Ο Ηρακλής ήταν ο ενδοξότερος ήρωας της Ελληνικής μυθολογίας και «σημείο» αναφοράς πλείστων ιστορικών συμβάντων – γεγονότων της ύστερης αρχαίας Ελληνικής ιστορίας.

Νότιος Αλβανία, σωτήριο έτος 1999………59 χρόνια μετά Έλληνες στρατιωτικοί υπηρετούν στην Ελληνική Δύναμη Αλβανίας, στα πλαίσια υλοποίησης στρατιωτικής συμφωνίας. Έχουν το υπέροχο προνόμιο και την ύψιστη ευθύνη, να βρίσκονται εκεί, να περπατούν στην αιματοβαμμένη γη της Βορείου Ηπείρου στα πλαίσια μιας νέας αποστολής ειρήνης……..αυτή τη φορά….

Την 8η Οκτωβρίου 1822, ο Οθωμανικός στόλος απέπλευσε από την Κρήτη για να επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη. Περνώντας ανάμεσα από τα νησιά των Κυκλάδων αγκυροβόλησε στο λιμάνι της Σύρου, όπου οι Έλληνες καθολικοί κάτοικοι έσπευσαν να προσκυνήσουν, απορρίπτοντας την πρόταση των Ορθοδόξων συμπολιτών τους να πολεμήσουν τον κοινό εχθρό. Την ίδια ημέρα δύο Αλγερινά μπρίκια προχώρησαν με αργό ρυθμό προς την παραλία της Μυκόνου. Εκεί όμως δεν υπήρχαν Φραγκεμένοι Έλληνες, αλλά Έλληνες πού κράτησαν την Ορθόδοξη πίστη τους στο πέρασμα των αιώνων και ήσαν αποφασισμένοι να πολεμήσουν τον Αγαρηνό. Στη Μύκονο υπήρχε και η Μαντώ Μαυρογένους.

Γεννήθηκε στην Νέδουσα (Μεγάλη Αναστάσοβα) Μεσσηνίας το 1787 αλλά καταγόταν από το χωριό Τουρκολέκα της Φαλαισίας (του Ν. Αρκαδίας). Πατέρας του ήταν ο Σταματέλος Τουρκολέκας και μητέρα του η Σοφία Καρούτσου, αδελφή της γυναίκας του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Λόγω της καταγωγής του υπέγραφε με το όνομα Τουρκολέκας ή Τουρκολακιώτης.Το δε επώνυμο Σταματελόπουλος προέκυψε από το όνομα του πατέρα του Σταματέλος.

Ο Νικηταράς υπήρξε μαθητής του καπετάν Ζαχαριά (Ζαχαρία Μπιρμπιτσιώτη). Ο Ζαχαριάς μπορεί να έφυγε από τη ζωή αλλ’ άφησε πίσω του φύτρα από τη σπορά που έκανε. Υπήρξε ο δάσκαλος της Κλεφτουριάς. Οι κορυφαίοι πολεμιστές του ‘21, ο Μητροπέτροβας, ο Κολοκοτρώνης, ο Νικηταράς και άλλοι υπήρξαν μαθητές του.

Ο τελευταίος μάλιστα είχε νυμφευθεί την κόρη του την Αγγελίνα, γυναίκα εφάμιλλη σε ηρωισμό του πατέρα και του συζύγου.

Η πρώτη ουσιαστικά συμμετοχή της Ελλάδας σε αποστολή του ΟΗΕ πραγματοποιήθηκε το 1950, με την αποστολή του Ελληνικού Εκστρατευτικού Σώματος στην Κορέα (ΕΚΣΕ).

Η Κορέα (ως ενιαία χώρα) ήταν χώρα της Ανατολικής Ασίας και βρισκόταν στην ομώνυμη χερσόνησο, η οποία έχει μήκος 1000 περίπου χιλιομέτρων και έκταση 220.848 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Συνόρευε βόρεια με Κίνα και Ρωσία, ενώ νότια βρεχόταν από τον Πορθμό της Κορέας, δυτικά από την Κίτρινη θάλασσα και ανατολικά από την Ιαπωνική θάλασσα.

Μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η χώρα βρέθηκε χωρισμένη κατά μήκος του 38ου παραλλήλου στη Βόρεια με ανατολικό προσανατολισμό και στη Νότια με δυτικό. Προσπάθειες του ΟΗΕ για ενοποίηση με εκλο­γές απέτυχαν, παράλληλα από το 1945 η Ρωσία και η σύμμαχός της Κίνα έθεσαν τη Β. Κορέα υπό την άμεση επιρροή τους. Έτσι, δημιουργήθηκε μια περίοδος ψυχρού πολέμου μέχρι το 1950. Ταυτόχρονα όμως, έγιναν ενέργειες από τη Β. Κορέα για να επιβληθεί καθεστώς σοβιετικού τύπου και στη Ν. Κορέα.

Στις 25 Ιουνίου 1950, η Ν. Κορέα δέχτηκε αιφνιδιαστική εισβολή από τις δυνάμεις της Β. Κορέας, με αποτέλεσμα την κατάληψη της Σεούλ μέσα σε τέσσερις μέρες.

Ό Φράνκ Άμπνεϋ Αστιγξ (*) γεννήθηκε το 1794 και ήταν δευτερότοκος γιος του στρατηγού Καρόλου Αστιγξ και της Παρνέλ Άμπνεϊ. Υπηρέτησε από μικρή ηλικία στο βρετανικό ναυτικό λαμβάνοντας μέρος στη μεγάλη ναυμαχία του Τραφάλγκαρ σε ηλικία μόλις 12 ετών! Επί δεκαπέντε χρόνια σταδιοδρόμησε στο Βρετανικό ναυτικό φτάνοντας ως τον βαθμό του πλοιάρχου, με ειδικές γνώσεις στην πυροβολική. Μετά όμως από έναν απρόσεκτο ατυχή χειρισμό στην πορεία του πλοίου που διοικούσε απετάχθη με ατιμωτικό τρόπο.

Η Ελληνική επανάσταση του 1821, έδωσε στον Άστιγξ την ευκαιρία που αναζητούσε να αναδειχθεί ξανά, προσφέροντας τις γνώσεις και τις υπηρεσίες του. Ήρθε στην Ύδρα το 1822 και αμέσως συνδέθηκε με ισχυρή φιλία με την ναυτική οικογένεια των Τομπάζηδων. Κατατάχθηκε στο Ελληνικό ναυτικό κερδίζοντας τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη όλων, για τις ναυτικές γνώσεις και τις ικανότητες του. Σύντομα όμως ο Άστιγξ είχε καταλάβει πως ήταν αδύνατο να υπηρετήσει σε Ελληνικά πλοία λόγω της εντελώς διαφορετικής νοοτροπίας των Ελλήνων ναυτών (πλήρης έλλειψη ναυτικής πειθαρχίας) από αυτή που είχε συνηθίσει.

Γεννήθηκε στην Δημητσάνα το 1745, ήταν γιός του Ιωάννη Αγγελόπουλου και της Ασημίνας Παναγιωτοπούλου και κατά την βάπτιση του εδόθη το όνομα Γεώργιος.

Τα πρώτα μαθήματα τα διδάχθηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Κατόπιν μετέβη στην Αθήνα μαζί με τον ιερομόναχο Αθανάσιο ο οποίος κατήγετο από την Δημητσάνα. Εκεί παρέμεινε περίπου 2 έτη μαθητευόμενος του διακεκριμένου παιδαγωγού Δημητρίου. Μετά το πέρας των σπουδών του μετέβη στην Σμύρνη όπου χειροτονήθηκε διάκονος, μετονομασθείς σε Γρηγόριο, ενώ ταυτόχρονα εξακολουθούσε να φοιτά στην Ευαγγελική σχολή Σμύρνης.

Το 1782 οι αρετές και το έργο του τον ανέδειξαν στον Μητροπολιτικό θρόνο, από τον οποίο επί δεκατρία έτη διέχεε την ειρήνη και την ομόνοια, διδάσκοντας πόσα ευεργετήματα χορηγούν οι εν λόγω αρετές στην κοινωνία.

