εξώφυλλο: Ο Γιζέριχος/Gaiseric ενώ λεηλατεί την Ρώμη 455 μ.Χ σε πίνακα του Karl Briullov_wikipedia
Γράφει ο Χείλων
Οι Βάνδαλοι ήσαν Γερμανικό φύλο του οποίου οι συγκρούσεις με την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία είχαν βαρύ ιστορικό αντίκτυπο κυρίως από πλευράς σφοδρότητας. Η ακραία βία θα οδηγούσε την ιστορία να ταυτίσει το όνομά τους με την απόλυτη καταστροφή.
Η προέλευση των Βανδάλων δεν είναι απόλυτα σαφής. Ορισμένοι μελετητές πιστεύουν ότι κάποια στιγμή τον 6ο και 5ο αιώνα π.Χ, προερχόμενοι από την χερσόνησο της Γιουτλάνδης (σημερινή Δανία) εγκαταστάθηκαν στην κοιλάδα του ποταμού Oder. Αν και πιθανώς η λέξη «Βάνδαλος» είναι αρχαίο όνομα, οι άνθρωποι κατά καιρούς αναφέρονταν σε αυτούς με την ονομασία Lugii. Επιπλέον, ορισμένα τμήματα του πληθυσμού των Βανδάλων είχαν διαφορετικά ονόματα όπως Άσδιγοι και Σιλιγγοί.
Η πλέον πρόσφατα καταγεγραμμένη χρήση του ονόματος «Βάνδαλος» ήταν λίγο μετά τους Μαρκομαννικούς πολέμους (12ετής πολεμική σύρραξη μεταξύ Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας επί Μάρκου Αυρηλίου και Γερμανικών – Σαρματικών φύλων) τον 2ο μ.Χ αιώνα
Στα μέσα του 3ου αιώνα, οι Βάνδαλοι εισέβαλαν στην Παννονία και μέχρι το τέλος του είχαν εμπλακεί σε πόλεμο στην Δακία. Στις αρχές του 4ου αιώνα, σύμφωνα με τον Ιορδάνη τον Αλανό (Βυζαντινός ιστορικός του 6ου αι. μ.Χ) υπέστησαν δεινή ήττα από τους Γότθους οι οποίοι είχαν ηγέτη τον Γεβέριχο/Geberich και σε εκείνη την μάχη σκοτώθηκε ο Βάνδαλος βασιλέας Βισίμαρος/Visimar. Οι επιζήσαντες Βάνδαλοι στη συνέχεια εγκαταστάθηκαν στην Παννονία υπό την προστασία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Παρέμειναν εκεί υπό τον έλεγχο του Ρωμαϊκού κράτους, για περίπου 60 χρόνια.
Εκείνη την εποχή οι Βάνδαλοι ασπάστηκαν τον Χριστιανισμό. Επειδή η γλώσσα τους ήταν παρόμοια με τη Γοτθική γλώσσα, πιθανότατα ήταν σε θέση να διαβάζουν τις γραφές, όπως μεταφράστηκαν από τον Ουλφίλας (υπήρξε ο πρώτος επίσκοπος των Βησιγότθων). Οι Βάνδαλοι, όπως πολλές Γερμανικές φυλές, έγιναν Άρειοι Χριστιανοί αντί Καθολικοί, ακολουθώντας τις διδασκαλίες του Ουλφίλας.
Στις αρχές του 5ου αιώνα, ενδεχομένως λόγω πίεσης από τους Ούννους, ένα τμήμα του πληθυσμού μετακινήθηκε δυτικά. Τόσο οι Άσδιγοι/Asding όσο και οι Σιλιγγοί/Siling Βάνδαλοι διέσχισαν τον Ρήνο στο Μάιντς και εισέβαλαν στην Γαλατία το 406 μ.Χ, όπως έκαναν και οι Σουηβοί/Suevi (πρωτο Γερμανικό φύλο) και οι Αλανοί (Σαρματικό φύλο). Συνολικά, προκάλεσαν σοβαρές καταστροφές στην προσπάθειά τους να διασφαλίσουν την εγκατάστασή τους πριν υποστούν συντριπτική ήττα από τους Φράγκους. Έχοντας χάσει 2000 άνδρες, συμπεριλαμβανομένου του βασιλιά τους, Γοδίγιζελ/Godégisel, στράφηκαν προς νότο και με επικεφαλής τον γιο του, Γουνδέριχο/Gunderic, το 409 μ.Χ διέσχισαν τα Πυρηναία. Το ίδιο έπραξαν οι Suevi και οι Αλανοί.
