Η μάχη των Φαρσάλων ήταν η αποφασιστική σύγκρουση μεταξύ Καίσαρα και Πομπήιου κατά τον Ρωμαϊκό Εμφύλιο Πόλεμο.

Ο Καίσαρ το 51 π.Χ. περιόδευε στις νεοκατακτηθείσες επαρχίες της Γαλατίας, ενώ στην Ρώμη βρισκόταν σε εξέλιξη πολιτικό χάος. Οι Οptimates (Συντηρητικοί) αμφισβητούσαν τον Καίσαρα και τις κατακτήσεις του (θεωρούσαν μεγάλο μέρος της εκστρατείας του ως αδικαιολόγητη και παράνομη) και αναζητούσαν ευκαιρία να τον καθαιρέσουν. Όμως αυτές οι κατακτήσεις όχι μόνο απέφεραν μεγάλο αριθμό δούλων, αλλά έφεραν τόσο μεγάλο πλούτο στη Ρώμη, ώστε η τιμή του χρυσού στην πραγματικότητα μειώθηκε έως και 1/4 της αξίας πριν από τους πολέμους.
Παρόλο που οι κοινοί άνθρωποι ελάχιστα επηρεάσθηκαν και εξακολουθούσαν να αγαπούν τον Καίσαρα, οι Οptimates είχαν υποστεί απώλειες από την υποτίμηση του χρυσού, στρεφόμενοι εναντίον του. Αυτό ωστόσο ήταν μόνο ένα μικρό κομμάτι του παζλ. Η αρχική πολιτική του Καίσαρα το 59 π.Χ. όχι μόνο ανέτρεπε τα συμφέροντα των Optimates, αλλά προωθούσε μια Populares (Λαϊκή) ατζέντα που έκανε την ζωή δύσκολη στους συντηρητικούς και στην ουσία απέρριπτε το ισχύον δίκαιο και τα πολιτικά έθιμα. Τέτοιες ενέργειες όμως ήσαν αποσταθεροποιητικές και επικίνδυνες για την «υγεία» του Ρεπουμπλικανικού συστήματος.

Ο Ρωμαίος στρατηγός Πούμπλιος Βεντίδιος Βάσσος (Publius Ventidius Bassus) είναι ένας από τους πλέον αγνοημένους, αν όχι αδικημένους στρατηγούς στην στρατιωτική ιστορία. Αυτό ίσως οφείλεται στο γεγονός ότι μεγάλωσε φτωχός και λόγω των αναφορών ότι πριν καταταγεί στον Ρωμαϊκό στρατό πωλούσε ημίονους και βαγόνια, ενδεικτικό απαξίωσης της Ρωμαϊκής κοινωνίας. Παρόλα αυτά, ο Βεντίδιος είχε μια λαμπρή στρατιωτική σταδιοδρομία, υπήρξε προστατευόμενος του Ιουλίου Καίσαρα, συνοδεύοντας τον στην Γαλατική εκστρατεία και συμμετέχοντας στον Ρωμαϊκό εμφύλιο πόλεμο. Το 45 π.Χ., ο Βεντίδιος αποδέχθηκε την προσφορά του και ανέλαβε τη θέση Τριβούνου των Πληβείων, κατά την αναδιοργάνωση της Συγκλήτου.

Ο Λούκιος Σέργιος Κατιλίνας (Lucius Sergius Catilina) γεννήθηκε το 108 π.Χ και ήταν γόνος μιας εκ των παλαιοτέρων οικογενειών πατρικίων της Ρώμης η οποία είχε αρνηθεί τα κοινωνικά και οικονομικά προνόμια που απέρρεαν από το αξίωμα.
Θεωρήθηκε ως ο κινητήριος μοχλός της ιστορικής «συνωμοσίας» η οποία φέρει το όνομά του, βάσει της οποίας απεπειράθη να ανατρέψει το πολιτειακό καθεστώς της Ρώμης και συγκεκριμένα την πολιτική δύναμη της αριστοκρατικής συγκλήτου.