[4.79.1] Ο Μίνωας, βασιλέας των Κρητών και κυρίαρχος των θαλασσών εκείνη την εποχή, όταν έμαθε ότι ο Δαίδαλος είχε  διαφύγει στη Σικελία, αποφάσισε να εκστρατεύσει εκεί. Αφού συγκέντρωσε υπολογίσιμη ναυτική δύναμη απέπλευσε από την Κρήτη και πάτησε τη γη του Ακράγαντα, σ’ ένα τόπο  ο οποίος για το λόγο αυτό ονομάστηκε Μινώα. Εκεί αποβίβασε τα στρατεύματά του κι απέστειλε αγγελιοφόρους στον βασιλέα Κώκαλο απαιτώντας την απέλαση του Δαιδάλου για να τιμωρηθεί. 

[4.79.2]  Αλλά ο Κώκαλος ζήτησε να συναντηθεί με  τον Μίνωα  κι αφού του υποσχέθηκε ότι θ’ ανταποκρινόταν σε όλες τις απαιτήσεις του, τον προσκάλεσε στο σπίτι του.  Όταν ο Μίνωας βρέθηκε στο λουτρό για να πλυθεί, ο Κώκαλος φρόντισε να ζεματισθεί από  καυτό νερό μέχρι να πεθάνει· παραδίδοντας τη σορό του στους Κρήτες εξήγησε ότι ο θάνατός του προήλθε από γλίστρημα και μοιραία πτώση σε καυτό νερό.

[4.79.3] Ακολούθως οι σύντροφοι του Μίνωα ενταφίασαν το σώμα του βασιλέα αφού οργάνωσαν μεγαλοπρεπείς τελετές και κατασκεύασαν διώροφο τάφο στο υπόγειο του οποίου τοποθέτησαν τη σορό, στο εμφανές επίπεδο δε, ανέγειραν ιερό αφιερωμένο στη θεά Αφροδίτη.  Εκεί ο Μίνωας τιμήθηκε από γενεές γενεών· οι κάτοικοι της περιοχής προσέφεραν θυσίες με την πίστη ότι ο βωμός ανήκε στην Αφροδίτη.

[Ακριβώς τέτοιου είδους μνημείο, με το επίπεδο πάνω από τη γη να χρησιμοποιείται ως ιερό και το κρυμμένο στο χώμα να επέχει θέση τάφου, είχε βρεθεί στην Κνωσσό της Κρήτης (βλ. Sir Arthur Evans, The Palace of Minos, 4. 959 ff.) και πλησίον του η κατοικία του ιερέα του ναού. Η ανακάλυψη αυτή συνιστά εντυπωσιακό αποδεικτικό στοιχείο για την αξιοπιστία πολλών πληροφοριών της αρχαίας μυθογραφίας]

Bασιλικός Tάφος-Iερό

Bρίσκεται 600 μ. περίπου N. του ανακτόρου. Φαίνεται ότι εδώ είχε ταφεί κάποιος από τους τελευταίους βασιλιάδες της Kνωσού (17ος- 14ος αιώνας π.X.). Xαρακτηριστικά αρχιτεκτονικά στοιχεία είναι η είσοδος με αυλή, στοά και ένα μικρό προθάλαμο και υπόστυλη κρύπτη με δύο πεσσούς. Με έναν πλακόστρωτο δρόμο επικοινωνούσε με τη λεγόμενη «Oικία του Aρχιερέα«, στην οποία βρέθηκε πέτρινος βωμός με δύο κίονες, πλαισιωμένος από βάσεις διπλών πελέκεων.

gtp.gr URL [http://www.gtp.gr/TDirectoryDetails.asp?ID=14729&lng=1]

[4.79.4] Όμως, στους πιο πρόσφατους χρόνους, που ακολούθησαν την ίδρυση της πόλης του Ακράγαντα και τη διάδοση της πληροφορίας  ότι η σορός του Μίνωα κείτονταν εκεί, φημολογήθηκε ότι ο τάφος είχε αποξηλωθεί και τα οστά είχαν επιστραφεί  στους Κρήτες, συμβάν της εποχής που ο Θήρων εξουσίαζε τον λαό του Ακράγαντα.