Στην Ιβηρική χερσόνησο, Βάνδαλοι, Σουηβοί και Αλανοί συνάντησαν αντιδράσεις από τους Ρωμαίους εποίκους και προχώρησαν προκειμένου να καταλάβουν τα εδάφη δια της βίας. Ο Γουνδέριχος και οι Άσδιγοι εγκαταστάθηκαν στην επαρχία Γαλικία, βόρεια του ποταμού Douro, όπως έκαναν και οι Σουηβοί. Οι Βάνδαλοι Σιλιγγοί, υπό την ηγεσία του Φρέδβαλου/Fredbal, κινήθηκαν νότια και κατέλαβαν την Βαιτική/Baetica (σύγχρονη Ιβηρία). Οι Αλανοί, υπό την ηγεσία του βασιλιά Addac, εγκαταστάθηκαν στην Λουζιτανία, η οποία αντιστοιχεί στην σημερινή Πορτογαλία.
Για αρκετά χρόνια οι εισβολείς κυριάρχησαν στην περιοχή, μέχρις ότου οι Βησιγότθοι υπό την ηγεσία του Βάλλια/Wallia, στα πλαίσια της συνεργασίας με την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία εισέβαλαν στην περιοχή προκειμένου να την «καθαρίσουν» από τους εισβολείς. Ο Βάλλια πρώτα επιτέθηκε στους Σιλιγγούς, παρέσυρε το βασιλιά Fredbal σε παγίδα και τον έστειλε ως αιχμάλωτο στον αυτοκράτορα, Φλάβιο Αύγουστο. Τρομαγμένοι οι λοιποί εισβολείς έστειλαν διπλωματικές αποστολές στην Ραβέννα, με την ελπίδα να υπογράψουν ειρήνη με τον αυτοκράτορα.
Οι στρατηγιστές στην αυτοκρατορική κυβέρνηση απέκτησαν πλεονέκτημα στρέφοντας τις φυλές την μία εναντίον της άλλης. Αναγνώρισαν τους Βάνδαλους Suevi και Asding σε καθεστώς ομοσπονδίας και τους επέτρεψαν να κρατήσουν τα εδάφη που κατείχαν. Ωστόσο στους Αλανούς και Σιλιγγούς κατέστησαν σαφές ότι η παρουσία τους δεν θα γίνει ανεκτή εντός των συνόρων της αυτοκρατορίας.
Τα επόμενα δύο χρόνια ο Βάλλια και οι Βησιγότθοι ασχολήθηκαν με την υποταγή των απείθαρχων φυλών. Οι Σιλιγγοί αγωνίσθηκαν μέχρι τον τελευταίο και σχεδόν εξαφανίσθηκαν. Οι Αλανοί επίσης υπέστησαν μεγάλες απώλειες και όταν σκοτώθηκε ο βασιλιάς τους, τα υπόλοιπα μέλη της φυλής πήγαν στην Γαλικία προκειμένου να ενωθούν με τους Άσδιγους. Με αυτή την εξέλιξη, ο Γουνδέριχος έλαβε τον τίτλο του «βασιλιά των Βανδάλων και των Αλανών», τίτλος που θα χρησιμοποιείτο έκτοτε από τους διαδόχους του.
