Η μάχη των Φαρσάλων ήταν η αποφασιστική σύγκρουση μεταξύ Καίσαρα και Πομπήιου κατά τον Ρωμαϊκό Εμφύλιο Πόλεμο.

Ο Μάρκος Κοκκήιος Νέρβας ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας από τo 96 έως το 98 μ.Χ.

Ο Γάιος Ιούλιος Καίσαρ ήταν Ρωμαίος πολιτικός, στρατηγός και αξιόλογος συγγραφέας της λατινικής ιστοριογραφίας.

Ο Φίλιππος ο Άραβας (Λατινικά: Μάρκος Ιούλιος Φίλιππος Άραβας) ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας από το 244 έως το 249.

Ο Ρωμύλος και ο Ρέμος ήταν δίδυμα αδέλφια και αναφέρονται ως ιδρυτές και πρώτοι βασιλείς της Ρώμης.

Ο Γναίος Πομπήιος ο Μέγας (Gnaeus Pompeius Magnus) γνωστός ως Πομπήιος ή Μέγας Πομπήιος, ήταν στρατιωτικός και πολιτικός ηγέτης της ύστερης Ρωμαϊκής Δημοκρατίας.

Ο Τίτος Φλάβιος Βεσπασιανός ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας από το 69 έως το 79 μ.Χ. και ο τελευταίος από τους τέσσερις αυτοκράτορες που κυβέρνησαν τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία το 69 μ.Χ. που ονομάστηκε Έτος των Τεσσάρων Αυτοκρατόρων.

Ο Λεύκιος Κορνήλιος Κίννας ήταν Ρωμαίος στρατιωτικός και πολιτικός, ο οποίος εξελέγη τέσσερις φορές ύπατος κατά τη διάρκεια της δημοκρατικής περιόδου, από το 87 έως το 84 π.Χ.

Ο Γαλλιηνός (λατινικά: Publius Licinius Egnatius Gallienus, 218 – Σεπτέμβριος 268) ήταν Ρωμαίος συν-αυτοκράτορας με τον πατέρα του, Βαλεριανό, από τις 22 Οκτωβρίου του 253 έως την άνοιξη του 260 και μόνος του από την άνοιξη του 260 έως τον Σεπτέμβριο του 268.

Στη Ρωμαϊκή μυθολογία, ο Βερτούμνος (ή Βορτούμνος ή Βερτίμνος) είναι ο θεός των εποχών, της αλλαγής και της ανάπτυξης των φυτών, των κήπων και των οπωροφόρων δέντρων.

Την περίοδο μεταξύ 108 μ.Χ. και 160 μ.Χ., μία από τις πλέον έμπειρες λεγεώνες εξαφανίστηκε από τη δύναμη του Ρωμαϊκού στρατού. Η Ένατη (ΙΧ ή VIIII) Ισπανική Λεγεώνα και η μοίρα των 5.500 ανδρών της αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια όλων των εποχών.

Η μάχη των Φιλίππων πραγματοποιήθηκε το 42 π.Χ. στους Φιλίππους της Καβάλας. Αντίπαλοι ήταν από τη μια πλευρά ο Οκταβιανός και ο Μάρκος Αντώνιος και από την άλλη ο Βρούτος και ο Κάσσιος, οι δολοφόνοι του Ιούλιου Καίσαρα.

Η Τεύτα ήταν η βασίλισσα της φυλής των Αρδιαίων στην Ιλλυρία, που βασίλεψε περίπου από το 231 π.Χ. έως το 228/227 π.Χ. Μετά το θάνατο του συζύγου της Άγρωνα, ανέλαβε τη διακυβέρνηση του Βασιλείου των Αρδιαίων ως κηδεμόνας του θετού γιου της Πίννη, συνεχίζοντας την επεκτατική πολιτική του Άγρωνα στην Αδριατική θάλασσα, στο πλαίσιο της διαρκούς σύγκρουσης με τη Ρωμαϊκή Δημοκρατία σχετικά με τις επιπτώσεις του Ιλλυρικής πειρατείας στο περιφερειακό εμπόριο.

Ο Ιουγούρθας (βασ. 118-105 π.Χ.) υπήρξε βασιλιάς της Νουμιδίας στη Βόρεια Αφρική και εγγονός του πρώτου βασιλιά Μασσανάση (βασ. 202-148 π.Χ.). Ήταν νόθος γιος του Μαστανάβαλου, μικρότερου γιου του Μασσανάση και τελευταίος στη διαδοχή του θρόνου. Ωστόσο, η φιλοδοξία, η ευφυΐα και το γεγονός ότι ήταν αδίστακτος, σε συνδυασμό με το κίνητρο εξουσίας και την οικονομική ευχέρεια, τον έφεραν στην εξουσία.

