Ο χιτώνας του Ιησού (επίσης γνωστός ως Ιερός Χιτώνας, Άρραφος Χιτώνας και Χιτώνας του Κυρίου) είναι ο χιτώνας που φορούσε κατά τη διάρκεια ή λίγο πριν τη σταύρωσή του

Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, επικαλούμενος και Ιωάννης ο Πρόδρομος είναι άγιος και προφήτης του Χριστιανισμού.

Με την ενανθρώπηση και τη γέννησή Του ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός πραγματοποιεί τον σκοπό της πλάσεως του ανθρώπου, την εμφάνιση του Θεανθρώπου στην Ιστορία. Την ένωση του κτιστού πλάσματος με τον Άκτιστο Πλάστη. Ο σκοπός της ενανθρωπήσεως είναι η θέωση του ανθρώπου. «Άνθρωπος γίνεται Θεός, ίνα Θεόν τον Αδάμ απεργάσηται» (τροπάριο Χριστουγέννων). «Αυτός ενηνθρώπησεν, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν» (Μ. Αθανάσιος). «Άνθρωπος γαρ εγένετο ο Θεός και Θεός ο άνθρωπος» (Ιωάννης Χρυσόστομος). Στη λογική ενός ηθικιστού ο όρος «θεοποιηθώμεν», που χρησιμοποιούν Πατέρες, όπως ο Μεγ. Αθανάσιος, είναι σκάνδαλο.

Στις 14 Σεπτεμβρίου η Εκκλησία μας εορτάζει την παγκόσμια Ύψωση του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού, που πραγματοποιήθηκε το έτος 628 μ.Χ. από τον Πατριάρχη Ζαχαρία (επί Ηρακλείου). Πριν 293 χρόνια μια άλλη Ύψωση είχε λάβει χώρα από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Μακάριο (επί Μεγ. Κωνσταντίνου). Ονομάσθηκε Ύψωση, διότι οι πατριάρχες ύψωσαν, αναπαριστώντας τρόπον τινά τη στιγμή τής σταυρώσεως, τον τίμιο σταυρό σε επίσημη ιερά Ακολουθία, προκειμένου να τον δ ε ι και στη συνέχεια προσκυνήσει, ο «λαός τού Θεού».

Οι Χριστιανοί βάζουν τον Σταυρόν πανταχού, εις τους τρούλλους και εις τα κωδωνοστάσια των εκκλησιών, εις τους τάφους, εις τας οικοδομάς, εις τας σημαίας, εις τα κατάρτια των πλοίων, εις μέρη υψηλά δια να φαίνεται μακρόθεν, εις τα στολίδια των γυναικών, εις τα ψωμιά, εις τας κρήνας. Οι παλαιοί έκαμναν συχνά το σημείον του σταυρού. Εις τα μέρη της Βιθυνίας, κοντά εις μίαν λίμνην λεγομένην Μανιάζ-γκιόλ, είδα κάποιους ψαράδες Ρώσσους τους οποίους λέγουν Καζάκους. Αυτοί σταυροκοπούνται εις πάσαν περίστασιν, εις την τράπεζαν, οσάκις πίνουν νερόν, οσάκις πταρνίζονται, οσάκις χασμώνται, οσάκις βήχουν, οσάκις αρχίζουν κάποιαν εργασίαν ή την τελειώνουν, οσάκις καθίσουν οσάκις σηκωθούν.

Χριστούγεννα παραμονές. Χριστούγεννα καὶ χιονιᾶς πάντα πᾶνε μαζί. Μὰ ἐκείνη τὴ χρονιὰ οἱ καιροὶ ἤτανε φουρτουνιασμένοι παρὰ φύση. Χιόνι δὲν ἔρριχνε. Μοναχὰ ποὺ ἡ ἀτμόσφαιρα ἤτανε θυμωμένη, καὶ φυσούσανε σκληροὶ βοριάδες μὲ χιονόνερο καὶ μ᾿ ἀστραπές. Καμμιὰ βδομάδα ὁ καιρὸς καλωσύνεψε καὶ φυσοῦσε μία τραμουντάνα ποὺ ἀρμενιζότανε. Μὰ τὴν παραμονὴ τὰ κατσούφιασε. Τὴν παραμονὴ ἀπὸ τὸ πρωΐ ὁ οὐρανὸς ἤτανε μαῦρος σὰν μολύβι, κ᾿ ἔπιασε κ᾿ ἔρριχνε βελονιαστὸ χιονόνερο.

