Μετά την διανομή της Πολωνίας, ο Στάλιν ήθελε να διασφαλίσει την Βαλτική πλευρά της Ρωσίας έναντι μελλοντικής απειλής προερχομένης από τον προσωρινό εταίρο του, Χίτλερ. Σύμφωνα μ’ αυτήν την επιθυμία, η Σοβιετική Κυβέρνηση έσπευσε να εξασφαλίσει τον στρατηγικό έλεγχο των περιοχών – αναστολέων που είχε παλαιότερα η Ρωσία στην Βαλτική. Έως τις 10 Οκτωβρίου, είχε συνάψει συμφωνίες με την Εσθονία, την Λετονία και την Λιθουανία, οι οποίες έδιναν το δικαίωμα σε στρατεύματά της να σταθμεύουν σε ζωτικά σημεία των εν λόγω χωρών. Στις 9 Οκτωβρίου, άρχισαν οι συνομιλίες με τη Φινλανδία και στις 14 του ιδίου μηνός, η Σοβιετική Κυβέρνηση διατύπωσε τις αξιώσεις της, οι οποίες είχαν τρεις βασικούς στόχους:

Αρχικά ο Χίτλερ δεν σκεπτόταν να κινηθεί κατά της Πολωνίας έστω κι εάν αυτή κατείχε το μεγαλύτερο εδαφικό τμήμα που είχε αποσπασθεί από τη Γερμανία μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Πολωνία, όπως και η Ουγγαρία, τον βοήθησαν έμμεσα λόγω της απειλής που συνιστούσαν κατά των νώτων της Τσεχοσλοβακίας εξαναγκάζοντας την να ενδώσει στις απαιτήσεις του. Η Πολωνία είχε συμπτωματικά εκμεταλλευθεί την ευκαιρία να αποσπάσει ένα τμήμα από το Τσεχικό έδαφος. Ο Χίτλερ έκλινε προς την άποψη να δεχθεί την Πολωνία ως μικρό συνεταίρο προς το παρόν με την προϋπόθεση να επιστρέψει το Γερμανικό λιμάνι του Δάντσιχ και να παραχωρήσει στη Γερμανία ελευθερία διέλευσης προς την Ανατολική Πρωσία δια μέσω του Πολωνικού «διαδρόμου».