Ο Μάρκος Αυρήλιος Αντωνίνος Αύγουστος/Marcus Aurelius Antoninus, γνωστός κοινώς ως Ηλιογάβαλος ή Ελαγάβαλος (Heliogabalus ή Elagabalus) ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας από το 218 έως το 222 μ.Χ. Έμεινε στην ιστορία για την εκκεντρική και προκλητική του συμπεριφορά καθώς και για την επιβολή στον Ρωμαϊκό κόσμο της λατρείας του θεού Ελαγάβαλου.

Ο λοιμός του Αντωνίνου κόστισε τη ζωή σε πάνω 5 εκατομμύρια άτομα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και οι οικονομικές και πολιτικές συνέπειες παρέλυσαν τη Ρώμη οδηγώντας σταδιακά στην παρακμή και την τελική πτώση.

Ο Ρωμαίος αυτοκράτωρ Νέρων είναι μία από τις πλέον αμφιλεγόμενες ρωμαϊκές προσωπικότητες και ο βίος του είναι γνωστός. Για αυτό, εδώ δεν θα ασχοληθώ με τον βίο του καθαυτό, αλλά μόνο με μερικούς γνωστούς «μύθους» γύρω από τη ζωή του, και θα επιχειρήσω πολύ συνοπτικά να παραθέσω μια πιο αντικειμενική εικόνα για το ποιος ήταν πραγματικά ο παρεξηγημένος Νέρων. _Περικλής Δεληγιάννης

Στην αρχαιότητα οι άνθρωποι πίστευαν ότι οι θεοί ήσαν πανταχού παρόντες. Οι θεότητες της αρχαίας Ελληνικής και Ρωμαϊκής ιστορίας, επικαλούνταν σε πολλές δεήσεις των θνητών και είχαν πολλούς βωμούς και αφιερώματα. Το γεγονός ότι οι αφιερώσεις στις τοποθεσίες εκτός Ρώμης, ήσαν χαραγμένες σε πέτρινους βωμούς, καταδεικνύει τον «εκρωμαϊσμό», καθώς αποτελούσε τυπικό Ρωμαϊκό τρόπο λατρείας. Έχουν ανακαλυφθεί αρκετά προ Ρωμαϊκά μνημεία βόρεια της Αδριατικής και στις Ανατολικές περιοχές των Άλπειων, όπου έχουν κατατεθεί διάφορα τελετουργικά αναθήματα και ανάλογα ευρήματα υπάρχουν στην περιοχή Emona (Λιουμπλιάνα) κατά μήκος του ποταμού Ljubljanica.

Πριν είκοσι τρεις αιώνες, ο Έλληνας μαθηματικός Αρχιμήδης κλήθηκε από τον βασιλέα των Συρακουσών Ιέρωνα Β’ να σχεδιάσει πολεμικές μηχανές που θα μπορούσαν να αποκρούσουν τους εχθρούς της Ελληνικής αποικίας. Μεταξύ των πολυάριθμων μηχανών που σχεδιάστηκαν, ήταν η περιώνυμη Σιδηρά Αρπάγη, ή Σιδηρά Χείρα, μια συσκευή τόσο αποτελεσματική που απετέλεσε το φόβητρο των Ρωμαίων και το κύριο μέσο άμυνας των Συρακουσών κατά την ναυτική πολιορκία από τον Ρωμαϊκό στόλο το 213 π.Χ.

Η Ζηνοβία ως αυτοκράτειρα της Παλμύρας προκάλεσε την εξουσία της Ρώμης κατά τη διάρκεια της τελευταίας περιόδου της Ρωμαϊκής ιστορίας γνωστής ως Κρίση του 3ου Αιώνα (235-284 μ.Χ). Αυτή η περίοδος, γνωστή επίσης ως Αυτοκρατορική Κρίση, χαρακτηρίστηκε από συνεχή εμφύλιο πόλεμο, καθώς οι Ρωμαίοι στρατηγοί ανταγωνίζονταν για τον έλεγχο της αυτοκρατορίας. Η κρίση έχει χαρακτηρισθεί από τους ιστορικούς για την διαδεδομένη κοινωνική αναταραχή, την οικονομική αστάθεια και προπάντων την διάλυση της αυτοκρατορίας, η οποία διεσπάσθη σε τρεις ξεχωριστές περιοχές – την Γαλατική αυτοκρατορία, την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και την αυτοκρατορία της Παλμύρας.