Ο δαφνοστεφανωμένος ήρωας του 1821 Στάϊκος Σταϊκόπουλος, «ο φουντοθειάφης» όπως τον αποκαλούσε η ηρωική Μπουμπουλίνα, γεννήθηκε στη Ζάτουνα το 1801. Μαζί με τον πατέρα του και τα αδέλφια του Αθανάσιο και Κωνσταντή, εμπορεύονταν και επεξεργάζονταν δέρματα.

Το 1818 μεταβαίνει στην Ύδρα, όπου και εκεί ασκεί το ίδιο επάγγελμα. Από τον Δημητσανίτη Νικόλαο Σπηλιωτόπουλο μυήθηκε στη Φιλική Εταιρία και στη μονή Μπίκου από τον ηγούμενό της Παχούμιο, ορκίστηκε να μάχεται υπέρ Πίστεως και Πατρίδος πλημμυρισμένος από δέος για τον ιερό σκοπό. Έτσι, ονομάστηκε «Βλάμης», αφιερωμένος και «Συστημένος», που πάει να πει στρατιωτικό μέλος, γνώστης του μυστικού σκοπού, έτοιμος για κάθε προσταγή, όταν θα δοθεί το σύνθημα της μεγάλης εξέγερσης του γένους. Μαζί με τον Σπηλιωτόπουλο, το 1821 έφθασε από την Ύδρα στο Άργος φέρνοντας μαζί του αρκετά πολεμοφόδια καθώς και διάφορα άλλα αναγκαία για την Επανάσταση που μόλις άρχιζε. Στο Άργος, έκανε το πρώτο δικό του Στρατιωτικό Σώμα από συμπατριώτες του Ζατουνίτες, εφοδιάζοντάς τους πρώτα με ρόπαλα, με σούβλες και καλάμια, μέχρι που έλαβε όπλα από τις πρώτες μάχες του με τον κατακτητή πολιορκώντας τον. Μαζί του είχε τους Ζατουνίτες Γεώργιο Αντωνόπουλο (έμπιστος και γραμματικός του), τον Β. Βερροιόπουλο, τον Πάϊκο Δημητρόπουλο, τον Ηλία Ηλιόπουλο, τον Ρέγγο, τον Νικήτα Κάζαγκλη, τον Γεώργιο Λαγάνη, τον Γιώργο Μητρόπουλο, τον αδελφό του Θανάση και τα ανίψια του Άγγελο (γιό του Θανάση), και Γιωργάκη (γιό της αδελφής του Κωνσταντίνας), τον οποίο έβαλε μπαϊρακτάρη του (σημαιοφόρο).

Οι Γίγαντες αποτελούν κατηγορία μυθικών πλασμάτων τεραστίων διαστάσεων που διέθεταν υπερφυσικές δυνάμεις – ικανότητες.

Η Ωραία Ελένη ήταν κόρη του Δία ή του Τυνδάρεως και σύζυγος του Μενέλαου, βασιλέα της Σπάρτης.

Οι χρυσές σελίδες Ιστορίας της Ηπείρου με κέντρο την Αμβρακία, γράφτηκαν επί ηγεμονίας του βασιλέα Πύρρου (296 π.Χ. – 272 π.Χ.). Τότε που ολόκληρη η Ελλάδα εδοκιμάζετο σκληρά από τις φιλοδοξίες των επιγόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου και τους αδελφοκτόνους πολέμους στους οποίους την παρέσυραν.

Αυτή ακριβώς την εποχή έλαμψε το άστρο του Πύρρου, ο οποίος με ορμητήριο την άσημη χώρα των Μολοσσών κατόρθωσε να οργανώσει υπό την ηγεσία του το μεγαλύτερο τμήμα της Ελλάδος, την Ήπειρο, τη Μακεδονία, τη Θεσσαλία και να γεμίσει με το όνομά του τον κόσμο. Αν θελήσουμε να συγκρίνουμε τη μορφή του με τις άλλες μεγάλες ιστορικές μορφές, της τότε εποχής του Ελληνισμού, θα δούμε πως μόνο με μία μπορούμε να την παραβάλουμε, με τη μορφή του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Οι αρχαίοι άλλωστε, μόνο τον Πύρρο και κανέναν άλλον, παρομοίαζαν με το Μέγα Αλέξανδρο. Ο Πύρρος υπήρξε ο «Αλέξανδρος» του τρίτου αιώνα.