Παρά την ομοσπονδία, οι Βάνδαλοι συνέχισαν να μάχονται κατά των Ρωμαίων και των Βησιγότθων επί μία 10ετία. Όταν πέθανε ο Γουνδέριχος το 428 μ.Χ., τον διαδέχθηκε ο αδελφός του Γιζέριχος/Gaiseric. Αναγνωρίζοντας ότι οι Βησιγότθοι είχαν γίνει πολύ ισχυροί για να τους αντιμετωπίσει, αποφάσισε να μεταναστεύσει και να αφήσει την Ισπανία στους Βησιγότθους.
Η παράδοση θέλει τον Ρωμαίο στρατηγό Βονιφάτιο να έχει προσκαλέσει τον Γιζέριχο στην Αφρική προκειμένου να τον βοηθήσει εναντίον των Γότθων, με αντάλλαγμα να του παραχωρήσει κάποια περιοχή για εγκατάσταση (τα ιστορικά στοιχεία αμφισβητούν αυτόν τον ισχυρισμό). Σε κάθε περίπτωση ο Βάνδαλος βασιλέας τον Μάιο του 428 μ.Χ οδήγησε την φυλή του στην Αφρική εγκαταλείποντας την Ιβηρική χερσόνησο. Μία δύναμη 80.000 ατόμων, εκ των οποίων οι 15.000 πολεμιστές, εγκατέλειψε την Ευρώπη διανύοντας 2.000 χλμ, πραγματοποιώντας ένα ταξίδι στο τέλος του οποίου είχαν υποστεί σοβαρές απώλειες. .
Κατά την άφιξή τους στην Αφρική, οι Βάνδαλοι νίκησαν τα στρατεύματα του Βονιφάτιου, καταλαμβάνοντας την Νουμιδία και πολιορκώντας την Ιππώνη (αρχαία Ρωμαϊκή πόλη της Αλγερίας και πατρίδα του θεολόγου Αυγουστίνου – σύγχρονη Αννάβη). Η μακρόχρονη πολιορκία όμως κατά την διάρκεια της οποίας ο Αυγουστίνος απεβίωσε, υπήρξε ανεπιτυχής. Ωστόσο, στις διαπραγματεύσεις που ακολούθησαν με την αυτοκρατορία, οι Βάνδαλοι όχι μόνο εδραίωσαν τις κτήσεις τους, αλλά απέκτησαν τον έλεγχο της Ιππώνης και αρκετών άλλων πόλεων.
Λίγα χρόνια αργότερα, το 439, οι Βάνδαλοι έσπασαν τη συμφωνία τους με την αυτοκρατορία και κατέλαβαν την Καρχηδόνα όπου Ο Γιζέριχος προσπάθησε να εγκαθιδρύσει ένα ισχυρό, αυτόνομο βασίλειο στη Βόρεια Αφρική. Δημιούργησε επίσης έναν αξιόλογο στόλο που χρησιμοποίησε κυρίως για πειρατεία επιτιθέμενος επιτίθεται σε εμπορικά πλοία και για επιδρομές στην Σικελία και την Νότιο Ιταλία. Το 442, το βασίλειο των Βανδάλων κέρδισε την αναγνώριση του αυτοκράτορα Βαλεντινιανού ως κυρίαρχο κράτος και η βίαιη δραστηριότητά τους παρουσίασε σημαντική ύφεση.
Ορισμένες ιστορικές πηγές αναφέρουν ότι όταν δολοφονήθηκε το 455 ο αυτοκράτορας Βαλεντινιανός, η χήρα πλέον Ευδοξία ζήτησε τη βοήθεια του Gaiseric. Όποιο πάντως και αν ήταν το κίνητρο τον Ιούνιο του 455 ο Γιζέριχος και οι Βάνδαλοί του μετέβησαν στην Ιταλία και λεηλάτησαν τη Ρώμη. Επί δύο εβδομάδες, λεηλατούσαν μεθοδικά την αιώνια πόλη και άρπαξαν τους περισσότερους από τους θησαυρούς της. Στην συνέχεια, επέστρεψαν στην Καρχηδόνα με την Ευδοξία και τις δύο κόρες της σε αιχμαλωσία. Η μία από τις κόρες ονόματι Ευδοκία παντρεύτηκε τον Ονώριχο/Huneric υιό του Γιζέριχου. Στην Ευδοξία και την άλλη κόρη επετράπη να μεταβούν στην Κωνσταντινούπολη, μετά από εκτεταμένες διαπραγματεύσεις με τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Λέοντα Β’.
