώμες όσον αφορά στην καταγωγή – προέλευση – ταυτότητα των «Βλάχων». Η παρούσα ανάρτηση «προσπαθεί» να προσεγγίσει το όλο ζήτημα ιστορικά προκειμένου να διευκρινισθούν τυχόν αμφιβολίες ένθεν κακείθεν.
Σύμφωνα με τις κυριότερες εκδοχές οι Βλάχοι είναι κατά περίπτωση, Δάκες, ή Θράκες ή Ιλλυριοί, ή Κέλτες, ή απόγονοι αρχαίων Ρωμαίων, ή λατινοφωνήσαντες αυτόχθονες κατά τόπον πληθυσμοί.

Το πολίτευμα της αρχαίας Σπάρτης ήταν «αριστοκρατικό» (ο χαρακτηρισμός αφορά στο πνεύμα/χαρακτήρα και όχι στην κοινωνική προέλευση/καταγωγή). Οι βασικοί πυλώνες του πολιτεύματος ήταν οι εξής:

α. Γερουσία……απαρτίζετο από είκοσι οκτώ άτομα ηλικίας άνω των 60 ετών (βασική σύνθεση) ήταν ισόβιας θητείας και σε αυτήν συμμετείχαν επιπλέον και οι εκάστοτε δύο βασιλείς της Σπάρτης (συνολικά τριάντα άτομα). Ως έργο είχε την άσκηση εσωτερικής πολιτικής με ότι αυτό συνεπάγεται (νομοθεσία, εφαρμογή νόμων κ.λ.π).

β. Έφοροι …….ήταν ομάδα πέντε αξιωματούχων που είχε ως αποστολή την εποπτεία των βασιλέων και των κατοίκων της πόλης, σε ότι αφορούσε στην τήρηση των παραδόσεων και ειδικότερα τη διατήρηση της δημόσιας τάξης, τον έλεγχο των κρατικών αξιωματούχων και βασιλέων, την εποπτεία τήρησης των ηθών, την εποπτεία άσκησης εξωτερικής πολιτικής και την εφαρμογή των αποφάσεων της Απέλλας.

γ. Απέλλα……περισσότερο γνωστή ως «συνέλευση των Ομοίων» στην οποία συμμετείχαν οι άρρενες Σπαρτιάτες οι οποίοι είχαν πολιτικά δικαιώματα (ηλικία των είκοσι ή τριάντα ετών). Ως αποστολή είχε την επιλογή των μελών της Γερουσίας, των Εφόρων, των παιδονόμων και τον ορισμό στρατηγού σε περίοδο πολέμου. Επίσης επεκύρωνε ή ακύρωνε τις αποφάσεις της Γερουσίας, των Βασιλέων και των Εφόρων που αφορούσαν κυρίως σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, πολέμου, ειρήνης, απελευθέρωσης ειλώτων, κά.

Η Μικρασιατική Καταστροφή όπως την έζησε και κατέγραψε ο νομπελίστας Έρνεστ Χεμινγουέϊ……

Όταν έφτασαν στον Άγιο Κωνσταντίνο, πέντε έξι δήμιοι άρπαξαν τον παπά, τον κόλλησαν πάνω στην πόρτα της εκκλησίας, τού άνοιξαν τα χέρια και άρχισαν νά τον καρφώνουν. Οι γυναίκες και τα παιδιά έκλεισαν τα μάτια και βάλθηκαν νά ξεφωνίζουν από τη φρίκη..………..Οι θηριώδεις τσετες μπήκαν στό σπίτι του Χατζή Γιώρ, άρπαξαν τούς παπάδες και τούς τράβηξαν από τα γένια. Τούς έκοψαν τα κεφάλια με τα χαντζάρια και τα πέταξαν στό δρόμο. Κατόπιν πήραν τούς τρείς δασκάλους και τον πρόεδρο Αλέξη και τούς έσφαξαν σαν τα κριάρια. Ακολούθησε ένα μακελειό, ένα όργιο σφαγής και αίματος… ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΑΜΟΥΗΛΙΔΗΣ – ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΗΣ ΑΤΤΑΣ

Η παρούσα ανάρτηση αποτελεί μετάφραση αντίστοιχου άρθρου της ιστορικού Helena Schrader’s και αποτελεί μια προσπάθεια προσέγγισης – ανάδειξης των στρατιωτικών ικανοτήτων του Λεωνίδα. Σε αυτήν προστέθηκαν ιστορικά στοιχεία, με σκοπό την ομαλή και απρόσκοπτη παρακολούθηση των γεγονότων από τον αναγνώστη.