Αρμενία, το πλούσιο ορεινό βασίλειο ανατολικά της Ανατολίας, που από τη μία ο νησιωτικός χαρακτήρας και από την άλλη η γεωμορφολογία της, με τα υψίπεδα και τις οροσειρές να ορθώνονται από 400 ως και πάνω από 4000 μέτρα, συνέτειναν στην απομόνωσή της από τις όμορες χώρες. Τραχύ έδαφος, ορεινά περάσματα και φυλασσόμενες είσοδοι σε κάθε κατεύθυνση. Περί το έτος 190 π.Χ. ο Αρταξίας, ιδρυτής της δυναστείας των Αρταξιδών και βασιλέας της Αρμενίας, άρχισε ν’ αποκτά εδάφη από Μήδους, Ίβηρες και Σύριους, ενώ είχε αναμετρηθεί με τον Πόντο και την Καππαδοκία, συγκρούσεις που ακολουθήθηκαν από τη συνθήκη του 181 π.Χ. η οποία ευνόησε τους βασιλιάδες της Ανατολίας έναντι του Φαρνάκη του Πόντου, παππού του Ευπάτορα, Μιθριδάτη ΣΤ᾽, ο οποίος είχε διεκδικήσει τον έλεγχο της Καππαδοκίας. Οι αρχές του 120 π.Χ. βρίσκουν την Παρθία να εξουσιάζει την Αρμενία ως υποτελή χώρα.

Φιλικές σχέσεις μεταξύ Πόντου και Αρμενίας, καθιερώθηκαν κατά τη διάρκεια των επικαλυπτόμενων βασιλειών του Μιθριδάτη ΣΤ´ του Πόντου (134-63 π.Χ.) και του Τιγράνη Β´ της Αρμενίας. Όπως η Αρμενία έτσι και ο Πόντος αποτελούσε κάποτε σατραπεία της Περσικής Αυτοκρατορίας. Περί το 119 π.Χ. ο Ευπάτωρ κληρονόμησε βασίλειο με πολύ ισχυρές Περσικές πολιτισμικές και θρησκευτικές παραδόσεις, ιδιαίτερα στην ενδοχώρα, μολονότι η νέα Ποντική πρωτεύουσα στη Σινώπη και άλλα λιμάνια στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας είχαν καλυφθεί από πατίνα Ελληνικής επιρροής.

Αμφότερες οι περιοχές Πόντου και Αρμενίας, είχαν συμπεριληφθεί στις μη στρατιωτικές κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου τον 4ο αι. π.Χ., αλλά μετά το θάνατό του και τους πολέμους των διαδόχων του, η Αρμενία ποτέ δεν υιοθέτησε αξιοσημείωτα Ελληνιστικά χαρακτηριστικά, ενώ ο Μιθριδάτης αξιοποίησε τόσο την Μακεδονική κληρονομιά του όσο και το Περσικό του υπόβαθρο. Οι εξωτερικές πολιτικές των Μιθριδατιδών ήταν κατά παράδοση στραμμένες δυτικά, προς Βιθυνία, Παφλαγονία, Καππαδοκία, τα παράλια του Αιγαίου, Ελλάδα και Ρώμη.

Ο Καίσαρ το 51 π.Χ. περιόδευε στις νεοκατακτηθείσες επαρχίες της Γαλατίας, ενώ στην Ρώμη βρισκόταν σε εξέλιξη πολιτικό χάος. Οι Οptimates (Συντηρητικοί) αμφισβητούσαν τον Καίσαρα και τις κατακτήσεις του (θεωρούσαν μεγάλο μέρος της εκστρατείας του ως αδικαιολόγητη και παράνομη) και αναζητούσαν ευκαιρία να τον καθαιρέσουν. Όμως αυτές οι κατακτήσεις όχι μόνο απέφεραν μεγάλο αριθμό δούλων, αλλά έφεραν τόσο μεγάλο πλούτο στη Ρώμη, ώστε η τιμή του χρυσού στην πραγματικότητα μειώθηκε έως και 1/4 της αξίας πριν από τους πολέμους.
Παρόλο που οι κοινοί άνθρωποι ελάχιστα επηρεάσθηκαν και εξακολουθούσαν να αγαπούν τον Καίσαρα, οι Οptimates είχαν υποστεί απώλειες από την υποτίμηση του χρυσού, στρεφόμενοι εναντίον του. Αυτό ωστόσο ήταν μόνο ένα μικρό κομμάτι του παζλ. Η αρχική πολιτική του Καίσαρα το 59 π.Χ. όχι μόνο ανέτρεπε τα συμφέροντα των Optimates, αλλά προωθούσε μια Populares (Λαϊκή) ατζέντα που έκανε την ζωή δύσκολη στους συντηρητικούς και στην ουσία απέρριπτε το ισχύον δίκαιο και τα πολιτικά έθιμα. Τέτοιες ενέργειες όμως ήσαν αποσταθεροποιητικές και επικίνδυνες για την «υγεία» του Ρεπουμπλικανικού συστήματος.

