Ο καθένας από εμάς ή έστω οι περισσότεροι έχουμε συναντήσει ή έχουμε έρθει αντιμέτωποι ή πρέπει να συναναστραφούμε με τον κατά φαντασία ‘’παντογνώστη’’ τον ειδήμονα σε όλα, τον άνθρωπο που νομίζει ότι γνωρίζει τα πάντα.

Στα χρόνια που ακολούθησαν μετά την μάχη της Ζάμα και την ήττα του Αννίβα στον Β’ Καρχηδονιακό πόλεμο, η Ρώμη και η Καρχηδόνα διατήρησαν εκατέρωθεν μια εύθραυστη σχέση κατακτητή – κατακτημένου. Η Ρώμη συνέχισε να επεκτείνεται στην Ανατολή, ενώ ταυτόχρονα αντιμετώπιζε τα εμφανιζόμενα προβλήματα στα νεοαποκτηθέντα Ισπανικά εδάφη. Επίσης συνέχισε να υποστηρίζει τον Μασινίσσα, ενθαρρύνοντας διακριτικά τις επιδρομές των Νουμιδών στα Καρχηδονιακά εδάφη, ενώ η Καρχηδόνα παρακαλούσε για Ρωμαϊκή παρέμβαση.

Οι Κάννες υπήρξαν το κομβικό σημείο στην εκστρατεία του Αννίβα, η οποία διήρκεσε επιπλέον δεκατρία χρόνια και σημείωσε πολλές επιτυχίες πριν τελικά επιστρέψει στην Αφρική. Το σχέδιό του παρέμεινε το ίδιο – να επιφέρει ήττες στο Ρωμαϊκό στρατό ελπίζοντας να διασπάσει το σύστημα των συμμαχιών και να τους αναγκάσει να συνθηκολογήσουν. Αυτό είχε αποδώσει καρπούς στο βόρειο τμήμα της Ιταλίας, όπου ο Αννίβας είχε τη δυνατότητα να στρατολογεί Κελτικά στρατεύματα και μετά τις Κάννες άρχισε να αποδίδει στη νότια Ιταλία, όπου μια σειρά από πόλεις άλλαξε στρατόπεδο, με σημαντικότερη την Κάπουα, η οποία ακολούθησε τον Αννίβα αμέσως μετά τις Κάννες.

Η λήξη του A’ Καρχηδονιακού πολέμου βρήκε την Καρχηδόνα αποδυναμωμένη. Η Ρώμη κατείχε πλέον την Σικελία, ενώ ο Μισθοφορικός πόλεμος (η επανάσταση των μισθοφορικών στρατευμάτων της Λιβύης κατά της Καρχηδόνας για χρηματικούς λόγους) άφησε την Καρχηδόνα ευάλωτη στην Αφρική.

Όταν γεννήθηκε ο Μασσανάσης, η Νουμιδία (σημερινό βόρειο τμήμα της Αλγερίας) ήταν μια χώρα απομονωμένη στην άκρη της Μεσογείου. Παρόλο που μεγάλες ομάδες πληθυσμού ζούσαν σε μεγάλα χωριά τα οποία είχαν τις προοπτικές να εξελιχθούν σε πόλεις, εντούτοις τμήμα του πληθυσμού εξακολουθούσε να διαβιεί στην ύπαιθρο ως «νομάδες»…..λέξη η οποία προέρχεται από την Νουμιδία.