Ο Νικόλαος Στέλλας γεννήθηκε στην Πάρο το 1921 και ήταν το πέμπτο από εννέα παιδιά της οικογένειας του Γιακουμή Στέλλα και της Μαριγώς Κυδωνιέως. Τον Μάϊο του 1944 και ενώ η Πάρος τελούσε υπό Γερμανική κατοχή, ο Νικόλαος Στέλλας συμμετείχε σε επιχείρηση δολιοφθοράς κατά των Γερμανών με το παρακάτω ιστορικό:

Για την 27 Απριλίου μνημονεύουμε δύο επετείους………το θάνατο του στρατηγού Ιωάννη Μακρυγιάννη και την αυτοθυσία του εύζωνα Κων/νου Κουκίδη. Σε ένδειξη τιμής παρατίθενται σύντομες αναφορές στα εν λόγω πρόσωπα που με τις πράξεις και το έργο τους εμπλούτισαν το πάνθεον των Ελλήνων ηρώων.

Η παρούσα ανάρτηση αποτελεί μετάφραση αντίστοιχου άρθρου της ιστορικού Helena Schrader’s και αποτελεί μια προσπάθεια προσέγγισης – ανάδειξης των στρατιωτικών ικανοτήτων του Λεωνίδα. Σε αυτήν προστέθηκαν ιστορικά στοιχεία, με σκοπό την ομαλή και απρόσκοπτη παρακολούθηση των γεγονότων από τον αναγνώστη.

Η παρακάτω επιστολή εστάλη την 23 Μαρτίου 1821 από τον αρχιστράτηγο των Σπαρτιατικών στρατευμάτων Πέτρο Μαυρομιχάλη και την Μεσσηνιακή Σύγκλητο με θέμα «Προειδοποίηση εις τας Ευρωπαϊκάς Αυλάς».

Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης γεννήθηκε στην Τσάδα της Πάφου, στις 28 Φεβρουαρίου 1938 και ήταν το τέταρτο τέκνο της οικογένειας του Μιλτιάδη Παλληκαρίδη.

O Αλέξανδρος Υψηλάντης υπήρξε λόγιος, στρατηγός και διετέλεσε αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας. Γεννήθηκε το 1792 στην Κωνσταντινούπολη και ήταν υιός του Κωνσταντίνου Υψηλάντη, ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας και γόνου εύπορης και ισχυρής Φαναριώτικης οικογένειας. Το 1810 κατατάχτηκε με το βαθμό του ανθυπίλαρχου στο σώμα εφίππων σωματοφυλάκων του Τσάρου Αλέξανδρου Α΄ της Ρωσίας. Διακρίθηκε στους πολέμους κατά του Ναπολέοντα, όπου στη μάχη της Δρέσδης, έχασε το δεξί του χέρι.

Την 4 Φεβρουαρίου συμπληρώθηκαν 169 χρόνια από το θάνατο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Η συνεισφορά του στην απελευθέρωση της πατρίδος υπήρξε ανυπολόγιστη, όπως μοναδική υπήρξε και η πνευματική του προσφορά στη νεολαία με το λόγο του στην Πνύκα. Ανεκτίμητο κειμήλιο επίσης αποτελεί και η διαθήκη του η οποία παρατίθεται παρακάτω:

Στο μνημείο του «Αγνώστου Στρατιώτη» στο αριστερό τμήμα αναγράφεται ο αριθμός «731». Ο εν λόγω αριθμός αφορά στο «ύψωμα 731» που βρίσκεται στην Κορυτσά μεταξύ των ποταμών Αώου και Άψου και συγκεκριμένα στη μάχη που δόθηκε εκεί κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου.

Ο λόγος για τον οποίο συμπεριελήφθη στο μνημείο η προαναφερόμενη μάχη, είναι ο ηρωισμός που επέδειξαν ο διοικητής ταγματάρχης Κασλάς Δημήτριος από το Πουρί Ζαγοράς και οι Αξιωματικοί – Υπαξιωματικοί και Στρατιώτες του ΙΙ τάγματος Τρικάλων, που υπεράσπιζαν το ύψωμα.