Ο καλύτερος τρόπος………….

Ἀπὸ τὸ περιοδικὸ Πλοιαρχικὴ Ἠχώ – 12/2002 – διὰ χειρὸς Δ. Ἡράκλη

Μερικές έμμετρες αναφορές στις άγιες ημέρες των Χριστουγέννων από μεγάλους Έλληνες ποιητές.

Δεν υπάρχει τίποτε πιο θλιβερό σ’ αυτόν τον κόσμο από το να ξυπνάς τα Χριστούγεννα και να μην είσαι παιδί. (Erma Bombec) ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΕ ΥΓΕΙΑ – ΠΡΟΚΟΠΗ & ΣΥΝΕΣΗ

«Ὅλα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μιλοῦν γιὰ τὴν ἐνανθρώπιση τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ θέωση τοῦ ἀνθρώπου». Τὸ ἕνα εἶναι προαπαιτούμενο τοῦ ἄλλου καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιτευχθεῖ παρὰ μόνο μὲ τὴν ἀκατάπαυστη καὶ ἀέναη λειτουργία τοῦ πόνου καὶ τῆς ἀγάπης γιὰ τὸν Ἄνθρωπο. Τὸ «ἐγώ» στὴν ὑπηρεσία τοῦ «ΣΥ», στὸ «κατ᾿ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν» Πρόσωπο τοῦ Ἄλλου. Ἐξάλλου ἂν σκοπὸς τῆς βιωτῆς μας εἶναι νὰ τὰ βροῦμε μὲ τὸν Θεό, τότε εὔκολα μποροῦμε νὰ τὰ βροῦμε καὶ μεταξύ μας. Τί δώσαμε ὅμως στὸν Ἄλλον, τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ τὰ ζητᾶμε ὅλα ἀπὸ τὸ Θεό;

Σας ευχόμαστε Χρόνια Πολλά & ευάρεστα    

Αγάπες πρώιμες, όψιμες, αλαργινοί καιροί,
τώρα και χτες, πληγές, χαρές, ω ριζικά του κόσμου,
κ’ εσείς που κάπου ζήσατε και λιώνετε νεκροί,
κ’ εσείς με μάτια ολάνοιχτα που ζείτε ακόμα εμπρός μου,

Το πνευματικό μεγαλείο, το μυστικό βάθος και το αισθητικό κάλλος της Ορθοδόξου τέχνης συνεργούν στη μετοχή του πιστού στο καλοάγγελτο γεγονός της ενανθρώπισης. Στο χώρο της Εκκλησίας ο πιστός ζει το μυστήριο της σαρκώσεως με τις αισθήσεις του, οι οποίες μεταμορφώνονται προκειμένου να γίνουν μέσα επικοινωνίας με το άρρητο. Προσκυνώντας την εικόνα της Γεννήσεως ανταποκρίνεται στο κέλευσμα της ψαλμωδίας «δεύτε ίδωμεν πιστοί» και «βλέπει» την θεολογία της σαρκώσεως αισθανόμενος την ευφροσύνη της θείας συγκαταβάσεως και κενώσεως.

«Πάσχα ἱερόν ἡµῖν σήµερον ἀναδέδεικται, Πάσχα καινὸν ἅγιον, Πάσχα µυστικόν…»

«Ὢ θείας! ὢ φίλης! ὢ γλυκυτάτης σου φωνῆς! µεθ’ ἡµῶν ἀψευδῶς γάρ, ἐπηγγείλω ἔσεσθαι, µέχρι τερµάτων αἰῶνος Χριστέ, ἥν οἱ πιστοὶ ἄγκυραν ἐλπίδος, κατέχοντες ἀγαλλόµεθα». «Ὢ Πάσχα τὸ µέγα, καὶ ἱερώτατον Χριστέ! ὢ σοφία καὶ λόγε, τοῦ Θεοῦ καὶ δύναµις, δίδου ἡµῖν ἐκτυπώτερον σοῦ µετασχεῖν, ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ, ἡµέρᾳ τῆς βασιλείας σου». Γένοιτο.

Πλήν, ὁ δηµιουργός, ὁ ποιητὴς τῶν πάντων, ἐπέβαλεν εἰς τὸν παρ’ αὐτοῦ κτισθέντα ὁρατὸν καὶ ἀόρατον κόσµον, τὸ κάλλιστον κόσµηµα, τὴν τάξιν, καὶ ἐν τῇ κοινωνίᾳ ἔτι τῶν ἀνθρώπων ἀδύνατον νὰ εὐαρεστήσῃ Θεῶ, ἡ καὶ νὰ εὐφράνη τοὺς ἀνθρώπους, ὅ,τι ἄνευ τάξεως γίνεται. Ἡ τάξις εἶναι αὐτόχρηµα ἀρετή, δυνάµεθα δὲ κατὰ πλατυτέραν ἔννοιαν νὰ εἴπωµεν ὅτι ἡ ἀρετὴ οὐδὲν ἄλλο εἶναι ἤ τάξις.

Ἡ πίστη τοῦ χριστιανοῦ δοκιμάζεται μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ σὰν τὸ χρυσάφι στὸ χωνευτήρι. Ἀπ᾿ ὅλο τὸ Εὐαγγέλιο ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ πλέον ἀπίστευτο πράγμα, ὁλότελα ἀπαράδεκτο ἀπὸ τὸ λογικό μας, ἀληθινὸ μαρτύριο γιὰ δαῦτο.

«Το εκήρυξεν ο θείος Όμηρος προ ετών τρισχιλίων: Εις οιωνός άριστος!…Αλλά τις έβαλεν εις πράξιν την συμβουλήν του θειοτάτου αρχαίου ποιητού; Εκ της παρούσης ημών γενεάς τις ημύνθη περί πάτρης;