Μετά από αυτά, ξέσπασε ο θλιβερός πόλεμος μεταξύ Ρωμαίων και Μιθριδάτη, βασιλέα του Πόντου, με αιτία την πολιορκία της Καππαδοκίας. Ο Μιθριδάτης είχε αποκτήσει τον έλεγχό της, αιχμαλωτίζοντας τον ανηψιό του, Αράθη, όταν αυτός αθέτησε όρκο συμφωνίας που είχε συνάψει και σκοτώνοντάς τον με τα ίδια του τα χέρια. Αυτός ο Αράθης ήταν γιός του Αριαράθη και της αδελφής του Μιθριδάτη.

Κατά την διάρκεια των αυτοκρατορικών χρόνων, κυβέρνησαν την Ρώμη μία σειρά φιλόδοξοι, εγωπαθείς και αυτοκαταστροφικοί αυτοκρατόρες. Μετά τις ευτυχισμένες ημέρες του Οκταβιανού Αυγούστου και της Pax Romana, οι διάδοχοί τους απεδείχθησαν λιγότερο ικανοί και σώφρονες. Πολλών εξ αυτών τα ονόματα έγιναν συνώνυμα κάθε είδους φρικαλεότητος και παράφρονος συμπεριφοράς (όρα Καλιγούλας).

Μετά την δολοφονία του Καλιγούλα, τον διαδέχθηκε στον θρόνο της Ρώμης ο θείος του Κλαύδιος, ο οποίος υπό την προτροπήν της συζύγου του Μεσσαλίνας, προέβη σε εκκαθαρίσεις αντιπάλων και αδιάκριτες εκτελέσεις συγκλητικών και Ρωμαίων αριστοκρατών. Όταν η Μεσσαλίνα παντρεύτηκε τον εραστή της κι επεχείρησε να ανατρέψει τον Κλαύδιο, ο τελευταίος διέταξε την εκτέλεση αμφοτέρων. Τότε, ο Κλαύδιος ενυμφεύθη την νεωτέρα αδελφή του Καλιγούλα, την ίδια του την ανιψιά Αγριππίνα, η οποία από πρότερον γάμον της είχε αποκτήσει ένα γιο, τον Λούκιο Δομίτιο. Ο Κλαύδιος τον υιοθέτησε επισήμως, δίδοντάς του το οικογενειακό όνομα Νέρων (πλήρες όνομα Λούκιος Δομίτιος Αχενόβαρβος Νέρων Κλαύδιος Καίσαρ Αύγουστος Γερμανικός).

Η αρχαία Ελληνική και Ρωμαϊκή μυθολογία βρίθουν από «παράξενα» και συνάμα «υπέροχα» πλάσματα. Τα περισσότερα περιλαμβάνονται στην Φυσική Ιστορία του Πλίνιου, ένα έργο που ενέπνευσε το Μεσαιωνικό «θηριολόγιο» και τους σχεδιαστές της ανθρωπογεωγραφίας. Οι εικόνες προέρχονται από το Χρονικό της Νυρεμβέργης του 1493.

Αβαρίμονες είναι το όνομα μυθικής φυλής η οποία κατοικούσε στην ομώνυμη χώρα. Οι Αβαρίμονες είχαν πέλματα προς τα πίσω, αλλά παρά το μειονέκτημα αυτό ήταν σε θέση να τρέχουν με μεγάλη ταχύτητα. Ζούσαν μαζί με τα άγρια ζώα στην κοιλάδα του όρους Ίμας (σημερινά Ιμαλάια). Υπήρχε μια ιδιαιτερότητα όσον αφορά στην περιοχή που κατοικούσαν, καθότι ήσαν αναγκασμένοι να παραμείνουν σε αυτήν, διότι ήταν αδύνατο να αναπνεύσουν άλλο είδος αέρα. Οι Αβαρίμονες αναφέρθηκαν για πρώτη φορά από τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο στο έργο του, Φυσική Ιστορία (VII 11). Παρόμοια αναφορά υπάρχει από τον Aulus Gellius στις Αττικές Νύχτες.