[Ο Θήρων πέθανε το 472 π.Χ. έχοντας διατελέσει τύραννος της περιοχής για 16 συναπτά έτη (βλ. έργο του ιδίου βιβλίο 11¶53)]

[4.79.5] Οι Κρήτες της Σικελίας ωστόσο, μετά τον θάνατο του Μίνωα ενεπλάκησαν σε αιρετική διαμάχη·  όντας ακυβέρνητοι και με τα πλοία τους να έχουν πυρποληθεί από τους Σικανούς (αρχαίοι λαοί της Σικελίας) οι οποίοι υπηρετούσαν τα συμφέροντα του Κωκάλου, εγκατέλειψαν κάθε ελπίδα επιστροφής στην πατρίδα τους και αποφασίζοντας να εγκατασταθούν μόνιμα κάπου στη Σικελία, μέρος αυτών ίδρυσαν εκεί μια πόλη την οποία βάπτισαν Μινώα, στο όνομα του βασιλέα τους, ενώ άλλοι, αφού περιπλανήθηκαν στην ενδοχώρα κατέλαβαν τοποθεσία φυσικά οχυρωμένη όπου έχτισαν την πόλη Ἔγγυον, όνομα εμπνευσμένο από τον χείμαρρο που την διέπλεε ακατάπαυστα.

[Εγγύιον, σε κάποια κείμενα του Πλουτάρχου και του Πτολεμαίου. Στο σημείο αυτό βρίσκεται ένα ενδιαφέρον παράδειγμα για το δέος το οποίο αισθάνονταν οι κάτοικοι για τις Μητέρες (στις οποίες θ’ αναφερθούμε παρακάτω]

«οὐ μὴν ἀλλ᾽ οἱ κατὰ τὴν Σικελίαν Κρῆτες μετὰ τὴν Μίνωος τελευτὴν ἐστασίασαν διὰ τὴν ἀναρχίαν, τῶν δὲ νεῶν ὑπὸ τῶν περὶ τὸν Κώκαλον Σικανῶν ἐμπυρισθεισῶν τὴν μὲν εἰς τὰς πατρίδας ἐπάνοδον ἀπέγνωσαν, κρίναντες δ᾽ ἐν τῇ Σικελίᾳ κατοικεῖν, οἱ μὲν ἐνταῦθα πόλιν ᾤκισαν ἣν ἀπὸ τοῦ βασιλέως αὐτῶν Μινῴαν ὠνόμασαν, οἱ δὲ διὰ τῆς μεσογείου πλανηθέντες καὶ καταλαβόμενοι χωρίον ὀχυρὸν ἔκτισαν πόλιν ἣν ἀπὸ τῆς ἐν τῇ πόλει ῥεούσης πηγῆς ὠνόμασαν Ἔγγυον»

Diodori Bibliotheca Historica_ Wikipedia URL [https://en.wikipedia.org/wiki/Engyon]

[4.79.6] Τους ύστερους χρόνους, μετά την πτώση της Τροίας, όταν ο Μηριόνης ο Κρητικός κατέπλευσε στις ακτές της Σικελίας, τον καλωσόρισαν εξαιτίας της συγγένειάς  με τους Κρήτες που τον συνόδευαν και μοιράστηκαν μ’ αυτούς την ιθαγένειά τους. Με ορμητήριο μια καλά οχυρωμένη πόλη κι έχοντας υποτάξει κάποιους γειτονικούς λαούς, εξασφάλισαν για τον εαυτό τους αρκετά μεγάλη έκταση.  

[4.79.7] Αργά και σταθερά ενδυναμώνονταν και στο διάστημα αυτό έκτισαν ναό αφιερωμένο στις Μητέρες, θεότητες  στις οποίες απέδιδαν ασυνήθιστες τιμές, κοσμώντας το ιερό τους με πολλές αναθηματικές προσφορές.  Οι καταβολές της λατρείας τους, όπως λένε οι άντρες, προέρχονταν από την πατρίδα τους, την Κρήτη, μιας και οι Κρήτες έτρεφαν επίσης ιδιαίτερη εκτίμηση για τις θεότητες αυτές.

[Θεότητες της Σικελίας ομόλογες της Μητέρας Ρέας των Κρητών]

• Έργο αναφοράς: Diodorus Siculus. Library of History (Books III – VIII). Translated by Oldfather, C. H. Loeb Classical Library Volumes 303 and 340. Cambridge, MA, Harvard University Press; London, William Heinemann Ltd. 1935.
• Πρωτότυπο κείμενο: theoi.com URL [http://www.theoi.com/Text/DiodorusSiculus4D.html]
• Απόδοση στα Ελληνικά, επιμέλεια, επισύναψη φωτογραφικού υλικού: Πυθεύς
• Φωτογραφία εξωφύλλου: Εξώφυλλο βιβλίου του Διόδωρου του Σικελιώτη «Ιστορική Βιβλιοθήκη» στα Ρωσικά, Αγία Πετρούπολη, 1775
  Wikipedia URL
  [https://en.wikipedia.org/wiki/Diodorus_Siculus]