Το πνευματικό μεγαλείο, το μυστικό βάθος και το αισθητικό κάλλος της Ορθοδόξου τέχνης συνεργούν στη μετοχή του πιστού στο καλοάγγελτο γεγονός της ενανθρώπισης. Στο χώρο της Εκκλησίας ο πιστός ζει το μυστήριο της σαρκώσεως με τις αισθήσεις του, οι οποίες μεταμορφώνονται προκειμένου να γίνουν μέσα επικοινωνίας με το άρρητο. Προσκυνώντας την εικόνα της Γεννήσεως ανταποκρίνεται στο κέλευσμα της ψαλμωδίας «δεύτε ίδωμεν πιστοί» και «βλέπει» την θεολογία της σαρκώσεως αισθανόμενος την ευφροσύνη της θείας συγκαταβάσεως και κενώσεως.

«Πάσχα ἱερόν ἡµῖν σήµερον ἀναδέδεικται, Πάσχα καινὸν ἅγιον, Πάσχα µυστικόν…»

«Ὢ θείας! ὢ φίλης! ὢ γλυκυτάτης σου φωνῆς! µεθ’ ἡµῶν ἀψευδῶς γάρ, ἐπηγγείλω ἔσεσθαι, µέχρι τερµάτων αἰῶνος Χριστέ, ἥν οἱ πιστοὶ ἄγκυραν ἐλπίδος, κατέχοντες ἀγαλλόµεθα». «Ὢ Πάσχα τὸ µέγα, καὶ ἱερώτατον Χριστέ! ὢ σοφία καὶ λόγε, τοῦ Θεοῦ καὶ δύναµις, δίδου ἡµῖν ἐκτυπώτερον σοῦ µετασχεῖν, ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ, ἡµέρᾳ τῆς βασιλείας σου». Γένοιτο.

Πλήν, ὁ δηµιουργός, ὁ ποιητὴς τῶν πάντων, ἐπέβαλεν εἰς τὸν παρ’ αὐτοῦ κτισθέντα ὁρατὸν καὶ ἀόρατον κόσµον, τὸ κάλλιστον κόσµηµα, τὴν τάξιν, καὶ ἐν τῇ κοινωνίᾳ ἔτι τῶν ἀνθρώπων ἀδύνατον νὰ εὐαρεστήσῃ Θεῶ, ἡ καὶ νὰ εὐφράνη τοὺς ἀνθρώπους, ὅ,τι ἄνευ τάξεως γίνεται. Ἡ τάξις εἶναι αὐτόχρηµα ἀρετή, δυνάµεθα δὲ κατὰ πλατυτέραν ἔννοιαν νὰ εἴπωµεν ὅτι ἡ ἀρετὴ οὐδὲν ἄλλο εἶναι ἤ τάξις.

Ἐκεῖνοι οἱ ἁπλοϊκοὶ ἄνθρωποι, ἐκεῖνα τὰ ἀγράμματα γεροντάκια καὶ οἱ γριοῦλες, ποὺ τὴν Σαρακοστὴ καὶ τὴν Μεγάλη Βδομάδα βρίσκονται ὅλη μέρα στὴν ἐκκλησία, ζήσανε ἀπὸ τὰ μικρά τους χρόνια ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου καὶ καταλάβανε αὐτὸ τὸ χαροποιὸν πένθος, ποὺ δὲν τὸ καταλάβανε, ἀλοίμονο, οἱ σπουδασμένοι μας, ποὺ θέλουνε νὰ τοὺς διδάξουνε, ἀντὶ νὰ διδαχθοῦνε ἀπ᾿ αυτούς.