Η παρακάτω επιστολή εστάλη την 23 Μαρτίου 1821 από τον αρχιστράτηγο των Σπαρτιατικών στρατευμάτων Πέτρο Μαυρομιχάλη και την Μεσσηνιακή Σύγκλητο με θέμα «Προειδοποίηση εις τας Ευρωπαϊκάς Αυλάς».

Ο Σωκράτης υιός του Σωφρονίσκου και της Φαιναρέτης (469 π.Χ.-399 π.Χ) ήταν Έλληνας Αθηναίος φιλόσοφος, από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του ελληνικού και παγκόσμιου πνεύματος – πολιτισμού και ένας από τους ιδρυτές της Δυτικής φιλοσοφίας.

Με την ζωή του απετέλεσε ύψιστο παράδειγμα σεβασμού των θεσμών και πολιτικής ηθικής (“ο δε ανεξέταστος βίος ου βιωτός ανθρώπω” – η ζωή που δεν εξετάζεται δεν αρμόζει σε άνθρωπο, Απολογία Σωκράτους). Ως πολίτης ανταποκρίθηκε στις υποχρεώσεις του κατά τρόπο υποδειγματικό, καθότι έλαβε μέρος σε όλες τις εκστρατείες που κλήθηκε και όταν κληρώθηκε ως δικαστής των 10 στρατηγών (406 π.Χ.) αντιστάθηκε με θάρρος στην καταδίκη. Επιπλέον αρνήθηκε θαρραλέα να συνεργαστεί με τους Τριάκοντα Τυράννους το 404 – 403 π.Χ. για τη σύλληψη του δημοκράτη Λέοντα Σαλαμίνιου.

O Αλέξανδρος Υψηλάντης υπήρξε λόγιος, στρατηγός και διετέλεσε αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας. Γεννήθηκε το 1792 στην Κωνσταντινούπολη και ήταν υιός του Κωνσταντίνου Υψηλάντη, ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας και γόνου εύπορης και ισχυρής Φαναριώτικης οικογένειας. Το 1810 κατατάχτηκε με το βαθμό του ανθυπίλαρχου στο σώμα εφίππων σωματοφυλάκων του Τσάρου Αλέξανδρου Α΄ της Ρωσίας. Διακρίθηκε στους πολέμους κατά του Ναπολέοντα, όπου στη μάχη της Δρέσδης, έχασε το δεξί του χέρι.

Στις 9 Φεβρουαρίου συμπληρώθηκαν 155 χρόνια από το θάνατο του Εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού (8 Απριλίου 1798 – 9 Φεβρουαρίου 1857). Γεννημένος στη Ζάκυνθο, υπήρξε πρωτοπόρος της Επτανησιακής σχολής και του έμμετρου νεοελληνικού λόγου, συνέθεσε τον Ύμνο προς την Ελευθερία, ο οποίος περιλαμβάνει 158 στροφές, αποτελεί έναν πραγματικό ύμνο στους αγώνες του Έθνους και περιλαμβάνει την σπαρακτική έκκληση της «Ελευθερίας» προς τους Έλληνες για ομόνοια και αδελφοσύνη. Το 1876 οι δύο πρώτες στροφές καθιερώθηκαν δια νόμου ως ο Εθνικός Ύμνος της Ελλάδας. Σημειώνεται ότι τη μουσική σύνθεση των 24 πρώτων στροφών υλοποίησε ο μεγάλος μουσουργός Νικόλαος Μάντζαρος προσωπικός φίλος του Διονυσίου Σολωμού.

Ο Κλεομένης Α’ υπήρξε βασιλιάς της Σπάρτης και εκ των πρωτεργατών της Πελοποννησιακής συμμαχίας (Σπαρτιάτες και Κορίνθιοι). Κατά τη διάρκεια της θητείας του και περί το έτος 494 π.Χ αποφάσισε να επιτεθεί στους Αργείους οι οποίοι είχαν αρχίσει να αυξάνουν την επιρροή τους στην ευρύτερη περιοχή και συνιστούσαν απειλή για την κυριαρχία της Πελοποννησιακής συμμαχίας.