Ο αυτοκράτορας της Ρώμης Μαϊοριανός και ο Πάπας Λέων ο Μέγας προσπάθησαν να αναχαιτίσουν τους Βανδάλους, αλλά τελικά το 475 ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Ζήνων υπέγραψε μαζί τους ειρήνη.
Ως ένθερμος Άρειος Χριστιανός, ο Γιζέριχος κατεδίωξε τους ομόθρησκους Καθολικούς, βασανίζοντας κληρικούς και καίγοντας εκκλησίες. Όταν πέθανε το 477, έγινε βασιλιάς ο γιος του Ονώριχος/Hunneric (ή Huneric) ο οποίος απεδείχθη βιαιότερος από τον πατέρα του. Αμφότεροι πατέρας και γιος καθαίρεσαν τους επισκόπους από τους θέσεις τους και διέλυσαν τις Καθολικές κοινότητες.
Η βάναυση βασιλεία του Ονώριχου διήρκεσε επτά χρόνια. Μετά τον θάνατό του, ο γιος του από την Ευδοκία Χιλδέριχος/Hilderic, ο οποίος ήταν Καθολικός, έχρισε διάδοχο τον Γουνθαμούνδο/Gunthamund, ο οποίος ήταν Άρειος. Ο Γουνθαμούνδος (βασ. 484‑496) και ο αδελφός του Θρασαμούνδος/Thrasamund (βασ. 496‑523) επίσης Άρειος, έκαναν πολλές προσπάθειες προκειμένου να γεφυρώσουν το χάσμα μεταξύ Αρείων και Καθολικών, αλλά παρόλο που μειώθηκαν οι θρησκευτικές συγκρούσεις, το βασίλειο των Βανδάλων άρχισε να ταλανίζεται από εσωτερικές διχόνοιες.
Μετά τον θάνατο του Θρασαμούνδου, ο Χιλδέριχος, ο οποίος ήταν πλέον 60ετών, ανέκτησε το στέμμα. Όλως παραδόξως παρόλο που είχε υποσχεθεί επισήμως στον Thrasamund να μην αποκαταστήσει τις Καθολικές εκκλησίες, μόλις ανέλαβε καθήκοντα ανακάλεσε τους επισκόπους και επέτρεψε σε όλους τους Καθολικούς να εκκλησιάζονται ελεύθερα. Αλλά οι περισσότεροι Βάνδαλοι ήταν ακόμα Άρειοι και ο Χιλδέριχος ήταν όχι μόνο Καθολικός, αλλά αδύναμος και σε δυσμένεια. Το 531 φυλακίζεται από τον εξάδελφό του Γελίμερο, ο οποίος πήρε τη θέση του στο θρόνο.
Η επίθεση σε ένα Καθολικό βασιλέα ήταν απλώς το πρόσχημα που ήθελε ο Ιουστινιανός για να επιτεθεί στους Βάνδαλους. Έστειλε τον στρατηγό Βελισάριο στην Καρχηδόνα και μέσα σε ένα χρόνο ο ένδοξος στρατηγός τους είχε εξουδετερώσει. O Γελίμερος τελικά συνελήφθη, αν και πριν είχε διατάξει τον θάνατο του Χιλδέριχου.
Αυτή η συντριπτική ήττα έθεσε τέλος στο έθνος των Βανδάλων.
Πηγές
Vandal: Germanic people Encyclopædia Britannica Online
John Anderson «Germania» Bristol Classical Press.9 March 2014.
Το έργο με τίτλο Βάνδαλοι από τον δημιουργό Χείλων διατίθεται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Παρόμοια Διανομή 4.0 Διεθνές.
