Ο Αμόργης ήταν νόθος γιος του Πισσούθνη, σατράπη της Λυδίας, που συνέχισε την εξέγερση του πατέρα του κατά του Αχαιμενίδη βασιλιά Δαρείου Β’ του Νόθου.

Η Αιτωλική εκστρατεία, ή «Εκστρατεία του Δημοσθένη» ήταν μια αποτυχημένη Αθηναϊκή επίθεση στη βορειοδυτική Ελλάδα κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου. Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη το 426 π.Χ., ο στρατηγός Δημοσθένης (να μην συγχέεται με τον ομώνυμο ρήτορα) στάλθηκε από την Αθήνα στον Κορινθιακό Κόλπο επικεφαλής στόλου τριάντα (30) πλοίων. Φτάνοντας στα βορειοδυτικά, πολιόρκησε την πόλη της Λευκάδας αλλά προτού ολοκληρωθεί η πολιορκία, την διέκοψε προκειμένου να επιτεθεί στην περιοχή της Αιτωλίας

Ο Θουκυδίδης υπήρξε Αθηναίος στρατηγός, «πατέρας της πολιτικής ιστορίας» και κορυφαίος αναλυτής πολιτικών θεμάτων και διεθνών υποθέσεων. Το έργο του «Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου» αφηγείται τον πόλεμο μεταξύ Πελοποννησιακής Συμμαχίας της οποίας ηγείτο η Σπάρτη και της Συμμαχίας της Δήλου της οποίας ηγείτο η Αθήνα (431-404 π.Χ.) και θεωρείται «ιστορικό κειμήλιο διαχρονικής αξίας».

Κατά την έναρξη του Πελοποννησιακού πολέμου (431-422 π.Χ.) η Σπάρτη ανέδειξε έναν στρατηγό ο οποίος επηρέασε την τακτική, την στρατηγική και την συμπεριφορά των μελλοντικών στρατιωτικών ηγετών.

Η Νικίειος ειρήνη (421 π.Χ.) επέφερε προσωρινή διακοπή στις εχθροπραξίες του Πελοποννησιακού Πολέμου, διότι παρά το γεγονός ότι είχε συμφωνηθεί να διαρκέσει 50 έτη, παραβιάσθηκε σε μόλις 18 μήνες και ο πόλεμος συνεχίστηκε μέχρι το 404 π.Χ..

Μεταξύ των ετών 430-426 π.Χ, η πόλη – κράτος των Αθηνών επλήγη από μια μυστηριώδη και καταστρεπτική μάστιγα.

Ο πόλεμος Κορίνθου – Κερκύρας ξεκίνησε ως επίλυση διαφορών μεταξύ των δύο πόλεων, αλλά σε σύντομο χρονικό διάστημα επεκτάθηκε αφού ενεπλάκησαν και οι Αθηναίοι συμβάλλοντας στο ξέσπασμα του Πελοποννησιακού πολέμου.

Ο εν λόγω πόλεμος ήταν εν μέρει το αποτέλεσμα της μακρόχρονης εχθρότητας μεταξύ των δύο πόλεων. Η Κέρκυρα είχε αρχικά ιδρυθεί ως αποικία της Κορίνθου, αλλά όταν αρνήθηκε να αποδώσει στην μητρική τις συνήθεις τιμές, προκάλεσε την δικαιολογημένη αγανάκτηση των Κορινθίων.
Η σχέση μεταξύ των δύο πόλεων δεν ήταν πάντα εχθρική. Όταν η Κέρκυρα αποφάσισε να δημιουργήσει δική της αποικία στην Επίδαμνο, η Κόρινθος κλήθηκε να ορίσει ως επίσημο «ιδρυτή» της πόλης τον Φάλιο, γιο του Ερατοκλείδη, από την κυβερνώσα οικογένεια των Ηρακλειδών, καθώς και τους αρχικούς εποίκους.

Η μάχη της Σφακτηρίας (425 π.Χ.) αποτελεί το δεύτερο στάδιο της μάχης που τελείωσε με την παράδοση μιας δύναμης Σπαρτιατών οπλιτών (Πελοποννησιακός πόλεμος). Η αλυσίδα των γεγονότων που οδήγησαν σε αυτή την σχεδόν πρωτοφανή καταστροφή ξεκίνησε όταν μια Αθηναϊκή δύναμη υπό την αρχηγία του Δημοσθένη αποβιβάσθηκε στο βραχώδες ακρωτήριο της Πύλου, νοτιοδυτικά της Πελοποννήσου και εγκατέστησε οχυρή θέση. Ο Πελοποννησιακός στρατός υπό τον βασιλέα Άγι εγκατέλειψε την εισβολή στην Αττική και επέστρεψε στην Πελοπόννησο, ενώ οι δυνάμεις που ήσαν ήδη στην Σπάρτη κινήθηκαν δυτικά για να αντιμετωπίσουν τη νέα απειλή.

Η μάχη στους Αιγός Ποταμούς μεταξύ Αθηναίων και Σπαρτιατών τον Σεπτέμβριο του 405 π.Χ. στον Ελλήσποντο ή Δαρδανέλια ήταν εκείνη που με τη συντριπτική ήττα των πρώτων, σήμανε το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου.

Τo 416 π.Χ. κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου οι Αθηναίοι με επικεφαλής τους στρατηγούς Κλεομήδη, υιό του Λυκομήδη και Τεισία υιό του Τεισιμάχου, εξεστράτευσαν κατά της νήσου Μήλου. Είχαν μαζί τους τριάντα δικά τους πλοία και οκτώ συμμαχικά (έξι από τη Χίο και δύο από τη Λέσβο) και η στρατιωτική τους δύναμη αποτελείτο από Αθηναίους (1.200 οπλίτες, 300 τοξότες και 20 έφιππους τοξότες) και συμμάχους κυρίως νησιώτες (1.500 περίπου) συνολικά δηλαδή είχαν μια δύναμη 3.000 περίπου ανδρών. Οι Μήλιοι όπως αναφέρει ο Θουκυδίδης – ήσαν άποικοι των Λακεδαιμονίων και ηρνούντο να υποταχθούν στους Αθηναίους όπως έπραξαν οι λοιποί νησιώτες. Στην αρχή μεν του Πελοποννησιακού πολέμου τήρησαν ουδετερότητα, κατόπιν όμως πιεζόμενοι από τους Αθηναίους, που ερήμωναν το έδαφός τους, περιήλθαν σε κατάσταση πολέμου εναντίον τους. Οι τελευταίοι θέλοντας να ξεκαθαρίσουν – μια για πάντα – το πρόβλημα της Μήλου, στρατοπέδευσαν έξω από τα τείχη της πόλεως και έστειλαν προς διαπραγμάτευση πρέσβεις, σε μια προσπάθεια ειρηνικής υποταγής της νήσου. Οι Μήλιοι δεν παρουσίασαν τους πρέσβεις ενώπιον του λαού, όπως γινόταν σε άλλες περιπτώσεις, αλλά προφανώς φοβούμενοι μήπως ο λαός παρασυρθεί από τα επιχειρήματα των πρέσβεων και δεν λάβει τη σωστή απόφαση, εζήτησαν από αυτούς να εκθέσουν τον σκοπό της ελεύσεώς των προς τις αρχές του τόπου και το κυβερνητικό συμβούλιο της Μήλου.