Χείλων 
Εξαιρετικο κείμενο,καλό βέβαια θα ήταν αν γίνεται να ξεχωρίσεις την Ευδοξία σύζυγο του Ρωμαίου αυτοκράτορα από την Ευδοξία ή Ευδοκία κόρη των δύο προαναφερθέντων βάζοντας μπροστά από το όνομα της πρώτης το όνομα Λικινία γιατί ομολογώ οτι μπερδεύτηκα μέχρι να βγάλω ακρη ποιάς γιός ήταν ο Ηilderic.Επίσης δεν βοηθάει και η σύνταξη σε εκείνο το σημείο : »Η βάναυση βασιλεία του Hunneric διήρκεσε επτά χρόνια. Μετά τον θάνατό του,γιου του από την Ευδοξία,ο Hilderic…».Νομίζω οτι θες να πείς : »ο γιός του,Hilderic…».Και ο συνδυασμός αυτών των δυο μπερδεύει το νόημα του κειμένου.Κατα τ’άλλα πολύ καλή δουλειά εύγε!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αγαπητέ Αντώνη
Έχετε δίκιο και διορθώθηκε στο ορθόν. Το πρόβλημα προέκυψε λόγω της ομοιότητας των ονομάτων μητέρας και κόρης (Ευδοξία και Ευδοκία αντίστοιχα). Η κόρη Ευδοκία παντρεύτηκε τον Hunneric.
Όσον αφορά στο συντακτικό λάθος………διορθώθηκε.
Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Φίλε Χείλων, συγχαρητήρια για το άρθρο. Και πάλι πρωτότυπο θέμα.
Θα ήθελα να συμβάλλω με όποιες περιορισμένες γνώσεις διαθέτω, προσπαθώντας να δώσω κάποιες απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτει ο karavaki (συγχαρητ και για το δικό σου ιστολόγιο karavaki) επειδή όπως γνωρίζεις, τυχαίνει να έχω ασχοληθεί με το θέμα. Θεωρώ ότι ο εκχριστιανισμός των Γότθων, Βανδάλων κ.α. Γερμανών ήταν εν πολλοίς επιφανειακός επειδή υπάρχουν αποδείξεις και ενδείξεις ότι συνέχισαν να λατρεύουν για μεγάλο διάστημα τους νορδικούς θεούς τους. Μάλιστα ο Αρειανισμός τους ‘ταίριαζε’ πιο πολύ από το ‘επίσημο’-ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα λόγω της απλότητας του. Στην πραγματικότητα οι διδαχές του Αρείου δεν έφτασαν ποτέ στη Δανία: οι Βάνδαλοι έγιναν Αρειανοι Χριστιανοί όταν είχαν ήδη μετακινηθεί στη νοτιοανατολική Ευρώπη από την αρχική πατρίδα τους, τη χώρα του πολιτισμού Πρζεβορσκ (συγχρονη Νότια Πολωνία). Στην πραγματικότητα οι Βάνδαλοι δεν ήταν καν Γερμανοί (στο σύνολο τους) αλλά απλά Γερμανόφωνοι. Οι Πρωτο-Βάνδαλοι ήταν ένα ολιγάριθμο γένος των Γερμανών Σουηβων (ή των Γότθων) το οποίο εγκαταστάθηκε στη χώρα των Λυγίων Κελτών (Lugii) οι οποίοι ζούσαν στη χώρα του Πρζεβορσκ (όπου είχαν αφομοιώσει και εκ-κελτίσει τους γηγενείς Πρζεβοριανούς άγνωστης γλώσσας και καταγωγής). Οι δε Πρωτο-Βάνδαλοι (καταγόμενοι μάλλον από τη σύγχρονη ανατολική Γερμανία, αν ήταν Σουήβοι) εγκαταστάθηκαν εκεί με τη βία ή μετά από συνδιαλλαγή και μετά από έναν αιώνα περίπου κατέλαβαν την εξουσία και εκ-γερμάνισαν τους Λυγίους. Ετσι οι κλασσικοί Βάνδαλοι είχαν περισσότερο λυγιακή καταγωγή παρά γερμανική.
τέλος πιστεύω ότι η Δύση δεν επηρέστηκε από τον Αρειανισμό για να φτάσει στο filioque, επειδή: οι Οστρογότθοι και οι Βάνδαλοι ηττήθηκαν από τους Βυζαντινούς συντριπτικά και οι επιζώντες εντάχθηκαν στον βυζαντινό ή σε άλλους στρατούς όπου εξαφανίσθηκαν ως εθνικές οντότητες χάνοντας τελείως και την αρειανική πίστη τους (ακολουθώντας το επίσημο δόγμα). Εξάλλου οι επιζώντες ήταν μόλις μερικές δεκάδες χιλιάδες μαζί με τα γυναικόπαιδα τους. Οι δε Βησιγότθοι είχαν εγκαταλείψει πλήρως τον Αρειανισμό πριν καταστραφούν από τους Αραβες (8ος αιώνας) ακολουθώντας επίσης το επίσημο δόγμα (ένας βασιλιάς τους πήρε αυτή τη δύσκολη απόφαση, κυρίως πολιτικής σκοπιμότητας, «πείθωντας» έτσι και τους Βησιγότθους υπηκόους του). Από τους άλλους Γερμανούς που κατέλαβαν εδάφη της αυτοκρατορίας, οι μόνοι σημαντικοί ήταν οι Φράγκοι οι οποίοι είχαν την πολιτική διορατικότητα να ακολουθήσουν εξ αρχής το επίσημο-ορθόδοξο δόγμα, παρουσιαζόμενοι μάλιστα ως υπέρμαχοι των ‘ορθοδόξων’ Ρωμαίων όλης της Δύσης εναντι των Αρειανιστων Γοτθων και Βανδάλων (μαλλον και των Βουργουνδών αν θυμάμαι καλά).
Συνεπώς το filioque δεν οφειλόταν καθόλου στην επιρροή του Αρειανισμού αλλά σε άλλους παράγοντες, ο σημαντικότερος από τους οποίους ήταν η γνωστή αντίθεση Ρωμαϊκής Ανατολής και Ρωμαϊκής Δύσης και η αντίθεση Ρώμης-Κωνσταντινούπολης για τη θρησκευτική πρωτοκαθεδρία.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Φίλε Περικλή σε ευχαριστώ.
Η απάντησή σου ορθότατη και οι γνώσεις σου επί του θέματος εκτεταμένες.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ενδιαφέροντα τα όσα παραθέτεις αγαπητέ Περικλή κι ευχαριστώ για την απάντηση. Δεν εννόησα ευθεία σύνδεση ή εξελικτική πορεία αρειανισμού-χριστιανοκαρλομαγνισμού. Ωστόσο το θέμα «εισβολή γερμανικών φύλων» νομίζω θα πρέπει να το δούμε και ως ενιαίο θέμα, πέρα από τις διαφοροποιήσεις (χοντρικές και ειδικότερες μεταξύ Γότθων, Λομβαρδών, Βανδάλων κλπ). Δηλαδή, πώς και γιατί ξεκινούν όλοι αυτοί την επεκτατική τους πορεία και αν και με ποιο τρόπο αυτό συνδέεται με τον εκχριστιανισμό τους. Η κοινή ιστορία τείνει να το αποσιωπά ή να το απλοποιεί.
Κατά τα άλλα, πιστεύω ότι το ζήτημα της «πρωτοκαθεδρίας» ουδέποτε υπήρξε αμιγώς θρησκευτικό, (με την δογματική έννοια), αλλά αντίθετα, η πολιτική επιδίωξη διαμόρφωνε και μια χριστιανική παράμετρο αντίθεσης, αντιληπτή από τον αμαθή πληθυσμό, προκειμένου να υλοποιείται αυτή η επιδίωξη. Αυτό το διακρίνουμε από τον Καρλομάγνο και μετά, γι αυτό έθεσα και το αρχικό ερώτημα, ως απλή πιθανότητα και όχι με κριτήριο κάποιο ιστορικό στοιχείο.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ήμουν έτοιμος κι εγώ να σχολιάσω το ίδιο πράγμα με το Πύρινο Λίθο. Το παρακάμπτω και πάω παρακάτω. Ίσως το σημαντικότερο σημείο του άρθρου είναι η συνειδητοποίηση ότι η Ρώμη και το δυτικό τμήμα της αυτοκρατορίας καταλύεται από «χριστιανούς» και όχι από «βαρβάρους» όπως στην κοινή αφήγηση λέγεται. Το αν συνδυάζονται οι δύο όροι είναι ξεχωριστό θέμα.
Οπότε το επόμενο βήμα είναι να διασαφηνιστεί ότι η ήττα της ρωμαϊκής Δύσης από τους Γερμανούς αποτελεί ένα πρώτο στάδιο σχίσματος, αφού η πορεία αυτή θα καταλήξει στον Καρλομάγνο, όπου οριστικοποιείται το σχίσμα. Το 1054, δυόμιση αιώνες μετά αποτελεί την συμβολαιογραφική πράξη του διαζυγίου, ενώ τουλάχιστον από το 800 οι χριστιανισμοί δύσης και ανατολής ζούσαν σε διάσταση.
Τελικό σημείο: τι είδους εκχριστιανισμό υπέστησαν οι Βάνδαλοι, οι Γότθοι και τα άλλα γερμανικά φύλα. Ποιος παράγων επέδρασε ώστε να φτάσει η άποψη του Άρειου από την βόρεια Αφρική στον χώρο της Δανίας; Και πώς η Δύση έφτασε από τον αρειανισμό στο filioque;
Δεν ξέρω αν έχει κάποιος απαντήσεις, αλλά νομίζω ότι τα ερωτήματα στέκουν και το άρθρο αυτό βοηθάει στην κατανόηση πραγμάτων που η ιστορία τα προσπερνάει βιαστικά.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αγαπητό «Καραβάκι»
Ευχαριστώ για τα σχόλια.
Ο «εκχριστιανισμός»των βαρβάρων δεν σήμαινε κατ’ ανάγκην και «εκπολιτισμό» καθ’ ότι τα ένστικτα παρέμειναν τo ίδιo «αρχέγονα» και «ζωώδη». Εξ’ άλλου την συγκεκριμένη χρονική περίοδο η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ήδη παρήκμαζε και αποτελούσε εύκολη λεία στις «ορέξεις» των βαρβαρικών φύλων (Βησιγότθοι, Σάξονες, Ούννοι, Ιρλανδοί Κέλτες, Βάνδαλοι, κ.λ.π).
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν καθολικοί. Το σχίσμα έγινε το 1054
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Η Καθολική Εκκλησία υφίσταται ιστορικά για χρονική περίοδο 2 χιλιετιών. Ο όρος «καθολικός» του άρθρου έχει έννοια θρησκευτικού και όχι σχισματικού προσδιορισμού. Το 1054 τελέσθηκε σχίσμα Εκκλησιών συγκεκριμένα η ενιαία Χριστιανική Αποστολική Εκκλησία διασπάστηκε σε ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία και δυτική Καθολική Εκκλησία και ολοκληρώθηκε το 1517 με το κίνημα των Διαμαρτυρομένων.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Συμφωνώ απόλυτα όπως το θέτεις. Απλά έλειπε αυτή η επισήμανση στο κείμενο (που διατύπωσες με το σχόλιο σου), για να μην θεωρήσουν μερικοί ανακρίβειες όσα παραθέτεις έχοντας ως επιχείρημα το σχίσμα των εκκλησιών που έγινε το 1054. Το κείμενο είναι εξαιρετικό
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σε ευχαριστώ.
Έχεις δίκιο……..ενίοτε θεωρούμε ορισμένα γεγονότα αυτονόητα, κάτι το οποίο δεν ισχύει για όλους.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!